ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

က်ေနာ္တို႔ အေနနဲ႔ ကိုယ္ရဲ႕ ခံစားခ်က္ (သို႔) အခ်က္အလက္ကို တင္ျပေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကိုယ္တုိင္က အဲဒီ တင္ျပမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို ဂဃနဏ သိေနမွ ျဖစ္ပါမယ္။ က်ေနာ္ အျမဲတမ္း ခံယူထားတဲ့ ခံယူခ်က္ တစ္ခု ရွိပါတယ္။
“အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ဘယ္ေလာက္ ရွင္းေအာင္ ေရးျပႏုိင္သလဲဆိုတာကို ၾကည့္ၿပီး ေရးသူအေနနဲ႔ အဲဒီ အေၾကာင္းအရာအေပၚ ဘယ္ေလာက္ နားလည္သလဲဆိုတာ တြက္ဆႏိုင္ပါတယ္။”
က်ေနာ္ ဘာသာေရး စာေပေတြကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ အဲဒီ ေပတံနဲ႔ အျမဲတမ္း တုိင္းတာပါတယ္။ လယ္တီဆရာေတာ္၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္ ေတြနဲ႔ စာေတြကို ဖတ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ နက္နဲနက္နဲ ဖတ္တဲ့သူအေနနဲ႔ ရွင္းရွင္းဘြင္းဘြင္း နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာေတြကိုပဲ လူပုဂၢိဳလ္တခ်ဳိ႕ ေရးတာကို ဖတ္တဲ့အခါ ဖတ္ရင္းနဲ႔လည္ၿပီး စာပိုဒ္သာ ဆံုးသြားတယ္၊ လိုရင္း ထြက္မလာဘူး။ အဲဒီလုိဆိုရင္ ေရးသူဟာ သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီ သေဘာတရားကို နားမလည္တာေၾကာင့္ နားလည္ေအာင္ မေရးႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္အျမင္က ကိုယ္တင္ျပခ်င္တာကို တဖက္သူ နားလည္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ကုိယ္ႏႈိက္က နားလည္ဖို႔ အရင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ၾကံဳတုန္း အၾကံေကာင္းတစ္ခု ေပးခ်င္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ ဖတ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္နားလည္႐ံု ဖတ္တာထက္ သူမ်ား နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ဖတ္သင့္ပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားကို သူမ်ားကို စာသင္ေပးမွ သေဘာေပါက္လာတာပါ။ သခ်ၤာ ပုစၧာတစ္ပုဒ္ကို ကိုယ္တိုင္ တြက္တတ္႐ံုနဲ႔ ပိုင္ႏိုင္ၿပီလို႔ မယူဆပါနဲ႔။ သူမ်ားလည္း တြက္တတ္ေအာင္ ရွင္းျပႏိုင္မွ ပိုင္ႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ စမ္းၾကည့္ပါ။ ကိုယ္နားလည္႐ံု ဖတ္တာနဲ႔ သူမ်ား နားလည္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ဖတ္တဲ့ စာက ဘယ္ဟာ ကုိယ့္အတြက္ ပို က်န္မလဲဆိုတာ။ ေသခ်ာတာက သူမ်ား နားလည္ဖို႔ ရည္ရြယ္ၿပီး ဖတ္မယ္ဆိုရင္ သူတို႔ ေမးလာမယ့္ ေမးခြန္းေတြအတြက္ ေက်နပ္ေလာက္မယ့္ အေျဖပါ တပါတည္း စဥ္းစားရတာေၾကာင့္ ပိုၿပီးေတာ့လည္း ပင္ပန္းပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ အျမဲ သူမ်ားအတြက္ပဲ စာဖတ္ပါတယ္။ သူမ်ားကို ေပးမယ့္သူက ကိုယ္တုိင္လည္း ရွိဦးမွကိုး။

