လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
အႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ရေသာ အခါ ...
02 January 2009
အႏၲရာယ္နဲ႔ ရင္ဆုိင္ရဖုိ႔ နီးလာေလေလ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ရင္ဆုိင္ရဲမယ့္ ျပင္ဆင္မႈဟာ အေရးႀကီးေလေလပါ။
ဘဲမာမီဟာ သူရဲ႕ ဘဲငယ္ေလးေတြနဲ႔ အတူ ေရကန္မွာ ေရကစားဖုိ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ဘဲကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ ပါးလို႔။ တဂတ္ဂတ္နဲ႔ ေအာ္ျမည္းၿပီး ဘဲေမေမရဲ႕ အေနာက္ကေန ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေနၾကတယ္။ ေရကန္နဲ႔ မနီးမေဝး တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ ဘဲေမေမဟာ အႏၲရာယ္ကို လွမ္းျမင္လိုက္တယ္။ ေအးေပါ႔ေလ။ သားသမီးေတြ အႏၲရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းဖုိ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အျမဲ အကဲခတ္ေနရမွာ မိဘေတြရဲ႕ တာဝန္ပဲ မဟုတ္လား။ ေျမေခြးတစ္ေကာင္ မနီးေဝးကေန ေခ်ာင္းေနတာ ျမင္လိုက္ရတဲ့ ဘဲေမေမဟာ သူရဲ႕ ကေလးေတြကို သတိေပး အခ်က္ျပလိုက္ၿပီး ေရကန္ရွိရာကို အျမန္သြားေစတယ္။ ဘဲငယ္ေလးေတြကလည္း အျမန္အျမန္ ေျပးၾကေတာ့တာေပါ႔။ ဘဲေမေမက စဥ္းစားလိုက္တယ္။ အခုအခ်ိန္သာ ေျမေခြး အေနာက္က အတင္းလိုက္ရင္ သူ႔ကေလးေတြ ေရကန္ကို အမီွေရာက္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေရကန္ထဲ ေရာက္သြားရင္ေတာ့ လံုးဝ စိတ္ခ်ရၿပီ။ အဲဒီမွာ ဘဲေမေမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်လိုက္တယ္။ ဘဲေမေမရဲ႕ အျပဳအမူဟာ အင္မတန္မွ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းတဲ့အျပင္ က်ေနာ္တုိ႔ လူသားေတြအေနနဲ႔ အတုယူသင့္ပါတယ္။
ဘဲေမေမဟာ ဘဲငယ္ေလးေတြေနာက္ မလိုက္ဘဲ အေနာက္မွာ ခ်န္ေနခဲ့လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အေတာင္ပံတစ္ဖက္ကို ေျမႀကီးေပၚ ျဖန္႔ခင္းခ်ၿပီး ဟိုဘက္သြားလိုက္ ဒီဘက္သြားလိုက္နဲ႔ ပတ္ခ်ာလည္ ရမ္းေနေတာ့တယ္။ ေျမေခြးက ဘဲမႀကီးကို ျမင္တဲ့အခါ သူ ေတြးလိုက္တဲ့ အေတြးက ဒီဘဲေတာ့ အေတာ္ေလး ထိထားပံုပဲ ေကာင္းေကာင္းေတာင္ ေျပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ အခုေတာင္ ပတ္ခ်ာလည္ အီေနတယ္ လို႔ ထင္လိုက္မိတယ္။ ထင္ရမယ္ေလ။ တမင္တကာ အဲဒီလို ထင္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာပဲ။ ဘဲေမေမဟာ အေတာင္ပံႀကီး ျဖန္႔ၿပီး ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ေရကန္ဘက္ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး သြားေနေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျမေခြးက စားကံၾကံဳေတာ့ မုတ္ဆိတ္ပ်ားဆြဲတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ အေနာက္ကေန အသာေလး လိုက္လာတယ္။ ဘဲငယ္ေလးေတြ ကန္ထဲ ေရာက္ေလာက္ၿပီ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘဲေမေမဟာ ထျပန္ၿပီး ကန္လည္ေခါင္ကို ဆင္းသက္လိုက္တယ္။ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ေတာ့ ဘဲေမေမေကာ ဘဲငယ္ေလးေတြပါ တစ္ေကာင္မက်န္ အားလံုး အႏၲရာယ္ကင္းစြာနဲ႔ ေရထဲမွာ ျမဴးတူး ေပ်ာ္ပါးႏိုင္ေတာ့တယ္။
