လောကမှာ ကတ်သီးကတ်သပ် ဖြစ်နေတာတွေ အများကြီးပါ။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော်က ကပ်တာ မဟုတ်ပါဘူး။ စဉ်းစားကြည့်လေ၊ ပီကေက သူ့ဖာသာ မကပ်ပါဘူး။ သူ့ကို တစ်ခုခုက လာကပ်လို့ နေမှာပေါ့။
ဉာဏ္ႀကီးရွင္ရဲ႕ ပဲႀကီးေလွာ္တစ္ဆုပ္
04 December 2008
က်ေနာ္ မန္းကို ျပန္တဲ့ တစ္ေခါက္ကေပါ႔။ ေအာင္မဂၤလာကားကြင္းကို ညီက ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အခ်ိန္ေစာေနေသးလို႔ ႏွစ္ေယာက္သား အေအးဆုိင္ တစ္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရင္း စကားေျပာေနျဖစ္ၾကတယ္။ သူနဲ႔ စကားေျပာေနရင္း က်ေနာ္ စိတ္ဝင္စားေနတာ သူ႔ရဲ႕ ေတာ္ကီ မဟုတ္ဘဲ သူ႔ ေနာက္ေက်ာ၊ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က အျဖစ္အပ်က္ကေလး ျဖစ္ေနတယ္။ အထူးအဆန္းေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ဘာလုပ္ဦးမလဲ၊ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္မလဲလို႔ စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။ ေလးဘီးကားေလး တစ္စီးေပၚကို လက္တြန္းလွည္း ဝုိင္းတင္ေနၾကတယ္။ တင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနၾကတာ လူသံုးေယာက္။ အဆင္မေျပေတာ့ သူတို႔ ေခါင္းေျခာက္ေနၾကတယ္။ သိတဲ့ အတုိင္းပဲေလ။ ေလးဘီးကားက အမိုးနဲ႔ဆိုေတာ့ ခပ္ပုပု၊ အနံက ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း။ တကယ္တန္း အရြယ္အစား တိုင္းၾကည့္ရင္ေတာ့ ခုနေျပာတဲ့ လက္တြန္းလွည္းက သြင္းလို႔ကို ရပါတယ္။ နည္းနည္း ေစာင္းသြင္းေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေျပဘူး။ ဘယ္ေျပမလဲေလ လွည္းဦးမွာ ၇ ေပေလာက္ျမင့္တဲ့ ဝါးလံုးတစ္ေခ်ာင္း ေထာင္လ်က္ ခ်ည္ထားတယ္။ ႀကိဳးနဲ႔။ ဒီေတာ့ လွည္းက ကားထဲ သြင္းဖို႔ ဝါးလံုးနဲ႔တင္ တစ္ေနတာေပါ႔။
သူတို႔ အဲဒီလုိ လုပ္ေနတာကို က်ေနာ္ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ လွည္းကို ကားေပၚ တင္ႏိုင္ဖို႔ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္လို႔ ရသြားပါၿပီ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတာက သံုးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးေနၾကပံုပဲ။ က်ေနာ္ အသံမၾကားရေတာ့ ဘာေတြ ေျပာေနလဲ မသိ။ ၁၅ မိနစ္ၾကာ ျငင္းခုန္အၿပီးမွာ သူတို႔ ျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ရလိုက္ပံုပဲ။ လူတစ္ေယာက္ ထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဂြေတြ ပလာယာေတြ ပါလာတယ္။ ေအာ္ ေအာ္ ... တိုင္က ေၾကးနန္းႀကဳိးနဲ႔ တုတ္ထားတာေနမယ္ေပါ႔။ က်ေနာ္ ညီနဲ႔ စကားဆက္ေျပာၿပီး မိနစ္ ၂၀ အၾကာ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ ကားေပၚ လွည္းတင္ဖို႔ အတင္းကို ႀကိဳးစားေနၾကၿပီ။ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ သူတို႔ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္ၿပီး သြင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာလို႔ မရတာပါလိမ့္လို႔။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မွ လွည္းထိပ္က ဝါးလံုးက မားမားမတ္မတ္ ခပ္တန္းတန္း ရပ္ေနလ်က္။ ဒါဆို သူတို႔ ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာ စူးစမ္းလိုက္ေတာ့ ေအာင္မေလး