လက္လြတ္စပယ္ ေျပာတဲ့ စကားနဲ႔ အာေမဋိတ္က လြဲလို႔ ဘယ္ စကားမဆို ေျပာရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိပါလိမ့္မယ္။ အျပန္အလွန္ အားျဖင့္ ကုိယ္က စကားတစ္ခြန္း ေျပာေတာ့မယ္ (သို႔) အေၾကာင္းတစ္ရပ္ တင္ျပေတာ့မယ္ ဆိုရင္လည္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အရင္ စဥ္းစားရပါမယ္။ လုပ္ငန္းရွင္ကို စီမံကိန္းတစ္ခု တင္ျပတယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီ စီမံကိန္းကို အတည္ျပဳေစခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိသလိုပဲ အလွဴရွင္ေတြကို ေခၚယူတင္ျပရင္လည္း ဒီထက္ဒီ လွဴခ်င္စိတ္ျဖစ္ေအာင္၊ သဒၵါ ပြားေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိပါတယ္။ စကားေျပာရင္လည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မတင္ျပခင္၊ မေျပာခင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျပတ္သားဖို႔ လိုတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိမွ သတိထားဖို႔ေတြ နားလည္လာမယ္။ ဥပမာ လွဴေစခ်င္လို႔ ေျပာတဲ့စကားထဲမွာ သဒၵါပ်က္ေစတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ပါလို႔ မျဖစ္ဘူး။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို သိမွလည္းပဲ အဲဒီ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို အထေျမာက္ဖို႔ ဘယ္လို လမ္းေၾကာင္းမလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားလို႔ရမယ္။ က်ေနာ္ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္နဲ႔ ဥပမာ ျပပါရေစ။


အင္မတန္ သာယာတဲ့ နံနက္ခင္းေလး တစ္ခုမွာ အပူရွိန္ဟာ ပူလြန္းတယ္ဆုိလည္း မဟုတ္၊ ေအးလြန္းတယ္ ဆိုလည္း မဟုတ္။ ေနလို႔ ေကာင္းတဲ့ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ေနေရာင္ျခည္ ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူ၊ အားကစား လုပ္ေနတဲ့ သူနဲ႔ ပန္းျခံထဲမွာ လူေတြ ျပည့္ေနတယ္။ သစ္ပင္ ပန္းမာန္ေတြနဲ႔ ထူထပ္ေနေပမယ့္ ပန္းျခံထဲက ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုးဟာ စလိုက္မီးေတြ အေျမာက္အျမား ထိုးထားတဲ့ ကဇာတ္ခံုနဲ႔ တူေနပါတယ္။ ျမဴမႈန္ေတြနဲ႔ ခပ္ျပျပ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ ကခုန္ေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ပါး လြတ္လပ္တဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ျမင္ရတာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းေပမယ့္ တစ္ဝမ္းတစ္ခါးအတြက္ ႀကိဳးစားေနရရွာတဲ့ ကေလးမေလးအတြက္လည္း က႐ုဏာ သက္စရာပါ။ ကေလးငယ္ရဲ႕ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ႏွာေပးကို သူ႔ရဲ႕ ခ်ိဳင့္ဝင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးႏွစ္ဘက္က မဖ်က္ဆီးႏိုင္ပါဘူး။ တျခား ကေလးငယ္ေတြလို မေပ်ာ္ပါးႏိုင္ဘဲ လမ္းေဘး ျမတ္ခင္းျပင္ေလးမွာ ဒူးေလးေထာက္ၿပီး ဝမ္းစာအတြက္ ရွာၾကံေနတဲ့ ကေလးမေလးကို သနားစာနာသူ တခ်ဳိ႕ေတာ့ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ စြန္႔ၾကဲသြားၾကတာေပါ႔။ သူရဲ႕ လည္ပင္းမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ စာက ဒီလို ေရးထားတယ္။
တဲ့။

