လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
ငရဲသွား သဘင်သည်များ
26 January 2018
ဘုရားရှင် ရာဇဂြိုဟ်ပြည် ဝေဠုဝန်ကျောင်းမှာ သီတင်းသုံးနေတဲ့ အချိန်မှာ တာလပုဋ လို့ အမည်ရတဲ့ ဇာတ်ဆရာကြီး တစ်ယောက်က ဘုရားရှင်ဆီ လာပြီး မေးခွန်းတစ်ခု မေးလျှောက်တယ်။
"အရှင်ဂေါတမ၊ လူအများကို ပျော်ရွှင်အောင် ဖျော်ဖြေတတ်တဲ့ သဘင်သည်တွေဟာ သေလွန်ပြီးတဲ့နောက် ပဟာသနတ် ဖြစ်တယ်လို့ သဘင်ဆရာ အစဉ်အဆက်က ပြောဆိုနေကြပါတယ်။ အဲဒီစကားက မှန်ပါသလား။"
"အို တာလပုဋ၊ အဲဒီ မေးခွန်း ငါ့ကို မမေးနဲ့" လို့ တားမြစ်တော်မူတယ်။ (တာလပုဋ အနေနဲ့ နားဝင်မချိုနိုင်တဲ့ အဖြေမျိုး ဖြစ်နေလို့ တားမြစ်ပါတယ်)
ဒါပေမယ့် တာလပုဋကလည်း မမေးနဲ့ဆိုမှ ပိုမေးချင်တာမျိုး ဆိုတော့ ပယ်နေတဲ့ကြားက သုံးကြိမ်သုံးခါ မရမက မေးနေတော့တယ်။ ဒီတော့ လေးကြိမ်မြောက်အမေးမှာ ဘုရားရှင်လည်း အဖြေပေးရတော့တာပေါ့။
"အို တာလပုဋ၊ နဂိုကတည်းကမှ ရာဂ၊ ဒေါသ၊ မောဟ မကင်းကြတဲ့ လူတွေကို ရာဂ၊ ဒေါသ၊ မောဟ ဖြစ်စရာ အာရုံမျိုးစုံနဲ့ ဖြားယောင်းသွေးဆောင်နေတဲ့ သဘင်သည်တွေဟာ မူလ ငြိမ်နေ ငြိမ်းနေတဲ့ မီးတွေကို တောက်လောင်လာအောင် ဆွပေးသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် သဘင်သည်တွေ သေတဲ့အခါမှာ နတ်ပြည်မဟုတ်ဘူး ပဟာသငရဲကို ရောက်ကြရလိမ့်မယ်။ သဘင်သည်တွေ သေရင် နတ်ပြည်ရောက်မှာပဲလို့ ယုံကြည်နေတာဟာ လွဲမှားတဲ့ အယူမှား မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိပဲ။ အဲဒီလို မိစ္ဆာအယူ ရှိတဲ့သူဟာ ငရဲ၊ တိရစ္ဆာန် ဒီလားရာ ဂတိ နှစ်မျိုးပဲ ရှိတော့တယ်။" (ဒီခေတ်လို ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ပြီး နှစ်သိမ့်မနေပါဘူး)
လို့ ဖြေကြားလိုက်တော့ တာလပုဋဟာ ချုံးပွဲချငိုပါတော့တယ်။
"ရှေးဆရာကြီးတွေက မဟုတ်မတရား လှည့်ဖြားပြောတာတွေကို ယုံမှားမိခဲ့လို ငိုရတာပါဘုရား" လို့ ပြန်လျှောက်ပြီး ဘုရားရှင်ထံမှာ ရဟန်းပြုသွားပါတော့တယ်။
