ေနာင္တကို စျမံဳ႕ျပန္ျခင္း
31 March 2008
၂၀၀၈ ခုနစ္၊ မတ္လ၊ ၃၁ ရက္ (တနလၤာေန႔)
ပထမေတာ့ ျပႆနာတစ္ခုခု ျဖစ္လာရင္ သူတပါးကို အျပစ္တင္တယ္။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္မိေတာ့တယ္။
အခုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္မတင္တတ္ေတာ့ဘူး။
မေန႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္အတြက္ ေနာင္တရမိတယ္။ “ဒီလိုမွန္း သိရင္” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔ ေဒါသထြက္တယ္။ ေလာကဓံက ငါ႔ကုိ မ်က္ႏွာသာ မေပးဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္က ငါ႔ကုိ မၾကည္ျဖဴဘူး။ လူေတြက အေကာင္းမျမင္ဘူး။ သူတုိ႔က ငါ႔ေစတနာကို နားမလည္ဘူး။ ငါ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို သေဘာမေပါက္ဘူး။ ငါ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို အားမေပးဘူး။ ငါ႔ရဲ႕ ဆႏၵကို မလိုက္ေလ်ာႏုိင္ၾကဘူး။ ငါ႔ဆို မေကာင္းခ်ည္း ေျပာေနၾကတယ္။
ဒီလို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ ငါေတြနဲ႔ ၀န္းရံေနတဲ့ အေတြးေတြဟာ အတၱရဲ႕ ပံုေဆာင္ခဲေတြလို႔ နားလည္သေဘာေပါက္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရွိတဲ့ အတၱရဲ႕ အရာေရာက္တဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ၫႊန္ၾကားမႈေတြကို ျမင္ေတြ႕လာတယ္။ သိရွိလာတယ္။ အတၱရဲ႕ ႀကိဳးကိုင္မႈေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ေနတဲ့ လူေတြကို သနားတတ္လာတယ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုလည္း သနားလာမိတယ္။
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ အျပစ္တင္မိေတာ့တယ္။
အခုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္မတင္တတ္ေတာ့ဘူး။
မေန႔က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္အတြက္ ေနာင္တရမိတယ္။ “ဒီလိုမွန္း သိရင္” ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြနဲ႔ ေဒါသထြက္တယ္။ ေလာကဓံက ငါ႔ကုိ မ်က္ႏွာသာ မေပးဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္က ငါ႔ကုိ မၾကည္ျဖဴဘူး။ လူေတြက အေကာင္းမျမင္ဘူး။ သူတုိ႔က ငါ႔ေစတနာကို နားမလည္ဘူး။ ငါ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို သေဘာမေပါက္ဘူး။ ငါ႔ရဲ႕ ရည္မွန္းခ်က္ကို အားမေပးဘူး။ ငါ႔ရဲ႕ ဆႏၵကို မလိုက္ေလ်ာႏုိင္ၾကဘူး။ ငါ႔ဆို မေကာင္းခ်ည္း ေျပာေနၾကတယ္။
ဒီလို ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈေတြရဲ႕ အဆံုးသတ္မွာ ငါေတြနဲ႔ ၀န္းရံေနတဲ့ အေတြးေတြဟာ အတၱရဲ႕ ပံုေဆာင္ခဲေတြလို႔ နားလည္သေဘာေပါက္လာတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရွိတဲ့ အတၱရဲ႕ အရာေရာက္တဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ ၫႊန္ၾကားမႈေတြကို ျမင္ေတြ႕လာတယ္။ သိရွိလာတယ္။ အတၱရဲ႕ ႀကိဳးကိုင္မႈေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ေနတဲ့ လူေတြကို သနားတတ္လာတယ္။ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုလည္း သနားလာမိတယ္။
ဒါနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ ျပႆနာျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အရင္ ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ ဂ်စ္ကန္ကန္ ေျပာတတ္တဲ့ လူေတြၾကားမွာ ငါဆိုရင္ေကာ အဲဒီလို ေျပာမလားလို႔ ေတြးလာမိတယ္။ အျပစ္လုပ္တတ္တဲ့ လူေတြၾကားက လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ အျပစ္လုပ္သူခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာတယ္။ ငါဆိုလည္း ဆဲမိမယ္၊ လုပ္မိမယ္ေပါ႔။ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ လူ၊ အသိပညာ အတတ္ပညာ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ လူ ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူဆိုရင္ မွားတတ္မယ္။ ဒီျပႆနာမွာ ငါ႔လုပ္လိုက္မိလို႔ မ်ားလား။ ငါ႔ ပေရာဂေကာ ကင္းရဲ႕လား။ ငါ လုပ္မိလို႔မ်ား ဒီလို ျဖစ္သြားတာလား။ ငါသာ ၀င္မပါမိရင္ ဒီေလာက္ ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ့္ဖာသာ ၾကည့္ျပန္ေတာ့ အျပစ္ေတြ တစ္ပံုႀကီးနဲ႔ေပါ႔။ ကိုယ့္ကုိယ္ကို ႀကိတ္ၿပီး ဆဲဆိုလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ငါ႔ေၾကာင့္၊ ငါ႔ေၾကာင့္နဲ႔ပဲ ပူေဆြးလို႔ မဆံုးေတာ့ဘူး။ သူတပါးကို အျပစ္ျမင္တာထက္ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အျပစ္တင္မိရင္ ပုိခံစားရတယ္။
ၾကာေတာ့ အတိတ္ကုိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေနသေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မတိုးတက္ဘူး ဆိုတာ နားလည္လာတယ္။ ေနာင္တရတာ၊ ပူေဆြးတာ၊ ေၾကကြဲတာ ဒါေတြဟာ အတိတ္ကို စားျမံဳ႕ျပန္တာပဲ။ အမွားတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အမွန္တရား ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အမွားဆိုတာႀကီးနဲ႔ပဲ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနရင္ အမွန္ဆီကုိ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ အမွန္တရားဟာ အမွားေတြရွိမွ ပိုပီျပင္တယ္။ အမွားေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္မွ အမွန္တရားရဲ႕ တန္ဖုိးကို နားလည္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ အမွားေတြနဲ႔ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးဆပ္လုိက္ရတဲ့ တန္ဖိုးဟာ အမွန္တရားရဲ႕ တန္ဖိုးပဲ။ က်န္းမာေရးရဲ႕ တန္းဖုိးကုိ နာမက်န္းျဖစ္မွ နားလည္ႏိုင္မယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ ရွိျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္သြားမွ နားလည္မယ္။ သြားေတြ စံုစံုလင္လင္ ရွိတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးကုိ အသက္ေတြႀကီးၿပီး သြားေတြ ကၽြတ္ကုန္တဲ့ အခါမွ ေကာင္းေကာင္း နားလည္သြားတယ္။ မွားဖူးမွ အမွန္ကို နားလည္လာမယ္။ အမွန္ကို တန္ဖိုးထားမယ္။ အမွန္ကို ခံစားတတ္မယ္။
အမွန္အတြက္ အမွားဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ပဲ။ အမွားေတြ တစီးတတန္းႀကီး ျဖစ္ေနတာ သိတဲ့အခ်ိန္ ဆင္ျခင္မိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အမွန္ေတြ တစီတတန္းႀကီး လုပ္ႏိုင္လာလိမ့္မယ္။ ေရွးဆို႐ိုးေလး တစ္ခု ရွိပါတယ္။
ငါ႔ေနာက္ကို အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာလို႔ ျပႆနာပဲ ဆိုၿပီး ေျပးလိုက္ရတာ ေမာေနတာပဲ။ ခရီးလမ္းဆံုးခါနီးမွ ငါ႔ကုိ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးေမာင္းထိုးေပးေနတာပါလားလို႔ သတိထားမိေတာ့တယ္။
ကိုယ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အမွားေတြကုိ အျပစ္ေတြကုိ ဘ၀လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းျပေပးႏိုင္မယ့္ မီးေမာင္းႀကီးအေနနဲ႔ အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းဟာ ပိုၿပီး လင္းလက္လာပါလိမ့္မယ္။
ျမားဒါဏ္ရာနဲ႔ အဆိပ္မိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေဆးကုသဖုိ႔က အေရးႀကီးဆံုးပါ။ ဒီျမား ဘယ္က လာသလဲ။ ဘယ္သူ ပစ္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ပစ္တာလဲ ဆုိတာေတြက အနာေပ်ာက္ကင္းေရးထက္ ပိုအေရးႀကီး နုိင္ဦးမလား။
