လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
တံခါးေခါက္သံမ်ား (၃)
17 March 2009
ကာကြယ္ေဆး ထုိးဖို႔ ေငြ (၃၀၀၀၀) က်ပ္ သူ႔အတြက္ မတတ္ႏုိင္ဘူး ဆိုတာ သူ႕ဆီမွာ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႕ဆီမွာ အဲဒီ ေငြ ပမာဏ အဲဒီ အခ်ိန္က သူ႕လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။ ဒါဆို ဘာလို႔ သြားမထိုးတာလဲလို႔ စာဖတ္သူ အေနနဲ႔ ေမးခ်င္လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီ အခ်ိန္က ေမးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အရွင္းဆံုး ေျပာရရင္ သူ ေခြး႐ူးကိုက္တဲ့ ဒါဏ္ရာေၾကာင့္ ေသရလိမ့္မယ္လို႔ သိမထားလို႔ေပါ႔။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အဲဒီ ေငြ သံုးေသာင္းကို သူ ႏွေျမာတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၉ ႏွစ္က သံုးေသာင္းဆိုတဲ့ ပမာဏက သူ မေျပာပါနဲ႔၊ ေတာ္႐ံု လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ေတာင္ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မသံုးရက္ဘူးလို႔ ေျပာရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ သူအေနနဲ႔ ရွိလ်က္နဲ႔ ဘာလို႔ မသံုးရက္တာလဲလုိ႔ ေမးစရာ ရွိလာတယ္။ သူရဲ႕ အေမက နာတာရွည္ ေရာဂါသည္လို႔ ေျပာရင္ မမ်ားပါဘူး။ ငသက္ခမ်ာ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သူ႕အေမအတြက္ ေဆးဖိုး၊ သမားခ ရွာေဖြေနရတာ။ သူ႕ အေမ မေတာ္ အသည္းအသန္ ျဖစ္ခဲ့ရင္ လိုရမယ္ရ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ေငြပိုစုထားတယ္။ ခုနက ေငြ သံုးေသာင္း ဆိုတာလည္း အဲဒီအတြက္ သူ လ်ာထားတဲ့ ေငြပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူ ဘယ္လုိ နည္းနဲ႔မွ မသံုးရက္ဘဲ ေခြးကိုပဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕အေမအတြက္ ေငြ လ်ာထားတာေၾကာင့္ ေဆးမထိုးခဲ့ဘူးဆိုတာ သိသိခ်င္း ဘာမွ သိပ္မခံစားခဲ့ရေပမယ့္ အသက္နဲ႔ လဲလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲ နင့္ေနေအာင္ ခံစားလုိက္ရတယ္။
သူ႕မွာ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ဆိုတာ မယ္မယ္ရရ မရွိပါဘူး။ မိဘေတြကလည္း နယ္ကေန လာေနၾကတာ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ သူ႕အတြက္ လက္ငုတ္လက္ရင္း အလုပ္ဆိုတာလည္း မရွိဘူး။ အရည္အခ်င္း အရလည္း ဆယ္တန္းေအာင္ တကၠသိုလ္ တက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ရဖို႔ ဆိုတာလည္း ခက္ေနျပန္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ (၉) ႏွစ္ မန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနအထားနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အေတာ္ေလး ခက္ခဲမယ္ဆိုတာ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕လက္ထဲမွာ ဆုထားတဲ့ေငြ (၃၀၀၀၀) ေက်ာ္ ရွိေနေတာ့ ဘယ္ကရသလဲလို႔ ေတြးမိခဲ့ဖူးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အထင္က သူ ပုိက္ဆံမရွိလို႔ ကာကြယ္ေဆး ထုိးဖုိ႔ ျငင္းဆန္ေနတယ္ေပါ႔။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ တျခား