သံယုတ္တပါဠိ၊ သဠာယတနဝဂ်၊ တာလပုဋသုတ် ကနေ ထုတ်နှုတ်ထားတာပါ။ ဒီသုတ်ကို အပေါ်ယံ နားလည်ထားရင် သဘင်သည် (အနုပညာရှင်) မှန်သမျှ အကုန် ငရဲ ကျမယ်လို့ ထင်မြင်ယူဆတတ်ကြတယ်။ သေသေချာချာ ပြန်ဖတ်ကြည့်ပါ။ ဘုရားရှင်က တီးမှုတ်ကခုန်၊ သရုပ်ဆောင်ဖျော်ဖြေနေတဲ့ အတွက် ငရဲကျမယ်လို့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တီး ဆို က စတဲ့ သဘင်အတတ်တွေဟာ အများအားဖြင့် ကုသိုလ်ရေးဘက်ကို အားမပေးကြတာ အမှန်ဘဲ။ ရှားရှားပါးပါး "ပညာ" ဆိုတဲ့ ကုသိုလ်ရေးဘက် အားပေးတဲ့ ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်တွေလည်း ရှိသေးတာပေါ့။ ဒါကြောင့် လူတွေ ရာဂ ဖြစ်လာအောင်၊ ဒေါသတွေ ထွက်လာအောင်၊ အယူ အမြင်တွေ မှားသွားအောင် လုပ်နေတဲ့ အများစုသော သဘင်သည်တွေဟာ ပဟာနငရဲပဲ ရောက်ကြရလိမ့်မယ်လို့ ဆိုလိုတာပါ။
ဒုတိယအနေနဲ့ သတိထားရမှာက အကုသိုလ်တွေကို အားပေးနေပါလျက်နဲ့ ငါတို့လုပ်တာ ကုသိုလ်ပါလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကလိန်ဉာဏ်ဆင်ပြီး ညာနေရင်လည်း ငရဲ၊ တိရစ္ဆာန် တစ်ခုခုပဲ လားကြရမယ်လို့ ဟောထားပါသေးတယ်။ ကိုယ်ရဲ့ ဘဝပေး အခြေအနေအရ အသက်မွေးမှုဟာ အကုသိုလ် အလုပ်တွေ ဖြစ်ချင် ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ ဥပမာ တံငါသည်လို လူမျိုးတွေ၊ မုဆိုးတွေ၊ တောင်သူတွေ (ပိုးမွှားတွေကို သတ်ဖြတ်နေကြရလို့)၊ သားသတ်သမားတွေ၊ .... ။ စတဲ့သူတွေဟာ အကုသိုလ်တွေ လုပ်နေကြတာကို ငါတို့ မလွှဲသာလို့သာ လုပ်ကြရတာ၊ အကုသိုလ်တွေပါလားလို့ သံဝေဂ ရနေရင် ကုသိုလ်စိတ် အထိုက်အလျောက် ဖြစ်နေကြတာမို့ ရှောင်နိုင်တဲ့တစ်နေ့ သူတို့ ရှောင်ဖို့ ကြိုးစားကြဦးမှာပါ။ တကယ်လို့ အဲဒီလူတွေက ငါတို့က အကုသိုလ် လုပ်နေတာမှ မဟုတ်တာ၊ တောင်သူဆိုတာ ထမင်းရှင် ကျေးဇူးရှင်ကွ စတဲ့ မဟုတ်မတော် ကုသိုလ်အဖြစ်နဲ့ မြင်နေကြပြီ ဆိုရင်ဖြင့် အဲဒီ အယူမှားဟာ မူလလုပ်ထားတဲ့ အကုသိုလ်ထက်ကို ပိုဆိုးနေပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီလိုလူမျိုးဟာ ကိုယ်လုပ်ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ်ကို ဘယ်တော့မှ ရှောင်ရှားဖို့လည်း ကြိုးစားတော့မှာ မဟုတ်သလို သံဝေဂ ရဖို့လည်း မဖြစ်နိုင်တော့တာကြောင့် သေလွန်ရင် ငရဲ တိရစ္ဆာန်ပဲ ဖြစ်ရလိမ့်မယ်လို့ ဘုရားရှင်က မိန့်မှာထားတာပါ။
