ဒိုင္ယာရီမ်ား၏ မွတ္စု (၂)
“ေပသီး၊ မင္းကို ၾကည့္ရတာ ဒီေန႔ နည္းနည္း လန္းေနတယ္။ ေနလို႔ ထိုင္လို႔ ေကာင္းတယ္ ထင္တယ္”
“မဆိုးပါဘူး ေဂါက္ရာ၊ အရင္ထက္စာရင္ေပါ႔။ မင္း ဒီေန႔ လာတာ ေစာသားပဲ။ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။ မေန႔က မင္းသူငယ္ခ်င္းေကာ မပါပါလား”
“ေအး ဟုတ္တယ္။ ဒီေန႔ သူ႔လူနာက အေရးတႀကီး ဖုန္းဆက္ေခၚလို႔ မလိုက္ႏိုင္ေတာ့တာ။ ပထမေတာ့ လိုက္မလို႔ပဲ”
“ေအာ္ … သူက ဆရာဝန္လား”
ေပသီး ေမးလိုက္ေသာ ေလသံႏွင့္ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ သကၤာမကင္း ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ေရာဂါ အေျခအေနကို သိသြားသလားဆိုတဲ့ သံသယေတြ သူဝင္ေနၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္သည္။ ဒီလိုဆိုရင္ သူ႔ကိုယ္သူ ေအ့ဒ္စ္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သိတဲ့သေဘာေပါ႔။ ကၽြန္ေတာ့ အေတြးေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ ျဖတ္လိုက္ၿပီး
“မင္းအတြက္ငါ အာလူးကတ္သလိပ္ ဝယ္လာတယ္။ ငါလည္း မနက္စာ မစားခဲ့ေသးဘူးကြ။ မင္းနဲ႔အတူ စားရေအာင္ ပါဆယ္ ထုတ္လာတယ္။ မင္းလည္း မစားရေသးဘူးမလား”
ဒီေမးခြန္းကို ၾကားလုိက္ေတာ့ ေပသီးက မလတ္ကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ပါမစ္ ေတာင္းေနပံုရသည္။ ဒီေတာ့ မလတ္က ခ်က္ခ်င္းပဲ
“ကိုထြန္းက မနက္ခပ္ေစာေစာက နည္းနည္း စားထားတယ္။ သူ စားႏုိင္ေသးရင္ ထပ္စားေပါ႔။ ျပင္လိုက္မယ္ေလ ကိုထြန္း”
“ေအးကြာ သိပ္မဆာေပမယ့္ အာလူးေၾကာ္ဆုိေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားတယ္၊ နည္းနည္းေတာ့ စားမယ္ကြာ ေနာ္ မိန္းမ”
“ရွင္က ဒါမ်ဳိးက် ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းတယ္ေနာ္၊ မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ စားပါလို႔ ေျပာေနမွပဲကို”
“ကဲပါဗ်ာ။ မလတ္အတြက္ပါ ပါပါတယ္။ အားလံုး အတူတူ စားၾကတာေပါ႔။ ေနာက္ၿပီး ဒီမွာ မင္း ႀကိဳက္တတ္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ ဖန္စိမ့္။ သိတဲ့အတုိင္း မင္းတို႔ ရန္ကုန္က လက္ဘက္ရည္ေကာင္းေကာင္းက ရွားေတာ့ ငါ႔မွာ အေဝးႀကီး တကူးတက သြားဝယ္လာရတာ”
“ေဟ့ေကာင္ ေဂါက္၊ ေက်းဇူးလို႔ေတာ့ ေျပာမေနေတာ့ဘူးကြာ၊ ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ အသားကုန္ ဆြဲေပးမယ္”
“မ်ားမ်ားစား ငါ႔ေကာင္၊ မင္း မ်ားမ်ားစားမွ အားရွိမွာ”
“ဟ ေကာင္းလိုက္တာကြာ၊ စားရင္းနဲ႔ ေမာေတာင္ ေမာတယ္”
“ကိုထြန္း ျဖည္းျဖည္းစားပါ ရွင္ရယ္”
“ေဂါက္ မင္း မ်က္ႏွာျမင္လို႔လား မသိဘူး၊ ငါ ပုိ စားဝင္သလိုပဲ”
“တယ္ ဆိုပါလား။ မင္း မ်ားမ်ားစားေလ ငါ ဝမ္းသာေလပါကြာ”
“မင္း မွတ္မိလား၊ ငါတို႔ ေက်ာင္းတက္တုန္းကေလ၊ မုန္႔စားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ဆို မင္းနဲ႔ငါ က်န္ေက်ာင္း ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္တစ္လံုးစာေလာက္ မုန္႔ေတြ ဝယ္လာၿပီး ကုကၠိဳလ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ အၿပိဳင္အဆိုင္ စားၾကတာေလ”
“မွတ္မိတာေပါ႔ကြ၊ အာလူးေၾကာ္နဲ႔ ရာျပည့္ေၾကာ္ေတြ အမ်ားဆံုးပဲ။ ေဝလြင္တို႔ စိုးျမင့္တို႔လည္း ပါတယ္ေလ။ အပင္ႀကီးေအာက္က စားပြဲခံုေပၚ ကိုယ္ဝယ္လာတဲ့ မုန္႔ေတြ အကုန္တင္ၿပီး ဝုိင္းဆြဲၾကတာ၊ ေတြးၾကည့္႐ံုနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ႀကီးပါကြာ”
