လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
ကပ္ပါေပ့ ၿမိဳ႕စားရယ္ (၃)
25 June 2009
"ဒီလိုပါ အရွင္ ..."
ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕စားႀကီးရဲ႕ အသံ ထြက္လာတာနဲ႔ ကၽြတ္စိကၽြတ္စိ ျဖစ္ေနတဲ့ ပရိသတ္ရဲ႕ အသံဟာ အလိုအေလ်ာက္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ဒီလူႀကီး ဘယ္လုိမ်ား ကပ္ဦးမွာလဲမသိ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မလိုသူ ရြာသားေတြရဲ႕ အၾကည့္၊ ငါတို႔ ၿမိဳ႕စားႀကီး ဘယ္လိုမ်ား အပိုင္ဂိုးကို ရွဴးဦးမလဲဟ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အလုိေတာ္ရိေတြက တစ္မ်ဳိးေပါ႔။ အားလံုးရဲ႕ အျမင္အာရံုဟာ ၿမိဳ႕စားႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးမွာ က်က္စားေနၾကတယ္။ တည္ၿငိမ္တဲ့ အသြင္၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ကုမာရ ကႆပ မေထရ္ကေတာ့ မ်က္လႊာေလး အသာခ်ၿပီး ေနာက္ထပ္ ထြက္က်လာမယ့္ စကားလံုးေတြကို အိေႁႏၵရရ ငံ့လင့္ေနေလရဲ႕။ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ေတြကို ထိုးေဖာက္ၿပီး ထြက္လာတာကေတာ့
"သီလ၊ သမာဓိ၊ အက်င့္သိကၡာနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတဲ့ သူေတာ္စင္ ရဟန္း၊ ရေသ့ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း အကၽြႏု္ပ္ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာ၊ အက်င့္စာရိတၱနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ျမင္ဖူးတာ မနည္းလွပါဘူး။ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အားလံုးဟာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾကရမွာလည္း ထိတ္လန္႔ၾကတယ္။ မမာမက်န္း ျဖစ္မွာကိုလည္း စိုးရိမ္ၾကတယ္။ အိုရမွာကိုလည္း ေၾကာက္ၾကတယ္။ ေသရမွာကိုလည္း ေတြးၿပီး လန္႔ၾကတယ္။ အားလံုးက က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ေနခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔ အဲဒီလို ေနခ်င္ၾကမယ္ ဆိုတာကိုလည္း အကၽြႏု္ပ္ ရိပ္စား သတိထားမိပါတယ္။
အရွင္၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး အကၽြႏု္ပ္မွာ ဒီလို အၾကံျဖစ္မိပါတယ္။ ငါတို႔ဟာ ဒီဘဝကေန ေသခဲ့ရင္ ဒီထက္ ျမတ္တဲ့ ဘံုဘဝမွာ ျဖစ္မယ္၊ နတ္ျပည္ နတ္ရြာမွာ နတ္စည္းစိမ္အျပည့္ ခံစား စံစားရမယ္ဆိုတာကုိ သူတို႔ တကယ္တမ္း သိခဲ့မယ္ဆိုရင္ လက္ရွိ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘဝကို ဘာတပ္မက္စရာ လိုပါေတာ့မလဲ။ တမလြန္ေလာကရဲ႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ရွိဘဝ လက္ရွိအသက္ကို အဆိပ္ခက္ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႀကိဳးဆြဲခ်ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရထဲ ဆင္းၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကေန ခုန္ခ်ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေသနည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သက္ဆံုးစီရင္ၾကေတာ့မွာပါ။ လက္ေတြ႕မွာက် အဲဒီလိုမ်ဳိး ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကဘဲ လက္ရွိ သူ႕ဘဝကိုပဲ တြယ္ကပ္ၿပီး ေနေနၾကတာကို တပည့္ေတာ္ ေတြ႕ရပါတယ္။
ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕စားႀကီးရဲ႕ အသံ ထြက္လာတာနဲ႔ ကၽြတ္စိကၽြတ္စိ ျဖစ္ေနတဲ့ ပရိသတ္ရဲ႕ အသံဟာ အလိုအေလ်ာက္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ ဒီလူႀကီး ဘယ္လုိမ်ား ကပ္ဦးမွာလဲမသိ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မလိုသူ ရြာသားေတြရဲ႕ အၾကည့္၊ ငါတို႔ ၿမိဳ႕စားႀကီး ဘယ္လိုမ်ား အပိုင္ဂိုးကို ရွဴးဦးမလဲဟ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အလုိေတာ္ရိေတြက တစ္မ်ဳိးေပါ႔။ အားလံုးရဲ႕ အျမင္အာရံုဟာ ၿမိဳ႕စားႀကီးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးမွာ က်က္စားေနၾကတယ္။ တည္ၿငိမ္တဲ့ အသြင္၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ကုမာရ ကႆပ မေထရ္ကေတာ့ မ်က္လႊာေလး အသာခ်ၿပီး ေနာက္ထပ္ ထြက္က်လာမယ့္ စကားလံုးေတြကို အိေႁႏၵရရ ငံ့လင့္ေနေလရဲ႕။ အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ေတြကို ထိုးေဖာက္ၿပီး ထြက္လာတာကေတာ့
"သီလ၊ သမာဓိ၊ အက်င့္သိကၡာနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတဲ့ သူေတာ္စင္ ရဟန္း၊ ရေသ့ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း အကၽြႏု္ပ္ ျမင္ဖူးပါတယ္။ ဂုဏ္သိကၡာ၊ အက်င့္စာရိတၱနဲ႔ ျပည့္စံုၾကတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကိုလည္း ျမင္ဖူးတာ မနည္းလွပါဘူး။ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အားလံုးဟာ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္ၾကရမွာလည္း ထိတ္လန္႔ၾကတယ္။ မမာမက်န္း ျဖစ္မွာကိုလည္း စိုးရိမ္ၾကတယ္။ အိုရမွာကိုလည္း ေၾကာက္ၾကတယ္။ ေသရမွာကိုလည္း ေတြးၿပီး လန္႔ၾကတယ္။ အားလံုးက က်န္းက်န္းမာမာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ အသက္ရွည္ရွည္ ေနခ်င္ၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပါပဲ။ သူတို႔ အဲဒီလို ေနခ်င္ၾကမယ္ ဆိုတာကိုလည္း အကၽြႏု္ပ္ ရိပ္စား သတိထားမိပါတယ္။
အရွင္၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး အကၽြႏု္ပ္မွာ ဒီလို အၾကံျဖစ္မိပါတယ္။ ငါတို႔ဟာ ဒီဘဝကေန ေသခဲ့ရင္ ဒီထက္ ျမတ္တဲ့ ဘံုဘဝမွာ ျဖစ္မယ္၊ နတ္ျပည္ နတ္ရြာမွာ နတ္စည္းစိမ္အျပည့္ ခံစား စံစားရမယ္ဆိုတာကုိ သူတို႔ တကယ္တမ္း သိခဲ့မယ္ဆိုရင္ လက္ရွိ ခက္ခဲ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘဝကို ဘာတပ္မက္စရာ လိုပါေတာ့မလဲ။ တမလြန္ေလာကရဲ႕ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး သူတုိ႔ရဲ႕ လက္ရွိဘဝ လက္ရွိအသက္ကို အဆိပ္ခက္ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႀကိဳးဆြဲခ်ၿပီးေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရထဲ ဆင္းၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကေန ခုန္ခ်ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေသနည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သက္ဆံုးစီရင္ၾကေတာ့မွာပါ။ လက္ေတြ႕မွာက် အဲဒီလိုမ်ဳိး ဘယ္သူမွ မလုပ္ၾကဘဲ လက္ရွိ သူ႕ဘဝကိုပဲ တြယ္ကပ္ၿပီး ေနေနၾကတာကို တပည့္ေတာ္ ေတြ႕ရပါတယ္။
