ဒိုင္ယာရီမ်ား၏ မွတ္စု (၁)
“ ေဒါက္ ေဒါက္ ”
အခန္းတံခါးကို ကၽြန္ေတာ္ ညင္သာစြာ ေခါက္လိုက္သည္။ လူမႈေရးအလုပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္ခ်င္ဆံုး အလုပ္သံုးခု ရွိသည္။ လူနာေမးျခင္း၊ အိမ္သို႔ အသုဘ႐ႈသြားျခင္းႏွင့္ အသုဘလိုက္ပို႔ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ပင္ကိုစ႐ိုက္အရ အျမဲ ျပံဳးေနခ်င္သည္။ အျမဲလည္း ျပံဳးေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာမ်ဳိးတြင္ ျပံဳး၍ မျဖစ္ေတာ့။ မ်က္ႏွာကို မထားတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ လာေမးေသာ လူနာမွာ ကၽြန္ေတာ္၏ ငယ္သူငယ္ခ်င္းအေဟာင္းႀကီး ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ကစားေဖာ္ ကစားဖက္၊ ရည္စားလုေဖာ္ လုဖက္လည္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒီတစ္ခ်ိန္ေတာ့ ဝမ္းနည္းေသာ မ်က္ႏွာထားကို အထူးလုပ္ေနဖို႔ မလိုပါ။ စုိးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ အလိုလိုပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိသည္။ “ဝင္ခဲ့ပါရွင္” ဟူေသာ အတြင္းမွ စကားသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့ အေတြးစမ်ား ေပ်ာက္သြားသည္။ အသံ ၾကားၾကားခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူပါလာသူ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေက်ာ္က တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုိက္ေလသည္။ မလတ္၏ ၿငိႇဳးငယ္ေနေသာ မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေသာအခါ ပို၍ပင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားမိသည္။ မလတ္ကို ျမင္ရ႐ံုျဖင့္ ေပသီး၏ အေျခအေနကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လုိက္ပါၿပီ။ ကုတင္ေပၚတြင္ ခပ္ယဲ့ယဲ့သာ က်န္ေတာ့ေသာ ေပသီးကုိ ၾကည့္ေနရင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္မ်ား စို႔တက္လာသည္။ “ ေအာ္ … ငယ္စဥ္က သန္သန္မာမာ ထြားထြားက်ဳိင္းက်ဳိင္းနဲ႔ ေပသီးဟာ အခုေတာ့ ” ဟု ေတြးေနရင္းပင္ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ က်လာမိ၍ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလႊဲလုိက္သည္။ ေအာင္ေက်ာ္ကေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းတြင္ ခ်ိပ္ထားေသာ လူနာမွတ္တမ္း စာရြက္မ်ားကို ယူ၍ ဂ႐ုတစိုက္ ဖတ္ေနသည္။
