အိႏၵိယ ႏွင့္ တ႐ုတ္တို႔၏ ပညာေရး တူ႐ႈခ်က္
08 January 2008
၂၀၀၈ ခုနစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ၊ ၈ ရက္ (အဂၤါေန႔)
ဒီပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ အာ႐ွ အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံႏွစ္ခု ျဖစ္လာတဲ့ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏၵိယတုိ႔ရဲ႕ ပညာေရး အေျခအေနတခ်ဳိ႕နဲ႔ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ ပညာေရးရည္မွန္းခ်က္ေတြကို သိလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီပုိ႔စ္ကုိ ဖတ္ၿပီးရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေနနဲ႔ အစုိးရရဲ႕ ပညာေရး ရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲ။ ဘာေတြကုိ ရည္ရြယ္ၿပီးေတာ့ေကာ လုပ္ေနတာလဲ ဆိုတာကုိ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ တင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ စာသားအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ က်ေနာ္ နားလည္သလို ျပန္ေရးထားတာ ျဖစ္ၿပီး အခ်က္အလက္ေတြကုိေတာ့ မဇၩိမ၊ ဂႏၶာလႏွင့္ ကမၻာတစ္ခြင္ - ေက်ာ္၀င္း စာအုပ္ကေန ထုတ္ႏုတ္ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖတ္႐ႈၿပီး ဆက္လက္ အေတြးပြားႏိုင္ၾကပါေစ ..... ။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈမွာ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့တဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြ အေနနဲ႔ ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းနဲ႔ အတူ ပညာေခတ္ကုိ အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ၿပီး ဆင္းရဲတြင္းက တက္ဖို႔ ပညာေရးဟာ အဓိက ေရာင္ျခည္တစ္မွ်င္ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီသေဘာကုိ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏၵိယ ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုးက ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ထားပံု ရတယ္။ ပညာက အရင္းနဲ႔ လုပ္အားကုိ သိသိသာသာ ျဖတ္ေက်ာ္တက္ေနတဲ့ ကာလ ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ပညာသာ ပုိင္မယ္ဆိုရင္ အမီလိုက္ႏိုင္႐ံုမက ျဖတ္ေက်ာ္တက္သြားႏုိင္စရာ အခြင့္အေရးေကာင္းေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာ႐ွအင္အားႀကီး ႏွစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးေျပာင္းလဲမႈမွာ ပညာေရးဟာ အေျခခံ အက်ဆံုးနဲ႔ နံပါတ္တစ္ ဦးစားေပးလုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္လာေတာ့တယ္။
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈမွာ ေနာက္က်က်န္ေနခဲ့တဲ့ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြ အေနနဲ႔ ဂလိုဘယ္လုိက္ေဇးရွင္းနဲ႔ အတူ ပညာေခတ္ကုိ အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ၿပီး ဆင္းရဲတြင္းက တက္ဖို႔ ပညာေရးဟာ အဓိက ေရာင္ျခည္တစ္မွ်င္ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ဒီသေဘာကုိ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏၵိယ ႏွစ္ႏိုင္ငံလံုးက ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ထားပံု ရတယ္။ ပညာက အရင္းနဲ႔ လုပ္အားကုိ သိသိသာသာ ျဖတ္ေက်ာ္တက္ေနတဲ့ ကာလ ျဖစ္တဲ့အေလ်ာက္ ပညာသာ ပုိင္မယ္ဆိုရင္ အမီလိုက္ႏိုင္႐ံုမက ျဖတ္ေက်ာ္တက္သြားႏုိင္စရာ အခြင့္အေရးေကာင္းေတြ ရွိေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အာ႐ွအင္အားႀကီး ႏွစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးေျပာင္းလဲမႈမွာ ပညာေရးဟာ အေျခခံ အက်ဆံုးနဲ႔ နံပါတ္တစ္ ဦးစားေပးလုပ္ငန္းႀကီး ျဖစ္လာေတာ့တယ္။
ေနာက္ခံအေျခအေန
တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏၵိယတုိ႔ရဲ႕ လက္ရွိ ပညာေရး ေရခံေျမခံက ေကာင္းလွတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ေခတ္ကာလက ေတာင္းဆိုေနတဲ့ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျပည့္မီႏိုင္ေအာင္ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ့္ အေျခအေနမွာ ရွိေနပါတယ္။