ေပသီး၏ အေတြးမ်ားသည္ ငယ္ဘဝကို ေရာက္သြားၿပီး ျပံဳးေပ်ာ္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၿငိႇဳးက်သြားသည္။
“ေဂါက္ ငါ မင္းကို ေတာင္းပန္စရာရွိတယ္။ ငါ႔ကုိ ခြင့္လြတ္ပါကြာ ေနာ္”
႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာင္အန္းအန္း ျဖစ္သြားသည္။
“မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ၾကားမွာ ေတာင္းပန္စရာ မလိုပါဘူးကြ။ ေတာင္းပန္စရာလည္း ရွိမွ မရွိဘဲ”
“ရွိတယ္ေလကြာ …” ဟုေျပာရင္း ေပသီး သက္ျပင္းရွည္ႀကီးတစ္ခ်က္ ခ်လိုက္သည္။ ထိုေနာက္ ဆက္၍
“ေဒစီနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး မင္းကိုငါ ဆြဲထုိးမိေတာ့ မလို႔ေလ၊ မမွတ္မိဘူးလား”
“ေအာ္ ဒါလား။ မင္းကကြာ၊ အခုဆို အႏွစ္ (၂၀) ေလာက္ေတာင္ ရွိေရာေပါ႔၊ ငါ စိတ္ထဲ မထားပါဘူးကြာ။ အဲဒီတုန္းကတည္းက မင္းနဲ႔ငါ စာရင္း ရွင္းၿပီးၿပီပဲ”
“ဟုတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက မင္းေျပာတဲ့စကား ငါ မွတ္မိေသးတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ မင္းနဲ႔ငါ ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး ဆိုၿပီး မင္းေျပာခဲ့တယ္ေလ”
“ေအး ဟုတ္တယ္ေလ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ၾကားလို႔မွ မေတာ္။ အမဲ႐ိုးတစ္ေခ်ာင္းအတြက္ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ကိုက္တာနဲ႔ ဘာထူးလဲကြာ”
“အဲ့စကားေၾကာင့္ပဲ မင္းကို ငါ မထုိးျဖစ္တာေပါ႔” ဟု ေပသီးက ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ေျပာလာသည္။ တင္းေနေသာ စိတ္မ်ား ေျပေလ်ာ့သြားပံု ရသည္။
“ဒါနဲ႔ မင္း ငါ႔ကို ေပးစရာ ရွိတယ္ဆို”
“အင္း …၊ ခင္လတ္၊ မနက္က ပါလာတဲ့ အထုတ္ေလး ေဂါက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္ပါလား”
အထုတ္ကို ျမင္၍ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္အား ေပသီးက ၾကည့္ေနရင္း
“ေဂါက္ အဲဒါ ငါရဲ႕ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေတြပါ၊ မင္း ယူသြားလိုက္”
ေပသီး၏ စကားမ်ားသည္ အေတာ္ပင္ ထူးဆန္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မေတြးတတ္ေလာက္ေအာင္ပင္။ သူ ဘာေၾကာင့္ သူ႔ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္အား ေပးပါသနည္း။ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေန၍ ေမးမည္ဟု ပါးစပ္ျပင္လိုက္စဥ္မွာပင္
“မင္း ဖတ္ၾကည့္ေပါ႔၊ အဲဒီ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ငါနဲ႔ ေဒစီအေၾကာင္းပဲ အဓိကထားၿပီး ေရးထားတာပါ”
“ေနဦး ေနဦး။ စာအုပ္ထုတ္ကို ေပးတုန္းက ဘာလို႔ ေပးသလဲလို႔ ငါ ထူးဆန္းေနတာ၊ ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္မွန္း သိေတာ့ ပိုၿပီး ထူးဆန္းသြားတယ္။ အခု ေဒစီအေၾကာင္း ဒိုင္ယာရီ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပဲ”
“မင္းဆီမွာ ေဒစီရဲ႕ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေတြ ရွိေနတယ္ မဟုတ္လား”
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့ပါ။
“ေဒစီ မင္းကို ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ငါ ႀကိဳသိထားတယ္ ေဂါက္”
“အင္း ထားပါေတာ့။ ေဒစီရဲ႕ စာအုပ္နဲ႔ ဘယ္လို ပတ္သက္လဲ၊ ငါ နားမရွင္းဘူး”