“ ေဂါက္ ” ဟု တုန္တုန္ရီရီ ေခၚေနေသာ ေပသီး၏ အသံေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုတင္ေဘးနား သြားထုိင္လိုက္သည္။ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အားေပးရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာထားကို ရေအာင္ ျပံဳးၿပီး စကား စလိုက္သည္။
“ေနလို႔ ေကာင္းလား ေပသီး”
“ေကာင္းပါတယ္၊ မလႈပ္ခ်င္တာနဲ႔ အသက္႐ွဴက်ပ္ေနတာက လြဲလို႔ အားလံုးေကာင္းပါတယ္”
“မင္း အဲဒါ အားနည္းတာ ျဖစ္မယ္၊ အားရွိတဲ့ အစား မ်ားမ်ားစားေပါ႔ကြာ”
မလတ္က ေဘးနားကပ္လာၿပီး
“ကၽြန္မက ရွင့္သူငယ္ခ်င္းကုိ အားရွိေအာင္ ၾကက္ေပါင္းရည္ ကိုယ္တုိင္ ေပါင္းတိုက္ပါတယ္။ သူက မေသာက္ခ်င္ဘူး ဇြတ္ျငင္းေနတာ။ အဲဒါ ကေလးတစ္ေယာက္လို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တုိက္ေနရတယ္ေလ”
“ေအာ္ မိန္းမရယ္၊ နင့္ ၾကက္ေပါင္းရည္ ေသာက္ေနရတာလည္း ၂ လ ေက်ာ္ၿပီေလ၊ ငါ အခု အနံ႔ရရင္ကို အန္ခ်င္ေနတာ”
“ဟုတ္မွာေပါ႔ မလတ္ရယ္၊ သူလည္း အဲ့ေလာက္ ေသာက္လာတာ ညီႇေရာေပါ႔”
“မတတ္ႏိုင္ဘူး ကိုေဂါက္၊ ဆရာဝန္က အားရွိေအာင္ ေကၽြးပါဆိုေတာ့ ကၽြန္မလည္း မရမက တုိက္ေနရတာ”
“အဲ့ေၾကာင့္ ငါလည္း ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ေသာက္ေနရတာေပါ႔ မိန္းမရာ” ဟုေျပာၿပီး ေပသီးခမ်ာ အေတာ္ ေမာေနပံုရသည္။
“ကဲကဲ ကုိထြန္း ရွင္ ေမာေနၿပီး ခဏ နားဦး၊ ကိုေဂါက္လည္း မျပန္ေသးဘူးမလား၊ ခဏေနမွ ဆက္ေျပာၾကတာေပါ႔။ သူက စကားကို အၾကာႀကီး မေျပာႏုိင္ဘူး။ ေမာေမာေနတာ။ ဒီမွာ လာထုိင္ၿပီး အေအးေလး သံုးေဆာင္ပါဦး”
ဟု ေျပာရင္းပင္ ေဖ်ာ္ရည္ႏွစ္ခြက္ ျပင္ဆင္ေနသည္။
ထုိအခါ ေအာင္ေက်ာ္က ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ လွမ္းၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲျဖင့္ အျပင္ခဏ သြားလိုက္ဦးမယ္ဟု ေျပာေနသည္။ ထုိေနာက္ သူဖတ္ေနေသာ စာရြက္မ်ားကိုင္၍ အျပင္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မလတ္လွမ္းေပးေသာ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ကို ကိုင္၍ တစ္ငံုေလာက္ ေမာ့ေသာက္လိုက္သည္။ ထုိေနာက္ မလတ္ႏွင့္ စကားစျမည္ ေျပာေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေပသီးႏွင့္ ကဲြကြာသြားေသာ ငါးႏွစ္တာအတြင္း ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္သနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ သည္းသည္းကြဲကြဲ မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဆက္သြယ္မိခ်ိန္တြင္ ေပသီးမွာ ကုတင္ေပၚတြင္ ပက္လက္၊ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ႏွင့္ ခ်ိနဲ႔ေနၿပီ။
“မလတ္၊ ကေလးေတြေကာ အခု ဘယ္မွာလဲ”
“သူတို႔က ေက်ာင္းနဲ႔ဆိုေတာ့ မလာႏုိင္ၾကဘူးေလ။ သူတို႔ အဘိုးနဲ႔ နယ္မွာပဲ ထားခဲ့ရတယ္။”
“အခုဆို အေတာ္ ႀကီးၾကေရာေပါ႔၊ ဘယ္ႏွတန္း ေရာက္ကုန္ၾကၿပီလဲ”
“အႀကီးေကာင္က Grade 4 အငယ္မေလးက Grade 2 ပါ”
“အဲ အေတာ္ေတာင္ ႀကီးကုန္ေရာပဲ”
“ေအာ္ ကိုေဂါက္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေထာင္သက္ေတာင္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီကိုး”
“ေအးေလ၊ ငါတို႔ အသက္ကပဲ ေလးဆယ္နား ကပ္ေနၿပီပဲ”
“ဒါနဲ႔ ကိုေဂါက္နဲ႔ အတူ ပါလာတာက”
“ေအာ္ အဲဒါ ငါ႔သူငယ္ခ်င္းပါ၊ ရွန္ဟိုင္းမွာ ငါနဲ႔ အတူေနတာ။ ေပသီးရဲ႕ ဗိုက္က ပိုက္ေဖာက္ၿပီး ပုလင္းလည္း ခ်ိပ္ထားေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။”
သူ႔ေယာက်္ားအေၾကာင္း ေရာက္လာလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ မလတ္၏ မ်က္ႏွာမွာ ခ်က္ခ်င္း ၿငိႇဳးက်သြားျပန္သည္။ ထိုေနာက္ မခ်ိျပံဳး ျပံဳးလိုက္ၿပီး
“အဲဒါ အဆုတ္ထဲက အရည္ေတြ ေဖာက္ထုတ္ထားတာပါ၊ အဆုတ္ထဲမွာ အရည္ေတြ ရွိေနေတာ့ သူ ခဏခဏ ေမာေနတယ္။ အရည္ေတြ ထုတ္ၿပီးရင္ေတာ့ အေမာသက္သာ သြားမယ္လို႔ ေျပာတယ္”
“ပံုစံၾကည့္ရတာ ေဖာက္ထားတာ မၾကာေသးဘူး ထင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ မေန႔ ညေနကမွ ေဖာက္ထားတာ”
“ဆရာဝန္က ဘာေျပာလဲ၊ အေျခအေနေပါ႔”
ကၽြန္ေတာ္၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ မလတ္၏ မ်က္လံုးအစံုတြင္ မ်က္ရည္မ်ား ခ်က္ခ်င္း လွ်ံတက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ အသက္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ႐ွဴသြင္းလိုက္ၿပီး
“အဆုတ္မေကာင္းဘူး ေျပာတယ္ ကိုေဂါက္”
“အဆုတ္မေကာင္းတာဘဲ၊ အဲေလာက္ႀကီးလည္း စိတ္မေကာင္း မျဖစ္ပါနဲ႔”
“ကၽြန္မ ဘယ္ကေန ဘယ္လို စေျပာရမွန္း မသိပါဘူး ကိုေဂါက္ရယ္”
ဟုေျပာကာ မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္အုပ္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ဝင္သြားေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္မွာ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ပင္။ အဆုတ္မေကာင္းတာဘဲ၊ အဆုတ္ကင္ဆာမွ မဟုတ္တာ ဟုပင္ ခပ္လြယ္လြယ္ ေတြးမိ၍ နားမလည္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ ထိုစဥ္ ေပသီး၏ ေခၚသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္မိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေပသီးကုတင္ရွိရာသို႔ သြားလိုက္သည္။
