လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
တပါးသူအား ကူညီတတ္ျခင္း
06 January 2009
တစ္ေန႔မွာ ဘုရားသခင္နဲ႔ သူေတာ္စင္တစ္ပါး စကားလက္စံု က်ၾကရင္း သူေတာ္စင္က ဘုရားသခင္ကို တစ္ခု ေတာင္းဆုိလိုက္တယ္။
"အရွင္ဘုရား နိဗၺာန္နဲ႔ ငရဲျပည္ ဘယ္လိုကြာသလဲဆိုတာ သိလို ျမင္လိုပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ကို ျပေတာ္မူပါ ဘုရား။"
ဒါနဲ႔ ဘုရားသခင္ဟာ သူေတာ္စင္ကို တံခါးႏွစ္ေပါက္ဆီ ဦးတည္ၿပီး ေခၚသြားတယ္။ တံခါးတစ္ေပါက္ကို ဖြင့္ျပလိုက္ေတာ့ သူေတာ္စင္က အထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အခန္းရဲ႕ အလယ္မွာ စားပြဲဝုိင္း အႀကီးႀကီး တစ္လံုး ခ်ထားတယ္။ စားပြဲရဲ႕ အလယ္ေခါင္မွာ ရွိတဲ့ ဟင္းအိုး အႀကီးႀကီးကေန ခုန္ထြက္လာတဲ့ အေမႊးနံ႔ဟာ သူေတာ္စင္ကိုေတာင္ မေနႏိုင္ေအာင္ သားေရက်တဲ့အထိ ဆြေပးေနတယ္။ စားပြဲ ပတ္ပတ္လည္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပိန္လီလို႔။ နည္းနည္း လႈပ္လိုက္ရင္ အထဲက အ႐ိုးေတြ ကန္ထြက္လာမွာေတာင္ စုိးရိမ္ရေသး။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ တအားကို ဆာေလာင္ေနၾကေပမယ့္ လက္ထဲမွာလည္း ဇြန္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။ ဇြန္းေတြ အားလံုးကလည္း ႐ိုးတံ ရွည္ေတာ့ အလယ္ေခါင္က ဟင္းအုိးကို လွမ္းခပ္ဖုိ႔ မီပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက ဇြန္းတံရွည္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို ထည့္ဖုိ႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျမင္လ်က္နဲ႔ မၾကင္ရတဲ့ ဘဝကို ျမင္ၿပီး သူေတာ္စင္ခမ်ာ သနား႐ံုကလြဲၿပီး ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ "အခု ျမင္ေနရတာ ငရဲပဲ" လို႔ ေျပာၿပီး ဘုရားသခင္ဟာ တျခားတံခါးေပါက္ဆီ ဦးတည္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတယ္။
သူေတာ္စင္ဟာ ေနာက္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္ၿပီး အထဲကို အေသအခ်ာ ေလ့လာၾကည့္လိုက္တယ္။ ပထမ ဝင္ခဲ့တဲ့ အခန္းနဲ႔ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ စားပြဲဝုိင္း အႀကီးႀကီး၊ အင္မတန္မွ စားခ်င့္စဖြယ္ ဟင္းအိုးတစ္လံုး နဲ႔ ႐ိုးတံရွည္ရွည္နဲ႔ ဇြန္းေတြ။ ထူးတာက စားပြဲ ပတ္လည္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူေတြက အရင္ အခန္းကလို ပိန္လွီမေနဘဲ ဝလို႔ ၿဖီးလို႔။ တရယ္ရယ္ တေမာေမာ နဲ႔ စကားေတြ ဝုိင္းဖြဲ႕ ေျပာေနလိုက္ၾကတာ။
ဒီအျခင္းအရာကို ၾကည့္ၿပီး ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတဲ့ သူေတာ္စင္က ဘုရားသခင္ကို ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ့တယ္။
"တပည့္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္ ဘုရား"
"အင္မတန္မွ ႐ိုးရွင္းပါတယ္" လို႔ ေျပာရင္း ဘုရားသခင္ ဆက္လက္ မိန္႔ၾကားလုိက္တာက
"အတတ္ပညာ တစ္ခုပဲ လိုတာပါ။ ၾကည့္စမ္း ... ။ ဒီလူေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခြံ႕ေကၽြးဖုိ႔ နားလည္ၾကေပမယ့္ ဟုိဘက္အခန္းက ေလာဘသားေတြက ကိုယ့္အတြက္ပဲ စဥ္းစားေနၾကတာေလ။"