“မင္း ဖတ္ရတာ ပို ျပည့္စံု ေစခ်င္လို႔ပါ”
“မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကိုလား”
“ဟင့္အင္း၊ ငါတို႔ အားလံုးအေၾကာင္းကို”
“ဘယ္လို”
“လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ (၂၀) က ငါ မင္းကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးဖူးတယ္ေလ မွတ္မိလား။ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အၾကားမွာ မင္း အဲဒီလို ကပ်က္ကယက္ လုပ္ရေအာင္ မင္း ေဒစီကို ႀကိဳက္ေနလို႔လား၊ ေအး … မင္း ႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ နားလည္ေပးလို႔ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခြင့္ေတာ့ မလႊတ္ႏိုင္ဘူး လို႔ ငါ ေျပာခဲ့တာ မင္း မွတ္မိေသးလား”
သူ၏ ေမးခြန္းေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေတြသြားသည္။ ေပသီး၏ မ်က္ႏွာထားကိုလည္း တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္မိသည္။ သူ စိတ္တိုၿပီး ေျပာေနမွာကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ စိုးရိမ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူကေတာ့ ပံုမွန္ ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ ေျပာေနသလိုပင္။ ထိုေနာက္ အားတင္း၍ ေျဖလိုက္ပါသည္။
“အင္း … ၊ မွတ္မိပါတယ္”
“ေဒစီကို ႀကိဳက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို မင္း ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေျဖသြားတယ္ေလ”
“ဒါဆို မင္းက မယံုဘူးေပါ႔”
ထုိအခါ ေပသီးသည္ မခ်ိျပံဳး ျပံဳး၍ ေခါင္းခါ ျပလိုက္ၿပီး
“ျဖစ္မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘဲ ေဂါက္ရာ၊ ဒါေပမယ့္ ငါ စိတ္နည္းနည္း ေျပလာေတာ့ ျပႆနာ ဆက္မျဖစ္ခ်င္တာေၾကာင့္မို႔ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ေနခဲ့တာပါ”
“ေအာ္ …” ဟုသာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ တ မိေတာ့သည္။ ဟုိတုန္းက ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္လွၿပီ ေအာက္ေမ့မိေသာ
အျဖစ္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ၿပီး ရွက္လာမိသည္။
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ ေဂါက္ရာ၊ မင္းဟာ ငါတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္ပါ”
သူ၏ ပါးစပ္မွ ထိုစကားကို ၾကားရေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ ပို၍ပင္ ရွက္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့မိေသာ ေဒစီႏွင့္ ေပသီးကို အဆင္မေျပေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ထိုအေၾကာင္းမ်ား ေခါင္းထဲ တန္းစီၿပီး ဝင္လာေလ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လို ထားရမွန္း မသိေလ ျဖစ္လာသည္။
“ေဒစီက မင္းကို ပိုခင္ပါတယ္။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္လိုလည္း အားကိုးရွာတယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး … ”
ဟု စကား ရပ္လိုက္ေတာ့ ရွက္၍ ငံု႔ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းမွာ အလိုလို ေထာင္လာၿပီး သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။
“မင္းအေပၚ ပိုၿပီး သံေယာဇဥ္ ရွိရွာပါတယ္”