“ေဂါက္၊ မလတ္ေကာ”
“ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွာ”
“မင္း မနက္ျဖန္ ငါ႔ဆီ လာခဲ့ပါဦးလား၊ ငါ မင္းကို ေပးစရာ ရွိလို႔”
“ေအး လာမယ္ေလကြာ၊ မင္းနဲ႔ မေတြ႕တာလည္း ၅ ႏွစ္ေလာက္ ရွိၿပီ။ မင္း ေဆး႐ံုကေန ဆင္းမွ ငါတို႔ ေအးေဆး စကားေတြ ေျပာၾကတာေပါ႔။ မနက္ျဖန္ ငါ လာဦးမွာပါ။ မင္းလည္း အားရွိေအာင္ ေနဦး။”
“ေအးပါ၊ ငါလည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားၿပီး ေနပါတယ္။ ကိုယ့္အတြက္နဲ႔ သူမ်ားေတြ မပင္ပန္းေစခ်င္ဘူးကြာ”
“အဲလို မေတြးပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ လူဆိုတာ ဒီလိုပဲ ကိုင္းကၽြန္းမွီ၊ ကၽြန္းကိုင္းမွီေပါ႔၊”
“ေအးကြာ မင္းရဲ႕ အဲဒီလို ဒႆနေတြ မၾကားရတာလည္း ၾကာၿပီ၊ ငါကို ပစ္မထားပါနဲ႔ကြာ၊ လာခဲ့ပါဦး”
ေအာ္ .. အရင္က သူမ်ားကို ေအာက္က်ိဳ႕ရမွာ အင္မတန္မွ ဝန္ေလးတဲ့ ေပသီး၊ သူမ်ားကုိ ေတာင္းပန္ရမွာ အင္မတန္မွ လွ်ာေလးတဲ့ ေပသီး၊ သူ႔မွာရွိတဲ့ ဥစၥာ၊ ပညာ နဲ႔ မာန္တက္ခဲ့ ေပသီး၊ အခုေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္နဲ႔ သူ႔ကို ပစ္မထားဖို႔ ေျပာေနပါလား။ အင္း သူလည္း ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အားငယ္ေနရွာမွာေပါ႔ေလ။ သူ႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ သနားလာမိတာ အမွန္ပင္။ တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးထဲတြင္ သူက မာန အႀကီးဆံုး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အေၾကာင္း ေတြးေနရင္းပင္ ေအာင္ေက်ာ္ ဝင္လာ၍ အေတြးစမ်ား ျပတ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေအာင္ေက်ာ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ကဲ ေပသီး၊ မင္း ဘာမွ ေလွ်ာက္စဥ္းစားမေနနဲ႔။ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔က ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြေလကြာ။ ငါက ဘာလို႔ ပစ္ထားရမွာလဲ။ ငါ မနက္ျဖန္ လာခဲ့ဦးမယ္။ ေနာက္ေန႔လည္း လာဦးမယ္။ ဟုတ္ပလား။ မင္းသာ ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ က်န္းမာေအာင္ေန၊ စိတ္လည္း က်န္းမာေအာင္ ေနဦးေနာ္။ အခုေတာ့ ငါ ျပန္ဦးမယ္။ မနက္ျဖန္ မင္းႀကိဳက္တတ္တဲ့ အာလူးေၾကာ္ ယူလာခဲ့မယ္။ ဟုတ္ပလား”
“မနက္ျဖန္ေတာ့ ဆက္ဆက္ လာပါကြာ။ မင္းကို ငါ ေပးစရာလည္း ရွိလို႔”
“ကဲ ကဲ၊ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာမေနနဲ႔ နားလိုက္ဦး။ မလတ္၊ ငါ ျပန္ဦးမယ္။ ငါ လုပ္ေပးလို႔ရတာ ရွိရင္ ေျပာ။ အားမနာနဲ႔ေနာ္။ လိုရင္ အခ်ိန္မေရြး ငါ႔ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္”
“အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး ဘယ္ေန႔ လာၾကည့္ (Round လွည့္) မယ္ေျပာလဲ၊ မလတ္”
ေအာင္ေက်ာ္၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ေရာ မလတ္ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ား ေအာင္ေက်ာ္အေပၚ က်ေရာက္သြားသည္။
“တဘက္ခါ ညေန ၅ နာရီ ေလာက္ လာမယ္ ေျပာတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ဒါဆို အဲ့ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုျပံဳးခ်ဳိနဲ႔ အတူ လိုက္လာခဲ့ပါမယ္”
“ရွင္ … ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ရွင့္”
မလတ္တို႔က ကၽြန္ေတာ့ကို ငယ္နာမည္ ေဂါက္ ဟု ေခၚေနက် ျဖစ္၍ ျပံဳးခ်ဳိဟူေသာ ေက်ာင္းနာမည္ကို ႐ုတ္တရက္ ေမ့သြားဟန္ တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခ်က္ ျပံဳးလိုက္ၿပီး
“ကဲ မလတ္ ျပန္လိုက္ဦးမယ္၊ မနက္ျဖန္မွ ထပ္ လာခဲ့ပါ႔မယ္”
“ဟုတ္ လာခဲ့ပါဦး၊ ကိုထြန္းကလည္း ရွင့္ကို ေပးစရာ ရွိလို႔တဲ့ေလ”
“အင္း” ဟု ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆး႐ံုမွ ျပန္လာၾကသည္။
အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ ေအာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ အေတြးနယ္ ခ်ဲ႕ေနပံုရသည္။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေတာ့မွ
“ေဟ့ေကာင္ ျပံဳးခ်ဳိ၊ ငါတုိ႔ တစ္ခုခု သြားစားရေအာင္”
“ေအး ေကာင္းတာပဲ၊ ငါလည္း ဗိုက္ဆာေနတာ”
“ငါ မင္းကို ေျပာစရာ ရွိတယ္”
“ေအး ငါလည္း မင္းကို ေမးစရာရွိတယ္၊ အဲ့ေရာက္မွ ေျပာၾကတာေပါ႔ကြာ၊ ဘယ္မွာ သြားဝါးမလဲ”
“ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီ”
“အုိေက”
“မွာထားတာလည္း ၾကာၿပီ အခုထိ ေရာက္မလာေသးပါလားကြာ၊ မင္းေတာင္ စားေနတာ ကုန္ေတာ့မယ္”
“ဟ ငါမွာထားတာ ေကာ္ရည္ေခါက္ဆြဲေလကြာ၊ ငါ႔လို ျမန္တာ မွာမွေပါ႔ကြာ”
“ငါ မစားရေသးခင္ မင္းကို ေႏွာက္ယွက္ရမယ္၊ ဒါနဲ႔ မင္းေျပာစရာ ရွိတယ္ဆုိကြာ”
“စားၿပီးမွ ေျပာမယ္ကြာ၊ စားရတာ ဖီးေအာက္တယ္”
“ေအး ဒါဆို မေျပာခ်င္ရင္ ငါေမးမယ္”
“ဘာထူးတုန္းကြ၊ ငါက ေျပာရမွာက ေျပာရမွာပဲ။ ေမးကြာ ေမး”
“ဟိုေကာင္ ေပသီး ျဖစ္ေနတဲ့ ေရာဂါကို ငါသိပ္ မသကၤာဘူး။ မင္းကေတာ့ သိလိမ့္မယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ မင္း စာရြက္ေတြ ကိုင္ၿပီး floor in-charge နဲ႔ စကား သြားေျပာေနတယ္မလား”
“ဟ မင္းက တယ္ ပါးပါလား”