ဒါကို မောင်းထောင် ဦးကျော်လှက သိပ်ကျေနပ်ပုံ မရဘူး။ ဒါကြောင့် သူရေးတဲ့ သံချိုမှာ တောင်သူ ကုန်သည်တွေဟာ သဘင်သည်တွေထက် သာ ဆိုးသေးတယ် ဆိုပြီး ကဗျာရေးပါတော့တယ်။
ဒုစရိုက် ပြုမိုက်ကာ အရွှင်ကြံ၍၊
ဘဝင်ကံ အမြွက်တေးရယ်နှင့်၊
သဘင်ဉာဏ် အသက်မွေးသူတို့၊
ယှက်ထွေးပုံ စာနာချင့်ရင်ဖြင့်၊
ကျမ်းဂန်နှင့်ထောင့်ဖီလာ။
မလိမ္မာ အိမ်ရာထောင်ကြ၊
လူ့ဘောင်မှာ ဒုလ္လဘောရယ်လို့၊
ကောင်းသောဉာဏ် ကုန်သွယ်၍၊
ကောင်းအောင်ကွယ် တောင်သူလုပ်ပေမယ့်၊
ဗုဇ္ဈတိ လိုတော်ကျအောင်ပ၊
ဓမ္မကထာကျမ်းရယ်က၊
ရဟန္တာ နှုတ်တော်မြွက်ခဲ့၊
ကျမ်းထွက်သေချာ။
ကျင့်သမ္မာ အာဇီဝငယ်နှင့်၊
မှီကြရန် အသက်မွေးရမတဲ့၊
ဤမျှမှန် ဓမ္မစက်ပေးခဲ့၊
ရုပ်သေးကို ရှောင်ခွာ၍၊
ကောင်းစွာပင် တောင်သူလုပ်သော်လည်း၊
သမ္မာညီ ဝါဒီချုပ်ပါမှ၊
မဟုတ်ရင် မူအပိုပ၊
အကုသိုလ် ဒုကိုချင်းတော့၊
ဘယ်သင်းမှ မသက်သာ၊
နရက်ရွာ လွတ်ခဲ။
သိပညာ စာအရှိငယ်နှင့်၊
ပါဠိထင်ထင် မြွက်ပါလို့၊
အနက်ကို ဝေဖန်ညှိလိုက်လျှင်၊
ဝိသမံ မတည်ဟောပေတဲ့၊
ဤလောဘမူကြောင့်၊
ပေးအလှူ ဖြောင့်မရိုးပေဘူး၊
တောင်းတင်းမျိုး အထွေထွေနှင့်၊
ကန်သင်းခြေ နင်းလေဖိသည့်အပြင်၊
တအိအိရေကို ယူသည့်၊
ကိုတောင်သူ ဒိန္နဒါန်နှင့်၊
အရင်းမှန် ငွေတစ်မက်၊
တစ်ကျပ်ပါ ရုဠှီတင်၍၊
လေးချိန်ခွင် လည်ဆယ်ကြံကြ၊
ဝါဏိဇံ မောင်မုသားတို့၊
စားကြ တစ်ပုံစီမို့၊
ထုံဝသီ လွယ်လွယ်ပ၊
ကုန်သွယ်ကာ လယ်ယာဖြင့် လုပ်နိုင်ဘူး၊
အရုပ်ကို ကြိုးစံုတပ်ပါလို့၊
သမ္ဖပ္ပလာဉာဏ်နှင့်၊
ကဗျာသံ အရွှင်သွယ်၍၊
သဘင်သည် ဧကန်လုပ်ရပါတော့၊
ကျုပ်တို့ မသကာကျရင်ဖြင့်၊
ပဟာသနယ့်သလောက်ပါပဲ၊
ကယ်ထောင့် ဉာဏ်အမူနှင့်၊
ငါ တောင်သူ ငါကုန်သည်ဟု၊
ရွာယုံဖွယ် ကွက်စုံရိုက်ပါလို့၊
လက်ကုန်နှိုက် ဗရချာမောင်တို့က၊
သမ္မာယောင် ဟန်ဆောင်ပြုပြန်၍၊