မွတ္သားေလာက္တယ္ဗ်ာ။ သူတုိ႔က လွည္းဘီးေလးလံုးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တာကိုး။ သူတို႔ ဘယ္လုိမ်ား ေတြးလိုက္မိလို႔လဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ ညီကို ေျပာျပၿပီး ဝါးခနဲ ထရယ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ညီက သူ ေက်ာင္းတက္စဥ္ ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပတယ္။ မွတ္သားေလာက္လို႔ က်ေနာ္ ျပန္ၿပီး ေဖာက္သည္ ခ်လိုက္ပါတယ္။
သူတို႔ အဲဒီလုိ လုပ္ေနတာကို က်ေနာ္ ထိုင္ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ လွည္းကို ကားေပၚ တင္ႏိုင္ဖို႔ ဘာဆက္လုပ္မလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ ေတြးၾကည့္လို႔ ရသြားပါၿပီ။ စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတာက သံုးေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ေဆြးေႏြးေနၾကပံုပဲ။ က်ေနာ္ အသံမၾကားရေတာ့ ဘာေတြ ေျပာေနလဲ မသိ။ ၁၅ မိနစ္ၾကာ ျငင္းခုန္အၿပီးမွာ သူတို႔ ျပတ္သားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ရလိုက္ပံုပဲ။ လူတစ္ေယာက္ ထြက္သြားၿပီး ျပန္လာေတာ့ ဂြေတြ ပလာယာေတြ ပါလာတယ္။ ေအာ္ ေအာ္ ... တိုင္က ေၾကးနန္းႀကဳိးနဲ႔ တုတ္ထားတာေနမယ္ေပါ႔။ က်ေနာ္ ညီနဲ႔ စကားဆက္ေျပာၿပီး မိနစ္ ၂၀ အၾကာ သူတို႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ ကားေပၚ လွည္းတင္ဖို႔ အတင္းကို ႀကိဳးစားေနၾကၿပီ။ ဘယ္ရမလဲဗ်ာ။ သူတို႔ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္ၿပီး သြင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ အံ့အားသင့္သြားတယ္။ ဘာလို႔ မရတာပါလိမ့္လို႔။ ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မွ လွည္းထိပ္က ဝါးလံုးက မားမားမတ္မတ္ ခပ္တန္းတန္း ရပ္ေနလ်က္။ ဒါဆို သူတို႔ ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာ စူးစမ္းလိုက္ေတာ့ ေအာင္မေလး မွတ္သားေလာက္တယ္ဗ်ာ။ သူတုိ႔က လွည္းဘီးေလးလံုးကို ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တာကိုး။ သူတို႔ ဘယ္လုိမ်ား ေတြးလိုက္မိလို႔လဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ ၾကည့္ရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ က်ေနာ့္ ညီကို ေျပာျပၿပီး ဝါးခနဲ ထရယ္ပစ္လုိက္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ညီက သူ ေက်ာင္းတက္စဥ္ ၾကားဖူးတဲ့ ပံုျပင္ေလး တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပတယ္။ မွတ္သားေလာက္လို႔ က်ေနာ္ ျပန္ၿပီး ေဖာက္သည္ ခ်လိုက္ပါတယ္။
ဝဝဝဝဝဝဝဝ xxx ဝဝဝဝဝဝဝဝ
သူတုိ႔ တစ္ရြာလံုးက သူတုိ႔ကိုယ္ သူတုိ႔ သိပ္အထင္ႀကီးၾကတာေပါ႔။ ေတြးတတ္ ေခၚတတ္တဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေတြပဲလို႔လည္း အျမဲ ဂုဏ္ယူၿပီး ေျပာတတ္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဆိုးဆံုးက သူႀကီးနဲ႔ ရြာဦးေက်ာင္း ဘုန္းႀကီးေပါ႔။ တျခားရြာက လူေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ လူေတာ္လူတတ္လို႔ ကင္းမြန္းတပ္ၿပီး အျမဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္ေလ။ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးအေခၚ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ ဆိုတာ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုသာ ၾကည့္ၾကည့္ေပေတာ့။
ရြာမွာ ပဲႀကီးေလွာ္လည္ေရာင္းၿပီး အသက္ေမြးေနတဲ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သားေလးက ေျပးလႊား ကစားတဲ့အရြယ္ ဆုိေတာ့ အေမလုပ္သူက ပဲႀကီးေလွာ္ အေရာင္းထြက္တုိင္း ေခၚမသြားေတာ့ဘူး။ သူ႔ အိမ္နီးခ်င္း ကေလးေတြနဲ႔ ကစားပါေစ ဆိုၿပီး အျမဲ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမလုပ္သူ ေစ်းေရာင္းမထြက္ခင္ သားကို မုန္႔စားဖုိ႔ ဆိုၿပီး ပဲႀကီးေလွာ္တစ္ဆုပ္ အျမဲ ေပးထားခဲ့တယ္။ သားကေတာ့ ပဲႀကီးေလွာ္ ဝါးရင္း ကစားရင္းေပါ႔။ ျပန္ေရာက္မွ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထမင္းအတူ စားၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အေမ ေစ်းေရာင္းထြက္ခါနီး သားကို လုိက္ရွာေတာ့ သားက အျပင္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားေနၿပီ။ ပဲႀကီးေလွာ္ေပးဖို႔ သားကို လိုက္ရွာေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းေအာက္မွာ တိုင္ဖက္ၿပီး ကစားေနေလရဲ႕။ ဒါနဲ႔ အေမလုပ္သူကလည္း ေဈးေရာင္းဖို႔ ေနျမင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ တိုင္ဖက္ၿပီး ေဆာ့ေနတဲ့ သားကို ဒီအတုိင္း လက္ဝါးျဖန္႔ဆိုၿပီး ပဲႀကီးေလွာ္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကမန္းကတန္းပဲ ေဈးေရာင္း ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သားကို မေတြ႕ဘူး။ ျပာျပာသလဲ လုိက္ရွာေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းေအာက္မွာ ေအာ္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ အမယ္ေလးေလး ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ေပါ႔။ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ေအာ္ငိုေနတဲ့သားကို ျမင္ရေတာ့ အေမခမ်ာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ဝဲၿပီး ဘာမ်ား ျဖစ္လဲေပါ႔ အတင္းကို ေမးေနရွာတယ္။ ကေလးက အေမလည္းျမင္ေရာ ကီးကိုပစ္တင္ၿပီး အသားကုန္ ေအာ္ငိုေတာ့တာပဲ။ အေမခမ်ာ ေမးလို႔လဲ မရေတာ့ ၾကံရာမရ "ကယ္ၾကပါဦးေတာ့၊ က်မသားေလး ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး" လို႔ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ေကာ၊ တစ္ရြာလံုးပါ အေျပးလာၾကတာေပါ႔။ ကေလးကလည္း ေအာ္တယ္။ သားေသရေတာ့မယ္ အေမ ဆိုၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့ ပိုစိတ္ပူသြားတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းေမးၾကတယ္။ ကေလးခမ်ာ ျဖစ္ေနတာလည္း ၾကည့္ၾကည့္ပါဦး။ ေက်ာင္းေအာက္က တိုင္လံုးကို ဖက္လ်က္။ လက္ဖဝါး ႏွစ္ဖက္ကလည္း စုၿပီး ပဲႀကီးေလွာ္ကိုင္ထားရေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အိမ္ျပန္လို႔လည္း မရ။ ဗိုက္ဆာလာေတာ့လည္း လက္ထဲက ပဲႀကီးေလွာ္က စားလို႔မရနဲ႔ သနားစရာ အလြန္ ေကာင္းတာပါလား။ အေမခမ်ာ သူ႔သားအျဖစ္ကို ျမင္ၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ ကယ္ၾကပါဦး လို႔ အားလံုးကို လွည့္ ေတာင္းပန္ေနရွာတယ္။