xxxxxx ဝဝဝဝဝဝ xxxxxx
အႏၲရာယ္ကို ၾကံဳလာၿပီ ဆုိရင္ ကိုယ့္ရွိတဲ့ ခြန္အားကို အျပည့္ထုတ္သံုးၿပီး ခုခံေနမယ့္အစား ဦးေႏွာက္ကေလး လႊာသံုးလိုက္ပါ။ ရွိရင္းစြဲ စြမ္းအင္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ရန္သူရဲ႕ အထင္ေသးမႈကို ရယူႏိုင္ရင္ က်ေနာ္တို႔ တစ္ခ်ီ ႏိုင္သြားပါၿပီ။ လိုအပ္လာၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ခြန္အားကို အစြမ္းကုန္ ထုတ္သံုးလိုက္ႏိုင္ရင္ အႏၲရာယ္ ႏႈတ္ခမ္းဝက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္မွာပါ။
အႏၲရာယ္တြင္းထဲ က်ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတဲ့အခါ အေရးအႀကီးဆံုးက အခြင့္အေရးကို ျမင္တတ္ဖုိ႔ပါ။
ည သန္းေခါင္ယံ လူေတြအားလံုး အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွာ ညီးသံလိုလို ေအာ္သံလိုလို တစ္ခ်က္ခ်က္ ထြက္ေပၚလာေတာ့ လယ္သမားႀကီး ခမ်ာ ဆက္မအိပ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ရာထဲက ကုန္းထၿပီး အသံၾကားရာ လယ္ကြင္းထဲကို ထြက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ အသံထြက္တဲ့ ေနရာကို မွန္းစမ္းမွန္းစမ္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ရင္း ေရတြင္းပ်က္နား ေရာက္လာေတာ့မွ အသံက ေရတြင္းပ်က္ထဲက ထြက္လာမွန္း သိလိုက္ရတယ္။ မီးခြက္နဲ႔ ေရတြင္းပ်က္ထဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ျမည္းတစ္ေကာင္ တြင္းထဲက်ၿပီး အပီအျပင္ ၿငီးေနတာ ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ျပန္ဝင္သြားတယ္။ ငါတစ္ေယာက္တည္းလည္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုၿပီး အိပ္ရာထဲ ျပန္ဝင္အိပ္ေနလိုက္တယ္။ ျမည္းခမ်ာေတာ့ ေရတြင္းပ်က္ထဲကေန တစ္ညလံုး ၿငီးျငဴေနေတာ့တယ္။
လယ္သမားႀကီးက ဒီလို စဥ္းစားတယ္။ ေရတြင္းထဲ က်ေနတဲ့ ျမည္းကလည္း ငါ႔အတြက္ ဘာမွ အသံုးမဝင္ဘူး။ ေရတြင္းပ်က္လည္း ဘယ္လိုမွ အသံုးမတည့္ေတာ့ဘူး လို႔ ေတြးတယ္။ ဒီေတာ့ လယ္သမားႀကီးဟာ ရြာသားေတြကို ေခၚၿပီး ေရတြင္းပ်က္ႀကီးကို ဖုိ႔ခိုင္းေတာ့တယ္။ ႏွစ္ခုလံုး အသံုးမတည့္မယ့္အတူတူ ဖို႔ပစ္ေပါ႔။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာေတာ့ ျမည္းက ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူေတြးလိုက္တာက သူ႔ကို ကယ္ၾကေတာ့မယ္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေပၚကို ေျမႀကီးခဲေတြ၊ ေက်ာက္ခဲေတြ က်လာေတာ့ သူအေတာ္ စဥ္းစားရၾကပ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ သိလိုက္ၿပီ။ သူ႔ကို အရွင္လတ္လတ္ ေျမျမႇဳပ္ပစ္ၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ။ သူ အေတာ္ေလး ေသြးခဲသြားတယ္။ သူ ေသရေတာ့မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတာကို။ သူ ထင္ထားသလို လူေတြက သူ႔ကို မကယ္တဲ့အျပင္ အရွင္လတ္လတ္ေတာင္ ျမႇဳပ္ဖုိ႔ လုပ္ေနၾကၿပီကိုး။ ခဏေလး ငိုင္က်သြားၿပီး သူ အၾကံတစ္ခု လင္းခနဲ႔ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူသားေတြအတြက္ အတုယူစရာပါ။