"အရွင္ဘုရား နိဗၺာန္နဲ႔ ငရဲျပည္ ဘယ္လိုကြာသလဲဆိုတာ သိလို ျမင္လိုပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ကို ျပေတာ္မူပါ ဘုရား။"
ဒါနဲ႔ ဘုရားသခင္ဟာ သူေတာ္စင္ကို တံခါးႏွစ္ေပါက္ဆီ ဦးတည္ၿပီး ေခၚသြားတယ္။ တံခါးတစ္ေပါက္ကို ဖြင့္ျပလိုက္ေတာ့ သူေတာ္စင္က အထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အခန္းရဲ႕ အလယ္မွာ စားပြဲဝုိင္း အႀကီးႀကီး တစ္လံုး ခ်ထားတယ္။ စားပြဲရဲ႕ အလယ္ေခါင္မွာ ရွိတဲ့ ဟင္းအိုး အႀကီးႀကီးကေန ခုန္ထြက္လာတဲ့ အေမႊးနံ႔ဟာ သူေတာ္စင္ကိုေတာင္ မေနႏိုင္ေအာင္ သားေရက်တဲ့အထိ ဆြေပးေနတယ္။ စားပြဲ ပတ္ပတ္လည္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ပိန္လီလို႔။ နည္းနည္း လႈပ္လိုက္ရင္ အထဲက အ႐ိုးေတြ ကန္ထြက္လာမွာေတာင္ စုိးရိမ္ရေသး။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရတာ တအားကို ဆာေလာင္ေနၾကေပမယ့္ လက္ထဲမွာလည္း ဇြန္းေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ပါ။ ဇြန္းေတြ အားလံုးကလည္း ႐ိုးတံ ရွည္ေတာ့ အလယ္ေခါင္က ဟင္းအုိးကို လွမ္းခပ္ဖုိ႔ မီပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက ဇြန္းတံရွည္ေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို ထည့္ဖုိ႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ျမင္လ်က္နဲ႔ မၾကင္ရတဲ့ ဘဝကို ျမင္ၿပီး သူေတာ္စင္ခမ်ာ သနား႐ံုကလြဲၿပီး ဘာတတ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ "အခု ျမင္ေနရတာ ငရဲပဲ" လို႔ ေျပာၿပီး ဘုရားသခင္ဟာ တျခားတံခါးေပါက္ဆီ ဦးတည္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတယ္။
သူေတာ္စင္ဟာ ေနာက္ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ဖြင့္ၿပီး အထဲကို အေသအခ်ာ ေလ့လာၾကည့္လိုက္တယ္။ ပထမ ဝင္ခဲ့တဲ့ အခန္းနဲ႔ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ စားပြဲဝုိင္း အႀကီးႀကီး၊ အင္မတန္မွ စားခ်င့္စဖြယ္ ဟင္းအိုးတစ္လံုး နဲ႔ ႐ိုးတံရွည္ရွည္နဲ႔ ဇြန္းေတြ။ ထူးတာက စားပြဲ ပတ္လည္မွာ ထုိင္ေနတဲ့ လူေတြက အရင္ အခန္းကလို ပိန္လွီမေနဘဲ ဝလို႔ ၿဖီးလို႔။ တရယ္ရယ္ တေမာေမာ နဲ႔ စကားေတြ ဝုိင္းဖြဲ႕ ေျပာေနလိုက္ၾကတာ။
ဒီအျခင္းအရာကို ၾကည့္ၿပီး ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနတဲ့ သူေတာ္စင္က ဘုရားသခင္ကို ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ့တယ္။
"တပည့္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနပါတယ္ ဘုရား"
"အင္မတန္မွ ႐ိုးရွင္းပါတယ္" လို႔ ေျပာရင္း ဘုရားသခင္ ဆက္လက္ မိန္႔ၾကားလုိက္တာက
"အတတ္ပညာ တစ္ခုပဲ လိုတာပါ။ ၾကည့္စမ္း ... ။ ဒီလူေတြ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခြံ႕ေကၽြးဖုိ႔ နားလည္ၾကေပမယ့္ ဟုိဘက္အခန္းက ေလာဘသားေတြက ကိုယ့္အတြက္ပဲ စဥ္းစားေနၾကတာေလ။"
Translated from They have learned to feed each other
