ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

အဲဒီ အခ်ိန္ကတည္းက ျမန္မာႏုိင္ငံကို ေသာင္းက်န္းသူေတြ အတြက္ လက္နက္ေတြ သြင္းတဲ့အခါမွာ ဒီ ယူနန္ အေဝးေျပးလမ္းမကိုပဲ သံုးခဲ့တယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း တ႐ုတ္ျပည္ေထာင္စု ျပန္လည္ထူေထာင္ၿပီး ေအးခ်မ္းေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ စစ္အစိုးရ လက္ထပ္မွာလည္း ေခတ္မီလက္နက္ေတြကို တ႐ုတ္အစိုးရဆီက ဝယ္ရင္လည္း ဒီလမ္းအတိုင္းပဲ ကုန္းလမ္းက ဆင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုေနာက္ပိုင္းမွာ လက္နက္တင္သြင္းမႈ နည္းသထက္ နည္းလာတာေၾကာင့္ ေခတ္သစ္အျမင္နဲ႔ အနက္ေရာင္ကို လက္ဘက္ေျခာက္လို႔ ေျပာင္းေျပာတဲ့သူလည္း ရွိလာပါတယ္။ ကမၻာေပၚမွာ တ႐ုတ္ႏုိင္ငံဟာ လက္ဘက္ေျခာက္ ရွယ္ထြက္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံပဲ မဟုတ္ပါလား။

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဆက္ၿပီး ခရီးဆက္ရမယ့္ ၿမိဳ႕က နန္လင္ၿမိဳ႕ပဲ ျဖစ္တယ္။ ကြမ္ရွီးျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္ပါ။ ယူနန္ျပည္နယ္နဲ႔ အေရွ႕ဘက္ ကပ္လ်က္မွာ ရွိတယ္။ နန္လင္ၿမိဳ႕ အေၾကာင္း မေျပာခင္မွာ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ဝယ္တဲ့အေၾကာင္းေလး နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ကူမင္းေရာက္တဲ့ ညမွာပဲ ေနာက္ခရီးစဥ္ေတြအတြက္ လက္မွတ္ ဝယ္ရေတာ့တယ္။ ကူမင္းၿမိဳ႕မွာကိုပဲ Ticketing Agency ေတြက ေပါမွေပါပဲ။ မနက္ျဖန္ မနက္ စီးမယ့္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ကို အခုမွ သြားဝယ္ေတာ့ ေသခ်ာတယ္ ေလွ်ာ့ေစ်း ဘယ္ရေတာ့မလဲ။ နဂို ျပဌာန္းထားတဲ့ ေစ်းအတုိင္းပဲ ဝယ္ရတယ္။ ေစ်းႏႈန္း သက္မွတ္တဲ့ ေနရာမွာလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ တစ္ခု ရွိတယ္။ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကေန တစ္ၿမိဳ႕ သြားဖို႔ ေရြးစရာ လမ္းသံုးလမ္း ရွိမယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ ကားနဲ႔ သြားမလား။ ရထားစီးမလား။ ေလယာဥ္စီးမလားေပါ႔။ ကားစီးလို႔ တစ္ဆယ္က်မယ္ ဆိုရင္ ရထားလက္မွတ္ခက (၁၅) က်ပ္နဲ႔ (၂၀) က်ပ္ ၾကား ရွိမွာ ေသခ်ာတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခကေတာ့ (၃၀) က်ပ္ေလာက္ ေပးရမယ္။ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ကို ၂ ပတ္နဲ႔ အထက္ ႀကိဳမွာလို႔ ရွိရင္ (၂၀) နဲ႔ (၂၅) က်ပ္ၾကား ရႏိုင္တာမို႔ ရထားခေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။ ဒါ သူတုိ႔ရဲ႕ ေယဘုယ် သက္မွတ္ခ်က္လို႔ က်ေနာ္ ေလ့လာမိပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက တ႐ုတ္ႏုိင္ငံ အေနနဲ႔ ကားလက္မွတ္၊ ရထားလက္မွတ္၊ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ အေပၚမွာ မျဖဳန္းေတာ့တာ ေတြ႕ရတယ္။ အေဝးေျပး ကားလက္မွတ္ေတြဆို ျမန္မာႏုိင္ငံက အဓိပတိဘတ္စ္ကား လက္မွတ္သာသာ ရွိတဲ့ စကၠဴေတြကိုပဲ သံုးေတာ့တယ္။ ရထားလက္မွတ္ ဆိုလည္း ထုိ႔အတူပဲ။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြေတာင္ A4 စကၠဴ အလတ္စားကို ေလးပိုင္းပိုင္းၿပီး လက္မွတ္လုပ္တယ္။ အခုဆို သူတို႔ရဲ႕ လက္မွတ္ကို E Ticket လို႔ ေခၚတယ္။ စကၠဴေပၚမွာ သြားမယ့္သူရဲ႕ သတင္းအခ်က္အလက္ပါမယ္။ ခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္ ပါမယ္။ ဒါပဲ။ ျမန္မာႏုိင္ငံလို Art Card နဲ႔ Carbon paper ေတြ သံုးၿပီး မျဖဳန္းေတာ့ဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အရင္းက (၁၀၀) က်ပ္ က်မယ္ဆိုရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္မွတ္ အရင္းက (၁) က်ပ္ေလာက္ပဲ က်ေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ သန္းနဲ႔ ခ်ီၿပီး လက္မွတ္ေတြ ေရာင္းေနရေတာ့ တစ္ေစာင္ကို ၉၉ က်ပ္ သက္သာရင္ သန္းနဲ႔ ခ်ီတဲ့ လက္မွတ္ဖိုးအတြက္ တြက္သာၾကည့္ေပေတာ့။ ၂၀၀၈ ခုနစ္ ၾသဂုတ္လ ကစၿပီး တ႐ုတ္အစိုးရက E Ticket ကို စၿပီး အသံုးျပဳေစတယ္။ ဒီေတာ့ အြန္လိုင္းကေန လက္မွတ္ဝယ္လို႔ရေတာ့ ဘာစာရြက္စာတမ္းမွ မလိုဘဲ ETicket No နဲ႔တင္ Boarding Pass ထုတ္လို႔ ရေနပါၿပီ။ ဒါဆို အရင္းက တစ္က်ပ္ေတာင္ မရွိေတာ့ဘူးေပါ႔။