ကေလးမေလးရဲ႕ ေတာင္းတဲ့ ပန္းကန္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ အနည္းအက်ဥ္း ေရာက္ေနပါၿပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ေငြ ႏွစ္ရာ ထည့္လုိက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကေလးမဆီက ဆိုင္းဘုတ္ ခဏေတာင္းၿပီး စာတခ်ဳိ႕ ေရးလုိက္ၿပီး လည္ပင္းမွာ ျပန္ခ်ိတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘာမွ သိပ္မရွိေသးတဲ့ ပန္းကန္လံုးဟာ လူႀကီး စာေရးၿပီး ေန႔ခင္း မေရာက္ခင္မွာပဲ ျပည့္သြားတယ္။ ဘာစာမ်ား ေရးသြားလုိ႔ လူေတြက အဲဒီေလာက္ လွဴခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ပိုက္ဆံ ထည့္သြားတာပါလိမ့္လို႔ ကေလးမေလး သိခ်င္ေနတယ္။ ခဏေန လူႀကီး ျပန္လာၾကည့္တာကို ကေလးမေလးက မွတ္မိေတာ့ ေမးေတာ့တာေပါ႔။ ဒီေတာ့ လူႀကီးျပန္ေျပာတာက
“ဘာမွ ေထြေထြ ထူးထူး မဟုတ္ပါဘူး သမီးရယ္။ သမီး ေရးထားတဲ့ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ သိပ္မထူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္း ေျပာင္းေရးထားတယ္။ လူေတြရဲ႕ ခံစားတတ္တဲ့ စိတ္ကို နည္းနည္း ႏႈိးဆြေပးထားတာပါ။ ဦးဦး ေရးထားတာက ရွင္းရွင္းေလးပါ။

နံနက္ခင္းက သိပ္ သာယာမွာပဲေနာ္။ သမီးမွာ အဲဒါေတြကို ခံစားဖို႔ မ်က္စိအစံု မရွိေတာ့ပါဘူး။”


စကားေလးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ ေျပာၿပီးတဲ့အခါမွာ (၁) အက်ဳိးလည္းမရွိ၊ ႏွစ္လိုဖြယ္လည္းမရွိတဲ့ စကား၊ (၂) ႏွစ္လိုဖြယ္ ရွိေပမယ့္ အက်ဳိးမရွိတဲ့ စကား၊ (၃) အက်ဳိးရွိေပမယ့္ ႏွစ္လိုဖြယ္ မရွိတဲ့ စကား နဲ႔ (၄) ႏွစ္လိုဖြယ္ေရာ အက်ဳိးပါ ရွိမယ့္ စကား ဆိုၿပီး ေလးမ်ဳိး ရွိတယ္။ အဲဒီ အထဲမွာ နံပါတ္ (၄) ျဖစ္တဲ့ “ႏွစ္လိုဖြယ္ေရာ အက်ဳိးပါ ရွိမယ့္ စကား” ဟာ အေျပာသင့္ဆံုး စကားပါ။ အျပစ္ အကင္းဆံုး စကားေပါ႔။ ဒုတိယ အေျပာသင့္ဆံုး စကားကေတာ့ နံပါတ္ (၃) ျဖစ္တဲ့ “အက်ဳိးရွိေပမယ့္ ႏွစ္လိုဖြယ္ မရွိတဲ့ စကား” ပါ။ ဒီစကားကို ေျပာလိုက္လို႔ ေျပာသူအေနနဲ႔ ဒါဏ္သင့္ခ်င္ သင့္သြားမယ္။ အျပစ္ ျဖစ္ရင္ ျဖစ္သြားမယ္။ နားေထာင္သူ အေနနဲ႔ အက်ဳိးရွိမယ္ဆိုရင္ ေျပာသင့္တဲ့ စကားပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ အဲဒီလို စကားမ်ဳိးက နားဝင္မခ်ဳိတတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ မေျပာတာ၊ မတင္ျပတာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ က်န္ စကားႏွစ္မ်ဳိးကေတာ့ ေျပာကို မေျပာသင့္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ဟာ အက်ဳိးရွိမွန္း သိလ်က္နဲ႔ နားဝင္မခ်ဳိလို႔ မေျပာေတာ့ဘူးလား။ အမွန္တရားဟာ ခါးသီးတယ္လို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ အမွန္တရားက ခါးသီးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အမွန္တရားဟာ ေဆးခါးလို မ်ဳိခ်ဖို႔၊ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ ခဲယဥ္းတာပါ။ အက်ဳိးရွိတဲ့ စကားတခ်ဳိ႕ဟာ ေျပာလိုက္ရင္ နားေထာင္သူအတြက္ အက်ဳိးရွိသလို မေျပာလိုက္ရရင္လည္း နားေထာင္မယ့္သူအတြက္ အက်ဳိးယုတ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ မေျပာမျဖစ္ စကားမ်ဳိးေတြကို ေျပာရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ခါးသီးတဲ့ စကားကေန နားဝင္ခ်ဳိမယ့္ စကားမ်ဳိး ေျပာင္းေျပာတတ္ဖို႔ ပညာလိုပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို ေျပာင္းေျပာတတ္ဖို႔ အေရးပါပံုကို သိရေအာင္ ကာလီဒါသရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ ေသးေသးေလးကို ထုတ္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပပါရေစ။ ဗုဒၶဘာသာ က်မ္းဂန္စာေပမွာ မေဟာသဓ ကို ပညာအရာ အဓိပတိလို႔ သက္မွတ္ၾကသလို ဟိႏၵဴဘာသာ က်မ္းဂန္စာေပမွာလည္း ကာလီဒါသအမတ္ႀကီးကို ပညာအဓိပတိလို႔ သက္မွတ္ၾကပါတယ္။