သူ႔ေက်ာေပၚကို ခဲလံုးေတြ ေျမႀကီးေတြ က်က်တာ မနာဘဲ ဘယ္ေနမလဲ။ နာက်င္မႈအတြက္ ငိုေႂကြးေနမလား။ သူ ဒီလမ္းကို ေရြးလို႔ရတယ္။ ယူပါကယ္ပါ ဆိုၿပီး နာက်င္မႈအတြက္ ၿငီးျငဴေနမလား။ ဒါ သူလုပ္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္ထပ္တစ္နည္း။ ငိုေနလည္း အပိုပဲ၊ ၿငီးေနလည္း အပိုပဲလို႔ ေတြးၿပီး ေသဖုိ႔ပဲ ေစာင့္ေနေတာ့မလား။ ဒါလည္း သူ ေရြးခ်ယ္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ ပို လက္ေတြ႕က်တဲ့ အလုပ္ကုိ သူ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာေပၚက်လာတဲ့ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ နာက်င္မႈေတြကို သူ လစ္လ်ဴ႐ႈႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာေပၚ တင္လာတဲ့ ေျမႀကီးခဲေတြကို ခါခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျမႀကီးပံုေပၚ ေျခတစ္လွမ္း တက္လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ "ခါခ်၊ တစ္လွမ္းတက္" "ခါခ်၊ တစ္လွမ္းတက္" ရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဟာ ေရတြင္းအဝကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမည္းဟာ အသက္ေဘးကေန လြတ္သြားတယ္။
လယ္သမားႀကီးက ဒီလို စဥ္းစားတယ္။ ေရတြင္းထဲ က်ေနတဲ့ ျမည္းကလည္း ငါ႔အတြက္ ဘာမွ အသံုးမဝင္ဘူး။ ေရတြင္းပ်က္လည္း ဘယ္လိုမွ အသံုးမတည့္ေတာ့ဘူး လို႔ ေတြးတယ္။ ဒီေတာ့ လယ္သမားႀကီးဟာ ရြာသားေတြကို ေခၚၿပီး ေရတြင္းပ်က္ႀကီးကို ဖုိ႔ခိုင္းေတာ့တယ္။ ႏွစ္ခုလံုး အသံုးမတည့္မယ့္အတူတူ ဖို႔ပစ္ေပါ႔။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာေတာ့ ျမည္းက ေပ်ာ္သြားတယ္။ သူေတြးလိုက္တာက သူ႔ကို ကယ္ၾကေတာ့မယ္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အေပၚကို ေျမႀကီးခဲေတြ၊ ေက်ာက္ခဲေတြ က်လာေတာ့ သူအေတာ္ စဥ္းစားရၾကပ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ သိလိုက္ၿပီ။ သူ႔ကို အရွင္လတ္လတ္ ေျမျမႇဳပ္ပစ္ၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ။ သူ အေတာ္ေလး ေသြးခဲသြားတယ္။ သူ ေသရေတာ့မယ္လို႔ ေတြးလိုက္မိတာကို။ သူ ထင္ထားသလို လူေတြက သူ႔ကို မကယ္တဲ့အျပင္ အရွင္လတ္လတ္ေတာင္ ျမႇဳပ္ဖုိ႔ လုပ္ေနၾကၿပီကိုး။ ခဏေလး ငိုင္က်သြားၿပီး သူ အၾကံတစ္ခု လင္းခနဲ႔ သူ႔ဦးေႏွာက္ထဲ ေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူသားေတြအတြက္ အတုယူစရာပါ။
