လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
နောက်ကျသွားသော အပြုံး (၁)
16 March 2013
နှင်းတို့ အိမ်ထောင်ပြုပြီး နှစ်နှစ်ကျော်လာတဲ့အခါမှာ ကိုဟာ သူ့အမေကို နှင်းတို့နဲ့အတူ အိမ်မှာခေါ်ထားဖို့ အဆိုပြုလာတယ်။ ကို့အမေဆိုတာ နှင်းအမေပဲ မဟုတ်လား။ နှင်းဟာ ကို့လို ကံကောင်းတဲ့သူတစ်ယောက် မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး။ အခုချိန် ကို့မှာ လုပ်ကျွေးစရာ အမေဆိုတာ ရှိပေမယ့် နှင်းမှာက မိဘမပြောနဲ့ ဆွေမျိုးသားချင်းတောင် မရှိတဲ့ တစ်ကောင်ကြွက်ပါ။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ကိုဟာ နှင်းရဲ့ တစ်ခုတည်းသော ကမ္ဘာပါပဲ။ အခု ကိုက အမေ့ကို အိမ်မှာ ခေါ်ထားမယ်ဆိုတော့ နှင်းအနေနဲ့ ကန့်ကွက်စရာ မရှိတဲ့အပြင် ကိုးကွယ်စရာ အမေတစ်ယောက် ရလိုက်တာကြောင့် အင်မတန် ဝမ်းသာရပါတယ်။ စိုးရိမ်မိတာ တစ်ခုပဲ ရှိပါတယ်။ ကိုကော နှင်းကောက အလုပ်ကိုယ်စီနဲ့ မဟုတ်လား။ နှင်းအနေနဲ့ ချွေးမတစ်ယောက်ရဲ့ တာဝန်၊ သမီးတစ်ယောက်ရဲ့ ဝတ္တရား မကျေပွန်မှာကိုပဲ စိုးရိမ်နေမိတယ်။
ကို့ငယ်ဘဝကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင်လည်း အင်မတန် သနားစရာ ကောင်းလှပါတယ်ရှင်။ ကိုငယ်ငယ်ကတည်းက အဖေနဲ့အတူ မနေခဲ့ရရှာဘူး။ ဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းက အမေကပဲ ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့ရတယ်။ ကိုတို့ဟာ တောသူတောင်သားတွေပါ။ ဒါပေမယ့် ကို့အမေဟာ သူ့သားကို မြို့ပေါ် ကျောင်းထားနိုင်အောင် ဆိုပြီး နည်းမျိုးစုံ ကြိုးပမ်းခဲ့တာပါ။ နောက်ဆုံး ကို အင်ဂျင်နီယာ ဘွဲ့ရတဲ့အထိပဲ ဆိုပါတော့လေ။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ သားတစ်ယောက်အတွက် ဒီလို ခေတ်ကြီးမှာ အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့ ရအောင် ဘယ်လောက် ရုန်းကန်ရမယ်၊ ဘယ်လောက် ပင်ပန်းခက်ခဲခဲ့မယ်ဆိုတာ ပြောပြနေဖို့တောင် မလိုအပ်ပါဘူး။ ဒီလို မိခင်တစ်ယောက်ကို သားတစ်ယောက်က ကျေးဇူးသိသိနဲ့ သူ့အနီးနား ထားပြီး ပြုစုလုပ်ကျွေးချင်တာ နှင်းအနေနဲ့ ဘာကြောင့် ငြင်းနေရက်ဦးမှာလဲရှင်။ ဒီနေ့ နှင်းရဲ့ကိုဟာ အမေရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် ရလာခဲ့တာပဲ မဟုတ်လား။
ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး အမေနေဖို့ အခန်းတစ်ခန်း အမြန် ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ အမေ့အတွက် ၀ရံတာ သီးသန်းပါတဲ့ အခန်းလေးကို ရည်ရွယ်ထားလိုက်တယ်။ အဲဒီအခန်းလေးက အရှေ့ဘက် မျက်နှာစာမှာမို့ အမေနံနက်စောစောဆို အာရုဏ်တက် နေရောင်ခြည်ကို တစ်၀ကြီး ခံစားခွင့် ရအောင်လို့ပါ။ နောက်ပြီး ၀ရံတာကနေ ထွက်ကြည့်လိုက်ရင် ပန်းပေါင်းစုံ စိုက်ထားတဲ့ ပန်းခြံလေးကိုလည်း မြင်ရတော့ အိပ်ယာက ထတာနဲ့ စိတ်ကြည်နူးရတာပေါ့။ နှင်း ပြင်ဆင်ထားတာကို ကိုက ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိလုပ်နေတယ်။ နောက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့လေ နှင်းကို ဆွဲမြောက်ထည့်ပြီး လှည့်ပစ်လိုက်တာ ချာချာလည် မူးသွားတာပဲ။ အဲဒီလို သူလုပ်ပြီဆိုရင် နှင်းက ကလေးလေးတစ်ယောက်လို အမြဲပဲ ကို့ကို တောင်းပန်ရတယ်လေ။ နှင်းကို အောက်ချပေးပါတော့ ဆိုပြီးပေါ့။