ဟု ေျပာၿပီး သူသည္ ေဒစီႏွင့္ အေတြးထဲတြင္ ေတြ႕ဆံုေနပံုရသည္။ မ်က္လံုးစင္းေနၿပီး ေမာေနပံု ရွိေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ သူတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ အေတြးမ်ားသည္လည္း အတိတ္သို႔ပင္ ေနာက္ေၾကာင္းငင္၍ ေဒစီကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ ေဒစီသည္ တကယ္တမ္းေတာ့ ေမတၱာ ငတ္ခဲ့ပါသည္။ နည္းနည္း ရရွိေသာအခါတြင္လည္း စိုးရိမ္စိတ္ေၾကာင့္ ပို၍ ပုိ၍ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ ငယ္ငယ္က ငတ္ခဲ့ေသာ မိဘေမတၱာ၊ ႀကီးလာေတာ့ ငတ္ခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းေမတၱာ၊ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ငတ္ခဲ့ေသာ ခ်စ္သူ႔ေမတၱာ၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ငတ္ခဲ့ေသာ လင္သားေမတၱာ။ သူပဲ ေတာင္းဆိုတာ မ်ားလို႔လား၊ ရတာကုိပဲ မယံုရဲလို႔လား မသိ။ သူ အမွန္ပင္ ေမတၱာ ငတ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ခ်စ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ က်န္ မိန္းမမ်ားအားလံုးကို မုန္းခဲ့ဖူးသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မခ်စ္ေသာေၾကာင့္ပင္။ ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ မုန္းျခင္း ေရာလိုက္လွ်င္ အဆိပ္ျဖစ္သြားမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသြးေအးမွ သိလိုက္ရသည္။ ထိုအဆိပ္ကိုပင္ ေစတနာဟု ထင္ေယာင္ခဲ့ေသာအခါ အဆိပ္မိေသာသူသည္ သူတို႔ ႏွစ္ဦးတင္ မကေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ္ပါ အဆစ္ပါသြားသည္။ ထုိေၾကာင့္လည္း ေပသီးသည္ ဆြဲထိုးခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေဒါသထြက္ခဲ့ရသည္။ ဒါကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ ေျဖရွင္းခ်က္ေတြ ေပးခဲ့ဖူးသည္။ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း တစ္ေယာက္ပါဟု ေျပာေသာ ေပသီး၏ စကားကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ၾကားေယာင္ေနၿပီး ပို၍ပို၍ ရွက္ေနမိၿပီ။
ေပသီး နားေနသည္ကို မေႏွာက္ယွက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ သူ စိတ္လည္း ပင္ပန္းၿပီ၊ လူလည္း ပင္ပန္းၿပီ။ လူနာမေျပာႏွင့္၊ ကၽြန္ေတာ္ပင္ အေတြးမ်ားေၾကာင့္ မြန္းၾကပ္ၿပီး ေနလို႔ထိုင္လို႔ပင္ မေကာင္းေတာ့။ ထိုေၾကာင့္ မလတ္အား ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္ေတာ့မည္ဟု အထတြင္ ေပသီး မ်က္လံုး ပြင့္လာသည္။
“မင္း ငါ႔ကို အမွန္အတိုင္း ေျဖမလား ေဂါက္”
သူ ဘာေမးမည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိေနေသာေၾကာင့္ အသက္႐ွဴမ်ားပင္ ၾကပ္လာသည္ဟု ထင္ရသည္။
“သိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာက ေျဖစရာ လိုေသးလို႔လားကြာ”
“ငါက ၾကားခ်င္တယ္ ဆိုရင္ေကာ”
“ …. …. ”
“မင္းက မေျဖရဲတာလား၊ မေျဖခ်င္တာလား”
“အေျဖမရွိတာပါ”
“ရွိပါတယ္၊ မင္းမွာ ရွိကို ရွိတယ္။ ငယ္ငယ္ကလို မင္းနဲ႔ငါ ရန္ျဖစ္ဖို႔ ဒီေမးခြန္းကို ေမးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ငါ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ …. ”
