ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။

နောက်ကျသွားသော အပြုံး (၄)

22 March 2013

<- အပိုင်း (၃) သို့

ကောင်မလေးက နှင်းကို တစ်ချက် မော့ကြည့်လိုက်၊ ကို့ကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက် လုပ်ပြီး မတ်တပ် ထရပ်လိုက်တယ်။ သူ ထွက်သွားမယ် အလုပ်မှာ ကိုက သူ့လက်ကို လှမ်းဖမ်းထားလိုက်ပြီး ပြန်ထိုင်ဖို့ အချက်ပေးလိုက်တာ နှင်း သတိထားမိလိုက်တယ်။ နောက်တော့ ကိုဟာ စိန်ခေါ်တဲ့ အနေနဲ့ စူးစူးရှရှကြီး နှင်းကို ပြန်ကြည့်လာတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ နှင်း ကြားနေရတာက တစ်ချက်ချင်း ခုန်နေတဲ့ နှင်းရဲ့ ရင်ခုန်သံပါပဲ။ သေခါနီး လူနာတစ်ယောက်လို လေးလေးပင်ပင်ကြီး ခုန်နေလေရဲ့။ နည်းနည်း ကြာကြာသာ ဆက်ရပ်နေမယ်ဆိုရင် နှင်းရဲ့ ဒေါသကြောင့် ကလေးရော နှင်းပါ ဒုက္ခရောက်သွားနိုင်တယ် ဆိုတဲ့ အသိလေး ၀င်လာချိန်မှာ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပဲ စားသောက်ဆိုင်ထဲက ထွက်လာလိုက်တော့တယ်။ အဲဒီနေ့ ညက သူ အိမ်ပြန်မအိပ်ဘူး။ ဒီလိုပါပဲ။ ဒီနည်းနဲ့ အမေရဲ့ သေဆုံးမှုကို ဆန္ဒပြလေ့ရှိတယ်။ တကယ်တော့ အမေတင် ဆုံးသွားတာ မဟုတ်ပါဘူး။ နှင်းတို့ရဲ့ အချစ်တွေဟာလည်း အဲဒီနေ့မှာပဲ သေဆုံးသွားကြရှာပြီ။

အဲဒီနောက် သူ အိမ်ပြန်လာတာကို နှင်း မတွေ့တော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် နှင်း ပြောနိုင်တာ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။ တစ်ခါတလေ နှင်းအလုပ်က ပြန်လာရင် ဘီဒို အံဆွဲတွေကို တစ်ယောက်ယောက် တို့ထိသွားတယ် ဆိုတာပါပဲ။ သူ ပစ္စည်းတစ်ခုခု လာယူသွားတာပဲ ဖြစ်မယ်။ သူ့ကို နှင်း ခေါ်လည်း မခေါ်ချင်တော့ဘူး။ ပြောချင်စိတ်လည်း မရှိတော့ဘူူး။ သူ့ကို ဖွင့်ပြောချင်တဲ့ ဟိုးအရင်က အာသာဆန္ဒတွေလည်း ဘာဆိုဘာမှ မကျန်တော့ပါဘူး။ အခုဆိုရင် နှင်း တစ်ယောက်တည်းပဲ နေတယ်။ ဆေးရုံသွားပြီး ဆေးစစ်ရင်လည်း တစ်ယောက်တည်းပါပဲ။ ဒါပေမယ့်လေ တခြား ယောက်ျားတွေ သူတို့ ဇနီးမယားတွေကို ဂရုတစိုက်နဲ့ ဆေးခန်းပြပေး ဆေးစစ်ပေးနေတာ မြင်ရတိုင်း မြင်ရတိုင်း နှင်းရဲ့ အသည်းဟာ ကွဲလို့ကို မဆုံးတော့ပါဘူး။ သူငယ်ချင်း တချို့က ဒီကလေးကို ဖျက်ချပစ်ဖို့ အကြံပေးကြတယ်။ ဒီကလေးမှာ ဘာအပြစ်ရှိလို့လဲ။ ဟင့်အင်း နှင်း ကလေးကို ရအောင် မွေးမယ်။ ဘယ်လောက်ပဲ ခက်ခဲပါစေ။ အမေကို ကျေးဇူးဆပ်တဲ့အနေနဲ့ အမေတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ ရအောင် နှင်း နေသွားမယ်။

