ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

ဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပါ။ သူမ်ားေတြ ေမြးေန႔ဆိုရင္ မွတ္မွတ္ရရေလးေတြ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ တတ္ႏုိင္တဲ့သူက တတ္ႏိုင္တဲ့အေလ်ာက္ေပါ႔။ ပါတီပြဲေတြ လုပ္ၿပီး တခ်ဳိ႕ေတာ့လည္း ေဆြမ်ဳိး၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စားၾကေသာက္ၾက ေပ်ာ္ၾကပါးၾကနဲ႔ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဆိုရင္လည္း ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ စားေကာင္း ေသာက္ဖြယ္ေတြကို စားခ်င့္စဖြယ္ ပံုနဲ႔တကြ တင္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖိတ္ေခၚ ေကၽြးေမြးတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ကလည္း ရွိေနတယ္။

က်ေနာ္အေနနဲ႔ ဒီႏွစ္မွာ ထူးထူးျခားျခား အစီအစဥ္တစ္ခု လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ကူးေပမယ့္ စိတ္သာရွိတယ္။ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ လုပ္မွ လုပ္ႏိုင္ပါ႔မလားလို႔ အေတြးနဲ႔ စုိးရိမ္ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ခ်င္ေဇာေၾကာင့္ အတင္းကို မရမက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ပိုင္း ျဖတ္ၿပီး မေန႔ညပိုင္းက စၿပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္မိတယ္။ သူမ်ားေတြ ခႏၶာကိုယ္ကို အဟာရ ျဖစ္ေစဖို႔ စားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္နဲ႔ တည္းခင္း ဧည့္ခံေနၾကသလို က်ေနာ္ အေနနဲ႔လည္း ဒီလို ေန႔မ်ဳိးမွာ အဟာရျဖစ္ေစမယ့္ အရာေတြနဲ႔ (အနည္းဆံုး တစ္ခုခုေပါ႔) ဖြယ္ဖြယ္ ရာရာ စီစဥ္ေပးခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ်ားေတြ ကိုယ္ခႏၶာကို ခြန္အားတိုးဖို႔ ၾကံေဆာင္ေနခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ စိတ္ႏွလံုးကို အားျပည့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးေစတဲ့၊ ၾကည္ႏူး ရႊင္လန္းေစတဲ့၊ ေတာင့္တင္း ခိုင္မာေစတဲ့၊ ပီတိ ျဖာေဝေစတဲ့ အေတြးေတြ၊ အျမင္ေတြနဲ႔ ဧည့္ခံပါရေစ။

က်ေနာ္ရဲ႕ အဲဒီ ရည္ရြယ္ခ်င္နဲ႔ပဲ ဒီႏွစ္ ေမြးေန႔မွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ က်ေနာ္ ေရးခဲ့သမွ်ထဲက ႏွလံုးသား အဟာရ ျဖစ္ေစမယ့္ စာစဥ္ (၂၄) ပုဒ္ကို ေရြးထုတ္ၿပီး အီးဘြတ္အေနနဲ႔ ဖန္တီးလိုက္ပါတယ္။ ဖန္တီးၿပီး တကာလ က်ေနာ္ သိထားတဲ့ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အီးေမးလ္ေတြ ကေန တဆင့္ အဲဒီ အီးဘြတ္ကို ပညာဒါန အေနနဲ႔ အခမဲ့ ျဖန္႔ေဝေပးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာလည္း ပို႔စ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေဖာ္ျပၿပီး မည္သူမဆို ဖတ္႐ႈ မွ်ေဝႏိုင္ေအာင္ ဆြဲခ် သိမ္းဆည္းႏိုင္မယ့္ လင့္ခ္ကိုလည္း ေဖာ္ျပေပးလုိက္ပါတယ္။ အခု ဒီအီးဘြတ္ကို ႀကိဳက္ ႏွစ္သက္မယ္ ဆုိရင္ တျခား မည္သူ႔ကိုမဆို စီးပြားေရး အက်ဳိးအျမတ္ အရ မဟုတ္ဘဲ အခမဲ့ ျဖန္႔ေဝ သြားႏိုင္ပါတယ္။

ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္သူကေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ေမြးသမိခင္နဲ႔ ေမြးသဖခင္ပါပဲ။ အစစ အရာရာ လိုေလေသးမရွိေအာင္ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က အစြမ္းကုန္ ႀကိဳးစားၿပီး ျဖည့္ စြမ္းေပးခဲ့တဲ့ ေမေမ့ကို အထူး ေက်းဇူးတင္သလုိလည္းပဲ ေတြးတတ္ ေခၚတတ္ေအာင္ လမ္းျပေပးရင္း တရားမွတ္တတ္တဲ့ အေလ့အထေလးကို ျပဳစုေပးခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္သူ ေဖေဖ့ ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆံုးပါဘူး။ ဒီအသက္အရြယ္နဲ႔ ကိုယ္ပုိင္ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုမွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္ေနတာ ေဖေဖရဲ႕ အေမွ်ာ္အျမင္ ႀကီးမားမႈေၾကာင့္ဆိုတာ က်ေနာ္ အသက္ႀကီးလာေလေလ ပိုၿပီး သိလာေလေလပါ။

မိဘၿပီးရင္ က်ေနာ္ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ သူေတြက သင္ဆရာေတြပါ။ ျမန္မာစာ အေျခခံ ေကာင္းေတြကို ပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမ ေဒၚသန္းေထြးနဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး လွည့္ေတြးတတ္ ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ သခ်ၤာ ပါေမာကၡေဟာင္း ဦးေအာင္စိန္ တို႔ကို ဒီတစ္သက္ မေမ့ပါဘူး။ ျမင္ဆရာထဲက ဆိုရင္ေတာ့ ”ပုဆိုးဝတ္တာလို႔ပဲ လူတိုင္းသိတယ္။ ပုဆိုးထဲ လူဝင္တယ္လို႔ ဘယ္သူမွ မေတြးမိၾကဘူး” လို႔ ေျပာခဲ့တဲ့ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းရဲ႕ စာေတြ ဖတ္ခဲ့ၿပီး ပညာအမ်ားႀကီး ရခဲ့တာပါ။ တျခားတျခား ျမင္ဆရာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးသမွ် စာအုပ္ေတြကို ေရးသားတဲ့ ဆရာတုိင္းဟာ က်ေနာ္ရဲ႕ ျမင္ဆရာခ်ည္းပါပဲ။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ရမွာက က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ကို အစဥ္တစိုက္ ဖတ္႐ႈေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ စာဖတ္သူေတြပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အားေပးမႈ မရွိရင္ က်ေနာ္ ဒီေလာက္ေရး ျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သမႈေတြ၊ ကြန္းမန္႔ ေတြဟာ က်ေနာ္အတြက္ မေရးမျဖစ္ ေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာေအာင္ အဓိက လႈံေဆာ္ေပးေနတဲ့ တြန္းအားေတြပါ။ သူတို႔ရဲ႕ အားေပးမႈေတြေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ မဟုတ္ေတာင္ မျပတ္ ေရးေနခဲ့မိတယ္။ အစဥ္တစိုက္ အားေပးေနၾကတဲ့ စာဖတ္သူ သူငယ္ခ်င္းေတြေၾကာင့္လည္း စာေတြ ပိုဖတ္ျဖစ္လာသလို၊ ပိုလည္း ေတြးျဖစ္လာတယ္။ ပိုလည္း ေရးျဖစ္လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးကို ဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီထက္ဒီ အဓိပၸာယ္ ပိုျပည့္စံုတဲ့၊ အႏွစ္သာရ ပိုျပည့္ဝတဲ့ စာစုေတြကို ပိုမုိေရးသားႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္သြားပါမယ္လို႔ ကတိျပဳပါတယ္။

”ပီေကကပ္ေသာ အေတြးစုမ်ား” ကို ေဒါင္းလု ဆြဲခ် ခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ ရယူႏိုင္ပါတယ္။