ကိုက အရပ်မြင့်မြင့် ဒေါင်ကောင်းကောင်း၊ ဗလတောင့်တောင့်ဆိုတော့ နှင်းကို ချီရတာ ကလေးတစ်ယောက် ချီရသလောက်ပဲ သဘောထားပုံပဲ။ ကို နှင်းကို ဆွဲမြောက်ထားတဲ့ ခဏမှာ နှင်းဟာကိုရဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက် ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူဟာ နှင်းကို အချိန်မရွေး အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားလို့ ရတယ်လို့လည်း ခံစားလိုက်မိတယ်။ နှင်းဘ၀မှာ ကလေးဆိုးလို ဆိုးလို့ရတာ ဆိုးခွင့်ရှိတာလည်း ကိုတစ်ယောက်တည်း ရှိခဲ့တာပဲ မဟုတ်လား။ နှင်းတို့ အခန့်မသင့် စကားအခြေအတင် ဖြစ်လို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မာန်မချတော့ဘူး ဆိုရင် ကိုက နှင်းကို ချီလိုက်ပြီး နှစ်ပတ်သုံးပတ် ၀ေ့ရမ်းပစ်လိုက်တယ်။ နောက်ပြီး အရှုံးပေးပြီလားလို့ မေးပြီး မဖြေမချင်း ချမပေးတော့ဘူးလေ။ အဲဒီလို လုပ်လိုက်တိုင်း နှင်းမှာ စိတ်ကောက်နေတာတောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်း မသိဘူးလေ။ နှင်းက တောင်းပန်ပါတယ်ဆိုမှ သူက အောက်ကို ချပေးတာ။ နှင်းမှာလေ ကိုအဲဒီလို ၀ေ့ရမ်းလိုက်တာကိုပဲ အသည်းစွဲဖြစ်နေမိတယ်။ ကိုကလည်း ဒါကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် အသုံးချလေ့ ရှိတယ်လေ။
အမေဟာ နှင်းတို့နဲ့ အတူနေရတာ ပျော်နေပုံပဲ။ အင်း .. ပျော်မှာပေါ့လေ။ ကိုယ့်သားနဲ့ အတူနေရတာ ဘယ်သူ မပျော်ဘဲ ရှိမလဲ။ အရင်ဆို တောရွာမှာ ဆင်းဆင်းရဲရဲ ဖြစ်သလို နေရရှာတာပါ။ နှင်းတို့လည်း နှစ်နှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်အတွင်းမှာ ကြိုးစားပမ်းစား စုထားတဲ့ ငွေကလေး ရှိတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့ကို မျက်နှာမငယ်အောင် ထားနိုင်ပါပြီ။ တောရွာမှာလို အမေ ပင်ပန်းစရာ မလိုတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လေ ဘ၀နဲ့စရိုက် မတူခဲ့ကြတဲ့ နှင်းတို့တတွေဟာ သဘောထားကွဲလွဲတာလေးတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပေါ်ပေါ်လာတော့တယ်။ ဘယ်လိုပဲ ပြောပြော ဘယ်လောက်ပဲ ပြောပြော နှင်းသိပ်ချစ်တဲ့ ကို့ကို လောကထဲ လူတစ်လုံးသူတစ်လုံးဖြစ်အောင် ပြုစုပေးခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပဲ။ နှင်းရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ဆိုလည်း မမှားဘူး ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အားလုံးကို အပြုံးမပြတ် တုန့်ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ အမေဟာ တောရွာမှာပဲ နေခဲ့ရတော့ တောစရိုက်ရွာစရိုက်တွေဟာ နှင်းတို့အိမ်အထိ ပါလာတယ်လေ။
ဥပမာအနေနဲ့ ပြောရမယ်ဆိုရင်ပေါ့။ နှင်းအနေနဲ့ ဈေးကနေ အမြဲလိုလို ဧည့်ခန်းထဲ အလှဆင်ဖို့ဆိုပြီး အလှထိုးပန်းတွေ ၀ယ်၀ယ်လာတတ်တယ်။ ဘုရားခန်း၊ ဧည့်ခန်း၊ ထမင်းစားခန်းနဲ့ အိပ်ခန်းတွေပါမကျန် ပန်းအိုးထိုးတတ်တဲ့ နှင်းရဲ့ အကျင့်ကို ကိုကတော့ နားလည်ပေးပြီးသားပါ။ ဒါပေမယ့် အမေကတော့ ကြည့်လို့ရပုံ မပေါ်ဘူးလေ။ တစ်နေ့တော့ အမေက
`နင်တို့ အခုခေတ် လူငယ်တွေကလေ ပိုက်ဆံကို ရှာကြံပြီး ဖြုန်းကြတယ်။ ဘာကြောင့် ပန်းတွေ ဒီလောက် အများကြီး ၀ယ်လာရတာတုန်း။ ဘာတုန်း အဲဒါတွေကို စားမလို့လား´
လို့ ဆူတော့ နှင်းက ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့
