လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
မိမိကုိယ္ကို အလြဲသံုးစားလုပ္ျခင္း
29 January 2012
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ဘဝဆိုတာကို စတင္ပိုင္ဆိုင္ရကတည္းက ေနာက္ဆံုး စြန္႔လႊတ္ရတဲ့အခ်ိန္အထိ စကၠန္႔မျပတ္ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရတယ္။ အလုပ္ေတြ၊ အလုပ္ေတြ။ စကၠန္႔တုိင္း ျပတ္တယ္ရယ္လို႔ တကယ္ကို မရွိခဲ့ပါဘူး။ ေသခ်ာျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘဝတစ္ခုရဲ႕ အစအဦးဆံုး လုပ္ခဲ့ရတဲ့အလုပ္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ဘဝတစ္ခုဆိုတာ မိခင္ဝမ္းတြင္းကေန အျပင္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ကို စ ေရမယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပထမဆံုး ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ပထမဆံုး စလုပ္တဲ့ အလုပ္ကေတာ့ အသက္႐ွဴျခင္းပဲ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ဒါဆို ဘဝရဲ႕ နိဂံုး ေနာက္ဆံုးမွာေကာ ဘာနဲ႔ အဆံုးသတ္ၾကမလဲ။ ဒါလည္း အသက္႐ွဴျခင္းပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါဆို အသက္႐ွဴတာနဲ႔ စၿပီး အသက္႐ွဴတာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘဝတုိ႔ရဲ႕ ၾကားကာလေတြမွာ အသက္႐ွဴၾကရမွာေတာ့ တူညီေနၾကေပမယ့္၊ အသက္႐ွဴရင္း ဘာေတြလုပ္ၾကသလဲ ဆိုတာက အဲဒီလူကုိ အသက္႐ွဴေခ်ာင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္သလို၊ အသက္႐ွဴၾကပ္သြားေအာင္လည္း လုပ္ပစ္လိုက္ႏုိင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ၾကသလဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတဲ့ အသိုင္းအဝုိင္းၾကားမွာ ရွင္သန္ႀကီးထြားရေတာ့ အဲဒီ ျပ႒ာန္းခ်က္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ဘဝကို ပံုသြင္းလာခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ပံုပ်က္သြားၿပီး တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အေရာင္တက္လာတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ျပ႒ာန္းခ်က္ဆိုတာ ကန္႔သတ္ခ်က္ပါပဲ။ Condition ေပါ႔။ အဲဒီ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အသားက်သြားတဲ့ လူေတြကေတာ့ အဲဒီကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကိုက သူတို႔ဘဝရဲ႕ ေရႊစည္းမ်ဥ္း ျဖစ္လာတယ္။ ဘဝေပး ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြကို လက္မခံႏုိင္တဲ့ လူေတြကေတာ့ ပိုၿပီး အဆင္ေျပႏုိင္မယ့္ ကန္႔သတ္ခ်က္တစ္ခုကို ရွာေဖြၾကတယ္။ မတူညီတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္နဲ႔ ကန္႔သတ္ခ်က္အေပၚထားတဲ့ မတူညီတဲ့ နားလည္မႈေတြေၾကာင့္ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ကြဲျပားကုန္ၾကတယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ အဲဒီ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြထဲမွာ လူေတြကို အလႊမ္းမိုးႏုိင္ဆံုး (ပံုအသြင္းႏုိင္ဆံုး နဲ႔ အယံုအသြင္းႏုိင္ဆံုး) ကန္႔သတ္ခ်က္ဟာ ဘာသာေရးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြဟာ အယူသီးတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္ အတၱႀကီးတဲ့ လူမ်ဳိးေတြ ျဖစ္ေနၾကတာေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာပါ။ တကယ္တမ္းေတာ့ အယူသီးတာနဲ႔ အတၱႀကီးတာရဲ႕ ရလဒ္ဆိုးက်ဳိးေတြဟာ သိပ္ေတာ့ မကြာျခားပါဘူး။ လူအမ်ားကို ထိခုိက္ေစႏိုင္တာခ်ည္းပဲ။ အတၱႀကီးတဲ့လူမ်ဳိးလုိ႔ ေျပာလို႔ မနာလိုက္ပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါရေစ။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေျဖၾကည့္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အလွဴတစ္ခုလုပ္တယ္။ အဲဒီအလွဴဟာ ဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္ပါသလဲ။ ဘယ္သူအရင္ရဖို႔ လုပ္ပါသလဲ။ ကိုယ္ ကုသုိလ္ရဖုိ႔က အရင္လုပ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေနာက္ဘဝ ေကာင္းစားဖုိ႔ လုပ္ၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ မိသားစု၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေဆြမ်ဳိး၊ စသျဖင့္ေပါ႔။ အစာေရစာ ရွားပါးတဲ့လူေတြကို လွဴတဲ့လူနဲ႔ ဘုရားေစတီမွာ လွဴတဲ့လူ ဘယ္ဒင္းက မ်ားသလဲ။ ဘာလို႔ မ်ားသလဲ။ ရွင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဘုရားေစတီမွာ ကိုယ္ရဲ႕ ေနာက္ဘဝေကာင္းစားဖုိ႔ လွဴေနၾကတာကေတာ့ တစ္ပံုတစ္ပင္ပဲ။ အမ်ားစုက ယူခ်င္လို႔ ေပးေနၾကတယ္။ ေပးခ်င္လို႔ ေပးေနတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ဳိး ဘာျဖစ္လို႔ မေမြးႏုိင္ၾကသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေမးခြန္းကို ေတာ္ေတာ္ႀကီး စဥ္းစားျဖစ္တယ္။
ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ကန္႔သတ္ခ်က္ေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ပိုင္ဆုိင္ထားပါတယ္။ အဲဒီ အေျခအေနေကာင္းေတြကို သိေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။ သိမွ ျမင္ႏုိင္မယ္။ သိျမင္မွ တန္ဖိုးထားမယ္။ တန္ဖိုးထားမွ လုပ္မယ္။ အဲဒီလို အလုပ္မ်ဳိးမွ တန္ဖိုးရွိႏိုင္တယ္။ အခု လူအမ်ားစုက လုပ္ေတာ့ လုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂဃနဏ မသိဘူး။ ဒီေတာ့ လုပ္သမွ်က တန္ဖိုးမရွိတဲ့ အလုပ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ရလဒ္အေနနဲ႔ကေတာ့ ရွိမွာေပါ႔။ တန္ဖုိးရွိတဲ့ ရလဒ္တစ္ခု ျဖစ္မလာဘူး။ ရလဒ္အေပၚ တန္ဖိုးမထားႏုိင္ရင္ အဲဒီအလုပ္ကိုလုပ္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေကာ တန္ဖိုးထားႏိုင္ပါဦးမလား။ ဘာသာေရးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ကိုးကြယ္ရာပါ။ “ကိုး” ဆိုတာ ယံုၾကည္ကိုးစားဖုိ႔နဲ႔ “ကြယ္” ဆိုတာက အကာအကြယ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုိးကြယ္တဲ့ ဘာသာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္ကုိးစားႏုိင္တဲ့ ဘာသာတစ္ခု ျဖစ္ရမယ့္အျပင္ ဘဝဒုကၡကေန အကာအကြယ္ေပးႏိုင္တဲ့ ဘာသာတစ္ခုလည္း ျဖစ္ရမယ္။ ကိုယ္လုိခ်င္သလို “ကိုး” ကားၿပီး ကိုယ့္ကို “ကြယ္” ဖံုးေနမယ့္ ဘာသာေရးမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ အဲဒီလုိဆိုရင္ ကုိယ့္ကိုယ္ကို အလြဲသံုးစား လုပ္ေနတာနဲ႔ အတူတူပဲေပါ႔။
ဤပို႔စ္အား Sunday, January 29, 2012 ေန႔တြင္ ေရးသားထားၿပီး
ေတြးစရာ
နာမည္ျဖင့္ အၫႊန္း သက္မွတ္ထားပါသည္။
ကြန္းမန္႔မ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိလိုလွ်င္ RSS 2.0 ျဖင့္ ေတာင္းဆုိ၍ ရယူႏုိင္သည္။
လာရင္းေနရာ သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ႏုိင္ပါသည္။
Sunday, January 29, 2012
|
စာညွှန်း
ေတြးစရာ