အို .. အရွင္၊ ဒီလို လက္ရွိဘဝမွာ ဖက္တြယ္ေနၾကတာကို ၾကည့္ရင္ တမလြန္ေလာက ဆိုတာ မရွိ။ ေသျခင္းရဲ႕ အျခားမဲ့မွာ သတၱဝါေတြ ျပန္ၿပီး မျဖစ္။ ကုသိုလ္ကံ၊ အကုသိုလ္ကံရဲ႕ အက်ဳိးဝိပါက္ ေတြလည္း လံုးဝ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး ဆုိတာ ထင္ရွားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ အယူဝါဒသာ အမွန္ျဖစ္ပါတယ္" လို႔ မဆုတ္မနစ္ ေလွ်ာက္ပါေတာ့တယ္။
ဝါဒလြန္ဆဲြပြဲဟာ အေတာ္ေလးကို အက်ိတ္အနယ္ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ ေတြးတဲ့၊ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ အေတာ္ ပိုင္ႏိုင္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပါယာသိၿမိဳ႕စားကလည္း မေလွ်ာ့စတမ္း။ စကားအရာ ပရိယာယ္ ၾကြယ္ၾကြယ္ဝဝနဲ႔ ေျပာတဲ့ ေဟာတဲ့ေနရာမွာ ဧတဒဂ္ရထားတဲ့ ကုမာရကႆပ မေထရ္ကလည္း ဘယ္မွာ လက္ေလွ်ာ့ပါလိမ့္မလဲ။ အိေႁႏၵတစ္ခ်က္မွ မၿငိမစြန္းဘဲ တည္ၾကည္ ျပတ္သားလွတဲ့ အသံနဲ႔ ပရိသတ္အားလံုးကို ဖမ္းစားလိုက္တယ္။
"အို .. ဒကာၿမိဳ႕စား၊ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ငါ ျပပါဦးမယ္။ ဒီဥပမာဟာ အက်ဳိးမ်ားလွပါတယ္။ အသိဓါတ္ခံ ေကာင္းသူေတြအေနနဲ႔ ဒီဥပမာကို ၾကား႐ံု၊ နာ႐ံုနဲ႔ ဆိုလိုခ်က္ အဓိပၸာယ္ကို သိလြယ္၊ နားလည္လြယ္ပါလိမ့္မယ္။
ေရွးတုန္းက ပုဏၰားတစ္ေယာက္မွာ မယားႏွစ္ေယာက္ ရွိေလသတဲ့။ မယားတစ္ေယာက္မွာ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ ရွိၿပီး ေနာက္ မယားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္နဲ႔ မီးဖြားခါနီးအခ်ိန္မွာပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီ မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္ပြန္းေယာက်္ားျဖစ္တဲ့ ပုဏၰားႀကီး ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးသြားတယ္။ ဒီေတာ့ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္ သားဟာ သူရဲ႕ မိေထြးေတာ္စပ္တဲ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မယားနဲ႔ အေမြလုပါေလေရာ။
' အို အမိ၊ ဖခင္ ခ်န္သြားတဲ့ ပစၥည္းမွန္သမွ် အားလံုးဟာ အကၽြႏု္ပ္နဲ႔သာ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ သင္နဲ႔ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မဆုိင္။ ဒီေတာ့ သင့္လက္ဝယ္မွာ ရွိေနတဲ့ ပစၥည္းအားလံုး ကၽြႏု္ပ္ကို အပ္ပါ '
လို႔ ေျပာလာတယ္။ အဲဒီအခါ မိေထြးက