အမ်ဳိးေတြက ေထာက္ပံ့ၿပီး ေဆးထိုးပါ ဆိုေတာ့လည္း တျခားသူရဲ႕ ေငြေရးေၾကးေရး အကူအညီ မယူတတ္တဲ့ ေခါင္းမာတဲ့ သူက ျငင္းခဲ့တယ္။ ေငြ (၃၀၀၀၀) ေက်ာ္ ရွိတယ္ဆိုတာ သိရေတာ့ ဘယ္က ရသလဲ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူ ေတာက္တိုမယ္ရ ေလွ်ာက္လုပ္လို႔ ရမွန္း ေနာက္မွ သိခဲ့ရတယ္။ စက္ဘီးနဲ႔ ပစၥည္းပို႔၊ ထင္းမီးေသြး ဝယ္ေရာင္း အျပင္ လမ္းႀကိတ္စက္ ေမာင္း၊ ဆိုက္ကားနင္းတဲ့အထိ ရသမွ် အလုပ္ကို မရွက္မေၾကာက္ လုပ္မွန္း သိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ သူ႔ကို အေတာ္ေလး ေလးစားသြားမိတယ္။ က်ေနာ္တို႔သာဆို ရွက္လို႔ လုပ္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူး။
သူ ေဆး႐ံုတက္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက အျပင္းဖ်ားၿပီး သတိလစ္သြားတာ။ (၁၀၄) ဒီဂရီအထိ ကိုယ္အပူခ်ိန္ တက္သြားမွေတာ့ သတိလစ္ၿပီေပါ႔။ ဖ်ား႐ံုသက္သက္လို႔ ေဆး႐ံုက ေကာက္ခ်က္ခ်ေတာ့ အဖ်ားလည္း သက္သာေရာ ၃၊ ၄ ရက္ေနေတာ့ ေဆး႐ံုဆင္းခြင့္ ျပဳလုိက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ က်ေနာ္ မန္း ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႕အိမ္ သြားျဖစ္တယ္။ အဖ်ားက (၁၀၂) ဒီဂရီေလာက္ေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ျပန္ျပန္ တက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကေတာ့ ပံုမွန္ လာၾကည့္ေပးေနတယ္။ ဖ်ားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို သူနဲ႔ ေတြ႕မွ အေၾကာင္းစုံ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူတက္ေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္က အတန္းေပါင္းစံု ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ေတာ့ သူတို႔ အတန္းအဖြဲ႕က Final အထိ တက္တယ္။ သူက အတန္းေခါင္းေဆာင္ ဆိုေတာ့ ေလ့က်င့္တဲ့ အခ်ိန္ေရာ၊ ၿပိဳင္ပြဲအခ်ိန္မွာပါ အားတက္သေရာ ကူလုပ္ေပးရွာတယ္။ ေမလလယ္ ဆုိေတာ့ မိုးေတြ စ သဲေနၿပီ။ မိုးမေရွာင္ ေနမေရွာင္ ကြင္းထဲမွာ လက္ယားလက္ယား လုပ္ေနတဲ့ သူ႕ကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီၾကာ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ မိုးေရထဲ ေနေနေတာ့ ေနာက္ဆံုး မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဖ်ားပါေတာ့တယ္။ သူ ဖ်ားတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါမွာ ႐ိုး႐ိုး အဖ်ားကေန ငွက္ဖ်ားသေဘာမ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္။ ေလကေလး တစ္ခ်က္ ေသြးလုိက္ရင္ ကိုယ္ခႏၶာထဲက စိမ့္စိမ့္ၿပီး ခ်မ္းတက္သြားတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေန႔ခင္းေတြဆို လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ညေန ၆ နာရီ ေနာက္ပုိင္း ဆိုတာနဲ႔ အဖ်ား စတက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာဝန္က ငွက္ဖ်ားဆိုၿပီး ေဆးၫႊန္းေတြ စေျပာင္းပါေတာ့တယ္။