“ပါးဆို ေဘာင္းဘီေတာင္ ခပ္ပါးပါးပဲ ဝတ္တယ္”
“အပါးလြန္လို႔ လက္နက္ကိုင္ေဆာင္မႈနဲ႔ ဆြဲစိ ခံေနရဦးမယ္”
“ဟာ … ။ မင္းက တစ္ခုခုဆို အဆံုးထိ ေတြးတာပဲ။ ဒါနဲ႔ စကားစက ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိဘူး။ ေျပာဦး ဘာတဲ့တုန္း အေျခအေနက”
“မေျဖခင္ မင္းကို ျပန္ေမးရဦးမယ္။”
“ေဟ့ေကာင္၊ ပေဟဠိနန္းေတာ္ အစီအစဥ္ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ေအးပါကြ၊ ဒါက လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ သက္ဆုိင္ေနလုိ႔ပါ”
“ေဟာ ပေဟဠိက တစ္ခု ထပ္တုိးလာျပန္ၿပီ။ ေနပါဦးကြာ။ သူ ဘာေရာဂါ ျဖစ္ေနသလဲလို႔ ေျဖရမွာ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ဘယ္လို ပတ္သက္သလဲ”
“ဘယ္လို ပတ္သက္သလဲ မင္း တျဖည္းျဖည္း သိလာလိမ့္မယ္။ ငါ ေမးတာေျဖ”
“ေအးပါကြာ၊ မင္းက ဆရာဝန္ဂိုက္နဲ႔ ေမးမွေတာ့ ေမးသမွ် ေျဖရေတာ့မွာေပါ႔။ ကဲ ေမး”
“ကိုထြန္းေမာင္က မင္းနဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့ မင္း သူ႔အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိမွာေပါ႔”
“ေအး သိတာေပါ႔၊ ငယ္ငယ္က မုိက္ေဖာ္မိုက္ဖက္ေတြေလ”
“ငါ ထူးဆန္းေနတာက …. ၊ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က ရည္းစားလုဖက္လည္း ေျပာေသးတယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အဲ့ေလာက္ ခင္တယ္ဆိုေတာ့”
“ရည္းစားလုဖက္ေလကြာ၊ စီးပြားလုဖက္မွ မဟုတ္တာ”
“ဘာ … ဘာ၊ ဘယ္လို ဘယ္လို”
“သူနဲ႔ငါနဲ႔က ရည္းစားပဲ လုၾကတာေလ၊ စီးပြားမွ လုေနတာ မဟုတ္ဘဲလို႔ ေျပာတာ”
“ေနဦး ေနဦး၊ မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ရည္စားကို ပိုက္ဆံေလာက္ သိပ္အေလးမထားတဲ့ ပံုပဲ”
“ေအး အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ၊ မင္းက ေတြးလုိက္ရင္ အဆံုးထိပဲ။ အဲဒီလုိ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ အဲဒီတုန္းက ငါတို႔ အသက္ ၂၀ ေတာင္ မျပည့္ၾကေသးဘူး။ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တည္းကို ဝုိင္းႀကိဳက္ၾကတယ္။ သူက ေပၚတင္၊ ငါက အုံ႔ပုန္း … အဟီး။ ေနာက္ေတာ့ သူနဲ႔ ရည္းစားျဖစ္သြားၾကတယ္။ သူက လက္သြက္တာကိုး။ ငါတို႔ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျပန္ေျပလည္သြားပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ရွည္ပါတယ္ကြာ။ ေနာက္ ၾကံဳမွ ေအးေဆး ေျပာျပမယ္။ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ မင္းေမးလို႔သာ ေျဖေနရတာ။ အဲဒါ ေရာဂါနဲ႔ ဘာဆုိင္လို႔တုန္းကြ”