သူ႔ေက်ာေပၚကို ခဲလံုးေတြ ေျမႀကီးေတြ က်က်တာ မနာဘဲ ဘယ္ေနမလဲ။ နာက်င္မႈအတြက္ ငိုေႂကြးေနမလား။ သူ ဒီလမ္းကို ေရြးလို႔ရတယ္။ ယူပါကယ္ပါ ဆိုၿပီး နာက်င္မႈအတြက္ ၿငီးျငဴေနမလား။ ဒါ သူလုပ္ႏိုင္တဲ့ ေနာက္ထပ္တစ္နည္း။ ငိုေနလည္း အပိုပဲ၊ ၿငီးေနလည္း အပိုပဲလို႔ ေတြးၿပီး ေသဖုိ႔ပဲ ေစာင့္ေနေတာ့မလား။ ဒါလည္း သူ ေရြးခ်ယ္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ ပို လက္ေတြ႕က်တဲ့ အလုပ္ကုိ သူ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာေပၚက်လာတဲ့ ေက်ာက္ေတြနဲ႔ နာက်င္မႈေတြကို သူ လစ္လ်ဴ႐ႈႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာေပၚ တင္လာတဲ့ ေျမႀကီးခဲေတြကို ခါခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ေျမႀကီးပံုေပၚ ေျခတစ္လွမ္း တက္လိုက္တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ "ခါခ်၊ တစ္လွမ္းတက္" "ခါခ်၊ တစ္လွမ္းတက္" ရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူဟာ ေရတြင္းအဝကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမည္းဟာ အသက္ေဘးကေန လြတ္သြားတယ္။
xxxxxx ဝဝဝဝဝဝ xxxxxx
အႏၲရာယ္နဲ႔ ထိပ္တုိက္ ရင္ဆုိင္လာရၿပီ ဆုိရင္ ဘယ္သူမဆို နာက်င္မႈကို အရင္ဆံုး ခံစားရမွာပါ။ နာက်င္မႈၿပီး နာက်ည္းမႈရွိလို႔သာ အႏၲရာယ္လို႔ ကင္ပြန္းတပ္ၾကတာပဲကို။ အမ်ားစုဟာ အႏၲရာယ္ၾကံဳလာၿပီ ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ အာ႐ံုစူးစိုက္မႈဟာ နာက်င္မႈမွာပဲ အျပည့္ထားေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ နာက်င္သတဲ့ နာက်င္ဖုိ႔ပဲ ရွိေတာ့တာေပါ႔။ သူတို႔ နာက်င္မႈကို ခါခ်ဖို႔ လံုးဝ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတယ္။ အဲဒီ နာက်င္မႈကို ခါခ်ႏိုင္မွ အခြင့္အလန္း ဆိုတာ ေပၚလာမွာပါ။ ေပၚလာတဲ့ အခြင့္အလန္းကို အမိအရ ဆုတ္ကိုင္ၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း ျဖတ္ေလွ်ာက္ သြားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔တေတြ ျပန္ၿပီး နလန္ထလာႏိုင္မွာပါ။ တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အေနာက္က မီးလံုးႀကီး လိုက္လာတယ္ဆိုၿပီး အသားကုန္ ေျပးလို႔ လမ္းအဆံုးေရာက္မွ ေအာ္ ... ငါေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ ဘဝလမ္းအတြက္ မီးေမာင္းထုိးေပးခဲ့တာပါလား ဆိုတာ သိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ။ အႏၲရာယ္၊ အခက္အခဲ၊ ျပႆနာဆိုတာ ဘဝရွိေနသေရြ႕ ကင္းလြတ္မွာ မဟုတ္ေလေတာ့ ဘယ္လို ေက်ာ္လႊားမလဲ ဆိုတဲ့ Risk Management ဟာ သိပ္အေရးႀကီးတယ္လို႔ ယူဆမိတာေၾကာင့္ အေတြးပြားၿပီး သိတာေလးေတြ ေခ်းငွားေပးလိုက္ပါတယ္။
ဤပို႔စ္အား Friday, January 02, 2009 ေန႔တြင္ ေရးသားထားၿပီး
ေတြးစရာ
နာမည္ျဖင့္ အၫႊန္း သက္မွတ္ထားပါသည္။
ကြန္းမန္႔မ်ားအား အခ်ိန္ႏွင့္ တေျပးညီ သိလိုလွ်င္ RSS 2.0 ျဖင့္ ေတာင္းဆုိ၍ ရယူႏုိင္သည္။
လာရင္းေနရာ သို႔ ျပန္လည္ သြားေရာက္ႏုိင္ပါသည္။
Friday, January 02, 2009
|
စာညွှန်း
ေတြးစရာ