တစ္ေန႔ေတာ့ ေဘာဇဘုရင္ႀကီးဟာ အိပ္မက္တစ္ခု ျမင္မက္ၿပီး အဲဒီ အိပ္မက္ရဲ႕ နိမိတ္ပံုကို သိရေအာင္ အာ႐ံုတက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ အယူေတာ္မဂၤလာကို ေခၚယူၿပီး အဓိပၸာယ္ တြက္ခ်က္ေစတယ္။
ေဘာဇဘုရင္ - ေမာင္မင္း၊ ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ မေန႔ညက အိပ္မက္ ျမင္မက္ေတာ္မူတယ္။ ငါ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ ေအာက္သြားေတာ္ေတြ အကုန္ က်ဳိးပဲ့ေနတာကို ျမင္မက္တယ္ ေမာင္မင္း။ အဲဒီ နိမိတ္ကို ေကာင္း၏၊ ဆိုး၏ တြက္ခ်က္ၿပီး ဟုတ္မွန္တိုင္း ေလွ်ာက္ထားေစ။
အယူေတာ္မဂၤလာ - အရွင္မင္းႀကီး၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ အိပ္မက္ေတာ္အား အိပ္မက္တိတၱံဳက်မ္း အလိုအရ တြက္ခ်က္ၿပီး ဟုတ္တိုင္းမွန္ရာ ေလွ်ာက္တင္ပါမည္ ဘုရား။ က်မ္းေတာ္လာအတိုင္း ေလွ်ာက္တင္ရမယ္ဆိုရင္ နိမိတ္ မေကာင္းပါဘုရား။ အရွင္ဘုရား၏ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္မ်ား ေစာလ်င္စြာ ကြယ္လြန္ အနိစၥ ေရာက္မည့္အေၾကာင္း နိမိတ္ထင္ေၾကာင္းပါဘုရား။ ဒါေပမယ့္ .....
ေဘာဇဘုရင္ - တယ္လည္း ႐ိုင္းသကိုး ေမာင္မင္း။ နံနက္ေစာေစာ ငါ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ မဂၤလာ ယူရမယ့္ အခ်ိန္မွာ ပါးစပ္ပုတ္နဲ႔ အမဂၤလာ စကားေတြ ေျပာေနရသလား။ လာဘ္မရွိတဲ့ စကားေတြနဲ႔ အက်ဳိးပိတ္ေအာင္ လုပ္ေနတဲ့ ဒီလူကို အခုပဲ ထုတ္၍ သုတ္သင္ၾကစမ္း မင္းခ်င္းတို႔။