“ဘာမွ မဆုိင္ဘူးေလ”
“ေဟ”
“မသက္ဆုိင္ေပမယ့္ ပတ္သက္ေနတယ္”
“အားလံုးကို ႐ႈပ္ေနတာပဲ။ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာကြာ၊ ရစ္မေနနဲ႔။ ဘာေရာဂါလဲ။”
“ေနဦး ေနဦး၊ ငါ ေမးဦးမယ္”
“လုပ္ၿပီကြာ မင္းက၊ ကဲ ေမး ျမန္ျမန္”
“မင္း သူရဲ႕ စာရိတၱကို အာမခံႏိုင္လား”
“ဘာ၊ ဘယ္လို”
“မင္းက ပါးမလိုလိုနဲ႔ အေတာ္ ဒုန္းေဝးတာပဲ။ ကုိထြန္းေမာင္ မိန္းမေတြနဲ႔ ႐ႈပ္သလား ေမးတာ”
“အဲလုိ ေမးလိုက္ ၿပီးတာပဲကိုကြာ၊ ရစ္ေနတာပဲ။ ဒီေကာင္က စိတ္ေတာ့ ကစားတယ္။ ငယ္ငယ္ကေပါ႔ကြာ။ ႀကီးလာေတာ့ အိမ္ေထာင္နဲ႔ဆိုေတာ့ စီးပြားေရးပဲ ေဇာက္ခ် လုပ္တာပါ။ မိန္းမေတြနဲ႔ ႐ႈပ္႐ႈပ္ရွပ္ရွပ္ေနတာ မၾကားမိဘူး။ ငါသိသေလာက္ သူ႔ဘဝမွာ နာမည္ပ်က္ဆိုလို႔ သူ႔ ငယ္ရည္းစားနဲ႔ ျပန္ဆက္သြယ္လို႔ မလတ္နဲ႔ အႀကီးအက်ယ္ ျပႆနာ တက္ဖူးတယ္။ ဒါပဲ ရွိတယ္”
“အင္း … အဲ့ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ ကံၾကမၼာ ေပါ႔ေလ”
“ေရာ၊ ဘာတုန္းကြ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာစမ္းပါ။”
“ဒီလိုကြာ၊ သူ႔ မိန္းမ မလတ္က ကုိထြန္းေမာင္ ဘာေရာဂါလို႔ ေျပာလဲ”
“အဆုတ္ေရာင္ လိုလားပဲ”
“မင္းကေကာ အဲဒီေလာက္ပဲလို႔ ထင္လား”
“ဟ … အဲဒီေလာက္ မကဘူးလို႔ ထင္လို႔ ဦးဦးေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ကို ေမးေနသဗ်ာ။ ေစ်းမကိုင္နဲ႔ ျမန္ျမန္ေျပာ”
ေအာင္ေက်ာ္သည္ ဆားပုလင္းႏွင္းေမာင္လို တစ္ခ်က္ျပံဳးလုိက္ၿပီး
“မင္း သူ႔ အသားအေရေတြကုိ သတိထားမိလား”
“ေအး သတိထားမိတယ္။ အဲဒါကို မသကၤာတာပဲ။ မ်က္ႏွာဆိုလည္း မဲ ေျခာက္ေနတယ္။ လက္ေျခေတြလည္း အမဲကြက္ေတြနဲ႔ကြ။ သာမန္ၾကည့္ရင္ေတာ့ မသိရင္ တင္းတိတ္လို႔ ထင္ၾကမွာ။ ငါက ငယ္ကတည္းက ေပါင္းလာေတာ့ မဟုတ္မွန္း သိတယ္”
“ေအး၊ အဲဒါ လကၡဏာေတြပဲ။ မင္းသူငယ္ခ်င္း ေလးလံုးေရာဂါ ျဖစ္ေနၿပီ”
“မေနာက္ပါနဲ႔ကြာ”
“မေနာက္ပါဘူး၊ AIDS ပဲ”
“ဒါ … ဒါေပမယ့္ … ၊ မဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ မင္း ေသခ်ာလို႔လား၊ အင္း …၊ မင္းက ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ ငါက ၿပိဳင္ျငင္းလို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ငါ … ငါ သိသေလာက္ ဒီေကာင္ မိန္းမေတြနဲ႔ ကင္းတယ္ေနာ္”
“အဲဒါေၾကာင့္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ဆုိင္တယ္လို႔ ေျပာတာေပါ႔။ ငါ မေသခ်ာမွာမို႔ ေဆး႐ံုက floor incharge ဆရာဝန္ကို သြားေမးၾကည့္ေနတာ။ ေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ထူးဆန္းေနတာက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အဲဒီ ေရာဂါ ရသလဲ ဆိုတာပဲ။ လိင္ဆက္ဆံမႈေၾကာင့္ မဟုတ္ရင္ အကူးမ်ားတာက ေသြးသြင္းလို႔၊ အဓိက ေသြးေၾကာင့္ ကူးစက္ႏိုင္တယ္ေပါ႔ကြာ”
