အျပံဳးခြန္အား ေပးသနားပါ
07 March 2008
၂၀၀၈ ခုနစ္၊ မတ္လ၊ ၇ရက္ (ေသာၾကာေန႔)
လူအေတာ္မ်ားမ်ား ျပံဳးဖုိ႔ ခဲယဥ္းၾကတယ္။ တစ္ေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို ႐ွဳံ႕မဲ့စြာနဲ႔ ျဖဳန္းတီးပစ္ၾကတယ္။ ျပံဳးဖုိ႔ ေမ့ေနၾကပံုပဲ။ လူေတြဟာ ေသာကရဲ႕ ဖိစီးမႈေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ေနၾကသလို ေသာကကို တြန္းလွန္ဖုိ႔ ေမ့ေနၾကတယ္။ ေသာကဟာ လူတိုင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အားလံုးရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ တစ္ခုပါ။ ေသာကကင္းတဲ့ လူဆုိတာ မရွိပါဘူး။ အလိုမက်ရင္ ေသာကဆိုတာ ျဖစ္လာတာပါပဲ။ ေလာကမွာ အလိုမက်စရာ တစ္ပံုႀကီးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ေသာကေတြ တစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီး ထမ္းထားရတယ္။ ပိုးထားရတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လူေတြမွာ ေသာက မရွိဘူးလို႔ ထင္ရတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘယ္လို လူမ်ဳိးေတြလဲ။ ေငြေၾကး၊ အာဏာ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသူေတြလား။ မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကို ဒီထပ္ မ်ားမ်ားရဖုိ႔ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေနရတယ္။ ရွိထားတဲ့ အရာေတြ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ပူပင္ေနရတယ္။ တစ္ေနကုန္ မ်က္ေမွာင္ႀကီး ႀကံဳ႕ၿပီး ေသာကေရာက္ေနၾကတယ္။ မ်က္ေထာင့္နီနီနဲ႔ ေဒါသထြက္ေနရတယ္။ ဒါဆို ဘယ္လုိလူေတြလို႔ ထင္သလဲ။ ရယ္ေမာေနတဲ့သူ၊ ျပံဳးေနတဲ့သူေတြပါ။ သူတုိ႔က ေသာကကို ေက်ာခိုင္းေနတာ။ အံတုေနတာ။ သူတို႔ဆီမွာ ေသာက မရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ွက္ထားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ။ ဂ႐ုမစိုက္တာ။ ျပံဳးေနတဲ့ လူေတြဟာ ေသာကကို အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ တခ်ဳိ႕လူေတြမွာ ေသာက မရွိဘူးလို႔ ထင္ရတယ္။ အဲဒီလူေတြဟာ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘယ္လို လူမ်ဳိးေတြလဲ။ ေငြေၾကး၊ အာဏာ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကသူေတြလား။ မဟုတ္ဘူး၊ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈကို ဒီထပ္ မ်ားမ်ားရဖုိ႔ ေၾကာင့္ၾကစိုက္ေနရတယ္။ ရွိထားတဲ့ အရာေတြ ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔ ပူပင္ေနရတယ္။ တစ္ေနကုန္ မ်က္ေမွာင္ႀကီး ႀကံဳ႕ၿပီး ေသာကေရာက္ေနၾကတယ္။ မ်က္ေထာင့္နီနီနဲ႔ ေဒါသထြက္ေနရတယ္။ ဒါဆို ဘယ္လုိလူေတြလို႔ ထင္သလဲ။ ရယ္ေမာေနတဲ့သူ၊ ျပံဳးေနတဲ့သူေတြပါ။ သူတုိ႔က ေသာကကို ေက်ာခိုင္းေနတာ။ အံတုေနတာ။ သူတို႔ဆီမွာ ေသာက မရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ၀ွက္ထားတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ။ ဂ႐ုမစိုက္တာ။ ျပံဳးေနတဲ့ လူေတြဟာ ေသာကကို အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ဥေပကၡာ ျပဳထားၾကတယ္။