ဉာဏ္ႀကီးရွင္ ရြာသားတို႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ပညာခန္း ဖြင့္ျပရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ တျပံဳးျပံဳးေပါ႔။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္က ထေျပာတယ္။
"ဘာေတြ အဲေလာက္စဥ္းစားေနတာလဲ။ ဘယ္ခက္တာ လိုက္လို႔ဗ်ာ။ ကေလးက တိုင္ကို လက္နဲ႔ ဖက္ထားလို႔ အိမ္ျပန္မရတာပဲ။ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ကယ္ဖို႔ပဲဗ်ာ။ လက္တစ္ဖက္ေလာက္ ျဖတ္ပစ္လိုက္ေပါ႔။"
"မင္း ေျပာတာ အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ အရင္းအႏွီးႀကီးတယ္။ ထပ္စဥ္းစားၾကပါဦးကြာ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ဆိုတာ ဘာနဲ႔မွ ျပန္ဝယ္လို႔ မရဘူးကြ။" ရြာ့ မ်က္ႏွာဖံုး လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုး စဥ္းစားခန္း ျပန္ဝင္ေနၾကတယ္။ တခဏမွာပဲ သူႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႔ ဝင္းခနဲ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေသခ်ာၿပီ သူ အၾကံေကာင္း ရသြားလို႔ေနမယ္။
"အင္း ... ဦးထြန္းေျပာတာ မွန္တယ္ဗ်။ လက္တစ္ဖက္ေလ။ တန္ဖိုးက ႀကီးပါဘိသနဲ႔။ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔ လက္ကို ျဖတ္မလဲ ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္း တိုင္လံုးကို အထက္ေအာက္ ျဖတ္ၿပီး ကေလးကို ဆြဲထုတ္လို႔ ရတာပဲ မဟုတ္လား။" ဒါလည္း အၾကံေကာင္းတစ္ခု။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတုိင္ကို ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားတာက ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္။ အင္းေလ။ သူ႔ တိုင္ကိုမွ သြားျဖတ္ရမယ္လို႔။ ရာရာစစ။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ပါရေလၿပီ။
"ဒကာႀကီးရယ္ ၾကည့္လည္း လုပ္ပါဦး။ တုိင္ကို ျဖတ္လိုက္မွေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္က ၿပိဳေတာ့မေပါ႔ကြယ္။ သက္တမ္းကလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဒီေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဦး။ ေနာက္ၿပီး ျပန္ေဆာက္ဖို႔ ဆိုတာလည္း လက္တေလာ အေျခအေနအရ ရြာအေနနဲ႔လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ သူငယ့္လက္လည္း မျဖတ္ရေအာင္၊ ေက်ာင္းတုိင္လည္း မျဖတ္ရေလေအာင္၊ ဦးဇင္းတို႔ ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ကို ခြာၿပီး သူငယ္ကို တိုင္က ဆြဲထုတ္ၾကရင္ေကာကြာ။ ဒါဆို ဆြဲထုတ္ၿပီးရင္ ၾကမ္းျပန္ ႐ိုက္လိုက္႐ံုပဲ။ အဲလိုဆို စရိတ္လည္း ပိုသက္သာတာေပါ႔။"
ဒီအၾကံ မဆိုးဘူး။ တြက္ေျခကိုက္တယ္။ ကေလးလည္း မထိခိုက္ဘူး။ စရိတ္လည္း အမ်ားႀကီး မကုန္ဘူးေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ဆံုးျဖတ္ေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲ ရြာထဲမွာ အိမ္ေဆာက္ရင္ အျမဲ ပါတတ္တဲ့ ကာလသားေခါင္းတစ္ေယာက္ ဝင္ေျပာလာတယ္။
"အရွင္ဘုရား၊ အဆင္မေျပေလာက္ပါဘူးဘုရား။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ ၾကမ္းကို ခြာ႐ံုတင္ မကဘဲ အမိုးပါ ဖြင့္ရလိမ့္မယ္ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားတို႔ ေက်ာင္းေဆာင္ရဲ႕ တုိင္လံုးေတြက ေရွးေရွးက ေဆာက္လုပ္ထားတာ ျဖစ္လုိ႔ ဟိုး ေခါင္အထိ တစ္ဆက္တည္းေတြပါ ဘုရား"
