လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
ေကာက္ခ်က္
06 September 2009
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ပံုေျပာဆရာတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီ ပံုေျပာဆရာဟာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒီပံုျပင္ အေဟာင္းေတြပဲ ေျပာၿပီး တစ္ဝဲဝဲလည္ေနေတာ့ စိတ္ပ်က္ ၿငီးေငြ႕လာတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေထာင့္တစ္ည အိပ္ယာဝင္ ပံုျပင္ေတြကို ဆက္ေျပာေနမယ့္အစား တကယ့္ လက္ေတြ႕က်မယ့္ ဘဝရဲ႕ ဇာတ္လမ္း အစစ္အမွန္ေတြကို ရွာေဖြဖို႔ စိတ္ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူရဲ႕ အရင္ေနတဲ့ အိမ္ကေန ထြက္လာၿပီး သူရဲ႕ ဇာတ္လမ္း ရွာပံုေတာ္ ခရီးစဥ္ႀကီး စတင္ေတာ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူ ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီ ရြာမွာ တဲအိမ္ေလးတစ္လံုး ငွားေနေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရြာထဲကို ေမႊေႏွာက္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကုန္ၾကမ္းဇာတ္လမ္းေတြ ရလိုရငွား လွည့္ပတ္ေနေတာ့တယ္။ အခ်ိန္က လခ်ီၿပီး ၾကာလာေပမယ့္ သူလိုခ်င္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းက မေတြ႕ေတာ့ စိတ္ပ်က္စ ျပဳလာၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ရွာမေတြ႕ေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သူရဲ႕ ရွာပံုေတာ္လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးကို ရပ္တန္းက ရပ္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ သူရဲ႕ တဲအိမ္ထဲမွာ လက္မႈိင္ခ်ၿပီး ထုိင္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ အသံတစ္သံ ၾကားလုိက္ရတယ္။ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အာျပဲလွ်ာျပဲနဲ႔ ဆူေငါက္ ေအာ္ဆဲေနတဲ့ အသံ။ အသံဟာ သူ႕အိမ္ အေနာက္ဘက္ ဝင္းထရံ ဟိုဘက္ကလာမွန္း သိလုိက္ေတာ့ သူ ဝင္းထရံနား ကပ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေျပာစကားေတြကို အေသအခ်ာ နားေထာင္ေနေတာ့တယ္။ စကား အသြားအလာကို ခန္႔မွန္း ၾကည့္ရတာေတာ့ ေခြ်းမတစ္ေယာက္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ေလသံပဲ။ ဘယ္လုိမွ နားမခံသာေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ဇာတ္တစ္ပုဒ္ ရၿပီဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ သူ ရြာတစ္ရြာကို ေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီ ရြာမွာ တဲအိမ္ေလးတစ္လံုး ငွားေနေတာ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ရြာထဲကို ေမႊေႏွာက္ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ကုန္ၾကမ္းဇာတ္လမ္းေတြ ရလိုရငွား လွည့္ပတ္ေနေတာ့တယ္။ အခ်ိန္က လခ်ီၿပီး ၾကာလာေပမယ့္ သူလိုခ်င္တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းက မေတြ႕ေတာ့ စိတ္ပ်က္စ ျပဳလာၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ရွာမေတြ႕ေတာ့ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ သူရဲ႕ ရွာပံုေတာ္လုပ္ငန္းစဥ္ႀကီးကို ရပ္တန္းက ရပ္လိုက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္ေတာ့ သူရဲ႕ တဲအိမ္ထဲမွာ လက္မႈိင္ခ်ၿပီး ထုိင္ေနတုန္း ရုတ္တရက္ အသံတစ္သံ ၾကားလုိက္ရတယ္။ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အာျပဲလွ်ာျပဲနဲ႔ ဆူေငါက္ ေအာ္ဆဲေနတဲ့ အသံ။ အသံဟာ သူ႕အိမ္ အေနာက္ဘက္ ဝင္းထရံ ဟိုဘက္ကလာမွန္း သိလုိက္ေတာ့ သူ ဝင္းထရံနား ကပ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ေျပာစကားေတြကို အေသအခ်ာ နားေထာင္ေနေတာ့တယ္။ စကား အသြားအလာကို ခန္႔မွန္း ၾကည့္ရတာေတာ့ ေခြ်းမတစ္ေယာက္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ေလသံပဲ။ ဘယ္လုိမွ နားမခံသာေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ဇာတ္တစ္ပုဒ္ ရၿပီဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနမိတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း သူတို႔ရဲ႕ စကား အေျပာအဆိုေတြကို အကဲခတ္ ေလ့လာၿပီး သူရဲ႕ ဇာတ္ကြက္ထဲမွာ ျဖည့္ျဖည့္ၿပီး ေရးသြားလိုက္တယ္။ ကာယကံရွင္ေတြကို လံုးဝ မျမင္ဖူးေပမယ့္ ဟို ေယာက္ခမ ဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မုန္းတီးလာတယ္။ အဲဒီ မိန္းမႀကီးက အျမဲတမ္း ႏိုင္ထက္စီးနင္းနဲ႔ ေမာက္ေမာက္မာမာ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆို ႀကိမ္းေမာင္းေနေပမယ့္ ေခြ်းမလုပ္သူခမ်ာ ဘာအသံမွ မထြက္ရွာဘူး။ ဒီလို တစ္ဖက္သတ္ အႏိုင္က်င့္ရာေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမျမင္ရဘဲ အသံၾကားရရံုနဲ႔ မိန္းမႀကီးကို မုန္းတီးတဲ့စိတ္၊ ၾကည့္မရတဲ့စိတ္က တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားေနတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဇာတ္ကြက္ေတြ ေရးၿပီး ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေယာက္ခမ လုပ္တဲ့သူကေတာ့ မုဆိုးတစ္ပိုင္း မိန္းမရိုင္းႀကီးေပါ႔။ အႏွိပ္စက္ခံ ဘဝနဲ႔ အင္မတန္မွ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ေခြ်းမရဲ႕ ဘဝကို ဇာတ္နာေအာင္ ေရးထားမယ့္ အိမ္တြင္းေရး ဇာတ္လမ္းႀကီးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို ခ်ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႕ဇာတ္အိမ္မွာ ပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ဖူးလိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အာသာတ ေပၚလာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူဟာ ေနာက္ေဘး ဝင္းထရံကို ေက်ာ္ခြ တက္ၿပီး သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို အကဲခတ္ေလေတာ့တယ္။
လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ျမင္လိုက္ရတာက Wheelchair နဲ႔ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္။ ေလျဖတ္ထားလို႔ ကိုယ္လက္ မသန္မစြမ္းေတာ့တဲ့ ပံုစံနဲ႔။ သူနဲ႔ ခပ္ မနီးမေဝးမွာေတာ့ မိန္းမငယ္ တစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတယ္။
မိန္းမႀကီးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိတဲ့ စားပြဲေပၚက အစားအေသာက္ကို မမီမကမ္းနဲ႔ လွမ္းယူေနတဲ့ မိန္းမႀကီးကို အမူအရာေတြ အားလံုးကို ေသခ်ာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသန္မစြမ္းနဲ႔မို႔ စားပဲြေပၚက စားေသာက္ပန္းကန္ကို ယူလို႔ မရဘဲ အခက္ေတြ႕ေနတဲ့ မိန္းမႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနတဲ့ မိန္းမငယ္ရဲ႕ အမူအရာကိုလည္း သတိထားေနမိတယ္။ အခုလို မိန္းမႀကီး ခုိကိုးရာမဲ့ေနတာကို မိန္းမငယ္ေလး သေဘာက်ေနတယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ထင္ရွားပါတယ္။
မမီမကမ္းနဲ႔ လွမ္းအဆဲြမွာ ရုတ္တရက္ ထုိင္ခံုေပၚမွာ ျပဳတ္က်ေလရဲ႕။ အဲဒီေတာ့ မိန္းမႀကီးက မိန္းမငယ္ေလးကို ပတ္ပတ္စက္စက္ ဆဲပါေလေရာ။
အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ပံုေျပာဆရာဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ တဲထဲ ေျပးဝင္ၿပီး သူရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အသြားအလာေတြကို ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ သူထင္ထားသလို ဇာတ္သိမ္းလို႔မွ မရေတာ့ဘဲ။ သူ နဂိုက ထင္ထားတဲ့ အယူအဆေတြနဲ႔ အေတာ္ႀကီးကုိ ကြာျခားသြားၿပီကိုး။ သူအေနနဲ႔ တကယ္ကို စစ္မွန္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ရလိုက္သလိုပဲ သင္ခန္းစာတစ္ပုဒ္လည္း ရလုိက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဇာတ္ကြက္ေတြ ေရးၿပီး ဇာတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီလို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ ေသခ်ာပါတယ္။ ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ေယာက္ခမ လုပ္တဲ့သူကေတာ့ မုဆိုးတစ္ပိုင္း မိန္းမရိုင္းႀကီးေပါ႔။ အႏွိပ္စက္ခံ ဘဝနဲ႔ အင္မတန္မွ သနားစရာေကာင္းတဲ့ ေခြ်းမရဲ႕ ဘဝကို ဇာတ္နာေအာင္ ေရးထားမယ့္ အိမ္တြင္းေရး ဇာတ္လမ္းႀကီးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕ အဆံုးသတ္ကို ခ်ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သူ႕ဇာတ္အိမ္မွာ ပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ျမင္ဖူးလိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အာသာတ ေပၚလာတယ္။ ဒါနဲ႔ သူဟာ ေနာက္ေဘး ဝင္းထရံကို ေက်ာ္ခြ တက္ၿပီး သူ႔ဇာတ္ေကာင္ေတြရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို အကဲခတ္ေလေတာ့တယ္။
လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ ျမင္လိုက္ရတာက Wheelchair နဲ႔ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္။ ေလျဖတ္ထားလို႔ ကိုယ္လက္ မသန္မစြမ္းေတာ့တဲ့ ပံုစံနဲ႔။ သူနဲ႔ ခပ္ မနီးမေဝးမွာေတာ့ မိန္းမငယ္ တစ္ေယာက္ ထုိင္ေနတယ္။
မိန္းမႀကီးနဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရွိတဲ့ စားပြဲေပၚက အစားအေသာက္ကို မမီမကမ္းနဲ႔ လွမ္းယူေနတဲ့ မိန္းမႀကီးကို အမူအရာေတြ အားလံုးကို ေသခ်ာ ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသန္မစြမ္းနဲ႔မို႔ စားပဲြေပၚက စားေသာက္ပန္းကန္ကို ယူလို႔ မရဘဲ အခက္ေတြ႕ေနတဲ့ မိန္းမႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ၾကည္ႏူးေနတဲ့ မိန္းမငယ္ရဲ႕ အမူအရာကိုလည္း သတိထားေနမိတယ္။ အခုလို မိန္းမႀကီး ခုိကိုးရာမဲ့ေနတာကို မိန္းမငယ္ေလး သေဘာက်ေနတယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ထင္ရွားပါတယ္။
မမီမကမ္းနဲ႔ လွမ္းအဆဲြမွာ ရုတ္တရက္ ထုိင္ခံုေပၚမွာ ျပဳတ္က်ေလရဲ႕။ အဲဒီေတာ့ မိန္းမႀကီးက မိန္းမငယ္ေလးကို ပတ္ပတ္စက္စက္ ဆဲပါေလေရာ။
အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျမင္လုိက္ရေတာ့ ပံုေျပာဆရာဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ တဲထဲ ေျပးဝင္ၿပီး သူရဲ႕ ဇာတ္လမ္းဇာတ္ကြက္ အသြားအလာေတြကို ျပင္ဆင္ရပါေတာ့တယ္။ သူထင္ထားသလို ဇာတ္သိမ္းလို႔မွ မရေတာ့ဘဲ။ သူ နဂိုက ထင္ထားတဲ့ အယူအဆေတြနဲ႔ အေတာ္ႀကီးကုိ ကြာျခားသြားၿပီကိုး။ သူအေနနဲ႔ တကယ္ကို စစ္မွန္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ရလိုက္သလိုပဲ သင္ခန္းစာတစ္ပုဒ္လည္း ရလုိက္ပါတယ္။
အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ အားလံုးကို ေသခ်ာ မသိေသးဘဲ အေျခအေနကို ေကာက္ခ်က္မခ်လိုက္ပါနဲ႔။
တစ္ခါတေလမွာ က်ေနာ္တို႔ အမွန္တရားနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ကြာေဝးေနေသးလဲ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ မသိႏိုင္ပါဘူး။
တစ္ခါတေလမွာ က်ေနာ္တို႔ အမွန္တရားနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ကြာေဝးေနေသးလဲ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္လို႔ မသိႏိုင္ပါဘူး။
ဤပို႔စ္အား Sunday, September 06, 2009 ေန႔တြင္ ေရးသားထားၿပီး
ဘာသာျပန္
,
ေတြးစရာ
နာမည္ျဖင့္ အၫႊန္း သက္မွတ္ထားပါသည္။
ကြန္းမန္႔မ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိလိုလွ်င္ RSS 2.0 ျဖင့္ ေတာင္းဆုိ၍ ရယူႏုိင္သည္။
လာရင္းေနရာ သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ႏုိင္ပါသည္။
Sunday, September 06, 2009
|
စာညွှန်း
ဘာသာျပန္,
ေတြးစရာ