အျပံဳးဆုိတဲ့ ေနရာမွာ အျပံဳးက အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေတာ့ ဘယ္လုိ အျပံဳးမ်ဳိး ျဖစ္ေလမလဲလို႔ စဥ္းစားေနၾကမယ္ထင္တယ္။ အျပံဳး ဘယ္ႏွမ်ဳိးေလာက္ ရွိမလဲ ဆိုတာ ဒီေနရာမွာ မေဆြးေႏြးခ်င္ပါဘူး။ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ျပံဳးတဲ့ အျပံဳးမ်ဳိးကို ဆိုလိုတာပါ။
အျပံဳးတစ္ခုဟာ ေသာကကို တြန္းလွန္ဖုိ႔ ခြန္အားေတြ ျဖစ္ေစတယ္။ လူဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြဟာ တဒဂၤ တခဏတာပဲ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ လွ်ပ္စီးလ်ပ္သလိုပဲ။ ဖ်က္ခနဲဆို ၿပီးသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ဆင္းရဲတာကို မ်ားမ်ားျမင္ရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႔ဆို တခဏတာပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကတာလဲ။ ဘာလို႔လဲ။ လူေတြဟာ စိတ္ဆင္းရဲမႈဆိုတာ မေကာင္းမွန္းသိတယ္။ မေကာင္းမွန္း သိၾကေပမယ့္ အဲဒီ မေကာင္းတာႀကီးကိုပဲ ဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။ တခဏတာ ေရာက္လာတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို မစြန္႔မပစ္ရက္နဲ႔ ဖက္တြယ္ထားတယ္။ အဖန္တလဲလဲ စဥ္းစားျခင္းအားျဖင့္ ဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။ ခဏခဏ စဥ္းစားေနလိုက္ေတာ့ ေသာကကို ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေအာင္ အားသစ္ေလာင္းသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလို နားမလည္ၾကေတာ့ ေသာကကို ေျခရာခံ လိုက္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ရွာေဖြေလ ေတြ႕ရွိေလ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ဒါကို မေနတတ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ေသာကဟာ အနားမွာရွိေနတာ သိရင္ သြားမၾကည့္နဲ႔။ လိုက္လာလိမ့္မယ္။ မရွိသလို ေနလိုက္ရင္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းသြားမွာပါ။
ေသာကဟာ အျပံဳးကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္သလို အျပန္အလွန္အားျဖင့္ အျပံဳးဟာလည္း ေသာကကို ေက်ပ်က္ေစႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြဟာ လူ႔ဘ၀ကို စတင္ကတည္းက ငိုၿပီး ေမြးဖြားခဲ့ရတယ္။ ေသခါနီး စကၠန္႔ပိုင္းေတြမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ ဆိုတာ မရွိၾကဘူး။ ဘ၀ရဲ႕ အလယ္မွာလည္း အ႐ႈပ္ေတြလုပ္ၿပီး အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္မွာ မရွိဘဲ အတိတ္နဲ႔ အနာဂါတ္ေတြမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အတိတ္ကိုပဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ေနာင္တေတြပဲ အဖန္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အနာဂါတ္မွာခ်ည္း စိတ္ေရာက္ေနေတာ့ ေတြေ၀မႈေတြပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ျဖစ္ေနတယ္။ မေန႔က မလုပ္မိေလျခင္း ဆိုၿပီး ေနာင္တရမိတယ္။ မနက္ျဖန္ ဟိုဟာေလး လုပ္ရင္ ေကာင္းမလားဆုိၿပီး ေတြေ၀ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားလံုးဟာ ေသာကကို လက္လ်က္ ေခၚေနၾကတယ္။ ရွိႏွင့္ၿပီးသား ေသာကကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ မစဥ္းစားအားဘူး၊ မလုပ္အားဘူး။