ကာလသားေခါင္းရဲ႕ စကားကိုလည္း ၾကားလုိက္ေရာ တစ္အုပ္လံုး တိတ္ဆိတ္ၿပီး ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းမသိ အၾကံကုန္လို႔ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သလို ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သူႀကီး လုပ္သူက ဝင္ေျပာရၿပီ။
"ကဲ .. ကဲ .. ။ ဒီကိစၥက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အမ်ားႀကီး ပတ္သက္ေနေတာ့ ငါတို႔တေတြ ပစၥလက္ခက္ ဆံုးျဖတ္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ငါတို႔ လူႀကီးေတြ ေသခ်ာ တိုင္ပင္ၿပီး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ရမယ္။ ငါတို႔ လူႀကီး ငါးေယာက္နဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး လုပ္ထားလိုက္မယ္။ အခု ဒီမွာ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ မ်က္စိလည္း ေနာက္တယ္။ အလုပ္လည္း ပ်က္တယ္။ ကဲ မဆိုင္တဲ့ သူေတြ ျပန္ၾကေတာ့။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ ကာလသား ၅ ေယာက္ေလာက္ ေနခဲ့။ လိုအပ္တာ လုပ္ရေအာင္။ ငါတို႔ရဲ႕ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေတြ႕ခ်င္ရင္ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္မွ ျပန္လာၾကည့္ၾက။ ကဲ ကဲ ျပန္ၾကေတာ့" ဆိုၿပီး လူစု ခြဲခိုင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
သူတို႔ ေျခာက္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တကာလ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပံဳးစိျပံဳးစိနဲ႔ သမၼတ ဘုခ်္ အီရတ္ကို သိမ္းလိုက္ႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ ကာလသားေတြကို ေခၚၿပီး စတင္ လႈပ္ရွားခုိင္းေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အခု သူတို႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အေတာ္ေလးကို ေကာင္းတယ္။ လက္တစ္ဖက္ ျဖတ္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ တုိင္တစ္လံုး ျဖဳတ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ၾကမ္းေတြ အမိုးေတြ ခြာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ စရိတ္လည္း မေထာင္းတဲ့ အျပင္ အႏၱရာယ္လည္း အကင္းဆံုးေပါ႔။ ကေလးအတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းသလို ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္လည္း ဆရာေတာ္ မ်က္ခံုး မလႈပ္ရေတာ့ဘူး။ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က တကယ္ကို ထိေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ရြာသမိုင္းအတြက္ သမိုင္းတင္ထုိက္သြားပါၿပီ။ ရြာသား ငါးေယာက္ကေတာ့ ေျမႀကီး တူးေနေလရဲ႕။ တိုင္လံုး ပတ္ပတ္လည္ေပါ႔။ အၾကံကေတာ့ ေျမႀကီးတူးၿပီး တိုင္လံုးေအာက္ကေန ကေလးကို ဆြဲထုတ္မယ္ ဆိုပဲဗ်။