သမုဒယံ ခုခံလို့ မကြွားချင်နှင့်၊
အမှု မမှန်လျှင်၊
ဘယ်သူ့အကြံမှ မတရားပါဘူး၊
စတုအပါယံမှာ ပြုသဟာကံနှင့်၊
လားရလိမ့်မယ်ကွယ် ... မှားကြဆင်ကွဲ။
(မောင်းထောင် ဦးကျော်လှ)
ဒါကို ဖတ်မိတော့ မဟုတ်မခံတဲ့ မန်လည်ဆရာတော်ကြီးက လူတွေ အသိမှားမှာ စိုးရိမ်တာကြောင့် ပြန်လည်ချပတဲ့ အနေနဲ့ သံချိုတစ်ပုဒ် ရေးသားတော်မူခဲ့ပြန်တယ်။
အမှားပြုရင်ဖြင့်၊ လားမှု အပါယ်တူပ၊
ဘယ်ဘယ်လူ မတူရပေဘူး၊
ကမ္မငယ် ဒါရဒါနဲ့မို့၊
မသွေလှန် ဧကန်ဖြစ်ပေလိမ့်၊
လမ်းစင်စစ် အမှန်ပင်။
သို့ကထဲ၊ ထူးကွဲပံု တကယ်ဆိုတော့၊
သူ့အလို မှုနဂို မတူကြအောင်ပ၊
ရူးပျော်အောင် သဘာဝတွေနှင့်၊
ရာဂဆို ကိလေမီးတို့ကို၊
ထိန်ညီးအောင် ဘယ်လိုမြိုက်သည့်ပြင်၊
စရိုက်တွေ ကိုယ်ကိုရံလို့၊
မိစ္ဆာဉာဏ် မောမူစိတ်မှာဖြင့်၊
မှောင်ပိတ်အောင် သန်းခေါင်ထက် ကဲကြရော့၊
ပွဲမျှသဘင်။
သူမဆွလေမှ၊ သူဆွလျှင် ဘလောင်ဆန်လို့၊
ပုထုဇဉ် ဉာဏ်မြင်ကန်းသူတို့မှာ၊
ရော်ရမ်းကာ ဘာမထင်ပ၊
ဇာတ်သဘင် ပုံပြင်ကောက်လိုက်လျှင်၊
နတ်ဝင်ကို ဗုံနှင့်မြှောက်သည့်နှယ်၊
ပင့်ထောက်ကူ အမှုတွဲငယ်နှင့်၊
သဘင်သည် လူရင်ရွဲတို့မှာ၊
အားပေးသူ ဥပဒေနှင့် မလွဲတာမို့၊
သည်အကြံ သည်ကံနှင့် မြဲကြရင်ဖြင့်၊
ချုပ်စဲကာ ခန္ဓာကြွေတော့၊
အောက်သံမြေ ဝီစိပုန်းမှာလ၊
အော်အုံအောင် သဘင်ဟန်သို့၊
သင်းသန္တာန် ခံရမြဲငယ်ဟု၊
ကျမ်းထဲမှာ ဧကန်ဖော်လို့၊
မြတ်ရှင်တော် စိန္တေစောငယ်က၊
ဟောမုချ ရွှေခွန်းတင်၊ မွမ်း သဘင်သည်များ။
ထို့အတူ ... ကုန်ရောင်းကုန်ဝယ်လူနှင့်၊
လယ်တောင်သူ နွယ်ဇာတိတို့မှာ၊
ကြိမ်တစ်ခါ အဒိန္နာကံ မုသာ တကယ်ငြိသော်လည်း၊
ဝီစိမှာ ခံရနက်သည်ဟု၊
ဘယ်ကျမ်းစာ လာမထွက်ပါဘူး၊
ရွှင်သည့်မောင် ဝီစိကောင်ထောင်တစ်သက်ကယ်တို့၊
မတူသာ တူသာအောင်၊ ဉာဏ်ရှာ၍ ဘက်ပြန်ခဲ့၊
သက်မွေးဉာဏ် ယဉ်ဟန်ရှိတယ်လို့၊
ရှက်ပြေရုံ သက်သေ မလုံကြံ ပရိငယ်နှင့်၊
ခိုးသေဖော် လာမညှိချင်နှင့်၊ ကွယ် ... မျိုးဝီစိသွား။
သံချိုများကို "မြန်မာစာပေတိုက်ပွဲများ - မေမြို့မိုးကြည်" စာအုပ်မှ ကူးယူဖော်ပြပါသည်။
