ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

ပထမဆံုး ေသျခင္းရဲ႕ တံခါးေခါက္သံကို ၾကားရေတာ့ က်ေနာ္ အသက္ (၂၁) ႏွစ္ ရွိပါၿပီ။ ေသျခင္းတရားနဲ႔ ပထမဆံုး ရင္းႏွီးခြင့္ ရခဲ့ျခင္းပါပဲ။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတုန္း မန္းအိမ္က ဖုန္းတစ္ေကာ ဝင္လာတာက က်ေနာ့အဘြား ဆံုးၿပီတဲ့။ ဖုန္းခ်ၿပီး တခဏမွာပဲ က်ေနာ္ဟာ ေရွာ့႐ိုက္ခံထားရတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို အားအင္ေတြ ခ်ိနဲ႔ၿပီး ဘာမွ လုပ္ခ်င္ ကိုင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ အေၾကာင္းအရင္းက အဘြား ဆံုးသြားလို႔ေပါ႔။ သိပ္ခ်စ္လို႔လို႔ မထင္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ က်ေနာ္ဘဝမွာ အမုန္းဆံုးလူကို ျပပါ ဆိုရင္ အဲဒီ အဘြားကို လက္ညိဳးထုိးျပရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး ဒီအဆင့္အတန္း ေရာက္ေနလို႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္သူကို ျပပါဆိုရင္လည္း သူ႔ကုိပဲ ၫႊန္ရမွာပါ။ မိဘ ၿပီးရင္ေပါ႔။ ဘာေၾကာင့္ အဲဒီေလာက္ မုန္းခဲ့ရသလဲ ဆိုတာကို အခြင့္သင့္ရင္ ပို႔စ္အေနနဲ႔ ေရးပါဦးမယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ သိပ္မုန္းခဲ့လို႔ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ ကလဲ့စားျပန္ေခ်ဖို႔ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ အသက္ (၂၁) ႏွစ္ ျပည့္တဲ့အခ်ိန္အထိ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားခဲ့သမွ်ရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး အေၾကာင္းအရင္းက သူ႔ကို လက္စားေခ်ဖို႔ပါ။ သူ က်ေနာ္အေပၚ ျပဳမူခဲ့သမွ် ဆတူ သူ ျပန္ခံစားေစရမယ္ ဆိုတဲ့ အာဃာတ ေတြနဲ႔ေပါ႔။ အခြင့္သင့္တာနဲ႔ နာၿပီ မွတ္လို႔ ေတးေနခဲ့တာ အခ်ိန္တိုင္းပဲ။ အဲဒီအဘြားက က်ေနာ္နဲ႔ ေမြးကတည္းက အတူေနလာၿပီး အသက္ (၁၆) ႏွစ္သား အရြယ္မွ အိမ္ခြဲသြားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ ငယ္ဘဝ စိတ္အနာတရ အမ်ားဆံုးဟာ သူေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ အဲဒီေလာက္ ၿငႇိဳးေနခဲ့တာေပါ႔။ ေဒါသေတြ အာဃာတေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ပူေလာင္သလဲဆိုတာကို ျဖစ္ေနတုန္းေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ သြားသိႏိုင္မွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္အထိ ပူေလာင္ေနမယ္ဆိုတာ မွန္းဆလို႔ ရေလာက္ပါတယ္။