“အင္း ဒါလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္က ငါ ႏိုင္ငံျခား မသြားခင္ ဒီေကာင္ ေဆး႐ံုတက္ရေသးတယ္”
“ဘာ ေက့စ္ လဲ”
“Suicide”
“ေဟ သူက ဘာျဖစ္လို႔ သတ္ေသရတာတုန္း”
“သူ မဟုတ္ပါဘူး”
“မင္းဟာကလည္း ႐ႈပ္ကုန္ပါၿပီ၊ သူက သတ္ေသတာ မဟုတ္ဘဲ ဘာေၾကာင့္ ေဆး႐ံု တက္ရတာလဲ”
“ေအာ္ … ေအး။ ငါ ေျပာတာ နည္းနည္း ႐ႈပ္သြားတယ္။ ဒီလိုကြာ။ ေနာက္မွ အရွည္ေျပာျပမယ္။ ေပသီး အဲ့ဒီတုန္းက လက္ေကာက္ဝတ္ေသြးေၾကာ ျပတ္ၿပီး ေသြးလြန္သြားလို႔ ေဆး႐ံု တက္ခဲ့ရတယ္။ သူ႔ ငယ္ရည္းစား၊ ငါနဲ႔ လုခဲ့တဲ့ တစ္ေယာက္ေပါ႔၊ ေဒစီ ကေတာ့ ေဆး႐ံုမေရာက္ခင္ ဆံုးရွာတယ္”
“အင္း ဇာတ္လမ္းက ေျပာရင္းနဲ႔ကို ႐ႈပ္လာၿပီ။ ထားဦး။ ဒါဆို အဲဒီတုန္းက ေသြးသြင္းရေလာက္တယ္။ အဲ … ။ ဒါနဲ႔ ခဏေနဦးကြ။ ေဆး႐ံုေတြမွာက ရလာတဲ့ ေသြးကို A B C ပိုးသံုးမ်ဳိး ပါမပါ အျမဲ စစ္တယ္။ အဲဒီ သြင္းတဲ့ ေသြးမွာေတာ့ ေရာဂါပိုး မပါေလာက္ဘူး။”
“အဲ ဒါဆို အေတာ္ေလးေတာ့ စဥ္းစားစရာပဲ။”
“ေဆး႐ံုမွာ ေသြးသြင္းရင္ေတာ့ ေသြးေၾကာင့္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ မင္းသူငယ္ခ်င္း မင္းမသိတုန္း ထြက္ ကဲတာ ေနမယ္”
“အာ .. မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးကြ”
“ဟ အာမခံ ရဲလွခ်ည့္လား”
“ရဲဆို ဓါတ္သိေတြကိုး ကြ”
“ဓါတ္သိေတြက ကပ္ဖိသြားမွျဖင့္”
“ဒီေကာင့္ စာရိတၱ ငါ ယံုတယ္။ အဲဒီလိုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး”
“ေအးကြာ ေနာက္မွ ဆက္ေျပာၾကစို႔၊ ခ်ာတိတ္ေရ … ရွင္းမယ္ေဟ့”
အိမ္အျပန္ ကားေပၚတြင္ အေတြးထုပ္ႀကီး ေျဖရေပေတာ့မယ္။ ေအာင္ေက်ာ္၏ စကားမ်ားက မမွားႏုိင္။ သူလည္း ဆရာဝန္ပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ … ။ သူ ဘာေၾကာင့္ ေအ ကိုက္ခံရသနည္း။ အေတာ္ပင္ ေတြးရ ခက္ေနေလၿပီ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးရေအာင္ကလည္း အခက္။ မလတ္လည္း ဒါေၾကာင့္ စကားစရ ခက္ေနပံု ရွိသည္။ အင္း … ။ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းရွည္ရွည္ ခ်လိုက္႐ံုမွအပ ဘာမွ် မတတ္ႏုိင္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္ ေပသီးကို သြားေတြ႕ဦးမယ္။ သူ ကၽြန္ေတာ့ကို ေပးစရာ ရွိသည္ဟု ေျပာသည္။ ဘာျဖစ္လိမ့္မည္နည္းဟု ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေနကုန္ ေတြးေနခဲ့မိသည္။
