ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

က်ေနာ္ မံုရြာ စီးပြားေရး တကၠသိုလ္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ကမ႓ာ႔ဖလား ေဘာ္လံုးပြဲကို ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ေက်ာင္းလစ္ၿပီး မႏၲေလးမွာ ေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ ရက္စြဲ အတိအက်နဲ႔ဆိုရင္ ေဘာ္လံုးပဲြ အၿပီး ႏွစ္ရက္ အၾကာ ၂ ၾသဂုတ္ ၂၀၀၂ ခုနစ္။ ေန႔ခင္းပိုင္းအခ်ိန္မွာ ဖုန္းတစ္ေကာ ဝင္လာတယ္။ ေခၚလာတဲ့ သူက က်ေနာ္ ႏွမပါ။ အေဖ၊ အေမနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ ေျပာခ်င္တယ္ဆိုၿပီး ေခၚခုိင္းတယ္။ က်ေနာ္ ဖုန္းသြားကိုင္ေတာ့ သူက ထူးထူးဆန္းဆန္း ေမးခြန္း တစ္ခု ေမးလာတယ္။ "အကို အိစုလိႈင္ ကို သိလား" တဲ့။ က်ေနာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားတယ္။ သူ ဘယ္လုိလုပ္ အဲဒီ နာမည္ သိသလဲေပါ႔။ "အင္း သိတယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း" လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ "အကုိ႔ သူငယ္ခ်င္းလား" တဲ့ က်ေနာ့္ကုိ ျပန္ေမးတယ္။ "ေအး" လို႔႔ပဲ ျပန္ေျဖရေတာ့တာေပါ႔။ ဒီဇာတ္လမ္းကို က်ေနာ့္ ႏွမ မသိတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ တျခားလူတစ္ေယာက္က အိစုလႈိင္ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ေခၚတာ က်ေနာ္ နားထဲမွာ ျပန္ၾကားရတာ တစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ဒါ ပထမဆံုး အႀကိမ္ပါ။ အဲဒီလို နာမည္ေခၚတာ ျပန္ၾကားရေတာ့ အေတာ္ေတာင္ ျပန္လြမ္းသြားသလုိပဲ။ လြမ္းဆိုလည္း လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကမွ သူ႔ကို အေတာ္ေလးကို သတိရေနမိတာ။ ေအာ္ ရွစ္လေတာင္ ရွိသြားပါေပါ႔လား ဆိုၿပီးေတာင္ ႀကိမ္းဝါးေနခဲ့မိေသးတယ္။

ေအး လို႔ ျပန္ထူးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ ႏွမက အသက္တစ္ခ်က္ ျပင္းျပင္းရွဴလုိက္ၿပီး "အကို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆံုးၿပီလို႔ ၾကားတယ္" လို႔ မရဲတရဲ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ပါးစပ္က "ေဟ" ဆိုတဲ့ စကားလံုးတစ္လံုးက လြဲၿပီး ဘာမွ ထြက္က်မလာေတာ့။ ကုိယ့္ကိုယ္ကို သတိျပန္ဝင္လာေတာ့ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ႕ကုိ ေမးခြန္းေတြပဲ ဆက္တုိက္ ေမးေနမိေတာ့တယ္။

ေနပါဦး၊ နင့္ကို ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ။
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပဲ။
သူက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ။
ၾကားတာပဲတဲ့။
နင့္ဟာကလဲ။ ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ဘယ္လုိႀကီးတုန္း။
မသိဘူးေလ။ သတင္းက ဘယ္ကလာလဲေတာ့ မသိဘူး။ သူမ်ားေတြ ေျပာေနတာကို က်မ သူငယ္ခ်င္းက ၾကားလို႔ က်မကို လာေျပာတာပဲ။ အကုိ႔နာမည္ကို သူတုိ႔က သိလို႔ လာေျပာတာ။
အဲဒီ ေျပာတဲ့ လူေတြက ဘယ္လုိ ေျပာေနလို႔တုန္း။
ဒီတကၠသိုလ္မွာ ကိုပီေက (နာမည္အရင္း ေဖ်ာက္ထားသည္) ဆိုတဲ့လူကို သိလားတဲ့။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း အိစုလႈိင္က ဒီမွာ ရွိတယ္လို႔ ေျပာဖူးလို႔တဲ့။ အခု အဲဒီ အိစုလႈိင္ဆိုတဲ့ ကုိပီေကရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း ဆံုးသြားလို႔ သူ႕ကို အသိေပးခ်င္လို႔တဲ့။ အဲလို ေျပာေနၾကတာပဲ။
အဲဒီ ေျပာတဲ့လူကေကာ ဘယ္ကတုန္း။
သိဘူး။
နင့္ဟာက မသိတာေတြခ်ည္းပဲ။

ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ဘာမွလည္း ထပ္ေမးလို႔ မရေတာ့။ ၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့ မခုိင္လံု။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္မွာ ယံုရခက္ခက္။ တကယ္တမ္းေတာ့ မသိစိတ္က မယံုခ်င္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သိခ်င္ရင္ေတာ့ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ သတင္းစာ ျပန္ရွာဖတ္ရင္ဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္ရင္ သူ႕အိမ္ ဖုန္းဆက္ရုံေပါ႔။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ သူ႕မွာ ဘာေရာဂါမွ မရွိဘူး။ ဖ်ားခဲ၊ နာခဲတယ္။ အခု ဆံုးၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မယံုႏုိင္ဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္က ဆံုးတာဆိုေတာ့ ျပန္တြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ တအားကို သတိရေနတဲ့ေန႔။ ဒီေတာ့ သတင္းစာ ျပန္လွန္ရွာလိုက္တယ္။ နာေရးေၾကျငာမွာ သူ႕နာမည္ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ကမ႓ာေလာကႀကီးက ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အေမွာင္က်သြားသလိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ သူ႕အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္း ေမးရေတာ့တယ္။ သူ႕အေမကေတာ့ ငိုယုိၿပီး ရွင္းျပရွာတာေပါ႔။

ေရာဂါရဲ႕ အစကလည္း အဲဒီ လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္လပါပဲ။ သူရဲ႕ သြားတစ္ေခ်ာင္း သြားႏႈတ္ၿပီး ႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့အထိ ေသြးမတိတ္လို႔ ေဆးစစ္ၾကည့္လိုက္မွ ေသြးကင္ဆာ ျဖစ္မွန္း သိလုိက္ရတယ္။ ကင္ဆာမွန္းသိလို႔ ဓါတ္ကင္၊ ေဆးသြင္း စတဲ့ ကုသမႈေတြ ပထမဆံုး အႀကိမ္ ခံယူအၿပီး ဆံပင္ေမႊးေတြ အားလံုး ကြ်တ္ကုန္လို႔ စိတ္ဓါတ္က်က်နဲ႔ အိမ္မွာပဲ ေနေတာ့တယ္။ သူ႕ဆီ ဆက္သြယ္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက လြဲလို႔ ဘယ္သူနဲ႔မွ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ဘူးတဲ့ေလ။ အဲဒီလို တစ္လတစ္ခါ ေဆးသြင္း၊ဓါတ္ကင္ လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ရွစ္လအၾကာမွာ ၃၁၊ ဇူလိုင္လ ၂၀၀၂ မွာ သူ ဆံုးရွာတယ္။ ေသြးကင္ဆာက လူေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးသား ေရာဂါျဖစ္လို႔ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတာ့ ရွင္းမေနေတာ့ပါဘူ။ ဒါေပမယ့္ သိထားသင့္တာက ကင္ဆာ ေရာဂါသည္ေတြအတြက္ အဆိုးဝါးဆံုး ေဝဒနာဟာ အားငယ္ျခင္းနဲ႔ စိတ္ဓါတ္က်ျခင္းပဲ။ ေရာဂါရဲ႕ ေဝဒနာထက္ ကုသမႈေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈေတြကို အေတာ္ေလး ၾကံ့ၾကံ့ခိုင္ ခံၾကရတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္ ေဘးမွာ အားေပး ႏွစ္သိမ့္မယ္သူ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရဲရဲ ရင္ဆုိင္ဖုိ႔က အားရွိေနမွာပါ။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ အထီးက်န္ ဆန္ဆန္နဲ႔ အားငယ္ေနရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ အဲဒီ ေဝဒနာကို ဘယ္ေဆးနဲ႔မွ ကုစားလုိ႔ ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အထီးက်န္ ဆန္တာနဲ႔ပဲ သူ႕ဖာသာ ေလာကအျပင္ဘက္ ေရာက္သြားသလိုလို ခံစားရၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြက က်ၿပီးရင္း က်လာေတာ့မွာပါ။