ဟု ေျပာၿပီး ၿငိမ္ေနေလသည္။ သူ႔ဖာသာ ေျပာေသာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဟူေသာ စကားကို သူ႔နားျဖင့္ ျပန္ၾကားရၿပီး စုိ႔နင့္ေနပံု ရသည္။ သူမေျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္၏ မ်က္လံုးမ်ားပင္ မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ မႈန္ဝါးေနေလၿပီ။ အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ေပသီးသည္ အသက္ကို ခပ္ရွည္ရွည္ ႐ွဴသြင္းလုိက္ၿပီး
“ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ေပါ႔ကြာ၊ သိခ်င္တဲ့ သေဘာသက္သက္ပါ”
အင္း ဟု ေျဖလိုက္ရန္မွာ ကၽြန္ေတာ္၏ လည္ေခ်ာင္းတြင္ တစ္စို႔ေနသည္။ စိတ္ကူးျဖင့္ အင္းလိုက္လွ်င္ပင္ ငုိသံက ပါေနေသာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး သူေပးေသာ စာအုပ္မ်ားကို အိတ္ထဲ ေသခ်ာထည့္ေနလိုက္သည္။ အာ႐ံုလႊဲေနျခင္း သက္သက္သာ။ သုိ႔ေသာ္ သူ ျမင္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလုိက္သည္။
“ငါနဲ႔ေဒစီ သမီးရည္းစားျဖစ္တဲ့ေန႔ မင္း မွတ္မိလား”
“အင္း၊ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔”
“မွတ္မိသားပဲ၊ မင္း ဘာေၾကာင့္ မွတ္မိေနသလဲဆိုတာ ငါ သိပါတယ္။ သူငါ႔ဆီ ဖုန္းမဆက္ခင္ မင္းဆီကုိ သူ လာေသးတယ္မဟုတ္လား”
“ေအး၊ ငါ႔ဆီက ျပန္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ မင္းတို႔ သမီးရည္းစားျဖစ္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ငါေတာင္ အေတာ္ အံ့ၾသသြားတာ”
“တကယ္ အ့ံၾသတာေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ငါ႔ေကာင္ရာ၊ မင္း ဒီလို ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ႀကိဳတြက္ထားေလာက္မွာပါ။ ငါ သိခ်င္တာက အဲဒီတုန္းက မင္း ဘာလို႔ ေခါင္းမညိတ္ခဲ့တာတုန္း”
“မင္းက ဘာကုိ ဆိုလိုတာတုန္း”
“ငါေမးတဲ့ ေမးခြန္း မင္းသိပါတယ္၊ အဲဒီတုန္းကသာ မင္း ေခါင္းညိတ္ခဲ့ရင္ သူ႔ရည္းစားက ငါ မဟုတ္ဘူး။ မင္းပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာလို႔ ေခါင္းမညိတ္ႏိုင္ခဲ့တာလဲ၊ အဲဒါ အရမ္းကို သိခ်င္ေနခဲ့တာ”
“ေထာင္ေခ်ာက္ကို ေထာင္ေခ်ာက္မွန္းသိလ်က္နဲ႔ ဇြတ္တိုးဖို႔ ငါ႔ဦးေႏွာက္က ခြင့္မျပဳခဲ့ဘူး၊ ေပသီး”
“ေထာင္ေခ်ာက္ … ၊ အခ်စ္ကို ေထာင္ေခ်ာက္လို႔ မင္း ျမင္တယ္ဆိုေတာ့၊ အဲဒါ အခ်စ္စစ္မွ မဟုတ္ဘဲဲ”
“ငါ အတၱ နည္းနည္း ႀကီးခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပဲ၊ အဲဒါ အခ်စ္စစ္ မစစ္နဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ အခ်စ္စစ္ကို ဆင္ျခင္ဉာဏ္နဲ႔ ေရာလိုက္ရင္ စြန္႔လႊတ္ျခင္းဆိုတဲ့ ရလဒ္ေတြလည္း ထြက္လာတတ္တာပဲ မဟုတ္လား”
“အဲဒီ စြန္႔လႊတ္ျခင္းေၾကာင့္ပဲ အခ်စ္ဆိုတဲ့ အရာေတြက အဆိပ္ျဖစ္ၿပီး ေဘးလူေတြဆီပါ အဆိပ္ပ်ံ႕သြားမယ္လို႔ မင္း ထည့္မွ မတြက္ခဲ့ပဲ ေဂါက္ရာ”
“ဒါေၾကာင့္ ငါ အတၱ ႀကီးခဲ့တယ္လို႔ ႀကိဳ ဝန္ခံထားတာေပါ႔။ တစ္ခုခု ျဖစ္လာမယ္လို႔ ထင္ေတာ့ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ေဒစီ့ကုိ ေလွ်ာ့တြက္ထားခဲ့တာေလ”
“ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေဒစီ မင္းကို ….. ….. ၊ အင္း … ၊ ကဲ ေဂါက္၊ ဒီေန႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာလုိက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ေမာသြားၿပီ။ ငါ နားဦးမယ္ကြာ။ မင္းလည္း ျပန္ခ်င္ ျပန္ေလ”
ဟုေျပာကာ ေပသီးသည္ မ်က္ခြံႏွစ္လႊာကို စံုမွိတ္၍ အနားယူေနသည္ေလာ၊ အတိတ္ကို တူးဆြေနသေလာ ကၽြန္ေတာ္ မေဝခြဲတတ္ေတာ့ပါ။