ငွက္ဖ်ားဆိုၿပီးေတာ့ ကုလာလိုက္တာ တစ္ပတ္ၾကာတဲ့အထိ ထူးထူးျခားျခား မသက္သာလာတဲ့အျပင္ ပိုၿပီးေတာ့ ခ်မ္းတတ္လာတယ္။ သူအနားမွာေနၿပီး ယပ္ေတာင္ မခတ္ရဲေတာ့ဘူး။ ေလနည္းနည္း ထိတာနဲ႔ တုန္တုန္တက္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔ မ်က္ႏွာေတာင္ မသစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေရက ေအးေတာ့ ေရထိတာနဲ႔ တအား ခ်မ္းတဲ့ အမူအရာေတြ ျပလာတယ္။ ေခြး႐ူးေရာဂါပိုး စဝင္လာၿပီဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ ေရေအးလို႔ မထိရဲတာ လို႔ပဲ အားလံုးက ထင္ေနၾကတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွ စၿပီး သတိထားမိသလဲဆိုရင္ သူ ေသာက္ေရကိုေတာင္ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္ထဲ ေရတစ္ငံု ဝင္သြားတာနဲ႔ လည္ပင္းေၾကာေတြ ေထာင္တက္လာၿပီး တြန္႔လိမ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေရလံုးဝ မေသာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာဝန္က ေရ မေသာက္ရင္ အသက္အႏၲရာယ္ စိုးရိမ္ရတာေၾကာင့္ နားၾကပ္တံ (ထိပ္ပိုင္းအား ဝါဂြမ္းစြတ္ထားေသာ တုတ္ေခ်ာင္း) နဲ႔ ေရစြတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တို႔တုိ႔ေပးရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ေရထိတာေတာင္ တြန္႔တြန္႔သြားတဲ့ သူ႕အေနနဲ႔ မ်က္ႏွာကို မသစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အခု အျခင္းအရာေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ ဆရာဝန္အေနနဲ႔ ေခြး႐ူးေရာဂါမွန္း မသိဘဲေတာ့ မေနေလာက္ပါဘူး။ လူနာရွင္ေတြကို အသိမေပးေသးဘဲ သူ႕ဖာသာ ႀကိဳးစား ၾကည့္ေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပလုိက္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ေခြး႐ူးေရာဂါပိုးဟာ ကူးစက္လြယ္ပါတယ္။ လူနာရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္သမွ် အရည္ေတြဟာ တျခားသူရဲ႕ အေရျပား အေပါက္အျပဲကေနတဆင့္ ကူးစက္တတ္ပါတယ္။ ကူးစက္ႏိုင္တဲ့ ရာခိုင္းႏႈန္းက ၁၀၀ အျပည့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေခြး႐ူးေရာဂါမွန္း ေသခ်ာသြားတဲ့အခါမွာ အရင္ ျပေနတဲ့ ဆရာဝန္ မလာေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းေခၚရပါေတာ့တယ္။ ေခြး႐ူးေရာဂါမွန္း သိၾကရင္ သူ႕အနားမွာ ျပဳစုေနတဲ့ သူေတြ အားလံုးလုိလုိ မကပ္ရဲေတာ့ဘဲ ဘယ္သူမွ မျပဳစုေတာ့မွာေၾကာင့္ မေသခ်ာႏုိင္ေသးရင္ ေရာဂါအေျခအေနကို ေျပာေလ့မရွိပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ေခြး႐ူး ေရာဂါမွန္းလည္း သိသြားေရာ သူ အနားမွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ အားလံုး ေပ်ာက္သြားၿပီ။ မလာေတာ့ပါဘူး။ သူအနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုမယ့္သူက ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ သူရဲ႕ ဝမ္းကြဲအစ္မပါ။ ငသက္ရဲ႕ အေမဟာ သူ ကိုယ္တုိင္ ေရာဂါသည္ဆိုေတာ့ အစကတည္းက အနားကပ္ခြင့္ သိပ္မေပးထားပါဘူး။ မနားမကပ္ရဲတဲ့၊ မကပ္ခ်င္တဲ့ သူေတြ အေနနဲ႔လည္း အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာဂါ ကူးစက္ဖို႔ ရာခုိင္ႏႈန္း အေတာ္မ်ားတာကိုး။ အင္မတန္မွ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေပမယ့္ အခုလို အခ်ိန္က်ေတာ့ အနားမွာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္တုိင္ မကပ္ရဲတာ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကူးမွာေၾကာက္တာ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကပ္ေနေပမယ့္ ျပဳစုေပးခ်င္ေပမယ့္ မိဘက ခြင့္မျပဳတာ။ သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕ ဆိုရင္ လူနာ လာၾကည့္ခြင့္ေတာ့ မရၾကေတာ့ဘူး။ မိဘေတြ ခြင့္မျပဳလို႔ေပါ႔။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ကာယကံရွင္ မဟုတ္တာေတာင္ ရင္ခ်ိေအာင္ နာမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္ ျဖစ္တဲ့ ငသက္က သူ သတိရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕ကို တခ်ိန္က ခင္ပါတယ္၊ ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေတြ႕ရတာေတာင္ သူတို႔ ဘက္က ကိုယ္ခ်င္းစာ ေပးေနေသးတယ္။ သူရဲ႕ စာနာတတ္တဲ့ စိတ္ကို ေလးစားမိပါတယ္။ ငသက္ကို အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ အေမလည္း သူ႔သားဆီ ကူးစက္မွာ မေၾကာက္ဘဲ ဘယ္ေနပါ႔မလဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမက နည္းနည္းေလးမွ မတားခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ငသက္ရဲ႕ ေသခါနီး အခ်ိန္ေတြမွာ အတူတူ ရွိေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
သူ႕အေနနဲ႔ သတိလည္လာၿပီ။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာ သဲသဲကြဲကြဲ သိေပမယ့္ ေရကို ျမင္တာနဲ႔ ေၾကာက္တဲ့ အမူအရာကေတာ့ ေလွ်ာ့မသြားေသးပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆိုးသလဲဆိုရင္ သူ ကုတင္ေပၚ လွဲေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႕ လက္ေပၚ ေရတစ္စက္ မေတာ္တဆ က်သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ လန္႔ၿပီး အေၾကာေတြေထာင္သြားလုိက္တာ၊ လွဲေနတဲ့သူေတာင္ ကုတင္ေပၚ ထိုင္လ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ သူ သတိ ရွိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕အတြက္ အဓိက ရန္သူဟာ ေရပဲ ဆိုတာ သူ သိလာတယ္။ ဆရာဝန္ကလည္း ေျပာတယ္။ ေရကို ခုခံႏိုင္ရင္ အားလံုး အိုေကၿပီေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူရဲ႕ သတၱိကုိ စၿပီး ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ ထလာေတာ့ သူ မ်က္ႏွာသစ္ခ်င္တယ္လို႔ စေျပာလာတယ္။ ေရေတာင္ မေသာက္ႏိုင္၊ မထိႏိုင္ေသးတဲ့ သူက မ်က္ႏွာ ဘယ္လို သစ္မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ဝိုင္းခ်ဳပ္ၿပီး မ်က္ႏွာ သစ္ေပးပါလို႔ သူ ကိုယ္တိုင္က ေတာင္းဆိုလာတယ္။ သူ သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္မယ္ေပါ႔။ ေရနဲ႔ ထိလိုက္တိုင္း တြန္႕လိမ္သြားေပမယ့္ တင္းခံ၊ ေတာင့္ခံေနတဲ့ သူရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္ရတာ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ မၾကည့္ရက္ပါဘူး။ မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို က်င္စက္နဲ႔ ဝိုင္းတို႔ေနသလို ခံစားရလာမိလို႔ပါ။ ေနာက္တစ္ရက္ သူ ကုိယ္တိုင္ မ်က္ႏွာသစ္ၾကည့္မယ္လို႔ ေတာင္းဆိုလာတယ္။ ေရစြတ္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါကို သူ႕လက္ထဲ ထည့္လိုက္တာေတာင္ သူ႔ လက္ဖဝါးက ႐ုတ္တရက္ လႊတ္ခ်ပစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အနာခံၿပီး လက္ကိုင္ပုဝါကို မရမက ကိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို စသစ္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ ကိုယ္တိုင္ သြားတုိက္ၿပီး၊ အာလုတ္ က်င္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သတၱိရွိရွိ အနာခံၿပီး ေရကို မရမက ကိုင္ၿပီး အႀကီးမားဆံုး အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္သလို သူ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ရတိုင္း မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲၾကရတယ္။
သူရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး အခက္အခဲ ျဖစ္တဲ့ “ေရ”ကို ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ၿပီး ေလးရက္ အၾကာမွာ ကုတင္ေပၚ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာေနႏိုင္ပါၿပီ။ အရင္အရင္က ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း ရယ္ၾကေမာၾကရင္း တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူရဲ႕ သြက္လက္တဲ့ အမူအရာေတြ ျပန္ျမင္ၾကရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဝမ္းသာမႈဟာ မေျပာျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာဝန္ လာစစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့လည္း ဆရာဝန္က အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္း ေျပာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ (၇) ရက္တိတိ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္မွ အခုအေျခအေန အတိုင္း ရွိေနေသးတယ္ ဆိုရင္ စိတ္ခ်ရပါၿပီတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ တစ္ရက္တာကို စာရြက္လွန္သလို ေက်ာ္ပစ္လုိက္ခ်င္ေနၾကၿပီ။
(ဆက္ရန္)
သူ ေဆး႐ံုတက္ရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက အျပင္းဖ်ားၿပီး သတိလစ္သြားတာ။ (၁၀၄) ဒီဂရီအထိ ကိုယ္အပူခ်ိန္ တက္သြားမွေတာ့ သတိလစ္ၿပီေပါ႔။ ဖ်ား႐ံုသက္သက္လို႔ ေဆး႐ံုက ေကာက္ခ်က္ခ်ေတာ့ အဖ်ားလည္း သက္သာေရာ ၃၊ ၄ ရက္ေနေတာ့ ေဆး႐ံုဆင္းခြင့္ ျပဳလုိက္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာပဲ က်ေနာ္ မန္း ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ သူ႕အိမ္ သြားျဖစ္တယ္။ အဖ်ားက (၁၀၂) ဒီဂရီေလာက္ေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ျပန္ျပန္ တက္ေတာ့ ဆရာဝန္ကေတာ့ ပံုမွန္ လာၾကည့္ေပးေနတယ္။ ဖ်ားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို သူနဲ႔ ေတြ႕မွ အေၾကာင္းစုံ ေမးၾကည့္မိတယ္။ သူတက္ေနတဲ့ ကြန္ျပဴတာ တကၠသိုလ္က အတန္းေပါင္းစံု ေဘာလံုးၿပိဳင္ပြဲ လုပ္ေတာ့ သူတို႔ အတန္းအဖြဲ႕က Final အထိ တက္တယ္။ သူက အတန္းေခါင္းေဆာင္ ဆိုေတာ့ ေလ့က်င့္တဲ့ အခ်ိန္ေရာ၊ ၿပိဳင္ပြဲအခ်ိန္မွာပါ အားတက္သေရာ ကူလုပ္ေပးရွာတယ္။ ေမလလယ္ ဆုိေတာ့ မိုးေတြ စ သဲေနၿပီ။ မိုးမေရွာင္ ေနမေရွာင္ ကြင္းထဲမွာ လက္ယားလက္ယား လုပ္ေနတဲ့ သူ႕ကို ျမင္ေယာင္ေနမိတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီၾကာ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ မိုးေရထဲ ေနေနေတာ့ ေနာက္ဆံုး မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ဖ်ားပါေတာ့တယ္။ သူ ဖ်ားတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတဲ့ အခါမွာ ႐ိုး႐ိုး အဖ်ားကေန ငွက္ဖ်ားသေဘာမ်ဳိး ျဖစ္လာတယ္။ ေလကေလး တစ္ခ်က္ ေသြးလုိက္ရင္ ကိုယ္ခႏၶာထဲက စိမ့္စိမ့္ၿပီး ခ်မ္းတက္သြားတယ္လို႔ သူက ေျပာတယ္။ ေန႔ခင္းေတြဆို လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ညေန ၆ နာရီ ေနာက္ပုိင္း ဆိုတာနဲ႔ အဖ်ား စတက္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာဝန္က ငွက္ဖ်ားဆိုၿပီး ေဆးၫႊန္းေတြ စေျပာင္းပါေတာ့တယ္။
ငွက္ဖ်ားဆိုၿပီးေတာ့ ကုလာလိုက္တာ တစ္ပတ္ၾကာတဲ့အထိ ထူးထူးျခားျခား မသက္သာလာတဲ့အျပင္ ပိုၿပီးေတာ့ ခ်မ္းတတ္လာတယ္။ သူအနားမွာေနၿပီး ယပ္ေတာင္ မခတ္ရဲေတာ့ဘူး။ ေလနည္းနည္း ထိတာနဲ႔ တုန္တုန္တက္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔ မ်က္ႏွာေတာင္ မသစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေရက ေအးေတာ့ ေရထိတာနဲ႔ တအား ခ်မ္းတဲ့ အမူအရာေတြ ျပလာတယ္။ ေခြး႐ူးေရာဂါပိုး စဝင္လာၿပီဆိုတာ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ ေရေအးလို႔ မထိရဲတာ လို႔ပဲ အားလံုးက ထင္ေနၾကတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွ စၿပီး သတိထားမိသလဲဆိုရင္ သူ ေသာက္ေရကိုေတာင္ မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္ထဲ ေရတစ္ငံု ဝင္သြားတာနဲ႔ လည္ပင္းေၾကာေတြ ေထာင္တက္လာၿပီး တြန္႔လိမ္သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ေရလံုးဝ မေသာက္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဆရာဝန္က ေရ မေသာက္ရင္ အသက္အႏၲရာယ္ စိုးရိမ္ရတာေၾကာင့္ နားၾကပ္တံ (ထိပ္ပိုင္းအား ဝါဂြမ္းစြတ္ထားေသာ တုတ္ေခ်ာင္း) နဲ႔ ေရစြတ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို တို႔တုိ႔ေပးရတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ေရထိတာေတာင္ တြန္႔တြန္႔သြားတဲ့ သူ႕အေနနဲ႔ မ်က္ႏွာကို မသစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ အခု အျခင္းအရာေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ ဆရာဝန္အေနနဲ႔ ေခြး႐ူးေရာဂါမွန္း မသိဘဲေတာ့ မေနေလာက္ပါဘူး။ လူနာရွင္ေတြကို အသိမေပးေသးဘဲ သူ႕ဖာသာ ႀကိဳးစား ၾကည့္ေနတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာျပလုိက္ရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ေခြး႐ူးေရာဂါပိုးဟာ ကူးစက္လြယ္ပါတယ္။ လူနာရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္သမွ် အရည္ေတြဟာ တျခားသူရဲ႕ အေရျပား အေပါက္အျပဲကေနတဆင့္ ကူးစက္တတ္ပါတယ္။ ကူးစက္ႏိုင္တဲ့ ရာခိုင္းႏႈန္းက ၁၀၀ အျပည့္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေခြး႐ူးေရာဂါမွန္း ေသခ်ာသြားတဲ့အခါမွာ အရင္ ျပေနတဲ့ ဆရာဝန္ မလာေတာ့ပါဘူး။ ေနာက္ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းေခၚရပါေတာ့တယ္။ ေခြး႐ူးေရာဂါမွန္း သိၾကရင္ သူ႕အနားမွာ ျပဳစုေနတဲ့ သူေတြ အားလံုးလုိလုိ မကပ္ရဲေတာ့ဘဲ ဘယ္သူမွ မျပဳစုေတာ့မွာေၾကာင့္ မေသခ်ာႏုိင္ေသးရင္ ေရာဂါအေျခအေနကို ေျပာေလ့မရွိပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ထင္ထားတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ ေခြး႐ူး ေရာဂါမွန္းလည္း သိသြားေရာ သူ အနားမွာ ရွိခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ အားလံုး ေပ်ာက္သြားၿပီ။ မလာေတာ့ပါဘူး။ သူအနားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ ျပဳစုမယ့္သူက ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ သူရဲ႕ ဝမ္းကြဲအစ္မပါ။ ငသက္ရဲ႕ အေမဟာ သူ ကိုယ္တုိင္ ေရာဂါသည္ဆိုေတာ့ အစကတည္းက အနားကပ္ခြင့္ သိပ္မေပးထားပါဘူး။ မနားမကပ္ရဲတဲ့၊ မကပ္ခ်င္တဲ့ သူေတြ အေနနဲ႔လည္း အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေရာဂါ ကူးစက္ဖို႔ ရာခုိင္ႏႈန္း အေတာ္မ်ားတာကိုး။ အင္မတန္မွ ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေပမယ့္ အခုလို အခ်ိန္က်ေတာ့ အနားမွာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္တုိင္ မကပ္ရဲတာ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကူးမွာေၾကာက္တာ။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကပ္ေနေပမယ့္ ျပဳစုေပးခ်င္ေပမယ့္ မိဘက ခြင့္မျပဳတာ။ သူငယ္ခ်င္း တခ်ဳိ႕ ဆိုရင္ လူနာ လာၾကည့္ခြင့္ေတာ့ မရၾကေတာ့ဘူး။ မိဘေတြ ခြင့္မျပဳလို႔ေပါ႔။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ က်ေနာ္ဟာ ကာယကံရွင္ မဟုတ္တာေတာင္ ရင္ခ်ိေအာင္ နာမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကာယကံရွင္ ျဖစ္တဲ့ ငသက္က သူ သတိရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သူ႕ကို တခ်ိန္က ခင္ပါတယ္၊ ခ်စ္ပါတယ္ ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မေတြ႕ရတာေတာင္ သူတို႔ ဘက္က ကိုယ္ခ်င္းစာ ေပးေနေသးတယ္။ သူရဲ႕ စာနာတတ္တဲ့ စိတ္ကို ေလးစားမိပါတယ္။ ငသက္ကို အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ အေမလည္း သူ႔သားဆီ ကူးစက္မွာ မေၾကာက္ဘဲ ဘယ္ေနပါ႔မလဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္မယ္ ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမက နည္းနည္းေလးမွ မတားခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ငသက္ရဲ႕ ေသခါနီး အခ်ိန္ေတြမွာ အတူတူ ရွိေနျဖစ္ခဲ့တယ္။
သူ႕အေနနဲ႔ သတိလည္လာၿပီ။ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါဆိုတာ သဲသဲကြဲကြဲ သိေပမယ့္ ေရကို ျမင္တာနဲ႔ ေၾကာက္တဲ့ အမူအရာကေတာ့ ေလွ်ာ့မသြားေသးပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္အထိ ဆိုးသလဲဆိုရင္ သူ ကုတင္ေပၚ လွဲေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႕ လက္ေပၚ ေရတစ္စက္ မေတာ္တဆ က်သြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ လန္႔ၿပီး