လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
ကပ္ပါေပ့ ၿမိဳ႕စားရယ္ (၅)
23 September 2009
အရွင္၊ ဖမ္းမိထားတဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို ကြ်ႏု္ပ္ ဘယ္လို စီရင္ၿပီး ကြ်ႏ္ုပ္ရဲ႕ ဝါဒအတြက္ အေထာက္အကူ ယူခဲ့တယ္လို႔ အသင္ ထင္ပါသလဲ။ အဲဒီ သူခိုးကုိ ဒဏ္ရာမေပၚေအာင္ အရိုက္ခိုင္းၿပီး အသက္ ဘယ္က ထြက္လာလိမ့္မလဲလို႔ ကြ်ႏ္ုပ္တို႔ ဝိုင္းၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒီလူ အသက္ထြက္ခါနီးေလာက္ၿပီ ဆိုရင္ ပက္လက္ အလွန္ခုိင္းၿပီး အသက္ထြက္ရာကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္မွ မျမင္ပါ။ အဲဒီေနာက္ သူ႕ကို ေမွာက္ခုိင္းၿပီး ရုိက္တယ္။ ေဘးေစာင္းထားၿပီး ထုတယ္။ ေဇာက္ထုိးဆြဲၿပီး ႏွက္တယ္။ ဒဏ္ရာမေပၚေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႏွိပ္စက္ၿပီး အသက္ထြက္မွာကို ဂရုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်ႏု္ပ္လိုပဲ အသက္ထြက္သြားတာကို ဘယ္သူမွ မျမင္လုိက္ရ။ သူကေတာ့ ရိုက္ႏွက္ခံထားရတဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေအာက္မွာ တုတ္တုတ္မွ်ေတာင္ လႈပ္ေဖာ္မရေတာ့။ မ်က္စိရွိေပမယ့္လည္း မျမင္ႏိုင္ေတာ့။ နားရွိေပမယ့္လည္း မၾကားႏုိင္ေတာ့။ ႏွာေခါင္း ရွိေပမယ့္လည္း မနံႏိုင္ေတာ့။ ဒီ သာဓကကို ေထာက္ခ်င့္ၾကည့္ရင္ပဲ ကြ်ႏ္ုပ္ဝါဒဟာ ခုိင္ျမဲေနပါလ်က္ ဘာေၾကာင့္မို႔ ဒီဝါဒကို အကြ်ႏု္ပ္ လက္လႊတ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ။
အရွင္ကုမာရကႆပ အေနနဲ႔ အဲဒီ သာဓကကို ခရုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ားဥပမာနဲ႔ ေျဖရွင္းလိုက္ပါတယ္။
အရွင္ကုမာရကႆပ အေနနဲ႔ အဲဒီ သာဓကကို ခရုသင္းမႈတ္တဲ့ ေယာက်္ားဥပမာနဲ႔ ေျဖရွင္းလိုက္ပါတယ္။
အို .. ဒကာေတာ္၊ ေရွးက ခရုသင္း အမႈတ္ေကာင္းတဲ့ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ေတာရြာတစ္ရြာဆီ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီ ေယာက်္ားဟာ ရြာလည္ေခါင္ကေန ခရုသင္း မႈတ္လုိက္တယ္။ သာယာတဲ့အသံဟာ ရြာကို လႊမ္းၿပီး ထြက္လာတယ္။ အဲဒီအခါ တစ္ရြာလံုး အုတ္အုတ္ကြ်က္ကြ်က္ ျဖစ္သြားတယ္။ ဘာသံပါလိမ့္၊ တယ္လည္း သာယာလွတာပါလား ဆိုၿပီး အဲဒီ ေယာက်္ားဆီ ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေမးျမန္ၾကကုန္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီေယာက်္ားကလည္း မခြ်င္းမခ်န္ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပေလတယ္။ အေဆြတို႔၊ ဒီအရာကို ခရုသင္းလို႔ ေခၚပါတယ္။ အသင္တို႔ စြဲမက္မေျပေအာင္ ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံဟာ ဒီခရုသင္းရဲ႕ အသံ ျဖစ္ပါတယ္ လို႔ ရိုးရုိးသားသား ေျဖၾကားတယ္။