အဲဒီ သတင္းေတြ ၾကားအၿပီးမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးခြန္း တစ္ခု ေမးလိုက္မိတယ္။
ဒီေမးခြန္းကို ကိုယ့္ဖာသာ ေျဖမၾကည့္ခင္မွာပဲ က်ေနာ္ မ်က္ရည္ေတြ ဝဲလာတယ္။ အဲဒီ မ်က္ရည္ေတြဟာ ေနာင္တေၾကာင့္ က်လာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြပါ။ ဟိုအရင္ ေန႔ေတြက က်ေနာ္ ခိုးေပ်ာ္ခဲ့တဲ့ အေပ်ာ္ေတြဟာ အင္မတန္မွ ရြံစရာေကာင္းတဲ့ အက်ည္းတန္တဲ့ အပိုင္းအစေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုယ့္ဖာသာေတာ့ ေမ့ႏိုင္ၿပီကြဆိုၿပီး မာန္ေတြ တက္လို႔။ အဲဒီ ရွစ္လအတြင္းမွာ သူ႕ဆီ ဖုန္းလွမ္းေခၚၿပီး အားမေပးႏိုင္ခဲ့မိတာ အခုအခ်ိန္ထိ ေနာင္တရလို႔ မဆံုးဘူး။ ပစ္ထားရက္ေလျခင္း ဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္တင္လို႔လည္း မဆံုးဘူး။ သူ အလိုအပ္ဆံုး အခ်ိန္ေတြမွာ က်ေနာ္ အားေပးေနဖုိ႔ သင့္တယ္ေလ။ အခုေတာ့ အားမေပးတဲ့အျပင္ အဆက္အသြယ္ ဖ်က္လုိက္ႏိုင္တာကိုပဲ ဂုဏ္ယူေနခဲ့မိတဲ့ ငါ႔ဘဝ။ ကိုယ့္ကို ျပန္မခ်စ္လို႔ ေသေသဆိုၿပီး ပစ္ထားလိုက္မိတာ အခ်စ္လား။ အခုအခ်ိန္မွာ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရံုက လြဲလို႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

အခု ျပန္ေရးေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာကို က်ေနာ္ စိတ္ေတြ ေယာက္ယက္ခတ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ စာေတြလည္း ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္ရဲ႕ အေျခအေန ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ၆ လေက်ာ္ အခ်ိန္ယူလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ေျခာက္လအတြင္းမွာ အစားအေသာက္ မမွန္တဲ့အျပင္ ညတုိင္းလိုလို သန္းေခါင္ (၁၂) နာရီ ေက်ာ္တဲ့အထိ အရိပ္တစ္ခုခုကို ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ မေကာင္းဆိုးဝါး ျဖစ္ေစေတာ့လို႔ ရည္ရြယ္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ လာေတြ႕လွည့္ပါဦးလို႔ ပါးစပ္က တဖြဖြ ေျပာေနမိတယ္။ ေတာင့္တေနမိတယ္။ သူရဲ႕ ဘဝဟာ ရွစ္လပဲ က်န္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရင္ ငါ အဲဒီလို ဘယ္လုပ္ရက္မွာတုန္း ဆိုတဲ့ ေနာင္တအေတြးေတြကလည္း ေန႔တုိင္းလိုလို ႏွိပ္စက္လြန္းလို႔ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းရင္း ေမွာက္ၿပီးေသ ေအးတာပဲ လို႔ေတာင္ အေတြးေရာက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေတြဟာ ဦးေႏွာက္ မၾကည္လင္ခင္မွာ ရူးရူးမိုက္မိုက္ ေတြးခဲ့တဲ့ အေတြးေတြမုိ႔ အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံရတာပါ။

က်ေနာ္ရဲ႕ ဘဝ ပံုမွန္ ျပန္ျဖစ္လာၿပီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပထမဆံုး စေတြးလိုက္မိတာ၊ ထူးဆန္းမိတာက သူဆံုးၿပီဆိုတဲ့သတင္း ေရာက္လာတဲ့ ကိစၥ။ ေျပာတဲ့သူ ဘယ္သူလည္း ဆိုတာ က်ေနာ္ မသိဘူး။ သူ ကိုယ္တုိင္လည္း က်ေနာ္ကို သိပံု မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရမ္းတန္းမွန္းစမ္းၿပီး လူတကာ လုိက္ေမးေနတာ။ ေက်ာင္းသားေပါင္း ေထာင္ဂဏန္းရွိတာကို က်ေနာ့္နားထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာတယ္ဆိုတာေတာ့ အေတာ့္ကို ထူးဆန္းမိတယ္။ အေတြးေတြ ပံုမွန္ ျပန္ေတြးလာႏိုင္တဲ့အခါမွာ ဒီတစ္ခါကိုလည္း တံခါးေခါက္သံအျဖစ္နဲ႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ေယာင္လာတယ္။
သူ႕ကို လံုးဝဥႆံု ေမ့ႏိုင္ၿပီလို႔ က်ေနာ္ အထင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ သူ ဆံုးၿပီလို႔ သိလိုက္ရတဲ့ ေန႔ကေန ၆လအတြင္း ကေယာက္ကယက္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ အဲဒီအဆိုကုိ ပယ္ခ်ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ အခုအခ်ိန္ထိ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ မရေသးပါဘူး။ ရလုိက္တဲ့ သင္ခန္းစာက "က်ေနာ္ ခ်စ္ခဲ့ဖူး၊ ခင္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေမ့ေပ်ာက္ပစ္လုိ႔ မရဘူး။ က်ေနာ့္ဘဝထဲက ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ ထုတ္ဖယ္ပစ္လုိ႔ မရဘူး" ဆိုတာပါပဲ။ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္လည္း ကတိတစ္ခု ေပးလိုက္မိပါတယ္။