ရြာမွာ ပဲႀကီးေလွာ္လည္ေရာင္းၿပီး အသက္ေမြးေနတဲ့ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သားေလးက ေျပးလႊား ကစားတဲ့အရြယ္ ဆုိေတာ့ အေမလုပ္သူက ပဲႀကီးေလွာ္ အေရာင္းထြက္တုိင္း ေခၚမသြားေတာ့ဘူး။ သူ႔ အိမ္နီးခ်င္း ကေလးေတြနဲ႔ ကစားပါေစ ဆိုၿပီး အျမဲ ခ်န္ထားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမလုပ္သူ ေစ်းေရာင္းမထြက္ခင္ သားကို မုန္႔စားဖုိ႔ ဆိုၿပီး ပဲႀကီးေလွာ္တစ္ဆုပ္ အျမဲ ေပးထားခဲ့တယ္။ သားကေတာ့ ပဲႀကီးေလွာ္ ဝါးရင္း ကစားရင္းေပါ႔။ ျပန္ေရာက္မွ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ထမင္းအတူ စားၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အေမ ေစ်းေရာင္းထြက္ခါနီး သားကို လုိက္ရွာေတာ့ သားက အျပင္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကစားေနၿပီ။ ပဲႀကီးေလွာ္ေပးဖို႔ သားကို လိုက္ရွာေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းေအာက္မွာ တိုင္ဖက္ၿပီး ကစားေနေလရဲ႕။ ဒါနဲ႔ အေမလုပ္သူကလည္း ေဈးေရာင္းဖို႔ ေနျမင့္ေနၿပီဆိုေတာ့ တိုင္ဖက္ၿပီး ေဆာ့ေနတဲ့ သားကို ဒီအတုိင္း လက္ဝါးျဖန္႔ဆိုၿပီး ပဲႀကီးေလွာ္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ကမန္းကတန္းပဲ ေဈးေရာင္း ထြက္သြားလိုက္တယ္။
ေန႔ခင္း ထမင္းစားခ်ိန္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔သားကို မေတြ႕ဘူး။ ျပာျပာသလဲ လုိက္ရွာေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းေအာက္မွာ ေအာ္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ အမယ္ေလးေလး ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ေပါ႔။ ဝမ္းနည္းပက္လက္ ေအာ္ငိုေနတဲ့သားကို ျမင္ရေတာ့ အေမခမ်ာလည္း မ်က္ရည္ေတြ ဝဲၿပီး ဘာမ်ား ျဖစ္လဲေပါ႔ အတင္းကို ေမးေနရွာတယ္။ ကေလးက အေမလည္းျမင္ေရာ ကီးကိုပစ္တင္ၿပီး အသားကုန္ ေအာ္ငိုေတာ့တာပဲ။ အေမခမ်ာ ေမးလို႔လဲ မရေတာ့ ၾကံရာမရ "ကယ္ၾကပါဦးေတာ့၊ က်မသားေလး ဘာျဖစ္ေနလဲ မသိဘူး" လို႔ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ေကာ၊ တစ္ရြာလံုးပါ အေျပးလာၾကတာေပါ႔။ ကေလးကလည္း ေအာ္တယ္။ သားေသရေတာ့မယ္ အေမ ဆိုၿပီး ေအာ္ငိုေတာ့ ပိုစိတ္ပူသြားတာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဝိုင္းေမးၾကတယ္။ ကေလးခမ်ာ ျဖစ္ေနတာလည္း ၾကည့္ၾကည့္ပါဦး။ ေက်ာင္းေအာက္က တိုင္လံုးကို ဖက္လ်က္။ လက္ဖဝါး ႏွစ္ဖက္ကလည္း စုၿပီး ပဲႀကီးေလွာ္ကိုင္ထားရေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အိမ္ျပန္လို႔လည္း မရ။ ဗိုက္ဆာလာေတာ့လည္း လက္ထဲက ပဲႀကီးေလွာ္က စားလို႔မရနဲ႔ သနားစရာ အလြန္ ေကာင္းတာပါလား။ အေမခမ်ာ သူ႔သားအျဖစ္ကို ျမင္ၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ ကယ္ၾကပါဦး လို႔ အားလံုးကို လွည့္ ေတာင္းပန္ေနရွာတယ္။
ဉာဏ္ႀကီးရွင္ ရြာသားတို႔ သူတုိ႔ရဲ႕ ပညာခန္း ဖြင့္ျပရေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ တျပံဳးျပံဳးေပါ႔။ အဲဒီမွာ လူတစ္ေယာက္က ထေျပာတယ္။
"ဘာေတြ အဲေလာက္စဥ္းစားေနတာလဲ။ ဘယ္ခက္တာ လိုက္လို႔ဗ်ာ။ ကေလးက တိုင္ကို လက္နဲ႔ ဖက္ထားလို႔ အိမ္ျပန္မရတာပဲ။ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ကယ္ဖို႔ပဲဗ်ာ။ လက္တစ္ဖက္ေလာက္ ျဖတ္ပစ္လိုက္ေပါ႔။"
"မင္း ေျပာတာ အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္တယ္ကြ။ ဒါေပမယ့္ အရင္းအႏွီးႀကီးတယ္။ ထပ္စဥ္းစားၾကပါဦးကြာ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ဆိုတာ ဘာနဲ႔မွ ျပန္ဝယ္လို႔ မရဘူးကြ။" ရြာ့ မ်က္ႏွာဖံုး လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဝင္ေျပာလိုက္ေတာ့ အားလံုး စဥ္းစားခန္း ျပန္ဝင္ေနၾကတယ္။ တခဏမွာပဲ သူႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႔ ဝင္းခနဲ ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေသခ်ာၿပီ သူ အၾကံေကာင္း ရသြားလို႔ေနမယ္။