အဲဒီအခါမွာေတာ့ ရြာသားေတြဟာ လုလင္လက္ကေန ခရုသင္းကို ယူလိုက္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ ဟဲ့ ခရုသင္း၊ ျမည္စမ္းဟ၊ ျမည္ေလကြာ လို႔ ခရုသင္းကုိ ပုတ္ၿပီး ခုိင္းၾကေတာ့တယ္။ ခရုသင္းကေတာ့ မျမည္။ ေနာက္ထပ္ ခရုသင္းကို ေဘးေစာင္းထားၿပီး တစ္မ်ဳိး၊ ေမွာက္လ်က္ထားၿပီး တစ္ဖံု၊ ေထာက္လ်က္ထားၿပီး တစ္ခါ၊ ေဇာက္ထိုးထားၿပီး တစ္လွည့္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ခရုသင္း ျမည္ေလ၊ ျမည္ေလ လို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝုိင္းအံု အျမည္ခုိင္းေပမယ့္ ခရုသင္းကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။
ျဖစ္ရပ္အားလံုးကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနမိေတာ့ လုလင္ေယာက်္ားက ဒီလို ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေအာ္ အေတာ္လည္း ႏံုအတဲ့၊ မုိက္မဲလွတဲ့ ေတာ္သားေတြပါလား လို႔ ေတြးလိုက္မိၿပီး ခရုသင္းကို ေကာက္ယူကာ ရြာကေန ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း ခရုသင္းဆိုတာ မႈတ္တဲ့သူ၊ မႈတ္ျခင္းလံု႔လ နဲ႔ ေလ ဒီသံုးမ်ဳိး ဆက္စပ္မိမွ အသံဆိုတာ ျဖစ္ႏုိင္တာကိုး။
ဒကာေတာ္၊ ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္ကာယဟာ အသက္ဇီဝွိန္နဲ႔ ထိေတြ႕ေပါင္းဆံုမိတဲ့ အခါမွ လႈပ္ရွားလာၿပီး အေရွ႕ဆီလည္း တက္တယ္။ အေနာက္ဆီလည္း ဆုတ္တယ္။ ရပ္လည္း ရပ္တယ္။ ထုိင္လည္း ထုိင္တယ္။ အိပ္လည္း အိပ္တယ္။ မ်က္စိနဲ႔လည္း အဆင္းကို ျမင္တယ္။ နားနဲ႔လည္း အသံကို ၾကားတယ္။ ႏွာေခါင္းနဲ႔လည္း အနံ႔ကို နံတယ္။ လွ်ာနဲ႔လည္း အရသာကို ရတယ္။ ကိုယ္န႔ဲလည္း အေတြ႕ကို ထိသိတယ္။ စိတ္နဲ႔လည္း အေတြး ေရာက္တယ္။ အသက္ဇီဝွိန္နဲ႔ ကင္းကြာသြားရင္ျဖင့္ မတက္၊ မဆုတ္၊ မရပ္၊ မထုိင္၊ မအိပ္၊ မျမင္၊ မၾကား၊ မနံ၊ မသိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ႔။
အို .. ဒကာေတာ္၊ ဒီဥပမာကို ေထာက္ဆၿပီး သင္ရဲ႕ ဝါဒခံယူခ်က္ကို လက္လႊတ္ၿပီး တမလြန္ေလာကဆိုတာ ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အမွန္ဝါဒသစ္ကို လက္ခံလိုက္ပါေတာ့လား။
မေမာမပန္းႏိုင္၊ မၿငီးမျငဴနဲ႔ မကြ်တ္ကြ်တ္ေအာင္ ေခြ်ခြ်တ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အရွင္သူျမတ္အေပၚ ေလးစားရိုး အခံ ရွိပါလ်က္နဲ႔ ဇြတ္ေပေတၿပီး အယူဝါဒေဟာင္းကို လက္မလႊတ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႀကီးက အရွင္သူျမတ္ကို အမူအရာအေနနဲ႔ အေလးအနက္ ျပဳေပမယ့္ အယူဝါဒပိုင္းမွာေတာ့ တစ္ျပားသားမွ မေလွ်ာ့။ သူ အဖန္ဖန္ သက္ေသထူခဲ့တဲ့ အယူဝါဒေဟာင္းရဲ႕ သက္ေသျပခ်က္ ဥပမာေတြကို မေမာႏိုင္ မပန္းႏုိင္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ထုတ္အန္ ေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီအခါမွာေတာ့ ရြာသားေတြဟာ လုလင္လက္ကေန ခရုသင္းကို ယူလိုက္ၿပီး ေျမႀကီးေပၚ ခ်လိုက္တယ္။ ေနာက္ ဟဲ့ ခရုသင္း၊ ျမည္စမ္းဟ၊ ျမည္ေလကြာ လို႔ ခရုသင္းကုိ ပုတ္ၿပီး ခုိင္းၾကေတာ့တယ္။ ခရုသင္းကေတာ့ မျမည္။ ေနာက္ထပ္ ခရုသင္းကို ေဘးေစာင္းထားၿပီး တစ္မ်ဳိး၊ ေမွာက္လ်က္ထားၿပီး တစ္ဖံု၊ ေထာက္လ်က္ထားၿပီး တစ္ခါ၊ ေဇာက္ထိုးထားၿပီး တစ္လွည့္ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းၿပီး ခရုသင္း ျမည္ေလ၊ ျမည္ေလ လို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝုိင္းအံု အျမည္ခုိင္းေပမယ့္ ခရုသင္းကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။