"အရှင်ဂေါတမ၊ လူအများကို ပျော်ရွှင်အောင် ဖျော်ဖြေတတ်တဲ့ သဘင်သည်တွေဟာ သေလွန်ပြီးတဲ့နောက် ပဟာသနတ် ဖြစ်တယ်လို့ သဘင်ဆရာ အစဉ်အဆက်က ပြောဆိုနေကြပါတယ်။ အဲဒီစကားက မှန်ပါသလား။"
"အို တာလပုဋ၊ အဲဒီ မေးခွန်း ငါ့ကို မမေးနဲ့" လို့ တားမြစ်တော်မူတယ်။ (တာလပုဋ အနေနဲ့ နားဝင်မချိုနိုင်တဲ့ အဖြေမျိုး ဖြစ်နေလို့ တားမြစ်ပါတယ်)
ဒါပေမယ့် တာလပုဋကလည်း မမေးနဲ့ဆိုမှ ပိုမေးချင်တာမျိုး ဆိုတော့ ပယ်နေတဲ့ကြားက သုံးကြိမ်သုံးခါ မရမက မေးနေတော့တယ်။ ဒီတော့ လေးကြိမ်မြောက်အမေးမှာ ဘုရားရှင်လည်း အဖြေပေးရတော့တာပေါ့။
"အို တာလပုဋ၊ နဂိုကတည်းကမှ ရာဂ၊ ဒေါသ၊ မောဟ မကင်းကြတဲ့ လူတွေကို ရာဂ၊ ဒေါသ၊ မောဟ ဖြစ်စရာ အာရုံမျိုးစုံနဲ့ ဖြားယောင်းသွေးဆောင်နေတဲ့ သဘင်သည်တွေဟာ မူလ ငြိမ်နေ ငြိမ်းနေတဲ့ မီးတွေကို တောက်လောင်လာအောင် ဆွပေးသလို ဖြစ်နေတယ်။ ဒါကြောင့် သဘင်သည်တွေ သေတဲ့အခါမှာ နတ်ပြည်မဟုတ်ဘူး ပဟာသငရဲကို ရောက်ကြရလိမ့်မယ်။ သဘင်သည်တွေ သေရင် နတ်ပြည်ရောက်မှာပဲလို့ ယုံကြည်နေတာဟာ လွဲမှားတဲ့ အယူမှား မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိပဲ။ အဲဒီလို မိစ္ဆာအယူ ရှိတဲ့သူဟာ ငရဲ၊ တိရစ္ဆာန် ဒီလားရာ ဂတိ နှစ်မျိုးပဲ ရှိတော့တယ်။" (ဒီခေတ်လို ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်ပြီး နှစ်သိမ့်မနေပါဘူး)
လို့ ဖြေကြားလိုက်တော့ တာလပုဋဟာ ချုံးပွဲချငိုပါတော့တယ်။
"ရှေးဆရာကြီးတွေက မဟုတ်မတရား လှည့်ဖြားပြောတာတွေကို ယုံမှားမိခဲ့လို ငိုရတာပါဘုရား" လို့ ပြန်လျှောက်ပြီး ဘုရားရှင်ထံမှာ ရဟန်းပြုသွားပါတော့တယ်။
သံယုတ္တပါဠိ၊ သဠာယတနဝဂ်၊ တာလပုဋသုတ် ကနေ ထုတ်နှုတ်ထားတာပါ။ ဒီသုတ်ကို အပေါ်ယံ နားလည်ထားရင် သဘင်သည် (အနုပညာရှင်) မှန်သမျှ အကုန် ငရဲ ကျမယ်လို့ ထင်မြင်ယူဆတတ်ကြတယ်။ သေသေချာချာ ပြန်ဖတ်ကြည့်ပါ။ ဘုရားရှင်က တီးမှုတ်ကခုန်၊ သရုပ်ဆောင်ဖျော်ဖြေနေတဲ့ အတွက် ငရဲကျမယ်လို့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် တီး ဆို က စတဲ့ သဘင်အတတ်တွေဟာ အများအားဖြင့် ကုသိုလ်ရေးဘက်ကို အားမပေးကြတာ အမှန်ဘဲ။ ရှားရှားပါးပါး "ပညာ" ဆိုတဲ့ ကုသိုလ်ရေးဘက် အားပေးတဲ့ ဇာတ်လမ်းဇာတ်ကွက်တွေလည်း ရှိသေးတာပေါ့။ ဒါကြောင့် လူတွေ ရာဂ ဖြစ်လာအောင်၊ ဒေါသတွေ ထွက်လာအောင်၊ အယူ အမြင်တွေ မှားသွားအောင် လုပ်နေတဲ့ အများစုသော သဘင်သည်တွေဟာ ပဟာနငရဲပဲ ရောက်ကြရလိမ့်မယ်လို့ ဆိုလိုတာပါ။
ဒုတိယအနေနဲ့ သတိထားရမှာက အကုသိုလ်တွေကို အားပေးနေပါလျက်နဲ့ ငါတို့လုပ်တာ ကုသိုလ်ပါလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကလိန်ဉာဏ်ဆင်ပြီး ညာနေရင်လည်း ငရဲ၊ တိရစ္ဆာန် တစ်ခုခုပဲ လားကြရမယ်လို့ ဟောထားပါသေးတယ်။ ကိုယ်ရဲ့ ဘဝပေး အခြေအနေအရ အသက်မွေးမှုဟာ အကုသိုလ် အလုပ်တွေ ဖြစ်ချင် ဖြစ်နေတတ်ပါတယ်။ ဥပမာ တံငါသည်လို လူမျိုးတွေ၊ မုဆိုးတွေ၊ တောင်သူတွေ (ပိုးမွှားတွေကို သတ်ဖြတ်နေကြရလို့)၊ သားသတ်သမားတွေ၊ .... ။ စတဲ့သူတွေဟာ အကုသိုလ်တွေ လုပ်နေကြတာကို ငါတို့ မလွှဲသာလို့သာ လုပ်ကြရတာ၊ အကုသိုလ်တွေပါလားလို့ သံဝေဂ ရနေရင် ကုသိုလ်စိတ် အထိုက်အလျောက် ဖြစ်နေကြတာမို့ ရှောင်နိုင်တဲ့တစ်နေ့ သူတို့ ရှောင်ဖို့ ကြိုးစားကြဦးမှာပါ။ တကယ်လို့ အဲဒီလူတွေက ငါတို့က အကုသိုလ် လုပ်နေတာမှ မဟုတ်တာ၊ တောင်သူဆိုတာ ထမင်းရှင် ကျေးဇူးရှင်ကွ စတဲ့ မဟုတ်မတော် ကုသိုလ်အဖြစ်နဲ့ မြင်နေကြပြီ ဆိုရင်ဖြင့် အဲဒီ အယူမှားဟာ မူလလုပ်ထားတဲ့ အကုသိုလ်ထက်ကို ပိုဆိုးနေပါလိမ့်မယ်။ အဲဒီလိုလူမျိုးဟာ ကိုယ်လုပ်ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ်ကို ဘယ်တော့မှ ရှောင်ရှားဖို့လည်း ကြိုးစားတော့မှာ မဟုတ်သလို သံဝေဂ ရဖို့လည်း မဖြစ်နိုင်တော့တာကြောင့် သေလွန်ရင် ငရဲ တိရစ္ဆာန်ပဲ ဖြစ်ရလိမ့်မယ်လို့ ဘုရားရှင်က မိန့်မှာထားတာပါ။
ဒါကို မောင်းထောင် ဦးကျော်လှက သိပ်ကျေနပ်ပုံ မရဘူး။ ဒါကြောင့် သူရေးတဲ့ သံချိုမှာ တောင်သူ ကုန်သည်တွေဟာ သဘင်သည်တွေထက် သာ ဆိုးသေးတယ် ဆိုပြီး ကဗျာရေးပါတော့တယ်။
ဒုစရိုက် ပြုမိုက်ကာ အရွှင်ကြံ၍၊
ဘဝင်ကံ အမြွက်တေးရယ်နှင့်၊