ကို့ငယ်ဘဝကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်ရင်လည်း အင်မတန် သနားစရာ ကောင်းလှပါတယ်ရှင်။ ကိုငယ်ငယ်ကတည်းက အဖေနဲ့အတူ မနေခဲ့ရရှာဘူး။ ဟိုးငယ်ငယ်လေးကတည်းက အမေကပဲ ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့ရတယ်။ ကိုတို့ဟာ တောသူတောင်သားတွေပါ။ ဒါပေမယ့် ကို့အမေဟာ သူ့သားကို မြို့ပေါ် ကျောင်းထားနိုင်အောင် ဆိုပြီး နည်းမျိုးစုံ ကြိုးပမ်းခဲ့တာပါ။ နောက်ဆုံး ကို အင်ဂျင်နီယာ ဘွဲ့ရတဲ့အထိပဲ ဆိုပါတော့လေ။ အမျိုးသမီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ သားတစ်ယောက်အတွက် ဒီလို ခေတ်ကြီးမှာ အင်ဂျင်နီယာဘွဲ့ ရအောင် ဘယ်လောက် ရုန်းကန်ရမယ်၊ ဘယ်လောက် ပင်ပန်းခက်ခဲခဲ့မယ်ဆိုတာ ပြောပြနေဖို့တောင် မလိုအပ်ပါဘူး။ ဒီလို မိခင်တစ်ယောက်ကို သားတစ်ယောက်က ကျေးဇူးသိသိနဲ့ သူ့အနီးနား ထားပြီး ပြုစုလုပ်ကျွေးချင်တာ နှင်းအနေနဲ့ ဘာကြောင့် ငြင်းနေရက်ဦးမှာလဲရှင်။ ဒီနေ့ နှင်းရဲ့ကိုဟာ အမေရဲ့ ကျေးဇူးကြောင့် ရလာခဲ့တာပဲ မဟုတ်လား။
ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး အမေနေဖို့ အခန်းတစ်ခန်း အမြန် ပြင်ဆင်လိုက်တယ်။ အမေ့အတွက် ၀ရံတာ သီးသန်းပါတဲ့ အခန်းလေးကို ရည်ရွယ်ထားလိုက်တယ်။ အဲဒီအခန်းလေးက အရှေ့ဘက် မျက်နှာစာမှာမို့ အမေနံနက်စောစောဆို အာရုဏ်တက် နေရောင်ခြည်ကို တစ်၀ကြီး ခံစားခွင့် ရအောင်လို့ပါ။ နောက်ပြီး ၀ရံတာကနေ ထွက်ကြည့်လိုက်ရင် ပန်းပေါင်းစုံ စိုက်ထားတဲ့ ပန်းခြံလေးကိုလည်း မြင်ရတော့ အိပ်ယာက ထတာနဲ့ စိတ်ကြည်နူးရတာပေါ့။ နှင်း ပြင်ဆင်ထားတာကို ကိုက ကြည့်ပြီး ပြုံးစိစိလုပ်နေတယ်။ နောက်ပြီး ဘာမပြောညာမပြောနဲ့လေ နှင်းကို ဆွဲမြောက်ထည့်ပြီး လှည့်ပစ်လိုက်တာ ချာချာလည် မူးသွားတာပဲ။ အဲဒီလို သူလုပ်ပြီဆိုရင် နှင်းက ကလေးလေးတစ်ယောက်လို အမြဲပဲ ကို့ကို တောင်းပန်ရတယ်လေ။ နှင်းကို အောက်ချပေးပါတော့ ဆိုပြီးပေါ့။
ကိုက အရပ်မြင့်မြင့် ဒေါင်ကောင်းကောင်း၊ ဗလတောင့်တောင့်ဆိုတော့ နှင်းကို ချီရတာ ကလေးတစ်ယောက် ချီရသလောက်ပဲ သဘောထားပုံပဲ။ ကို နှင်းကို ဆွဲမြောက်ထားတဲ့ ခဏမှာ နှင်းဟာကိုရဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက် ဖြစ်သွားသလို ခံစားလိုက်ရတယ်။ သူဟာ နှင်းကို အချိန်မရွေး အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်ထားလို့ ရတယ်လို့လည်း ခံစားလိုက်မိတယ်။ နှင်းဘ၀မှာ ကလေးဆိုးလို ဆိုးလို့ရတာ ဆိုးခွင့်ရှိတာလည်း ကိုတစ်ယောက်တည်း ရှိခဲ့တာပဲ မဟုတ်လား။ နှင်းတို့ အခန့်မသင့် စကားအခြေအတင် ဖြစ်လို့ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် မာန်မချတော့ဘူး ဆိုရင် ကိုက နှင်းကို ချီလိုက်ပြီး နှစ်ပတ်သုံးပတ် ၀ေ့ရမ်းပစ်လိုက်တယ်။ နောက်ပြီး အရှုံးပေးပြီလားလို့ မေးပြီး မဖြေမချင်း ချမပေးတော့ဘူးလေ။ အဲဒီလို လုပ်လိုက်တိုင်း နှင်းမှာ စိတ်ကောက်နေတာတောင် ဘယ်ပျောက်သွားမှန်း မသိဘူးလေ။ နှင်းက တောင်းပန်ပါတယ်ဆိုမှ သူက အောက်ကို ချပေးတာ။ နှင်းမှာလေ ကိုအဲဒီလို ၀ေ့ရမ်းလိုက်တာကိုပဲ အသည်းစွဲဖြစ်နေမိတယ်။ ကိုကလည်း ဒါကို ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် အသုံးချလေ့ ရှိတယ်လေ။