ျဖစ္ရပ္အားလံုးကို မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနမိေတာ့ လုလင္ေယာက်္ားက ဒီလို ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေအာ္ အေတာ္လည္း ႏံုအတဲ့၊ မုိက္မဲလွတဲ့ ေတာ္သားေတြပါလား လို႔ ေတြးလိုက္မိၿပီး ခရုသင္းကို ေကာက္ယူကာ ရြာကေန ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။ တကယ္တမ္း ခရုသင္းဆိုတာ မႈတ္တဲ့သူ၊ မႈတ္ျခင္းလံု႔လ နဲ႔ ေလ ဒီသံုးမ်ဳိး ဆက္စပ္မိမွ အသံဆိုတာ ျဖစ္ႏုိင္တာကိုး။
ဒကာေတာ္၊ ဒီလိုပါပဲ။ ကိုယ္ကာယဟာ အသက္ဇီဝွိန္နဲ႔ ထိေတြ႕ေပါင္းဆံုမိတဲ့ အခါမွ လႈပ္ရွားလာၿပီး အေရွ႕ဆီလည္း တက္တယ္။ အေနာက္ဆီလည္း ဆုတ္တယ္။ ရပ္လည္း ရပ္တယ္။ ထုိင္လည္း ထုိင္တယ္။ အိပ္လည္း အိပ္တယ္။ မ်က္စိနဲ႔လည္း အဆင္းကို ျမင္တယ္။ နားနဲ႔လည္း အသံကို ၾကားတယ္။ ႏွာေခါင္းနဲ႔လည္း အနံ႔ကို နံတယ္။ လွ်ာနဲ႔လည္း အရသာကို ရတယ္။ ကိုယ္န႔ဲလည္း အေတြ႕ကို ထိသိတယ္။ စိတ္နဲ႔လည္း အေတြး ေရာက္တယ္။ အသက္ဇီဝွိန္နဲ႔ ကင္းကြာသြားရင္ျဖင့္ မတက္၊ မဆုတ္၊ မရပ္၊ မထုိင္၊ မအိပ္၊ မျမင္၊ မၾကား၊ မနံ၊ မသိ ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာေပါ႔။
အို .. ဒကာေတာ္၊ ဒီဥပမာကို ေထာက္ဆၿပီး သင္ရဲ႕ ဝါဒခံယူခ်က္ကို လက္လႊတ္ၿပီး တမလြန္ေလာကဆိုတာ ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အမွန္ဝါဒသစ္ကို လက္ခံလိုက္ပါေတာ့လား။
မေမာမပန္းႏိုင္၊ မၿငီးမျငဴနဲ႔ မကြ်တ္ကြ်တ္ေအာင္ ေခြ်ခြ်တ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ အရွင္သူျမတ္အေပၚ ေလးစားရိုး အခံ ရွိပါလ်က္နဲ႔ ဇြတ္ေပေတၿပီး အယူဝါဒေဟာင္းကို လက္မလႊတ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပါယာသိၿမိဳ႕စားႀကီးက အရွင္သူျမတ္ကို အမူအရာအေနနဲ႔ အေလးအနက္ ျပဳေပမယ့္ အယူဝါဒပိုင္းမွာေတာ့ တစ္ျပားသားမွ မေလွ်ာ့။ သူ အဖန္ဖန္ သက္ေသထူခဲ့တဲ့ အယူဝါဒေဟာင္းရဲ႕ သက္ေသျပခ်က္ ဥပမာေတြကို မေမာႏိုင္ မပန္းႏုိင္ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ထုတ္အန္ ေနပါေတာ့တယ္။
ဤပို႔စ္အား Wednesday, September 23, 2009 ေန႔တြင္ ေရးသားထားၿပီး
ကိုးကား
,
ေတြးစရာ
နာမည္ျဖင့္ အၫႊန္း သက္မွတ္ထားပါသည္။
ကြန္းမန္႔မ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိလိုလွ်င္ RSS 2.0 ျဖင့္ ေတာင္းဆုိ၍ ရယူႏုိင္သည္။
လာရင္းေနရာ သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ႏုိင္ပါသည္။
Wednesday, September 23, 2009
|
စာညွှန်း
ကိုးကား,
ေတြးစရာ