သဘင်ဉာဏ် အသက်မွေးသူတို့၊
ယှက်ထွေးပုံ စာနာချင့်ရင်ဖြင့်၊
ကျမ်းဂန်နှင့်ထောင့်ဖီလာ။
မလိမ္မာ အိမ်ရာထောင်ကြ၊
လူ့ဘောင်မှာ ဒုလ္လဘောရယ်လို့၊
ကောင်းသောဉာဏ် ကုန်သွယ်၍၊
ကောင်းအောင်ကွယ် တောင်သူလုပ်ပေမယ့်၊
ဗုဇ္ဈတိ လိုတော်ကျအောင်ပ၊
ဓမ္မကထာကျမ်းရယ်က၊
ရဟန္တာ နှုတ်တော်မြွက်ခဲ့၊
ကျမ်းထွက်သေချာ။
ကျင့်သမ္မာ အာဇီဝငယ်နှင့်၊
မှီကြရန် အသက်မွေးရမတဲ့၊
ဤမျှမှန် ဓမ္မစက်ပေးခဲ့၊
ရုပ်သေးကို ရှောင်ခွာ၍၊
ကောင်းစွာပင် တောင်သူလုပ်သော်လည်း၊
သမ္မာညီ ဝါဒီချုပ်ပါမှ၊
မဟုတ်ရင် မူအပိုပ၊
အကုသိုလ် ဒုကိုချင်းတော့၊
ဘယ်သင်းမှ မသက်သာ၊
နရက်ရွာ လွတ်ခဲ။
သိပညာ စာအရှိငယ်နှင့်၊
ပါဠိထင်ထင် မြွက်ပါလို့၊
အနက်ကို ဝေဖန်ညှိလိုက်လျှင်၊
ဝိသမံ မတည်ဟောပေတဲ့၊
ဤလောဘမူကြောင့်၊
ပေးအလှူ ဖြောင့်မရိုးပေဘူး၊
တောင်းတင်းမျိုး အထွေထွေနှင့်၊
ကန်သင်းခြေ နင်းလေဖိသည့်အပြင်၊
တအိအိရေကို ယူသည့်၊
ကိုတောင်သူ ဒိန္နဒါန်နှင့်၊
အရင်းမှန် ငွေတစ်မက်၊
တစ်ကျပ်ပါ ရုဠှီတင်၍၊
လေးချိန်ခွင် လည်ဆယ်ကြံကြ၊
ဝါဏိဇံ မောင်မုသားတို့၊
စားကြ တစ်ပုံစီမို့၊
ထုံဝသီ လွယ်လွယ်ပ၊
ကုန်သွယ်ကာ လယ်ယာဖြင့် လုပ်နိုင်ဘူး၊
အရုပ်ကို ကြိုးစံုတပ်ပါလို့၊
သမ္ဖပ္ပလာဉာဏ်နှင့်၊
ကဗျာသံ အရွှင်သွယ်၍၊
သဘင်သည် ဧကန်လုပ်ရပါတော့၊
ကျုပ်တို့ မသကာကျရင်ဖြင့်၊
ပဟာသနယ့်သလောက်ပါပဲ၊
ကယ်ထောင့် ဉာဏ်အမူနှင့်၊
ငါ တောင်သူ ငါကုန်သည်ဟု၊
ရွာယုံဖွယ် ကွက်စုံရိုက်ပါလို့၊
လက်ကုန်နှိုက် ဗရချာမောင်တို့က၊
သမ္မာယောင် ဟန်ဆောင်ပြုပြန်၍၊
သမုဒယံ ခုခံလို့ မကြွားချင်နှင့်၊
အမှု မမှန်လျှင်၊
ဘယ်သူ့အကြံမှ မတရားပါဘူး၊
စတုအပါယံမှာ ပြုသဟာကံနှင့်၊
လားရလိမ့်မယ်ကွယ် ... မှားကြဆင်ကွဲ။
(မောင်းထောင် ဦးကျော်လှ)
ဒါကို ဖတ်မိတော့ မဟုတ်မခံတဲ့ မန်လည်ဆရာတော်ကြီးက လူတွေ အသိမှားမှာ စိုးရိမ်တာကြောင့် ပြန်လည်ချပတဲ့ အနေနဲ့ သံချိုတစ်ပုဒ် ရေးသားတော်မူခဲ့ပြန်တယ်။
အမှားပြုရင်ဖြင့်၊ လားမှု အပါယ်တူပ၊
ဘယ်ဘယ်လူ မတူရပေဘူး၊
ကမ္မငယ် ဒါရဒါနဲ့မို့၊