အမေဟာ နှင်းတို့နဲ့ အတူနေရတာ ပျော်နေပုံပဲ။ အင်း .. ပျော်မှာပေါ့လေ။ ကိုယ့်သားနဲ့ အတူနေရတာ ဘယ်သူ မပျော်ဘဲ ရှိမလဲ။ အရင်ဆို တောရွာမှာ ဆင်းဆင်းရဲရဲ ဖြစ်သလို နေရရှာတာပါ။ နှင်းတို့လည်း နှစ်နှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်အတွင်းမှာ ကြိုးစားပမ်းစား စုထားတဲ့ ငွေကလေး ရှိတော့ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့ကို မျက်နှာမငယ်အောင် ထားနိုင်ပါပြီ။ တောရွာမှာလို အမေ ပင်ပန်းစရာ မလိုတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လေ ဘ၀နဲ့စရိုက် မတူခဲ့ကြတဲ့ နှင်းတို့တတွေဟာ သဘောထားကွဲလွဲတာလေးတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ပေါ်ပေါ်လာတော့တယ်။ ဘယ်လိုပဲ ပြောပြော ဘယ်လောက်ပဲ ပြောပြော နှင်းသိပ်ချစ်တဲ့ ကို့ကို လောကထဲ လူတစ်လုံးသူတစ်လုံးဖြစ်အောင် ပြုစုပေးခဲ့တဲ့ ကျေးဇူးရှင်ပဲ။ နှင်းရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ဆိုလည်း မမှားဘူး ဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ အားလုံးကို အပြုံးမပြတ် တုန့်ပြန်ခဲ့ပါတယ်။ အမေဟာ တောရွာမှာပဲ နေခဲ့ရတော့ တောစရိုက်ရွာစရိုက်တွေဟာ နှင်းတို့အိမ်အထိ ပါလာတယ်လေ။
ဥပမာအနေနဲ့ ပြောရမယ်ဆိုရင်ပေါ့။ နှင်းအနေနဲ့ ဈေးကနေ အမြဲလိုလို ဧည့်ခန်းထဲ အလှဆင်ဖို့ဆိုပြီး အလှထိုးပန်းတွေ ၀ယ်၀ယ်လာတတ်တယ်။ ဘုရားခန်း၊ ဧည့်ခန်း၊ ထမင်းစားခန်းနဲ့ အိပ်ခန်းတွေပါမကျန် ပန်းအိုးထိုးတတ်တဲ့ နှင်းရဲ့ အကျင့်ကို ကိုကတော့ နားလည်ပေးပြီးသားပါ။ ဒါပေမယ့် အမေကတော့ ကြည့်လို့ရပုံ မပေါ်ဘူးလေ။ တစ်နေ့တော့ အမေက
`နင်တို့ အခုခေတ် လူငယ်တွေကလေ ပိုက်ဆံကို ရှာကြံပြီး ဖြုန်းကြတယ်။ ဘာကြောင့် ပန်းတွေ ဒီလောက် အများကြီး ၀ယ်လာရတာတုန်း။ ဘာတုန်း အဲဒါတွေကို စားမလို့လား´
လို့ ဆူတော့ နှင်းက ခပ်ပြုံးပြုံးနဲ့
`မေမေကလည်း၊ အခန်းထဲမှာ ပန်းတွေ မြင်နေရတော့ စိတ်ထဲပိုပြီး လန်းဆန်းတာပေါ့။ ပိုပြီးလည်း အေးချမ်းသလို ခံစားရတယ်လေ။´ လို့ပဲ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် အမေကတော့ အပြောမပြတ်၊ အဆူမပြတ်ဘူး။ နောက်ဆုံး ကိုလည်း မနေနိုင်တော့ အမေကို ၀င်ရှင်းပြရတော့တယ်။
`မေမေ၊ ဒါ မြို့သူမြို့သားတွေရဲ့ ဘ၀စတိုင်ပါ။ မေမေ မကြာခင်ဘဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ယဉ်ပါးသွားမှာပါ။´
အဲဒီနောက်တော့ ဒီပန်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အမေ ဘာမှ မပြောတော့ဘူး။ ဆူလည်း မဆူတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လေ နှင်း ပန်းတွေပွေ့ပြီး ဈေးကနေ ပြန်လာတာ မြင်ရင် ဒီပန်းတွေ ဘယ်လောက်ပေးခဲ့ရသလဲလို့ အမြဲ မေးလေ့ရှိတယ်။ နှင်းက ဒီလောက်ဒီလောက် ကျပါတယ်လို့ ပြောလိုက်ရင်ပဲ အမေက နှာခေါင်းတရှုံ့ရှုံ့ ခေါင်းတခါခါနဲ့ စိတ်ပျက်တဲ့ အမူအရာပြပြီး လှည့်ထွက်သွားတော့တယ်။ တစ်ခါတလေ နှင်း စူပါမားကက်က ဈေး၀ယ်ပြီး အထုပ်အပိုးတွေနဲ့ ပြန်လာရင်လည်း အမေ အနားနား ရောက်လာတတ်ပြီး တစ်ခုချင်းစီကို လက်ညှိုးထိုး၊ ဘယ်လောက်ကျသလဲ မေးတော့တာပဲ။ နှင်းအနေနဲ့ ရိုးရိုးသားသားပဲ အမှန်အတိုင်း ပြောတော့ အဲဒီအမှန်တရားကပဲ သူ့ကို ပိုပို စိတ်ပျက်အောင် လုပ်နေမိသလိုပဲ။ အဲဒီအကြောင်း ကို့ကို ပြောပြတော့ ကိုက နှင်းနှာခေါင်းကို ဆွဲပြီး
`အရူးမလေး၊ နင်မို့လို့ အမှန်အတိုင်း ပြောပြနေတယ်။ နည်းနည်းပါးပါးလေး လျှော့လျှော့ပေါ့ပေါ့ ပြောလိုက်ပေါ့´
