ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

ေစတနာဆိုတာ ေစ့ေဆာ္မႈလို႔ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ေကာင္းတာ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ေကာင္းတဲ့ ေစတနာလုိ႔ သက္မွတ္ၾကတယ္။ လူတိုင္းဟာ ေကာင္းတဲ့ေစတနာနဲ႔ (သူတုိ႔ရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္အရ) ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပဳျပင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ လူေတြခ်ည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ ေစတနာတုိင္း ေကာင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ျဖစ္မလား။ ၁၉၄၁ ကေန ၁၉၄၅ ခုနစ္အထိ အာရွမွာ ဖက္ဆစ္စနစ္ရယ္လို႔ ရွိခဲ့တယ္။ ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာရင္ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ က်ဴးေက်ာ္မႈေပါ႔။ အဲဒီ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ဂ်ပန္ေတြေၾကာင့္ ေသရေက်ရတဲ့ လူ အေရအတြက္ဟာ သန္းကို ရာဂဏန္းရွိပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ေတြ ေမးၾကည့္လိုက္ပါ။ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္မလဲလို႔။ သူတုိ႔ႏိုင္ငံ (ဂ်ပန္) လို ေခတ္မီ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ လက္တြဲ ေခၚယူဖုိ႔ ႀကိဳးစားျခင္းပါလို႔ သူတုိ႔ ေျပာလိမ့္မယ္။ စနစ္တစ္ခုကို ေျပာင္းဖုိ႔ ျပည္သူေတြ စေတးရတာလည္း မဆန္းပါဘူးလို႔ သူတို႔ ေျပာပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါ သူတို႔ရဲ႕ ေစတနာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေအာ္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေစတနာဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ၾကည္ႏူးေနလို႔ ရမလား။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ေကာင္းတဲ့ေစတနာလို႔ေကာ ျမင္လို႔ရသလား။ က်ေနာ္တုိ႔ အတြက္ေတာ့ အဲဒီလုပ္ရပ္ဟာ အဆိုးေကာ္လံထဲမွာ စာရင္းသြင္းထားလိုက္တယ္။

က်ေနာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ခံယူခ်က္ျခင္း ဆန္႔က်င္လာတဲ့ အခါမွာ တစ္ဘက္က ေနာက္တစ္ဘက္ကို လႊမ္းမိုးဖို႔ ႀကိဳးစားလာေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ကိုယ့္ခံယူခ်က္ ဘယ္ေလာက္ မွန္ကန္ေၾကာင္း အေထာက္အထားေတြ ရွာေတာ့တယ္။ မရင့္က်က္တဲ့ လူေတြက် ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ခံယူခ်က္အတြက္ အားနည္းခ်က္ေတြ မရွိရွိတာ ဆြဲထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္ရင္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္ၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က ကမ႓ာႀကီးကို ကိုင္လႈပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ကမ႓ာေျမႀကီး သာယာဝေျပာဖုိ႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ေကာင္ကင္ေပၚက သိၾကားမင္းကို တုတ္နဲ႔ ထုိးခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သူေနပါလားလို႔ ႀကီးမွ ေတြးလာမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္တုိင္း အဲဒီလူကို ျပင္ခုိင္းဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ တစ္ဘက္လူကလဲ အဲလိုပဲ စဥ္းစားေနေတာ့ သေဘာတူညီမႈဆိုတာ ရလာႏိုင္ပါ႔မလား။ သေဘာတူညီမႈ မရရင္ေကာ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေတာ့မလား။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ အာဏာလုၾကရင္ေကာ။ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ စနစ္ႏွစ္ခု တြန္းတိုက္မိၾကရင္ေကာ။