အေၾကာေတြေထာင္သြားလုိက္တာ၊ လွဲေနတဲ့သူေတာင္ ကုတင္ေပၚ ထိုင္လ်က္သား ျဖစ္သြားတယ္။ သူ သတိ ရွိလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕အတြက္ အဓိက ရန္သူဟာ ေရပဲ ဆိုတာ သူ သိလာတယ္။ ဆရာဝန္ကလည္း ေျပာတယ္။ ေရကို ခုခံႏိုင္ရင္ အားလံုး အိုေကၿပီေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူရဲ႕ သတၱိကုိ စၿပီး ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ ထလာေတာ့ သူ မ်က္ႏွာသစ္ခ်င္တယ္လို႔ စေျပာလာတယ္။ ေရေတာင္ မေသာက္ႏိုင္၊ မထိႏိုင္ေသးတဲ့ သူက မ်က္ႏွာ ဘယ္လို သစ္မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ဝိုင္းခ်ဳပ္ၿပီး မ်က္ႏွာ သစ္ေပးပါလို႔ သူ ကိုယ္တိုင္က ေတာင္းဆိုလာတယ္။ သူ သတၱိရွိရွိ ရင္ဆိုင္မယ္ေပါ႔။ ေရနဲ႔ ထိလိုက္တိုင္း တြန္႕လိမ္သြားေပမယ့္ တင္းခံ၊ ေတာင့္ခံေနတဲ့ သူရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ကို ျမင္ရတာ က်ေနာ္တို႔ေတာင္ မၾကည့္ရက္ပါဘူး။ မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို က်င္စက္နဲ႔ ဝိုင္းတို႔ေနသလို ခံစားရလာမိလို႔ပါ။ ေနာက္တစ္ရက္ သူ ကုိယ္တိုင္ မ်က္ႏွာသစ္ၾကည့္မယ္လို႔ ေတာင္းဆိုလာတယ္။ ေရစြတ္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါကို သူ႕လက္ထဲ ထည့္လိုက္တာေတာင္ သူ႔ လက္ဖဝါးက ႐ုတ္တရက္ လႊတ္ခ်ပစ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အနာခံၿပီး လက္ကိုင္ပုဝါကို မရမက ကိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာကို စသစ္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေန႔ ကိုယ္တိုင္ သြားတုိက္ၿပီး၊ အာလုတ္ က်င္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သတၱိရွိရွိ အနာခံၿပီး ေရကို မရမက ကိုင္ၿပီး အႀကီးမားဆံုး အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနႏိုင္သလို သူ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္ရတိုင္း မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲၾကရတယ္။
သူရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး အခက္အခဲ ျဖစ္တဲ့ “ေရ”ကို ရဲရဲ ရင္ဆိုင္ၿပီး ေလးရက္ အၾကာမွာ ကုတင္ေပၚ ငုတ္တုတ္ ထုိင္ၿပီး က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာေနႏိုင္ပါၿပီ။ အရင္အရင္က ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း ရယ္ၾကေမာၾကရင္း တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ သူရဲ႕ သြက္လက္တဲ့ အမူအရာေတြ ျပန္ျမင္ၾကရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ဝမ္းသာမႈဟာ မေျပာျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆရာဝန္ လာစစ္ေဆးၾကည့္ေတာ့လည္း ဆရာဝန္က အေျခအေနေကာင္းေၾကာင္း ေျပာသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ (၇) ရက္တိတိ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္မွ အခုအေျခအေန အတိုင္း ရွိေနေသးတယ္ ဆိုရင္ စိတ္ခ်ရပါၿပီတဲ့။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး မနက္ျဖန္ဆိုတဲ့ တစ္ရက္တာကို စာရြက္လွန္သလို ေက်ာ္ပစ္လုိက္ခ်င္ေနၾကၿပီ။
(ဆက္ရန္)