' အေမာင္၊ ငါ ေမြးဖြားၿပီးေအာင္ ေစာင့္ပါဦး။ တကယ္လို႔ သားေယာက်္ားေလး ေမြးမယ္ဆုိရင္ က်န္ရွိပစၥည္းရဲ႕ တစ္ဝက္ကို ငါ႔သားအေနနဲ႔ ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ တကယ္လို႔ သမီးေမြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြး ျဖစ္ပါေစ '
လုိ႔ ျပန္ေတာင္းဆုိတယ္။ သံုးခါတိတိ ေတာင္းၿပီး ေတာင္းတဲ့အခါတိုင္း သံုးခါလံုး ဒီအတုိင္းပဲ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။
ဘယ္လို ေျပာေျပာ မရပါဘူး။ အဲဒီသားက ခဏခဏ ေတာင္းေနေတာ့တာပဲ။ မိေထြးလုပ္သူက ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုလည္း မေပးရက္၊ လက္လြတ္မခံႏိုင္။ ကေလးကလည္း မေမြးေသးေတာ့ ခက္ပါဘိသနဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ' ငါ႔လင္ပစၥည္း ဒင္းလက္ထဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မအပ္ႏိုင္ဘူး 'လို႔ ႀကိမ္းဝါးၿပီး အခန္းထဲကို ဓါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဝင္သြားေလရဲ႕။ ' သားေမြးေမြး၊ သမီးေမြးေမြး၊ ငါ႔အတြက္ေတာ့ အျမတ္ခ်ည္းပဲ ' ဆိုၿပီး သူ႔ဗိုက္ႀကီးကို ဓါးနဲ႔ထိုးစိုက္ၿပီး ခြဲခ်လိုက္တယ္။ ပစၥည္းအတြက္ ေလာဘရမၼက္ အားႀကီးလြန္းလွတဲ့ မိန္းမမိုက္ဟာ ကိုယ့္လက္ခ်က္နဲ႔ ကုိယ္ပဲ အသက္လည္းေသ၊ သားသေႏၶလည္း ေသ၊ ပစၥည္းလည္းဆံုးၿပီး အလံုးစံု ပ်က္စီးျခင္းကို စိုက္ေရာက္ရေတာ့တယ္။
အို .. ဒကာၿမိဳ႕စား၊ ဒီလိုပါပဲ။ ဆင္ျခင္တံုတရား နည္းနည္းမွ မရွိဘဲ ပရေလာကကုိ ရွာေဖြေနတဲ့ အသင္ဟာလည္း ရွာရင္းနဲ႔ပဲ အဲဒီ မိန္းမလို ပ်က္စီးျခင္း ေရာက္ရလိမ့္မယ္။ အခု ငါဆိုခဲ့တဲ့ ဥပမာကို ေထာက္ထားၿပီး ရဲြ႕ေစာင္းေနတဲ့ သင္ရဲ႕ အယူဝါဒေဟာင္းကို စြန္႔ပယ္လိုက္ပါ။ 'တမလြန္ေလာကဆိုတာ ရွိတယ္။ သတၱဝါေတြ ေသၿပီးေနာက္မွာ ဘဝသစ္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ေတြရဲ႕ အက်ဳိးဝိပါက္ဆုိတာလည္း အမွန္စင္စစ္ ရွိတယ္' ဆိုတဲ့ ဝါဒအသစ္ကို လက္ခံပါေတာ့လား ဒကာ။"
ကုမာရကႆပ မေထရ္ဟာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ပါယာသိၿမိဳ႕စားကို အျမင္မွန္ ဝါဒေဟာင္းကို စြန္႔ႏိုင္ဖုိ႔ ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ၿမိဳ႕စားႀကီးကေတာ့ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ အေက်ာက္အကန္ ျငင္းဆန္ ႐ုန္းကန္ေနတုန္းပါပဲ။
"အို .. အရွင္၊ သင့္စကားေတြက နားေထာင္လို႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းသား။ ဒါေပမယ့္ အကၽြႏ္ုပ္ကို သာယာေအာင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ေတာ့ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီေလာက္ေလး ေျပာ႐ံု ဆုိ႐ံုေလာက္နဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ဝါဒကို ခ်ဳိးႏွိမ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ အသင့္ရဲ႕ေအာက္ကို တုိးလွ်ဳိးလာလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔။ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ဝါဒဟာ သံမႈိနဲ႔ ဆဲြတာထက္ကို ျမဲပါတယ္။ အင္မတန္ ခုိင္မာတဲ့ လက္ေတြ႕ သာဓကေတြလည္း ကၽြႏ္ုပ္မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ သင့္မွာ ဥပမာေတြ ေပါမ်ားသလိုပဲ အကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အကိုးအေထာက္ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အရွင္ ဝန္မေလးဘူး ဆုိရင္ အကၽြႏု္ပ္ တင္ျပလိုပါေသးတယ္။ ဘယ္လို သေဘာရပါသလဲ အရွင္"