တစ်ရက် နှင်း အိမ်ပြန်သွားတော့ ဧည့်ခန်းထဲက မွှန်ထူနေတဲ့ မီးခိုးတွေကြား ထိုင်နေတဲ့ သူ့ကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ စားပွဲပေါ်မှာလည်း စာရွက်နှစ်ရွက် တင်ထားလို့။ ဘာစာရွက်တွေလဲ ဆိုတာ နှင်း အသေအချာ ကြည့်နေစရာတောင် မလိုပါဘူး။ နှင်း သိနှင့်နေပြီးပါပြီ။ အခု နှစ်ယောက်သား လျှောက်နေတဲ့ လမ်းရဲ့ ပန်းတိုင်က ဒါပဲ မဟုတ်လား။ အထီးကျန်စွာ နှစ်လကျော်ကျော် နေလာခဲ့တဲ့ နှင်းအတွက် ငြိမ်းချမ်းမှု ဆိုတာကို ကိုယ့်ရင်တွင်းမှာပဲ ရှာဖွေနေတတ်ပါပြီ။ နှင်း သူ့ကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး `ကျမ လက်မှတ်ထိုးပေးပါ့မယ်´ လို့ပဲ ခပ်ပြတ်ပြတ် ပြောပစ်လိုက်တယ်။ သူရဲ့ မျက်လုံးတွေထဲမှာတော့ နှင်းလိုပဲ အတွေးတွေ ရှုပ်ထွေးနေတယ်။ အပေါ်၀တ် ကုတ်အင်္ကျီ ချွတ်နေတုန်းမှာ `ငါ မငိုရဘူး၊ ငါ မငိုရဘူး´ လို့ အံကြိတ်ပြီး ကိုယ့်ဖာသာ သတိပေးနေရတယ်။ ဒီမျက်ရည်တွေကို ကျခွင့် လုံး၀ မပေးနိုင်တော့ဘူး။ တကယ်တမ်း ကျပါ ဆိုရင်တောင် ကျစရာ မျက်ရည် မကျန်လောက်တော့ဘူး။ နှင်း သူ့ကို မကြည့်ပေမယ့် သူ နှင်းကို အသေအချာ စိုက်ကြည့်နေတာ သတိထားမိတယ်။ သူ့ပါးစပ်က တစ်ခုခု ပြောဖို့ တစ်ချက်တစ်ချက် ဟလာတာကိုလည်း သိပါရဲ့။ နှင်း သူဘာပြောမလဲ ဆိုတာကို သိဖို့ မလိုအပ်တော့သလို သိချင်စိတ်လည်း မရှိတာကြောင့် သူ့အပြောကို ဂရုစိုက်မနေတော့ဘဲ ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်ပြီး နှင်း လက်မှတ်ထိုးချလိုက်တယ်။ သူ မေးလိုက်တဲ့ မေးခွန်းက `နှင်း မင်းကိုယ်၀န်ကြီးနဲ့လား´ တဲ့။ အမေဆုံးပြီးကတည်းက ဒီစကားဟာ သူရဲ့ ပထမဆုံး စကားပါ။ သူ့အသံကို ကြားလိုက်ရရင်ပဲ နှင်းရဲ့ မျက်လုံးတွေဟာ မိုးကြီး ရွာချသလို ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ မျက်ရည်တွေ တသွင်သွင် စီးချလာပါတော့တယ်။ မျက်ရည်တွေ ကျနေပေမယ့် နှင်းရဲ့ စိတ်ကတော့ မာဆဲပါ။

`ဟုတ်တယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ပြဿနာ မရှိပါဘူး။ ရှင် ပြန်ချင် ပြန်လို့ရပြီ´

အမှောင်ထဲမှာ နှင်းတို့နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင် ငုတ်တုတ် ထိုင်နေကြတယ်။ တစ်ခန်းလုံးလည်း တိတ်ဆိတ်လို့ပါ။ ခဏနေတော့ သူ နှင်းဘေးနား ကပ်လာတယ်။ သူ့မျက်ရည်ကြောင့် အင်္ကျီတွေ စိုရွှဲနေတာ အနားရောက်မှ သတိထားမိတယ်။ သူရဲ့ အသံအားလုံးဟာ နှင်းရဲ့ နှလုံးသားထဲမှာတော့ ဟိုးအ၀ေးက ငြီးတွားနေတဲ့ အသံလိုလိုပဲ ထင်ယောင်နေတော့တယ်။ နှင်းတို့ နှစ်ယောက်ရဲ့ နှလုံးသားတွေ အတော်ကြီး ၀ေးကွာနေပါပေါ့လား။ သူ့ပါးစပ်က ဆောရီးပါ ဆိုတဲ့ စကားလုံးတွေ မရေမတွက်နိုင်အောင် ကြားနေရပေမယ့် တစ်လုံးမှ နှလုံးသားကိုုု ရိုက်ခတ် မလာဘူး။ သူ့ကို နှင်း ခွင့်လွှတ်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ နဂိုက တွေးထင်ထားခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်းကျ ရင်ခုန်မခုန်တော့ပါဘူး။ စားသောက်ဆိုင်က ဟိုကောင်မလေးရဲ့ အရှေ့မှာ သူ ကြည့်ခဲ့တဲ့ အေးဆေးလွန်းတဲ့ အကြည့်တွေကို နှင်း တစ်သက် အခဲမကြေဘူး။ နှင်းတို့ နှစ်ယောက်လုံး အပြန်အလှန်ပဲ အသည်းနှလုံးကို ဓားနဲ့ မွှန်းခဲ့ကြတယ် မဟုတ်လား။ နှင်းက အဟုတ်အမှန် မရည်ရွယ်ခဲ့ပေမယ့် သူကတော့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်ခဲ့တာပဲလေ။