လို့ ကိုကပါ နှင်းကို ဆူတယ်လေ။ အမှန်တော့ ကိုက ဆူတာ မဟုတ်ပါဘူး။ နှင်းနဲ့ အမေ့ကြား ပဋိပက္ခနည်းအောင်လို့ စေတနာနဲ့ ပြောတာလို့ နှင်း နားလည်ပါတယ်။
အမေအနေနဲ့ နှင်းကို ဘယ်လိုမှ ကြည့်လို့မရတာ အမြင်မကြည်တာ တစ်ခု ရှိသေးတယ်။ အမေ အမုန်းဆုံးက သူ့သား မနက်စောစောထပြီး နံနက်စာ ပြင်ဆင်နေတာကို မြင်ရခြင်းပဲလေ။ အိမ်ထောင်ဦးစီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူ့မိန်းမအတွက်များ ထမင်းဟင်း ချက်ပေးနေရတယ်လို့ ဆိုပြီး အတော်ကြီးကို မကျေမချမ်း ဖြစ်နေတာ။ နံနက်စာစားချိန် စားပွဲမှာ ဆုံကြတိုင်း အမေရဲ့ မျက်နှာဟာ သည်းကြီးမဲကြီး ရွာချတော့မယ့် မိုးတိမ်တောင်ကြီးလို ညိုမဲနေလေ့ရှိတယ်။ ဒါကို နှင်းအနေနဲ့ မသိကျိုးကျွံပဲ နေလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီလို နေပြန်တော့လည်း အမေတွေနဲ့ အသံပေါင်းစုံပေးပြီး ပါးစပ်ပိတ် ဆန္ဒပြနေလေ့ ရှိတယ်လေ။ နှင်းအနေနဲ့ အလုပ်ချင်လို့ အပျင်းကြီးလို့ နံနက်စာ မချက်တာမှ မဟုတ်ဘဲ။ နှင်းက ဂိုက်ဆရာမပါ။ ကလေးတွေကို ကျူရှင်ပြတယ်လေ။ ကလေးအများစုက ညပိုင်းပဲ အားကြတော့ နှင်းအနေနဲ့ အတန်းတွေကိုလည်း ညမှာပဲ သွားပြရတယ်။ ဆယ်တန်းကလေးတွေလည်း ပါတော့ ညဉ့်နက်တဲ့အထိပဲ စာသင်ရတယ်။ ဒီတော့ နံနက်စောစော ထပြီး အစားအသောက် မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဟိုးအရင် ကိုနဲ့နှစ်ယောက်တည်း နေစဉ်က ကိုနဲ့နှစ်ဦးသဘောတူ ကျေကျေနပ်နပ် ကျေကျေလည်လည် ရှိခဲ့ပေမယ့် အခု အမေတစ်ယောက်တိုးလာပြီလေ။ နောက်ပြီး သူ့သားက မီးဖိုချောင်၀င်နေတဲ့အချိန်မှာ မိန်းမလုပ်တဲ့သူက အိပ်ယာထဲမှာဆိုတော့ အမေ့အနေနဲ့ သားကိုပဲ ပိုသနားမိမှာပေါ့။ ဒါကို နားလည်ပေးလို့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နှင်းအနေနဲ့လည်း ပင်ပန်းလွန်းတာကြောင့် နံနက်စောစောလည်း မထနိုင်တော့ အမေ ဆန္ဒပြနေတာတွေကို နားလေးချင်ယောင် ဆောင်ပြီးတော့ပဲ မသိဖာသာ နေနေလိုက်တော့တယ်။
နောက်တော့ အမေက အေးဆေး မနေနိုင်တော့ဘဲ အိမ်မှုကိစ္စတွေ ၀င်ကူလုပ်တော့တယ်။ သူက အိမ်ကိစ္စတွေ ၀င်ကူလုပ်တာ ဆိုပေမယ့် ကြာတော့ လုပ်နေပေးနေတာကိုက ရှုပ်နေသလို ဖြစ်လာတော့တယ်။ ဥပမာ ပြောရရင်ပေါ့။ အမေက အမှိုက်တွေ သန့်ရှင်းရေး လုပ်တိုင်း ပလပ်စတစ်ဗူးခွံတွေ စက္ကူဗူးခွံတွေနဲ့ ပလပ်စတစ် အိတ်ခွံတွေကို သိမ်းသိမ်းထားလေ့ရှိတယ်။ နည်းနည်း များများစားစားရလာရင် ရောင်းစားရအောင်ပေါ့။ ကြာတော့ အိမ်လည်း အမှိုက်တွေနဲ့ ဗူးခွံတွေနဲ့ ပြည့်လို့ပါပဲ။ နောက်ပြီး အမေက အစစအရာရာ သိပ်ချွေတာတယ်။ ဆပ်ပြာမှုန့်ဆိုလည်း ချွေတာပြီး သုံးလွန်းလို့ နှင်းမှာဖြင့် သူ့ကွယ်ရာမှာ ပန်းကန်တွေကို ပြန်ဆေးနေရတယ်။ တစ်နေ့က ညပိုင်း နှင်း ပန်းကန်တွေ ပြန်ဆေးနေတာကို အမေ မြင်သွားတယ်။ ဒုန်းကနဲ သူ့အိပ်ခန်းတံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး သူ့အခန်းထဲမှာ အားလုံးကြားလောက်အောင် အော်ငိုနေတော့တယ်။
ကိုလည်း တော်တော် စိတ်ဆင်းရဲသွားပုံရတယ်။ နှင်းကို တစ်ညလုံး စကားမပြောတော့ဘူးလေ။ နှင်းက ဘာမှ မသိတဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပေမယ့် ကို နှင်းကို ဥပေက္ခာပြုထားခဲ့တယ်။ နှင်း ရူးသွတ်မတတ် ခံစားရလို့ `နှင်း ဘာများမှားနေလို့လဲ´ လို့ ကို့ကို မေးလိုက်မိတယ်။ ကို နှင်းကို စူးစူးကြီး ကြည့်ပြီး