"အို .. ဒကာၿမိဳ႕စား၊ ငါ႔မွာ နည္းနည္းေလးမွ ဝန္မေလးပါဘူး။ သင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ငါ႔ကို တင္ျပပါေတာ့။"
ဝါဒလြန္ဆဲြပြဲဟာ အေတာ္ေလးကို အက်ိတ္အနယ္ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကပ္သီးကပ္ဖဲ့ ေတြးတဲ့၊ ေျပာတဲ့ေနရာမွာ အေတာ္ ပိုင္ႏိုင္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပါယာသိၿမိဳ႕စားကလည္း မေလွ်ာ့စတမ္း။ စကားအရာ ပရိယာယ္ ၾကြယ္ၾကြယ္ဝဝနဲ႔ ေျပာတဲ့ ေဟာတဲ့ေနရာမွာ ဧတဒဂ္ရထားတဲ့ ကုမာရကႆပ မေထရ္ကလည္း ဘယ္မွာ လက္ေလွ်ာ့ပါလိမ့္မလဲ။ အိေႁႏၵတစ္ခ်က္မွ မၿငိမစြန္းဘဲ တည္ၾကည္ ျပတ္သားလွတဲ့ အသံနဲ႔ ပရိသတ္အားလံုးကို ဖမ္းစားလိုက္တယ္။
"အို .. ဒကာၿမိဳ႕စား၊ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ငါ ျပပါဦးမယ္။ ဒီဥပမာဟာ အက်ဳိးမ်ားလွပါတယ္။ အသိဓါတ္ခံ ေကာင္းသူေတြအေနနဲ႔ ဒီဥပမာကို ၾကား႐ံု၊ နာ႐ံုနဲ႔ ဆိုလိုခ်က္ အဓိပၸာယ္ကို သိလြယ္၊ နားလည္လြယ္ပါလိမ့္မယ္။
ေရွးတုန္းက ပုဏၰားတစ္ေယာက္မွာ မယားႏွစ္ေယာက္ ရွိေလသတဲ့။ မယားတစ္ေယာက္မွာ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ ရွိၿပီး ေနာက္ မယားတစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္နဲ႔ မီးဖြားခါနီးအခ်ိန္မွာပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဲဒီ မယားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခင္ပြန္းေယာက်္ားျဖစ္တဲ့ ပုဏၰားႀကီး ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးသြားတယ္။ ဒီေတာ့ (၁၂) ႏွစ္အရြယ္ သားဟာ သူရဲ႕ မိေထြးေတာ္စပ္တဲ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ မယားနဲ႔ အေမြလုပါေလေရာ။
' အို အမိ၊ ဖခင္ ခ်န္သြားတဲ့ ပစၥည္းမွန္သမွ် အားလံုးဟာ အကၽြႏု္ပ္နဲ႔သာ သက္ဆုိင္ပါတယ္။ သင္နဲ႔ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ မဆုိင္။ ဒီေတာ့ သင့္လက္ဝယ္မွာ ရွိေနတဲ့ ပစၥည္းအားလံုး ကၽြႏု္ပ္ကို အပ္ပါ '
လို႔ ေျပာလာတယ္။ အဲဒီအခါ မိေထြးက
' အေမာင္၊ ငါ ေမြးဖြားၿပီးေအာင္ ေစာင့္ပါဦး။ တကယ္လို႔ သားေယာက်္ားေလး ေမြးမယ္ဆုိရင္ က်န္ရွိပစၥည္းရဲ႕ တစ္ဝက္ကို ငါ႔သားအေနနဲ႔ ပိုင္ဆုိင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ တကယ္လို႔ သမီးေမြးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ သင္ရဲ႕ အလုပ္အေကၽြး ျဖစ္ပါေစ '
လုိ႔ ျပန္ေတာင္းဆုိတယ္။ သံုးခါတိတိ ေတာင္းၿပီး ေတာင္းတဲ့အခါတိုင္း သံုးခါလံုး ဒီအတုိင္းပဲ ေျပာလႊတ္လိုက္တယ္။