ငလ်င္လႈပ္ရင္ တုိက္ေတြၿပိဳၿပီး လူေတြေသၾကလို႔ တိုက္မေဆာက္ဘဲ ေနသင့္သလား။ ႏိုင္ငံ ႏွစ္ႏိုင္ငံက လက္နက္ေတြ ဖ်က္သိမ္းလိုက္လို႔ အဲဒီ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ခိုက္ရန္ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ကေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ရန္ျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္တည္း ေနခိုင္းထားသင့္သလား။ ညိႇႏႈိင္းမႈကို အေျဖရွာဖို႔ တစ္ဘက္ဘက္က ႏုတ္ထြက္ေပးရမွာလား။ ခိုးဆိုး လုယက္မႈေတြအတြက္ လူမိုက္ေတြကို ဖမ္းဆီးသုတ္သင္ျခင္းက အေျဖလား။ အဲဒီ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကည့္ၾကည့္ပါ။ မေျဖခင္ဆက္ၾကားမွာ ေအာက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို အရင္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ပံုျပင္ေလး ဖတ္ၿပီးမွ ဆက္စဥ္းစားရတာ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းေသး။

ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဟာ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ဖို႔အတြက္ သူ႔ မႉးမတ္ေတြကို စီစဥ္ခုိင္းသတဲ့။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အေသအခ်ာ ေလ့လာလို႔ရေအာင္ ရွင္ဘုရင္က ေျခလ်င္ လွည့္လည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း လွည့္လည္ခ်င္တယ္။ ေနာက္မွ တုိင္းျပည္တႏွံ႔တလ်ား လွည့္လည္ဖို႔ စီစဥ္ခုိင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ ဘုရင္ႀကီး ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္းကို လွည့္လည္သြားၿပီး အျပန္ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားရွာတယ္။ သူ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီေလာက္ လမ္းမေလွ်ာက္ဖူးေတာ့ ေျခဖဝါးေတာ္ ႏုႏု ေသြးေျခ ဥသေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီခရီးေလးေတာင္ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းေနရင္ တစ္တုိင္းျပည္လံုး ေျခလ်င္ လွည့္လည္ရရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ရခ်ည္ရဲ႕။ သူရဲ႕ အမိန္႔ကိုလည္း မ႐ုတ္သိမ္းခ်င္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက အၾကံထုတ္ေလေတာ့တယ္။ ခပ္ထန္မာေက်ာတဲ့ ေျမျပင္ေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းရတာမို႔ ေျခေထာက္ ေပါက္ျပဲ ကြဲရွတာေၾကာင့္ သူ တိုင္းခန္း မလွည့္လည္ခင္ ေျခဖဝါးေတာ္ ႏူးညံ့သြားေအာင္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သားေရေတြ ခင္းေစေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ တစ္တုိင္းျပည္လံုး လမ္းတေလွ်ာက္ သားေရခင္းမွေတာ့ ေသလိုက္မယ့္ တိရိစၧာန္ေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့ ေျခေထာက္က ေတာ္႐ံုနဲ႔ မနာေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ထိုက္တန္ပါ႔မလား။

ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အခိုင္းေစတစ္ေယာက္က ဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ျပည့္စံုေလရဲ႕။ အႀကီးအကဲေတြရဲ႕ ေဘးမွာ ေနတဲ့ အၾကံေပးေတြဟာ ဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ျပည့္စံု႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ပါ႔မလား။ ဘယ္လံုေလာက္မလဲ။ သတၱိရွိဖို႔လည္း အေရးႀကီးသဗ်။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကို သတၱိရွိရွိ ေလွ်ာက္တင္ေတာ့တာေပါ႔။ "အရွင္ဘုရား အခုလို ဘာလို႔ မလုိအပ္ဘဲ ပိုက္ဆံေတြ အဲဒီေလာက္ ျဖဳန္းပစ္ခ်င္ရတာလဲ။ သားေရ အပိုင္းအစ ေသးေသးေလး ျဖတ္ၿပီး အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ထုတ္ထားလိုက္ရင္ မၿပီးေပဘူးလား။" လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။ ဒါမွ ဘုရင္ႀကီးက အခုိင္းေစရဲ႕ အၾကံကို လက္ခံၿပီး ဘိနပ္အေနနဲ႔ ခ်ဳပ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္ေလေတာ့တယ္။

ဒီပံုျပင္ေလးက ဘာ ရလိုက္ပါသလဲ။
က်ေနာ္တို႔ ေနထုိင္တဲ့ ကမ႓ာေျမႀကီးကို သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ဖန္တီးခ်င္ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ အရင္ျပင္ဖုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို။ ေလာကႀကီးကို မဟုတ္ပါဘူး။