`နှင်း အမေ့ကို တစ်ခေါက်လောက်လေး စိတ်ချမ်းသာအောင် ထားပေးလို့ မရဘူးလား။ ပန်းကန်တွေ မသန့်ဘူးပဲ ထားဦး။ အဲဒီ မသန့်တာတွေ သုံးလို့ ကိုတို့ သေမသွားလောက်ပါဘူး။´
လို့ နှင်းကို ဆူပါတော့တယ်။ အဲဒီလို ဖြစ်ပြီးကတည်းက အမေဟာ နှင်းကို လုံး၀ စကားမပြောတော့ပါဘူး။ နှင်းက သူ့ကို ရွံလို့ ပန်းကန်ပြန်ဆေးပါတယ်လို့ အမေ ထင်သွားပုံရတယ်လေ။ နှင်း အမေနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရင် ဘယ်လောက် အနေရခက်နေမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားတာ ကြည့်လိုက်ပါတော့ရှင်။ ဒီစစ်အေးတိုက်ပွဲကြီးအတွင်းမှာ ကို့အနေနဲ့ နေရအခက်ဆုံး ဖြစ်မယ် ထင်ပါတယ်။ အမေနဲ့ ဇနီးသည်အကြား ဘယ်သူ့ကို စိတ်ကျေနပ်အောင် ထားရပါ့ဆိုတဲ့ အတွေးကို ကို့ကို နှိပ်စက်နေမှာ အမှန်ပဲလေ။
အမေဟာ သူ့သားကို ထမင်းစားခန်းထဲမှာ နံနက်စာ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်စားနေတာပဲ မြင်ချင်တဲ့သူကိုး။ ဒီတော့ ကို အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်စားနိုင်အောင် မီးဖိုချောင် မ၀င်ရအောင် ဆိုပြီး နံနက်စာကို သူကိုယ်တိုင် ပြင်ဆင်ချက်ပြုတ်တော့တယ်။ စားပွဲမှာ သူ့သားကို နံနက်စာ စားတာကို ပြုံးပြုံးလေး ထိုင်ကြည့်နေပေမယ့် နှင်းကိုတော့ `အပျင်းကြီးတဲ့မိန်းမ၊ သူများချက်ထားတာ ထိုင်စားနေတယ်။ အရှက်မရှိဘူးလား။´ ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးမျိုးနဲ့ မကြာခဏ လှမ်းလှမ်း ကြည့်တတ်ပါတယ်။ အမေ့ကို အနှောက်အယှက် မပေးချင်တာက တစ်ကြောင်း၊ အဲဒီလို ထိုင်စားနေတာကိုပဲ ရှက်စရာကောင်းတယ်လို့ ထင်မိတာက တစ်ကြောင်းမို့ အိမ်မှာ နံနက်စာ မစားတော့ဘဲ ရုံးသွားရင်းနဲ့ပဲ လမ်းမှာ နံနက်စာကို ၀ယ်စားလိုက်တော့တယ်။ အဲဒီည အိပ်ယာ၀င်တော့ ကိုက နှင်းကို ကြည့်ပြီး အနည်းငယ် စိတ်ပျက်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ မေးလာတယ်။
`ကို့အမေ ချက်တာ မသန့်ဘူးလို့ နှင်း ယူဆလို့ နံနက်စာ အိမ်မှာ မစားတော့တာလား။´
အဲဒီလို မေးမေးပြီးချင်းပဲ အဖြေကိုတောင် မစောင့်တော့ဘူး။ ကို တစ်ဘက်ကိုလှည့်ပြီး နှင်းကို ကျောပေးထားလိုက်တော့တယ်။ ကို နှင်းကို မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ အထီးကျန်စွာ ပစ်ထားခဲ့ပြီ။ လုံး၀လုံး၀ မတရားဘူး။ နှင်းကိုတောင် ဖြေခွင့် သူ မပေးချင်တော့ဘူးလေ။ တော်တော်လေး ကြာမှ ကိုရဲ့ သက်ပြင်းချသံနဲ့အတူ လေသံ တိုးတိုးလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။
`ကို့အတွက်လို့ သဘောထားပြီး အိမ်မှာပဲ နံနက်စာ စားပေးပါလား နှင်း´
နှင်း ဘယ်လို ပြန်ပြီး ငြင်းနိုင်ဦးမှာလဲ ကိုရယ်။
`မေမေ၊ ဒါ မြို့သူမြို့သားတွေရဲ့ ဘ၀စတိုင်ပါ။ မေမေ မကြာခင်ဘဲ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ယဉ်ပါးသွားမှာပါ။´
အဲဒီနောက်တော့ ဒီပန်းနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အမေ ဘာမှ မပြောတော့ဘူး။ ဆူလည်း မဆူတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့်လေ နှင်း ပန်းတွေပွေ့ပြီး ဈေးကနေ ပြန်လာတာ မြင်ရင် ဒီပန်းတွေ ဘယ်လောက်ပေးခဲ့ရသလဲလို့ အမြဲ မေးလေ့ရှိတယ်။ နှင်းက ဒီလောက်ဒီလောက် ကျပါတယ်လို့ ပြောလိုက်ရင်ပဲ အမေက နှာခေါင်းတရှုံ့ရှုံ့ ခေါင်းတခါခါနဲ့ စိတ်ပျက်တဲ့ အမူအရာပြပြီး လှည့်ထွက်သွားတော့တယ်။ တစ်ခါတလေ နှင်း စူပါမားကက်က ဈေး၀ယ်ပြီး အထုပ်အပိုးတွေနဲ့ ပြန်လာရင်လည်း အမေ အနားနား ရောက်လာတတ်ပြီး တစ်ခုချင်းစီကို လက်ညှိုးထိုး၊ ဘယ်လောက်ကျသလဲ မေးတော့တာပဲ။ နှင်းအနေနဲ့ ရိုးရိုးသားသားပဲ အမှန်အတိုင်း ပြောတော့ အဲဒီအမှန်တရားကပဲ သူ့ကို ပိုပို စိတ်ပျက်အောင် လုပ်နေမိသလိုပဲ။ အဲဒီအကြောင်း ကို့ကို ပြောပြတော့ ကိုက နှင်းနှာခေါင်းကို ဆွဲပြီး