က်ေနာ္ ဒီေလာက္ မုန္းတဲ့ အဘြား ဆံုးသြားၿပီလို႔ သိလိုက္ရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္လို ခံစားသြားရမယ္လုိ႔ ထင္သလဲ။ “ေကာင္းကြာ၊ ငါရဲ႕ မဟာ ရန္သူႀကီး မရွိေတာ့ဘူး” ဆိုၿပီး ေပ်ာ္ေနမယ္လို႔ ထင္မိပါသလား။ က်ေနာ္ အဲဒီ သတင္းကို ရၿပီး တခဏမွာ ခံစားရတဲ့ ခံစားခ်က္ကို တင္စားၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေလးနဲ႔ျမားကို ပစ္ဖို႔ အသင့္ျပင္ထားၿပီး ခ်ိန္ရြယ္ေနတုန္း ပစ္မွန္း ေပ်ာက္ၿပီး ရွာလို႔ကို မရေတာ့တဲ့ ခံစားခ်က္လိုပါပဲ။ ငယ္ငယ္က က်ေနာ္ကို ခဲေသးေသးနဲ႔ ေပါက္ခဲ့လို႔ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ ခဲႀကီးႀကီးနဲ႔ ျပန္ေပါက္ပစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ငယ္ေသးေတာ့ ခဲႀကီးႀကီးကို မ ႏိုင္ေအာင္ ေန႔တုိင္း ေလ့က်င့္ေနခဲ့တယ္။ နည္းနည္း ေလးတာကို မ ႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ဒီထက္ ေလးတာကို မ ႏိုင္ေအာင္ ဆက္ေလ့က်င့္ခဲ့တယ္။ အခု အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ကားႀကီးေလာက္ ႀကီးတဲ့ ေက်ာက္ခဲကို မ ၿပီး ေပါက္ပစ္မယ္ စိတ္ကူးကာမွ ေပါက္ရမယ့္သူ အနားမွာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဘယ္နားမွာမွ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ မနည္းကို မႏိုင္မနင္း မ ထားတဲ့ ေက်ာက္ခဲကုိ က်ေနာ္ ဘယ္လို လုပ္ရေတာ့မလဲ။ အရင္အရင္က မ်ားမ်ား မ ႏိုင္ေအာင္ အပင္ပန္းခံခဲ့တာေတြကေကာ ဘာအဓိပၸာယ္ ရွိေနေသးလဲ။ ခက္တာက အဲဒီ ေက်ာက္ခဲႀကီး မထားတာ ဘယ္သူမွ မျမင္ဘူး။ တစ္ေယာက္တည္း မ ၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ပင္ပန္းေနခဲ့မိတယ္။ ကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့ အဘြားေတာင္ သိသြားပါ႔မလား မေျပာတတ္ဘူး။ တကယ္တမ္းေတာ့ ရန္ၿငိဳးထားတတ္တဲ့သူဟာ ေက်ာက္ခဲႀကီး ရြက္ၿပီး ပစ္ဖို႔ အခါအခြင့္ ေစာင့္ေနတဲ့သူနဲ႔ တူမွန္း အဲဒီေန႔ကမွ သိခဲ့ရတယ္။ ရန္ၿငိဳးနဲ႔ တူတဲ့ ေက်ာက္ခဲႀကီးကို (၂၁) ႏွစ္လံုးလံုး ရြက္ၿပီး သြားေနခဲ့မိတာ အဲဒီအခ်ိန္မွ မ်က္လံုးထဲ ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ပစ္ခ်မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း ပစ္ခ်င္တဲ့သူက မရွိျပန္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္း လႊတ္ခ်ပစ္ရမွာလဲ စိတ္ထဲက မအီမသာ။ ဒီအတိုင္း ရြက္ထားဖို႔ ဆိုတာကလည္း ေလးမွေလး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ရြက္ထားတဲ့ အာဃာတ အၿငိဳးေတြကို လႊတ္ခ်ႏိုင္လုိက္သလို အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ ေက်ာက္ခဲ ထပ္မရြက္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ခဲ့တယ္။

ပထမဆံုး ေသမင္းရဲ႕ တံခါးေခါက္သံနဲ႔ အတူ အဘြား လိုက္ပါသြားခဲ့သလို သူနဲ႔အတူ အာဃာတ အၿငိဳးေတြပါ ထည့္ေပးလိုက္ ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ဟန္မူရာဘီ ကုိဒ ဥပေဒလို မ်က္လံုးတစ္ဖက္ အတြက္ မ်က္လံုးတစ္ဖက္ ျပန္ေဖာက္ေၾကး ဆိုတဲ့ ကလဲ့စား ေခ်မႈမ်ဳိး၊ ရန္ၿငိဳးထားမႈမ်ဳိး မရွိေတာ့ဘဲ အသြင္တစ္မ်ဳိး ေျပာင္းသြားပါေတာ့တယ္။ “ငါ႔ကုိ မဲ့ျပတဲ့သူ ျပံဳးလာေအာင္ လုပ္ျပမယ္” “ငါ႔ကို မုန္းေနတဲ့သူ ခ်စ္လာေအာင္ ေနျပမယ္” ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔အတူ ဘဝကို ဆက္လက္ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ပါတယ္။


(ဆက္ရန္)