"အင္း ... ဦးထြန္းေျပာတာ မွန္တယ္ဗ်။ လက္တစ္ဖက္ေလ။ တန္ဖိုးက ႀကီးပါဘိသနဲ႔။ ဒီလိုလုပ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔ လက္ကို ျဖတ္မလဲ ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္း တိုင္လံုးကို အထက္ေအာက္ ျဖတ္ၿပီး ကေလးကို ဆြဲထုတ္လို႔ ရတာပဲ မဟုတ္လား။" ဒါလည္း အၾကံေကာင္းတစ္ခု။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတုိင္ကို ျဖတ္မယ္ဆိုတဲ့ အသံ ၾကားလိုက္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာ ရဲခနဲ ျဖစ္သြားတာက ေက်ာင္းထိုင္ ဆရာေတာ္။ အင္းေလ။ သူ႔ တိုင္ကိုမွ သြားျဖတ္ရမယ္လို႔။ ရာရာစစ။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ပါရေလၿပီ။
"ဒကာႀကီးရယ္ ၾကည့္လည္း လုပ္ပါဦး။ တုိင္ကို ျဖတ္လိုက္မွေတာ့ ေက်ာင္းေဆာင္က ၿပိဳေတာ့မေပါ႔ကြယ္။ သက္တမ္းကလည္း ၾကာၿပီဆိုေတာ့ ဒီေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတာ့ ခ်မ္းသာေပးပါဦး။ ေနာက္ၿပီး ျပန္ေဆာက္ဖို႔ ဆိုတာလည္း လက္တေလာ အေျခအေနအရ ရြာအေနနဲ႔လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ဒီလိုလုပ္ပါလား။ သူငယ့္လက္လည္း မျဖတ္ရေအာင္၊ ေက်ာင္းတုိင္လည္း မျဖတ္ရေလေအာင္၊ ဦးဇင္းတို႔ ေက်ာင္းၾကမ္းျပင္ကို ခြာၿပီး သူငယ္ကို တိုင္က ဆြဲထုတ္ၾကရင္ေကာကြာ။ ဒါဆို ဆြဲထုတ္ၿပီးရင္ ၾကမ္းျပန္ ႐ိုက္လိုက္႐ံုပဲ။ အဲလိုဆို စရိတ္လည္း ပိုသက္သာတာေပါ႔။"
ဒီအၾကံ မဆိုးဘူး။ တြက္ေျခကိုက္တယ္။ ကေလးလည္း မထိခိုက္ဘူး။ စရိတ္လည္း အမ်ားႀကီး မကုန္ဘူးေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ဆံုးျဖတ္ေတာ့မယ့္ ဆဲဆဲ ရြာထဲမွာ အိမ္ေဆာက္ရင္ အျမဲ ပါတတ္တဲ့ ကာလသားေခါင္းတစ္ေယာက္ ဝင္ေျပာလာတယ္။
"အရွင္ဘုရား၊ အဆင္မေျပေလာက္ပါဘူးဘုရား။ ဘာလို႔လဲ ဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ ၾကမ္းကို ခြာ႐ံုတင္ မကဘဲ အမိုးပါ ဖြင့္ရလိမ့္မယ္ ဘုရား။ အရွင္ဘုရားတို႔ ေက်ာင္းေဆာင္ရဲ႕ တုိင္လံုးေတြက ေရွးေရွးက ေဆာက္လုပ္ထားတာ ျဖစ္လုိ႔ ဟိုး ေခါင္အထိ တစ္ဆက္တည္းေတြပါ ဘုရား"
ကာလသားေခါင္းရဲ႕ စကားကိုလည္း ၾကားလုိက္ေရာ တစ္အုပ္လံုး တိတ္ဆိတ္ၿပီး ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းမသိ အၾကံကုန္လို႔ ေျခကုန္လက္ပန္းက်သလို ျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဒီေတာ့ သူႀကီး လုပ္သူက ဝင္ေျပာရၿပီ။
"ကဲ .. ကဲ .. ။ ဒီကိစၥက ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အမ်ားႀကီး ပတ္သက္ေနေတာ့ ငါတို႔တေတြ ပစၥလက္ခက္ ဆံုးျဖတ္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ငါတို႔ လူႀကီးေတြ ေသခ်ာ တိုင္ပင္ၿပီး အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ရမယ္။ ငါတို႔ လူႀကီး ငါးေယာက္နဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး လုပ္ထားလိုက္မယ္။ အခု ဒီမွာ တ႐ုန္း႐ုန္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတာ မ်က္စိလည္း ေနာက္တယ္။ အလုပ္လည္း ပ်က္တယ္။ ကဲ မဆိုင္တဲ့ သူေတြ ျပန္ၾကေတာ့။ ေအာ္ ဒါနဲ႔ ကာလသား ၅ ေယာက္ေလာက္ ေနခဲ့။ လိုအပ္တာ လုပ္ရေအာင္။ ငါတို႔ရဲ႕ အဆင့္ျမင့္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ေတြ႕ခ်င္ရင္ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္မွ ျပန္လာၾကည့္ၾက။ ကဲ ကဲ ျပန္ၾကေတာ့" ဆိုၿပီး လူစု ခြဲခိုင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