`အရူးမလေး၊ နင်မို့လို့ အမှန်အတိုင်း ပြောပြနေတယ်။ နည်းနည်းပါးပါးလေး လျှော့လျှော့ပေါ့ပေါ့ ပြောလိုက်ပေါ့´
လို့ ကိုကပါ နှင်းကို ဆူတယ်လေ။ အမှန်တော့ ကိုက ဆူတာ မဟုတ်ပါဘူး။ နှင်းနဲ့ အမေ့ကြား ပဋိပက္ခနည်းအောင်လို့ စေတနာနဲ့ ပြောတာလို့ နှင်း နားလည်ပါတယ်။
အမေအနေနဲ့ နှင်းကို ဘယ်လိုမှ ကြည့်လို့မရတာ အမြင်မကြည်တာ တစ်ခု ရှိသေးတယ်။ အမေ အမုန်းဆုံးက သူ့သား မနက်စောစောထပြီး နံနက်စာ ပြင်ဆင်နေတာကို မြင်ရခြင်းပဲလေ။ အိမ်ထောင်ဦးစီးတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး သူ့မိန်းမအတွက်များ ထမင်းဟင်း ချက်ပေးနေရတယ်လို့ ဆိုပြီး အတော်ကြီးကို မကျေမချမ်း ဖြစ်နေတာ။ နံနက်စာစားချိန် စားပွဲမှာ ဆုံကြတိုင်း အမေရဲ့ မျက်နှာဟာ သည်းကြီးမဲကြီး ရွာချတော့မယ့် မိုးတိမ်တောင်ကြီးလို ညိုမဲနေလေ့ရှိတယ်။ ဒါကို နှင်းအနေနဲ့ မသိကျိုးကျွံပဲ နေလိုက်ပါတယ်။ အဲဒီလို နေပြန်တော့လည်း အမေတွေနဲ့ အသံပေါင်းစုံပေးပြီး ပါးစပ်ပိတ် ဆန္ဒပြနေလေ့ ရှိတယ်လေ။ နှင်းအနေနဲ့ အလုပ်ချင်လို့ အပျင်းကြီးလို့ နံနက်စာ မချက်တာမှ မဟုတ်ဘဲ။ နှင်းက ဂိုက်ဆရာမပါ။ ကလေးတွေကို ကျူရှင်ပြတယ်လေ။ ကလေးအများစုက ညပိုင်းပဲ အားကြတော့ နှင်းအနေနဲ့ အတန်းတွေကိုလည်း ညမှာပဲ သွားပြရတယ်။ ဆယ်တန်းကလေးတွေလည်း ပါတော့ ညဉ့်နက်တဲ့အထိပဲ စာသင်ရတယ်။ ဒီတော့ နံနက်စောစော ထပြီး အစားအသောက် မလုပ်နိုင်တော့ဘူး။ ဟိုးအရင် ကိုနဲ့နှစ်ယောက်တည်း နေစဉ်က ကိုနဲ့နှစ်ဦးသဘောတူ ကျေကျေနပ်နပ် ကျေကျေလည်လည် ရှိခဲ့ပေမယ့် အခု အမေတစ်ယောက်တိုးလာပြီလေ။ နောက်ပြီး သူ့သားက မီးဖိုချောင်၀င်နေတဲ့အချိန်မှာ မိန်းမလုပ်တဲ့သူက အိပ်ယာထဲမှာဆိုတော့ အမေ့အနေနဲ့ သားကိုပဲ ပိုသနားမိမှာပေါ့။ ဒါကို နားလည်ပေးလို့ ရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် နှင်းအနေနဲ့လည်း ပင်ပန်းလွန်းတာကြောင့် နံနက်စောစောလည်း မထနိုင်တော့ အမေ ဆန္ဒပြနေတာတွေကို နားလေးချင်ယောင် ဆောင်ပြီးတော့ပဲ မသိဖာသာ နေနေလိုက်တော့တယ်။
နောက်တော့ အမေက အေးဆေး မနေနိုင်တော့ဘဲ အိမ်မှုကိစ္စတွေ ၀င်ကူလုပ်တော့တယ်။ သူက အိမ်ကိစ္စတွေ ၀င်ကူလုပ်တာ ဆိုပေမယ့် ကြာတော့ လုပ်နေပေးနေတာကိုက ရှုပ်နေသလို ဖြစ်လာတော့တယ်။ ဥပမာ ပြောရရင်ပေါ့။ အမေက အမှိုက်တွေ သန့်ရှင်းရေး လုပ်တိုင်း ပလပ်စတစ်ဗူးခွံတွေ စက္ကူဗူးခွံတွေနဲ့ ပလပ်စတစ် အိတ်ခွံတွေကို သိမ်းသိမ်းထားလေ့ရှိတယ်။ နည်းနည်း များများစားစားရလာရင် ရောင်းစားရအောင်ပေါ့။ ကြာတော့ အိမ်လည်း အမှိုက်တွေနဲ့ ဗူးခွံတွေနဲ့ ပြည့်လို့ပါပဲ။ နောက်ပြီး အမေက အစစအရာရာ သိပ်ချွေတာတယ်။ ဆပ်ပြာမှုန့်ဆိုလည်း ချွေတာပြီး သုံးလွန်းလို့ နှင်းမှာဖြင့် သူ့ကွယ်ရာမှာ ပန်းကန်တွေကို ပြန်ဆေးနေရတယ်။ တစ်နေ့က ညပိုင်း နှင်း ပန်းကန်တွေ ပြန်ဆေးနေတာကို အမေ မြင်သွားတယ်။ ဒုန်းကနဲ သူ့အိပ်ခန်းတံခါးကို ဆောင့်ပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး သူ့အခန်းထဲမှာ အားလုံးကြားလောက်အောင် အော်ငိုနေတော့တယ်။