ဘယ္လို ေျပာေျပာ မရပါဘူး။ အဲဒီသားက ခဏခဏ ေတာင္းေနေတာ့တာပဲ။ မိေထြးလုပ္သူက ၾကံရာမရ ျဖစ္ေနတယ္။ ပစၥည္းေတြကိုလည္း မေပးရက္၊ လက္လြတ္မခံႏိုင္။ ကေလးကလည္း မေမြးေသးေတာ့ ခက္ပါဘိသနဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ' ငါ႔လင္ပစၥည္း ဒင္းလက္ထဲ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မအပ္ႏိုင္ဘူး 'လို႔ ႀကိမ္းဝါးၿပီး အခန္းထဲကို ဓါးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဝင္သြားေလရဲ႕။ ' သားေမြးေမြး၊ သမီးေမြးေမြး၊ ငါ႔အတြက္ေတာ့ အျမတ္ခ်ည္းပဲ ' ဆိုၿပီး သူ႔ဗိုက္ႀကီးကို ဓါးနဲ႔ထိုးစိုက္ၿပီး ခြဲခ်လိုက္တယ္။ ပစၥည္းအတြက္ ေလာဘရမၼက္ အားႀကီးလြန္းလွတဲ့ မိန္းမမိုက္ဟာ ကိုယ့္လက္ခ်က္နဲ႔ ကုိယ္ပဲ အသက္လည္းေသ၊ သားသေႏၶလည္း ေသ၊ ပစၥည္းလည္းဆံုးၿပီး အလံုးစံု ပ်က္စီးျခင္းကို စိုက္ေရာက္ရေတာ့တယ္။
အို .. ဒကာၿမိဳ႕စား၊ ဒီလိုပါပဲ။ ဆင္ျခင္တံုတရား နည္းနည္းမွ မရွိဘဲ ပရေလာကကုိ ရွာေဖြေနတဲ့ အသင္ဟာလည္း ရွာရင္းနဲ႔ပဲ အဲဒီ မိန္းမလို ပ်က္စီးျခင္း ေရာက္ရလိမ့္မယ္။ အခု ငါဆိုခဲ့တဲ့ ဥပမာကို ေထာက္ထားၿပီး ရဲြ႕ေစာင္းေနတဲ့ သင္ရဲ႕ အယူဝါဒေဟာင္းကို စြန္႔ပယ္လိုက္ပါ။ 'တမလြန္ေလာကဆိုတာ ရွိတယ္။ သတၱဝါေတြ ေသၿပီးေနာက္မွာ ဘဝသစ္ ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ျဖစ္တယ္။ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ေတြရဲ႕ အက်ဳိးဝိပါက္ဆုိတာလည္း အမွန္စင္စစ္ ရွိတယ္' ဆိုတဲ့ ဝါဒအသစ္ကို လက္ခံပါေတာ့လား ဒကာ။"
ကုမာရကႆပ မေထရ္ဟာ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ ပါယာသိၿမိဳ႕စားကို အျမင္မွန္ ဝါဒေဟာင္းကို စြန္႔ႏိုင္ဖုိ႔ ဘယ္လိုပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ၿမိဳ႕စားႀကီးကေတာ့ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ အေက်ာက္အကန္ ျငင္းဆန္ ႐ုန္းကန္ေနတုန္းပါပဲ။
"အို .. အရွင္၊ သင့္စကားေတြက နားေထာင္လို႔ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းသား။ ဒါေပမယ့္ အကၽြႏ္ုပ္ကို သာယာေအာင္၊ ေက်နပ္ေအာင္ေတာ့ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ဒီေလာက္ေလး ေျပာ႐ံု ဆုိ႐ံုေလာက္နဲ႔ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ဝါဒကို ခ်ဳိးႏွိမ္လို႔ မရပါဘူး။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ အသင့္ရဲ႕ေအာက္ကို တုိးလွ်ဳိးလာလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ပါနဲ႔။ ကၽြႏု္ပ္ရဲ႕ ဝါဒဟာ သံမႈိနဲ႔ ဆဲြတာထက္ကို ျမဲပါတယ္။ အင္မတန္ ခုိင္မာတဲ့ လက္ေတြ႕ သာဓကေတြလည္း ကၽြႏ္ုပ္မွာ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ သင့္မွာ ဥပမာေတြ ေပါမ်ားသလိုပဲ အကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အကိုးအေထာက္ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ အရွင္ ဝန္မေလးဘူး ဆုိရင္ အကၽြႏု္ပ္ တင္ျပလိုပါေသးတယ္။ ဘယ္လို သေဘာရပါသလဲ အရွင္"
"အို .. ဒကာၿမိဳ႕စား၊ ငါ႔မွာ နည္းနည္းေလးမွ ဝန္မေလးပါဘူး။ သင္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ငါ႔ကို တင္ျပပါေတာ့။"