အိပ္မက္အနက္ေဖာ္က်မ္း အရ အယူေတာ္မဂၤလာ ေျပာတာ မွန္ေကာင္း မွန္ပါလိမ့္မယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ အျဖစ္မွန္ကို တင္ျပၿပီး လိုအပ္တဲ့ ယၾတာေတြနဲ႔ ျပန္လည္ ဖာေထးဖို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုေပမယ့္ သူ႔ စကားမဆံုးခင္မွာပဲ အမ်က္ေဒါသ တစ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေနတဲ့ ဘုရားႀကီးကေတာ့ သူ႔ကို ထုတ္သတ္ဖုိ႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ၿပီ။ မင္းခ်င္းေတြ အယူေတာ္မဂၤလာကို သတ္ဖို႔ ဆြဲထုတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကာလီဒါသ အမတ္ႀကီး အခစားဝင္ဖို႔ အလာနဲ႔ ဆံုေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ အားလံုးကို ေမးျမန္းပါေတာ့တယ္။ ကာလီဒါသက မင္းႀကီး ေဒါသထြက္တုန္း တခဏမို႔ ေသဒါဏ္ေပးတာျဖစ္လို႔ သူ ျပန္အလာကို ေစာင့္ၿပီးမွ သတ္ဖုိ႔ မင္းခ်င္းေတြကို ေျပာၿပီး ဘုရင္ႀကီးဆီ အခစား ဝင္ပါေတာ့တယ္။ ကာလီဒါသ ေရာက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ ဘုရင္ႀကီးက အိပ္မက္အေၾကာင္း ေမးပါေတာ့တယ္။
ေဘာဇဘုရင္ - ငါ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရဲ႕ အိပ္မက္ နိမိတ္ကို ေဟာပါဦး ေမာင္မင္း။
ကာလီဒါသ - တင္ပါ႔ဘုရား။ အိပ္မက္တိတၱံဳက်မ္းအရ တြက္ခ်က္မယ္ဆိုရင္ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ ဘုန္းတန္ခိုးေတာ္ေၾကာင့္ အရွင္မင္းႀကီးဟာ သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ားထက္ သက္ေတာ္ရွည္မယ္လို႔ နိမိတ္ ထင္ပါတယ္ဘုရား။ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္မ်ားအား သက္တမ္းရွည္ၾကာ ေနႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ............ ယၾတာကို လုပ္ေဆာင္ ေပးႏိုင္ပါတယ္ ဘုရား။

ကာလီဒါသရဲ႕ ေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကို ဘုရင္ႀကီးအေနနဲ႔ အင္မတန္ သေဘာက် ဝမ္းေျမာက္တာေၾကာင့္ ဆုေတာ္လဒ္ေတာ္ ေပးသနားေတာ္ မူတယ္။ ကာလီဒါသရဲ႕ ေတာင္းပန္ခ်က္အရလည္း အယူေတာ္မဂၤလာကို ေသဒါဏ္မွ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ ေပးလိုက္တယ္။ အိပ္မက္က တစ္ခုတည္း။ အေျဖကလည္း တစ္မ်ဳိးတည္း။ ဒါေပမယ့္ ေလွ်ာက္တင္ပံု မတူၾကဘူး။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ တစ္ထပ္တည္းပဲ။ တစ္ေယာက္က ခါးသီးတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေၾကာင့္ ေသဒါဏ္သင့္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ေတာ့ နားဝင္ခ်ဳိေအာင္ ေျပာႏိုင္တာေၾကာင့္ ဆုေတာ္လဒ္ေတာ္ တစ္သီႀကီး ရသြားတယ္။

xxxxxx ဝဝဝဝဝဝဝဝ xxxxxx

စြမ္းပကားရွိသူ အတြက္
ေလးလံေသာတာ၀န္ ဟူသည္ မရွိ။
ခရီးသြားကုန္သည္ အတြက္
ေ၀းလံေသာ အရပ္ေဒသ ဟူသည္ မရွိ။
ပညာရွိသူအတြက္
(မိမိေဒသ မဟုတ္ေသာ) အျခားအရပ္ ဟူသည္ မရွိ။
ခ်ဳိသာစြာ ေျပာတတ္၊ တင္ျပတတ္သူ အတြက္
သူစိမ္းတစ္ရံဆံ ဟူသည္ မရွိ။
(ေလာကနီတိ)