သူတို႔ ေျခာက္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တကာလ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပံဳးစိျပံဳးစိနဲ႔ သမၼတ ဘုခ်္ အီရတ္ကို သိမ္းလိုက္ႏိုင္တဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ ကာလသားေတြကို ေခၚၿပီး စတင္ လႈပ္ရွားခုိင္းေတာ့တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အခု သူတို႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အေတာ္ေလးကို ေကာင္းတယ္။ လက္တစ္ဖက္ ျဖတ္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ တုိင္တစ္လံုး ျဖဳတ္စရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ၾကမ္းေတြ အမိုးေတြ ခြာစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ စရိတ္လည္း မေထာင္းတဲ့ အျပင္ အႏၱရာယ္လည္း အကင္းဆံုးေပါ႔။ ကေလးအတြက္ အႏၱရာယ္ကင္းသလို ေက်ာင္းေဆာင္အတြက္လည္း ဆရာေတာ္ မ်က္ခံုး မလႈပ္ရေတာ့ဘူး။ ဉာဏ္ႀကီးရွင္ေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က တကယ္ကို ထိေရာက္ေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ ရြာသမိုင္းအတြက္ သမိုင္းတင္ထုိက္သြားပါၿပီ။ ရြာသား ငါးေယာက္ကေတာ့ ေျမႀကီး တူးေနေလရဲ႕။ တိုင္လံုး ပတ္ပတ္လည္ေပါ႔။ အၾကံကေတာ့ ေျမႀကီးတူးၿပီး တိုင္လံုးေအာက္ကေန ကေလးကို ဆြဲထုတ္မယ္ ဆိုပဲဗ်။
ဝဝဝဝဝဝဝဝ xxx ဝဝဝဝဝဝဝဝ
စာဖတ္သူ ျပံဳးစိစိနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကၿပီထင္တယ္။ အရယ္ မေစာနဲ႔ဦး။ ကိုယ့္ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး လုပ္ခဲ့သမွ် လုပ္ရပ္ေတြ ေသခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါလား။ က်ေနာ္တို႔ ဖက္တြယ္ထားတဲ့ အရာေတြအတြက္ အိမ္ေတြ ၿဖိဳခဲ့ဖူးလား။ တိုင္ေတြ လွဲခဲ့ေလသလား။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ ေျမႀကီးကိုေကာ တူးဆြမိဖူးလား။ ကိုယ့္လက္ကိုေကာ ျဖတ္ပစ္ဖို႔အထိ ဆံုးျဖတ္မိၾကေသးလား။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ပဲႀကီးေလွာ္တစ္ဆုပ္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ၾကာ ေသြးေခၽြးနဲ႔ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ႀကီးကို ကၽြန္းတိုင္ႀကီးေတြလည္း လွဲ၊ ေက်ာက္စီထားတဲ့ အမိုးေတြမွ မခ်န္၊ ကိုယ့္ကို ေထာက္ကန္ေပးထားတဲ့ ေျမႀကီးကို အားမနာလွ်ာမက်ဳိး တူးဆြပစ္ေနတဲ့ လူတစ္စုေတာ့ ရွိသဗ်။ အဲ သူတို႔က သူႀကီးေတြေနာ္။ သြားမလုပ္နဲ႔ ႏွစ္လံုးျပဴးစာ မိမယ္။ ;P
ေသခ်ာတာကေတာ့ ပဲႀကီးေလွာ္တစ္ဆုပ္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္ၾကာ ေသြးေခၽြးနဲ႔ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ အိမ္ႀကီးကို ကၽြန္းတိုင္ႀကီးေတြလည္း လွဲ၊ ေက်ာက္စီထားတဲ့ အမိုးေတြမွ မခ်န္၊ ကိုယ့္ကို ေထာက္ကန္ေပးထားတဲ့ ေျမႀကီးကို အားမနာလွ်ာမက်ဳိး တူးဆြပစ္ေနတဲ့ လူတစ္စုေတာ့ ရွိသဗ်။ အဲ သူတို႔က သူႀကီးေတြေနာ္။ သြားမလုပ္နဲ႔ ႏွစ္လံုးျပဴးစာ မိမယ္။ ;P