ကိုလည်း တော်တော် စိတ်ဆင်းရဲသွားပုံရတယ်။ နှင်းကို တစ်ညလုံး စကားမပြောတော့ဘူးလေ။ နှင်းက ဘာမှ မသိတဲ့ ကလေးလေးတစ်ယောက်လို ရူးချင်ယောင်ဆောင်ပေမယ့် ကို နှင်းကို ဥပေက္ခာပြုထားခဲ့တယ်။ နှင်း ရူးသွတ်မတတ် ခံစားရလို့ `နှင်း ဘာများမှားနေလို့လဲ´ လို့ ကို့ကို မေးလိုက်မိတယ်။ ကို နှင်းကို စူးစူးကြီး ကြည့်ပြီး
`နှင်း အမေ့ကို တစ်ခေါက်လောက်လေး စိတ်ချမ်းသာအောင် ထားပေးလို့ မရဘူးလား။ ပန်းကန်တွေ မသန့်ဘူးပဲ ထားဦး။ အဲဒီ မသန့်တာတွေ သုံးလို့ ကိုတို့ သေမသွားလောက်ပါဘူး။´
လို့ နှင်းကို ဆူပါတော့တယ်။ အဲဒီလို ဖြစ်ပြီးကတည်းက အမေဟာ နှင်းကို လုံး၀ စကားမပြောတော့ပါဘူး။ နှင်းက သူ့ကို ရွံလို့ ပန်းကန်ပြန်ဆေးပါတယ်လို့ အမေ ထင်သွားပုံရတယ်လေ။ နှင်း အမေနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရင် ဘယ်လောက် အနေရခက်နေမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားတာ ကြည့်လိုက်ပါတော့ရှင်။ ဒီစစ်အေးတိုက်ပွဲကြီးအတွင်းမှာ ကို့အနေနဲ့ နေရအခက်ဆုံး ဖြစ်မယ် ထင်ပါတယ်။ အမေနဲ့ ဇနီးသည်အကြား ဘယ်သူ့ကို စိတ်ကျေနပ်အောင် ထားရပါ့ဆိုတဲ့ အတွေးကို ကို့ကို နှိပ်စက်နေမှာ အမှန်ပဲလေ။
အမေဟာ သူ့သားကို ထမင်းစားခန်းထဲမှာ နံနက်စာ မိန့်မိန့်ကြီး ထိုင်စားနေတာပဲ မြင်ချင်တဲ့သူကိုး။ ဒီတော့ ကို အေးအေးဆေးဆေး ထိုင်စားနိုင်အောင် မီးဖိုချောင် မ၀င်ရအောင် ဆိုပြီး နံနက်စာကို သူကိုယ်တိုင် ပြင်ဆင်ချက်ပြုတ်တော့တယ်။ စားပွဲမှာ သူ့သားကို နံနက်စာ စားတာကို ပြုံးပြုံးလေး ထိုင်ကြည့်နေပေမယ့် နှင်းကိုတော့ `အပျင်းကြီးတဲ့မိန်းမ၊ သူများချက်ထားတာ ထိုင်စားနေတယ်။ အရှက်မရှိဘူးလား။´ ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးမျိုးနဲ့ မကြာခဏ လှမ်းလှမ်း ကြည့်တတ်ပါတယ်။ အမေ့ကို အနှောက်အယှက် မပေးချင်တာက တစ်ကြောင်း၊ အဲဒီလို ထိုင်စားနေတာကိုပဲ ရှက်စရာကောင်းတယ်လို့ ထင်မိတာက တစ်ကြောင်းမို့ အိမ်မှာ နံနက်စာ မစားတော့ဘဲ ရုံးသွားရင်းနဲ့ပဲ လမ်းမှာ နံနက်စာကို ၀ယ်စားလိုက်တော့တယ်။ အဲဒီည အိပ်ယာ၀င်တော့ ကိုက နှင်းကို ကြည့်ပြီး အနည်းငယ် စိတ်ပျက်တဲ့ မျက်နှာနဲ့ မေးလာတယ်။
`ကို့အမေ ချက်တာ မသန့်ဘူးလို့ နှင်း ယူဆလို့ နံနက်စာ အိမ်မှာ မစားတော့တာလား။´
အဲဒီလို မေးမေးပြီးချင်းပဲ အဖြေကိုတောင် မစောင့်တော့ဘူး။ ကို တစ်ဘက်ကိုလှည့်ပြီး နှင်းကို ကျောပေးထားလိုက်တော့တယ်။ ကို နှင်းကို မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ အထီးကျန်စွာ ပစ်ထားခဲ့ပြီ။ လုံး၀လုံး၀ မတရားဘူး။ နှင်းကိုတောင် ဖြေခွင့် သူ မပေးချင်တော့ဘူးလေ။ တော်တော်လေး ကြာမှ ကိုရဲ့ သက်ပြင်းချသံနဲ့အတူ လေသံ တိုးတိုးလေးကို ကြားလိုက်ရတယ်။
`ကို့အတွက်လို့ သဘောထားပြီး အိမ်မှာပဲ နံနက်စာ စားပေးပါလား နှင်း´
နှင်း ဘယ်လို ပြန်ပြီး ငြင်းနိုင်ဦးမှာလဲ ကိုရယ်။
ဤပို႔စ္အား Saturday, March 16, 2013 ေန႔တြင္ ေရးသားထားၿပီး
ဝတ္ထုတို
နာမည္ျဖင့္ အၫႊန္း သက္မွတ္ထားပါသည္။
ကြန္းမန္႔မ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိလိုလွ်င္ RSS 2.0 ျဖင့္ ေတာင္းဆုိ၍ ရယူႏုိင္သည္။
လာရင္းေနရာ သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ႏုိင္ပါသည္။
Saturday, March 16, 2013
|
စာညွှန်း
ဝတ္ထုတို