မသွေလှန် ဧကန်ဖြစ်ပေလိမ့်၊
လမ်းစင်စစ် အမှန်ပင်။
သို့ကထဲ၊ ထူးကွဲပံု တကယ်ဆိုတော့၊
သူ့အလို မှုနဂို မတူကြအောင်ပ၊
ရူးပျော်အောင် သဘာဝတွေနှင့်၊
ရာဂဆို ကိလေမီးတို့ကို၊
ထိန်ညီးအောင် ဘယ်လိုမြိုက်သည့်ပြင်၊
စရိုက်တွေ ကိုယ်ကိုရံလို့၊
မိစ္ဆာဉာဏ် မောမူစိတ်မှာဖြင့်၊
မှောင်ပိတ်အောင် သန်းခေါင်ထက် ကဲကြရော့၊
ပွဲမျှသဘင်။
သူမဆွလေမှ၊ သူဆွလျှင် ဘလောင်ဆန်လို့၊
ပုထုဇဉ် ဉာဏ်မြင်ကန်းသူတို့မှာ၊
ရော်ရမ်းကာ ဘာမထင်ပ၊
ဇာတ်သဘင် ပုံပြင်ကောက်လိုက်လျှင်၊
နတ်ဝင်ကို ဗုံနှင့်မြှောက်သည့်နှယ်၊
ပင့်ထောက်ကူ အမှုတွဲငယ်နှင့်၊
သဘင်သည် လူရင်ရွဲတို့မှာ၊
အားပေးသူ ဥပဒေနှင့် မလွဲတာမို့၊
သည်အကြံ သည်ကံနှင့် မြဲကြရင်ဖြင့်၊
ချုပ်စဲကာ ခန္ဓာကြွေတော့၊
အောက်သံမြေ ဝီစိပုန်းမှာလ၊
အော်အုံအောင် သဘင်ဟန်သို့၊
သင်းသန္တာန် ခံရမြဲငယ်ဟု၊
ကျမ်းထဲမှာ ဧကန်ဖော်လို့၊
မြတ်ရှင်တော် စိန္တေစောငယ်က၊
ဟောမုချ ရွှေခွန်းတင်၊ မွမ်း သဘင်သည်များ။
ထို့အတူ ... ကုန်ရောင်းကုန်ဝယ်လူနှင့်၊
လယ်တောင်သူ နွယ်ဇာတိတို့မှာ၊
ကြိမ်တစ်ခါ အဒိန္နာကံ မုသာ တကယ်ငြိသော်လည်း၊
ဝီစိမှာ ခံရနက်သည်ဟု၊
ဘယ်ကျမ်းစာ လာမထွက်ပါဘူး၊
ရွှင်သည့်မောင် ဝီစိကောင်ထောင်တစ်သက်ကယ်တို့၊
မတူသာ တူသာအောင်၊ ဉာဏ်ရှာ၍ ဘက်ပြန်ခဲ့၊
သက်မွေးဉာဏ် ယဉ်ဟန်ရှိတယ်လို့၊
ရှက်ပြေရုံ သက်သေ မလုံကြံ ပရိငယ်နှင့်၊
ခိုးသေဖော် လာမညှိချင်နှင့်၊ ကွယ် ... မျိုးဝီစိသွား။
သံချိုများကို "မြန်မာစာပေတိုက်ပွဲများ - မေမြို့မိုးကြည်" စာအုပ်မှ ကူးယူဖော်ပြပါသည်။
ဤပို႔စ္အား Friday, January 26, 2018 ေန႔တြင္ ေရးသားထားၿပီး
တွေးစရာ
,
ဘာသာရေး
,
အရှေးအဟောင်းများ
နာမည္ျဖင့္ အၫႊန္း သက္မွတ္ထားပါသည္။
ကြန္းမန္႔မ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိလိုလွ်င္ RSS 2.0 ျဖင့္ ေတာင္းဆုိ၍ ရယူႏုိင္သည္။
လာရင္းေနရာ သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ႏုိင္ပါသည္။
Friday, January 26, 2018
|
စာညွှန်း
တွေးစရာ,
ဘာသာရေး,
အရှေးအဟောင်းများ