တစ္ေန႔လံုးေနလို႔ တစ္ခါ မျပံဳးတဲ့လူေတြ က်ေနာ္ အျပင္မွာ အမ်ားႀကီး ျမင္ဖူးတယ္။ သူတို႔ကုိ ၾကည့္လိုက္ရင္ အျမဲလိုလို မ်က္ေမွာင္ ၾကံဳ႕ထားၾကတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ျမင္တာနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ ခံေနရတယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။ သူတို႔ေတြ ျပံဳးဖုိ႔ ေမ့ေနၾကတယ္။ ျပံဳးေကာ ျပံဳးတတ္ေသးလား ဆိုတာေတာင္ သံသယ ရွိမိတယ္။ တခ်ဳိ႕ က်ျပန္ေတာ့လည္း ဘာေသာကမွ မရွိဘူးလို႔ ထင္ရေအာင္ကို မ်က္ႏွာက ျပံဳးခ်ဳိေနတယ္။ ေသာက မရွိလို႔ ျပံဳးေနႏိုင္တာလား။ ျပံဳးေနႏိုင္လို႔ ေသာက မရွိဘူးလို႔ ထင္ရတာလား။ ဒါ စဥ္းစားစရာပါ။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ေလာကမွာ ေသာက မရွိတဲ့လူ ဆိုတာ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသာကမရွိလို႔ ျပံဳးေနႏိုင္တယ္ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ က်က္သေရ အင္မတန္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်က္သေရ ရွိမယ့္ အေဆာင္တစ္ခုဆိုရင္ အျပံဳးကိုပဲ ၫႊန္ခ်င္ပါတယ္။ အျမဲ ျပံဳးေနတတ္တဲ့ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားဟာ အင္မတန္ မွတ္သားဖုိ႔ ေကာင္းလို႔ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
အန္တီကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အျမဲ ျပံဳးလို႔ က်က္သေရကို ရွိေနတာပဲေနာ္။
ေအာ္ ... အန္တီတုိ႔မွာ လူခ်စ္လူခင္ေပါေအာင္ တန္ဆာဆင္ႏိုင္တဲ့ ရတနာေတြ သူမ်ားလို မရွိေတာ့ ဒီအျပံဳးေလးပဲ အျမဲ ေဆာင္ထားရတာေပါ႔ကြယ္။
အျပံဳးတစ္ခုဟာ ေသာကကို တြန္းလွန္ဖုိ႔ ခြန္အားေတြ ျဖစ္ေစတယ္။ လူဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြဟာ တဒဂၤ တခဏတာပဲ ျဖစ္ေပၚေနတယ္။ လွ်ပ္စီးလ်ပ္သလိုပဲ။ ဖ်က္ခနဲဆို ၿပီးသြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ဆင္းရဲတာကို မ်ားမ်ားျမင္ရၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဖုိ႔ဆို တခဏတာပဲ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကတာလဲ။ ဘာလို႔လဲ။ လူေတြဟာ စိတ္ဆင္းရဲမႈဆိုတာ မေကာင္းမွန္းသိတယ္။ မေကာင္းမွန္း သိၾကေပမယ့္ အဲဒီ မေကာင္းတာႀကီးကိုပဲ ဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။ တခဏတာ ေရာက္လာတဲ့ စိတ္ဆင္းရဲမႈကို မစြန္႔မပစ္ရက္နဲ႔ ဖက္တြယ္ထားတယ္။ အဖန္တလဲလဲ စဥ္းစားျခင္းအားျဖင့္ ဖက္တြယ္ထားၾကတယ္။ ခဏခဏ စဥ္းစားေနလိုက္ေတာ့ ေသာကကို ေပ်ာက္ကြယ္မသြားေအာင္ အားသစ္ေလာင္းသလို ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလို နားမလည္ၾကေတာ့ ေသာကကို ေျခရာခံ လိုက္ေနသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ရွာေဖြေလ ေတြ႕ရွိေလ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဘယ္ေတာ့မွ မဆံုးေတာ့ဘူး။ ဒါကို မေနတတ္ဘူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ေသာကဟာ အနားမွာရွိေနတာ သိရင္ သြားမၾကည့္နဲ႔။ လိုက္လာလိမ့္မယ္။ မရွိသလို ေနလိုက္ရင္ တျဖည္းျဖည္း ေ၀းသြားမွာပါ။
