လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
ဘာကြောင့် ဖိနပ်စီးကြတာလဲ
12 July 2017
ကျောင်းသား ဘဝက မြန်မာစာမှာ မဟောသဓာ အကြောင်း သင်ရတယ်။ အမရာကို ခေါ်ပြီး ပြန်အလာ၊ လမ်းမှာ စီးဖို့ ဆိုပြီး ဖိနပ်တစ်ရံ ပေးထားတယ်။ အမရာက မစီးဘဲ ကိုင်လာခဲ့တယ်။ ဗွက်အိုင်ထဲ ဖြတ်ကူးရတော့မယ် ဆိုမှ ဖိနပ် ကောက်စီးတယ်။ ဒါကို မဟောသဓာက ဘာကြောင့်လဲ လို့ မေးတော့ လမ်းပေါ်မှာက ဆူးငြောင့်တွေ မြင်ရလို့ ရှောင်နိုင်တယ်။ စီးစရာ မလိုပါဘူး။ ဗွက်အိုင်ထဲကျတော့ အန္တရာယ်ကို မမြင်ရလို့ ကာကွယ် ရပါတယ်လို့ ပြန်ဖြေသတဲ့။ မဟောသဓာက ဒီအမျိုးသမီး ပညာရှိပါ ပေတယ်လို့ ချီးကျူးရှာတယ်။ အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံရရင် အဲဒီအရွယ်တုန်းက မဟောသဓာက အမရာကို ဘာကြောင့် ချီးကျူးသလဲ စဉ်းစားလို့ကို မရခဲ့ဘူး။
ပွဲလမ်းသဘင် အလှူမင်္ဂလာ ရှိလို့ ဝတ်ကောင်း စားလှတွေဝတ်၊ ဖိနပ်အကောင်းစားတွေ စီးပြီး ပွဲဝင်ကြတယ် ဆိုရင်ပဲ ကိုယ့်အဝတ်အစားလေး ရေစိုမှာတောင် ကြောက်ကြရတယ်။ ဟော ဗွက်အိုင်ထဲများ ဖြတ်လျှောက်ရတော့မယ် ဆိုရင် ဖိနပ်ကို အရင် ချွတ်။ ကြိုးနဲ့ချည်။ လည်ပင်းမှာဆွဲ။ ပြီးမှ ဗွက်အိုင်ထဲ ဖြတ်ကူး။ ဒါက အင်မတန်မှ လက်တွေ့ ကျတဲ့ ကိစ္စပါပဲ။ ရန်ကုန်သားတွေက မန္တလေးသားတွေကို ပြောတဲ့ စကားတစ်ခွန်း ရှိတယ်။ မန္တလေးသားတွေက သေရမှာ မကြောက်ဘူး။ ရေစိုမှာတော့ သေရမှာထက် ပိုကြောက်တယ် တဲ့။ ဒီစကားက အလကား နေရင်း ဖြစ်လာတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ မန္တလေးမှာ ကားမောင်းရင် ဆိုင်ကယ်တွေ စက်ဘီးတွေ သတိထားရတယ်။ ပုံမှန် ဆိုရင်တော့ ကားလာနေမှန်း သိရင် သူတို့ ဖြတ်ဝင်လေ့ ဇွတ်တိုးလေ့ မရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ သတိထားဗျ။ သူတို့က ဗွက်ရှောင်ပြီ ဆိုရင်တော့ ကားလာလား ဘာလာလား စိတ်မဝင်စားတော့ဘူး။ ရေမစိုဖို့ အရေး ကားရှေ့လည်း ဝင်တိုးဖို့ ဝန်မလေးကြဘူး။ ဒါကြောင့် ရေစိုမှာကို သေရမှာထက် ပိုကြောက်သတဲ့လေ။
ရှေးရှေးတုန်းက အဝေးရပ်မှာ ရှိတဲ့ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို နေကောင်းလားလို့ လှမ်းမေးလိုက်ရင် အေး ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ အဖြေကို တစ်လလောက်နေမှ ရချင် ရမယ်။ အေး ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ အဖြေကို ရတဲ့ အချိန်မှာ အဲဒီ မိတ်ဆွေက သေကောင်းလည်း သေသွားလောက်ပြီ။ ဒါတွေကို ကျော်လွှားဖို့ ဆက်သွယ်ရေး နည်းပညာတွေ တိုးတက်လာလိုက်တာ။ အခုဆိုရင် မိုင်ထောင်ချီ ဝေးလည်း စက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း "အေး နေကောင်းတယ်" လို့ ဖြေနိုင်လာခဲ့ကြပြီ။ ဒါပေမယ့် လူတွေ စကားမပြောတတ်ကြတော့ဘူး။
ဆိပ်ကမ်းမှာ ကုန်ထမ်းနေတဲ့ လုပ်သားတွေ မြင်တော့လည်း ဒီအတွေးက ဝင်လာပြန်ရော။ သူတို့ ကုန်ထမ်းရင် ကိုယ်ဗလာနဲ့ ထမ်းတာ များတယ်။ အင်္ကျီကို တစ်ဘက် ပုခုံးပေါ် တင်လို့။ ပုခုံးတစ်ဘက်နဲ့ ကုန်တွေ ထမ်းကြတယ်။ ချွေးရွှဲရင်တော့ အင်္ကျီနဲ့ သုတ်ကြလေရဲ့။ ကုန်ရဲ့ အလေးချိန်ကြောင့် သူတို့ ပုခုံးသားတွေ မနာဖို့ထက် အင်္ကျီ မညစ်ပတ်ဖို့၊ အင်္ကျီ မပျက်စီးဖို့က သူတို့အတွက် ပိုပြီး အရေးကြီးနေကြတယ်။ သူတို့ကို မြင်တိုင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မေးခွန်းတစ်ခု မေးနေမိတယ်။ လူတွေ အင်္ကျီကို ဘာလို့ ဝတ်ကြတာလဲ။ လူတွေ ဘာအတွက်ကြောင့် ဖိနပ် စီးကြတာလဲ။
ဤပို႔စ္အား Wednesday, July 12, 2017 ေန႔တြင္ ေရးသားထားၿပီး
တွေးစရာ
,
ရောက်တက်ရာရာ
နာမည္ျဖင့္ အၫႊန္း သက္မွတ္ထားပါသည္။
ကြန္းမန္႔မ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိလိုလွ်င္ RSS 2.0 ျဖင့္ ေတာင္းဆုိ၍ ရယူႏုိင္သည္။
လာရင္းေနရာ သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ႏုိင္ပါသည္။
Wednesday, July 12, 2017
|
စာညွှန်း
တွေးစရာ,
ရောက်တက်ရာရာ