အမွားတစ္ခုအတြက္ အတိတ္ကို ေကာက္ေၾကာင္း မလိုက္တတ္ေတာ့ဘူး။ အတိတ္မွာ ရစ္မူးေနတာ မိုက္မဲမႈပဲ။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ အျပစ္ျဖစ္ရသလဲ ဆိုတာထက္၊ ဘယ္ေၾကာင့္ အက်ဳိးပ်က္ရသလဲ ဆုိတာထက္၊ လက္တေလာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာရဲ႕ ေရွ႕ေရးက ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ေ၀ဒနာကို ဘယ္လိုကုစားမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ႀကိဳးစားၿပီး အေျဖရွာေနမိေတာ့တယ္။ ထပ္မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ကာကြယ္မလဲ ဆိုတာကိုလည္း ေလ့လာဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ဦးေပါ႔။
ၾကာေတာ့ အတိတ္ကုိ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေနသေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မတိုးတက္ဘူး ဆိုတာ နားလည္လာတယ္။ ေနာင္တရတာ၊ ပူေဆြးတာ၊ ေၾကကြဲတာ ဒါေတြဟာ အတိတ္ကို စားျမံဳ႕ျပန္တာပဲ။ အမွားတစ္ခုရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာ အမွန္တရား ရွိပါတယ္။ အဲဒီ အမွားဆိုတာႀကီးနဲ႔ပဲ လံုးခ်ာလည္လိုက္ေနရင္ အမွန္ဆီကုိ မေရာက္ေတာ့ဘူး။ အမွန္တရားဟာ အမွားေတြရွိမွ ပိုပီျပင္တယ္။ အမွားေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္မွ အမွန္တရားရဲ႕ တန္ဖုိးကို နားလည္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ အမွားေတြနဲ႔ တန္ရာတန္ေၾကး ေပးဆပ္လုိက္ရတဲ့ တန္ဖိုးဟာ အမွန္တရားရဲ႕ တန္ဖိုးပဲ။ က်န္းမာေရးရဲ႕ တန္းဖုိးကုိ နာမက်န္းျဖစ္မွ နားလည္ႏိုင္မယ္။ လက္ႏွစ္ဖက္ ရွိျခင္းရဲ႕ တန္ဖုိးကုိ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္သြားမွ နားလည္မယ္။ သြားေတြ စံုစံုလင္လင္ ရွိတဲ့ အက်ဳိးေက်းဇူးကုိ အသက္ေတြႀကီးၿပီး သြားေတြ ကၽြတ္ကုန္တဲ့ အခါမွ ေကာင္းေကာင္း နားလည္သြားတယ္။ မွားဖူးမွ အမွန္ကို နားလည္လာမယ္။ အမွန္ကို တန္ဖိုးထားမယ္။ အမွန္ကို ခံစားတတ္မယ္။
အမွန္အတြက္ အမွားဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္ပဲ။ အမွားေတြ တစီးတတန္းႀကီး ျဖစ္ေနတာ သိတဲ့အခ်ိန္ ဆင္ျခင္မိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အမွန္ေတြ တစီတတန္းႀကီး လုပ္ႏိုင္လာလိမ့္မယ္။ ေရွးဆို႐ိုးေလး တစ္ခု ရွိပါတယ္။
ငါ႔ေနာက္ကို အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ထပ္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာလို႔ ျပႆနာပဲ ဆိုၿပီး ေျပးလိုက္ရတာ ေမာေနတာပဲ။ ခရီးလမ္းဆံုးခါနီးမွ ငါ႔ကုိ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးေမာင္းထိုးေပးေနတာပါလားလို႔ သတိထားမိေတာ့တယ္။
ကိုယ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အမွားေတြကုိ အျပစ္ေတြကုိ ဘ၀လမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းျပေပးႏိုင္မယ့္ မီးေမာင္းႀကီးအေနနဲ႔ အသံုးခ်ႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းဟာ ပိုၿပီး လင္းလက္လာပါလိမ့္မယ္။
ျမားဒါဏ္ရာနဲ႔ အဆိပ္မိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေဆးကုသဖုိ႔က အေရးႀကီးဆံုးပါ။ ဒီျမား ဘယ္က လာသလဲ။ ဘယ္သူ ပစ္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ပစ္တာလဲ ဆုိတာေတြက အနာေပ်ာက္ကင္းေရးထက္ ပိုအေရးႀကီး နုိင္ဦးမလား။
အမွားတစ္ခုအတြက္ အတိတ္ကို ေကာက္ေၾကာင္း မလိုက္တတ္ေတာ့ဘူး။ အတိတ္မွာ ရစ္မူးေနတာ မိုက္မဲမႈပဲ။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ အျပစ္ျဖစ္ရသလဲ ဆိုတာထက္၊ ဘယ္ေၾကာင့္ အက်ဳိးပ်က္ရသလဲ ဆုိတာထက္၊ လက္တေလာ ျဖစ္ေနတဲ့ ျပႆနာရဲ႕ ေရွ႕ေရးက ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။ ေ၀ဒနာကို ဘယ္လိုကုစားမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ႀကိဳးစားၿပီး အေျဖရွာေနမိေတာ့တယ္။ ထပ္မျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လို ကာကြယ္မလဲ ဆိုတာကိုလည္း ေလ့လာဖုိ႔ မေမ့နဲ႔ဦးေပါ႔။