ဖြေရှင်းချက် ပေးနိုင်မယ့် တစ်နေ့ကို နှင်း စောင့်မျှော်ခဲ့တာ အမှန်ပါ။ ဒါပေမယ့် အခု နှင်း သဘောပေါက်လိုက်ပါပြီ။

အတိတ်မှာ ကုန်ဆုံးသွားတဲ့ အရာတွေဟာ ဘယ်တော့မှ ပြန်မရနိုင်တော့ဘူးလေ။

နှင်းရဲ့ နှလုံးသားကို နွေးထွေးစေတဲ့ ရင်သွေးလေးက လွဲလို့ တခြား ဘယ်တစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုမှ မနွေးထွေးနိုင်တော့တာ အမှန်ပါ။ သူရဲ့ မချိပြုံးတွေကလည်း နှင်းကို မနွေးထွေးစေတဲ့အပြင် ပိုပြီးတော့တောင် အေးစက်သွားစေခဲ့တယ်။ သူ ၀ယ်လာသမျှ ဘာဆို ဘာမှ မစား မသောက်ခဲ့ဘူး။ သူ ၀ယ်ပေးသမျှ ဘာလက်ဆောင်မှလည်း လက်မခံချင်ဘူး။ ကုန်ကုန်ပြောရရင် သူ့ကို စကားပြောချင်စိတ်တောင် မရှိတော့ပါဘူး။ နှင်း လက်မှတ်ထိုးပြီးတဲ့ အချိန်အခိုက်အတန့်က စပြီး အိမ်ထောင်ရေးနဲ့ အချစ် ဆိုတာတွေကို နှင်းရဲ့ နှလုံးသားထဲက အပြီးအပိုင် ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်ပါပြီ။

တစ်ခါတလေ သူ အိပ်ခန်းထဲကို ၀င်လာတတ်ပါတယ်။ အဲဒီလိုဆိုရင် နှင်းက ဧည့်ခန်းဘက်ကို ထွက်သွားလိုက်တယ်။ ဒီတော့ သူ့မှာ အမေ့အခန်းမှာပဲ နေရုံ အခြား မရှိတော့ဘူးပေါ့။ ညည ဆို သူ့အခန်းဘက်က ချောင်းဆိုးသံ သဲ့သဲ့ ကြားကြားနေမိတယ်။ နှင်း မသိချင်ယောင်ပဲ ဆောင်နေလိုက်တယ်။ ဒါ သူ သပ်သပ် ဉာဏ်ဆင်တာပဲ ဖြစ်မယ်။ ဟိုးအရင်က နှင်း သူ့ကို စိတ်ကောက်ပြီဆို သူက နေမကောင်းချင်ယောင် ဆောင်တတ်တယ်။ နှင်းက နောက်ဆုံး မနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့နဖူးကို သွားစမ်းပြီဆိုရင် နှင်းကို ဖက်ပြီး အားရပါးရ ရယ်တော့တာပဲ။ အခုလည်း အရင်လိုပဲ သူ့ကို ဂရုစိုက်အောင် ဉာဏ်ဆင်တာပဲ ဖြစ်မယ်။ ဟိုးအရင်တစ်ချိန်က သူ ဒီလိုဖြစ်ရင် နှင်း ဂရုစိုက်တယ်၊ ပြုစုတယ်ဆိုတာ နှင်းတို့ နှစ်ယောက်အကြားမှာ မေတ္တာ ဆိုတာ ရှိလို့ပါ။ အဲဒါကို သူ မေ့နေပုံရတယ်။ အခု နှင်းတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဘာများ ရှိနေသေးလို့လဲ။

(ဆက်ရန်)

Friday, March 22, 2013 | စာညွှန်း ဝတ္ထုတို

ဤပို႔စ္အား Friday, March 22, 2013 ေန႔တြင္ ေရးသားထားၿပီး ဝတ္ထုတို နာမည္ျဖင့္ အၫႊန္း သက္မွတ္ထားပါသည္။ ကြန္းမန္႔မ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိလိုလွ်င္ RSS 2.0 ျဖင့္ ေတာင္းဆုိ၍ ရယူႏုိင္သည္။ လာရင္းေနရာ သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ႏုိင္ပါသည္။

ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

နောက်ကျသွားသော အပြုံး (၄)

Myanmar Bloggers

Labels

Followers

ပို့ပေးလိုက်ပါမယ်

နည်းနည်းတော့ ပြောခဲ့ပါ

Blog Archive

Recent Posts