ေသာကဟာ အျပံဳးကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္သလို အျပန္အလွန္အားျဖင့္ အျပံဳးဟာလည္း ေသာကကို ေက်ပ်က္ေစႏိုင္ပါတယ္။ လူေတြဟာ လူ႔ဘ၀ကို စတင္ကတည္းက ငိုၿပီး ေမြးဖြားခဲ့ရတယ္။ ေသခါနီး စကၠန္႔ပိုင္းေတြမွာလည္း ေပ်ာ္ရႊင္တယ္ ဆိုတာ မရွိၾကဘူး။ ဘ၀ရဲ႕ အလယ္မွာလည္း အ႐ႈပ္ေတြလုပ္ၿပီး အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြဟာ ပစၥဳပၸန္ တည့္တည့္မွာ မရွိဘဲ အတိတ္နဲ႔ အနာဂါတ္ေတြမွာ ေရာက္ေနတယ္။ အတိတ္ကိုပဲ တ၀ဲ၀ဲလည္ေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္ ေနာင္တေတြပဲ အဖန္တလဲလဲ ျဖစ္ေနတယ္။ အနာဂါတ္မွာခ်ည္း စိတ္ေရာက္ေနေတာ့ ေတြေ၀မႈေတြပဲ ထပ္ခါထပ္ခါ ျဖစ္ေနတယ္။ မေန႔က မလုပ္မိေလျခင္း ဆိုၿပီး ေနာင္တရမိတယ္။ မနက္ျဖန္ ဟိုဟာေလး လုပ္ရင္ ေကာင္းမလားဆုိၿပီး ေတြေ၀ေနတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အားလံုးဟာ ေသာကကို လက္လ်က္ ေခၚေနၾကတယ္။ ရွိႏွင့္ၿပီးသား ေသာကကို ဘယ္လို ေျဖရွင္းမလဲ မစဥ္းစားအားဘူး၊ မလုပ္အားဘူး။
တစ္ေန႔လံုးေနလို႔ တစ္ခါ မျပံဳးတဲ့လူေတြ က်ေနာ္ အျပင္မွာ အမ်ားႀကီး ျမင္ဖူးတယ္။ သူတို႔ကုိ ၾကည့္လိုက္ရင္ အျမဲလိုလို မ်က္ေမွာင္ ၾကံဳ႕ထားၾကတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ျမင္တာနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ ခံေနရတယ္ဆိုတာ သိသာတယ္။ သူတို႔ေတြ ျပံဳးဖုိ႔ ေမ့ေနၾကတယ္။ ျပံဳးေကာ ျပံဳးတတ္ေသးလား ဆိုတာေတာင္ သံသယ ရွိမိတယ္။ တခ်ဳိ႕ က်ျပန္ေတာ့လည္း ဘာေသာကမွ မရွိဘူးလို႔ ထင္ရေအာင္ကို မ်က္ႏွာက ျပံဳးခ်ဳိေနတယ္။ ေသာက မရွိလို႔ ျပံဳးေနႏိုင္တာလား။ ျပံဳးေနႏိုင္လို႔ ေသာက မရွိဘူးလို႔ ထင္ရတာလား။ ဒါ စဥ္းစားစရာပါ။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက ေလာကမွာ ေသာက မရွိတဲ့လူ ဆိုတာ မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေသာကမရွိလို႔ ျပံဳးေနႏိုင္တယ္ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျပံဳးေနတဲ့ မ်က္ႏွာဟာ က်က္သေရ အင္မတန္ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်က္သေရ ရွိမယ့္ အေဆာင္တစ္ခုဆိုရင္ အျပံဳးကိုပဲ ၫႊန္ခ်င္ပါတယ္။ အျမဲ ျပံဳးေနတတ္တဲ့ အန္တီႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားဟာ အင္မတန္ မွတ္သားဖုိ႔ ေကာင္းလို႔ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
အန္တီကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အျမဲ ျပံဳးလို႔ က်က္သေရကို ရွိေနတာပဲေနာ္။
ေအာ္ ... အန္တီတုိ႔မွာ လူခ်စ္လူခင္ေပါေအာင္ တန္ဆာဆင္ႏိုင္တဲ့ ရတနာေတြ သူမ်ားလို မရွိေတာ့ ဒီအျပံဳးေလးပဲ အျမဲ ေဆာင္ထားရတာေပါ႔ကြယ္။