ကြမ္ရွီးျပည္နယ္က ကိုယ္ပိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ျပည္နယ္တစ္ခုပါ။ သီးျခားယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လူမ်ဳိးစုေတြ ေနထုိင္တဲ့ ျပည္နယ္မို႔ ကိုယ္ပုိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ ေပးထားတယ္ ထင္ပါ႔။ အဲဒီ ျပည္နယ္မွာ ရွိတဲ့ တုိင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစု အမ်ားစုက ခမာႏြယ္ဝင္ေတြ ျဖစ္မယ္။ ဗီယက္နမ္ႏုိင္ငံရဲ႕ တံခါးဖြင့္ စီးပြားေရးစနစ္ကို အမ်ားဆံုး လက္ေတြ႕ အက်ဳိးခံစားရတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းကို ျပပါဆိုရင္ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ကြမ္ရွီးျပည္နယ္ကို လက္ညိဳးထုိးရေတာ့မွာပဲ။ အရင္ ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္နဲ႔ သြားေနတဲ့ ျပည္နယ္ စီးပြားေရး အေျခအေနဟာ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ တံခါးဖြင့္ ႀကိဳဆိုမႈေၾကာင့္ တ႐ုတ္ကုန္စည္ေတြ ဒလေဟာ စီးဆင္းတဲ့ ေရစီးေၾကာင့္ အင္မတန္မွ ေခါင္းေထာင္လာတယ္။ အခုဆိုရင္ စီးပြားေရး တုိးတက္မႈဟာ ယူနန္ျပည္နယ္ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အာဆီယံရဲ႕ ဂိတ္ဝအျဖစ္ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာ၊ လာအို နဲ႔ ထိုင္းႏုိင္ငံ စတဲ့ ႏိုင္ငံသံုးခုနဲ႔ ထိဆက္ေနတဲ့ ယူနန္ျပည္နယ္ကို ေက်ာ္တက္ၿပီး အာဆီယံရဲ႕ ဂိတ္ဝသဖြယ္ ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ ကြမ္ရွီး ျပည္နယ္ကို ခ်ီးက်ဴးရမွာပါ။ ဒါ ဗီယက္နမ္ရဲ႕ တိုးတက္မႈ ေရစီးေၾကာင္းကို ပါးနပ္စြာ အသံုးခ်တတ္တဲ့ ကြမ္ရွီးျပည္နယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉးရဲ႕ အရည္အခ်င္းလို႔လည္း ဆိုႏုိင္ပါတယ္။

ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီး အဆင့္ကို ျမႇင့္တင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ပဲ ရွိေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕ျပ အေနအထားအရ နန္လင္ၿမိဳ႕ဟာ ကူမင္းၿမိဳ႕ကုိ မမီေသးတာေတာ့ အမွန္ပါ။ ေလယာဥ္ကြင္းကေန ၿမိဳ႕ျပေနရာကို ေရာက္ဖို႔ အတြက္ ကီလိုမီတာ (၂၀) ကြာေဝးပါတယ္။ အထပ္ျမင့္တုိက္ေတြ က်ဳိ႕တို႔က်ဲတဲပဲ ရွိေသးတယ္။ Construction Sites ေဆာက္လုပ္ဆဲ ေျမေနရာေတြ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ရတယ္။ က်ေနာ္ နန္လင္ၿမိဳ႕ကုိ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္က တရုတ္အာဆီယံ ကုန္စည္ျပပြဲ က်င္းပဖို႔ တစ္ပတ္ပဲ လိုေတာ့တာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႕အႏွံ႔ အလွအပေတြနဲ႔ ျပင္ဆင္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေနရာတကာမွာ ႀကိဳဆိုပါ၏ ဆိုတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ေတြ ျမင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ နန္လင္ၿမိဳ႕ကို ပထမဆံုး ေရာက္ဖူးျခင္းပါ။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ နန္လင္ကို မနက္ေရာက္ၿပီး ညေနပဲ ေလယာဥ္နဲ႔ ကြမ္က်ဳိး (GuangZhou) ၿမိဳ႕ကို ထြက္ခြာရပါတယ္။ က်ေနာ္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ေနရတဲ့ အခ်ိန္က စုစုေပါင္းမွ ေလးနာရီ မျပည့္တာေၾကာင့္ နန္လင္အေၾကာင္း မ်ားမ်ားစားစား မသိခဲ့ရပါဘူး။ တုိက္ ခပ္က်ဲက်ဲနဲ႔ တည္ေဆာက္ဆဲ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ လို႔ပဲ မွတ္ခ်က္ ခ်ႏုိင္လိုက္ပါတယ္။

(ဆက္ရန္)