အိႏၵိယ ပညာေရးေလာကဟာ အဂၤလိပ္ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ ေကာင္းေမြေရာ ဆုိးေမြပါ ဆက္ခံခဲ့ရတယ္။ စင္စစ္ အဂၤလိပ္ပညာေရးမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရးထက္ ျမင့္တက္ေရးကုိ ဦးစားေပးတဲ့ စနစ္ျဖစ္တယ္။ ေတာ္သူကုိ ေတာ္တာထက္ ေတာ္ေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ `အီလစ္ပညာေရး´ လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးပုိင္းမွာ ကမၻာနဲ႔ အလိုက္သင့္ ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ အေျခခံ ပညာပိုင္းမွာေတာ့ လူဦးေရတစ္ခုလံုးရဲ႕ ၅၉.၅ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ရွိတယ္။ ပညာမဲ့ေတြနဲ႔ ေခတ္မီႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္လို႔ မရႏိုင္တာကုိ အိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈရဲ႕ အဓိက ဖုိးကပ္စ္ဟာ အေျခခံ ပညာအဆင့္ ျဖစ္လာရတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္ကေတာ့ အိႏၵိယရဲ႕ ေျပာင္းျပန္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ တ႐ုတ္ေတြ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ ပညာေရး စနစ္က ျမႇင့္တင္ေရးထက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရးကုိ ဦးစားေပးတယ္။ လူတုိင္းအတြက္ ပညာလို႔ ေႂကြးေၾကာ္တယ္။ လက္ရွိ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စာတတ္ေျမာက္မႈႏႈန္း ၈၆ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေနတာက ဆုိရွယ္လစ္ ပညာေရးရဲ႕ ေက်းဇူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္း ပညာတတ္ေရး ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္ခ်က္ေအာက္မွာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြကုိ စက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္ခဲ့သလို ျဖစ္တဲ့အတြက္ `ပညာမတတ္ေသာ ပညာတတ္ေတြ´ (Uneducated Intellectual) ကုိပဲ ေမြးထုတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ (အဲဒီ စကားလံုးကုိ ျမင္ေတာ့ ျမန္မာ စာေပပညာရွင္ တစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ `ဘြဲ႕ရ ပညာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး´ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကုိ သြားသတိရမိတယ္။ )အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာပုိင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ဆုိးဆုိးရြားရြား အဆက္ျပတ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးရဲ႕ ဖုိးကပ္စ္ဟာ အဆင့္ျမင့္ ပညာပုိင္း ျဖစ္လာရတယ္။
အိႏၵိယရဲ႕ ေရဆန္ခရီး
မၾကာေသးမီက ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခဲ့တဲ့ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္က မုိက္ကယ္ခရီမာရဲ႕ ေလ့လာေရး အစီရင္ခံစာအရ အိႏၵိယအစုိးရ မူလတန္းေက်ာင္းေတြက ဆရာေလးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ႏႈန္းေလာက္ ေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ၾကဘူးလို႔ သိရတယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ဆရာ ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း တစ္ေယာက္က စာမသင္ဘဲ ေနတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မြန္ဘုိင္း မူလတန္းေက်ာင္းေတြကို သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ရာမွာလည္း ေလးတန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္မွာ ပထမတန္းသင္႐ိုးထဲက သခ်ၤာပုစၧာေလာက္ကုိပဲ တြက္တတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အိႏၵိယဟာ ကမၻာေပၚမွာ လူငယ္လူရြယ္ဦးေရ အမ်ားဆံုး တုိင္းျပည္တစ္ခုျဖစ္တယ္။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ေအာက္ လူငယ္ေပါင္း သန္းငါးရာနီးပါးေလာက္ ရွိတယ္။ အေျခခံပညာ အဆင့္တစ္ခုတည္းမွာပဲ ပညာသင္ေပးစရာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၂၀၂ သန္း ရွိတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းေပါင္း တစ္သန္းနဲ႔ ဆရာေပါင္း ၅.၅သန္းေလာက္ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ပညာရည္အဆင့္ဟာ အလြန္နိမ့္တယ္။ အိႏၵိယရဲ႕အႀကီးဆံုး အျမတ္အဓိကမထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ `ပရာသမ္´ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈ အဖြဲ႔ရဲ႕ အဆိုအရ အိႏၵိယေက်ာင္းသား ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ငါးတန္းေရာက္တာေတာင္ စာေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ျခင္း မရွိဘူးလို႔ သိရတယ္။ အေျခခံပညာ မူလတန္းနဲ႔ အလယ္တန္းအဆင့္မွာ ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားထဲက ၁၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ အထက္တန္းအဆင့္ ဆက္တက္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ခုနစ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ေနာက္ဆံုးဘြဲ႕ရတဲ့အထိ ပညာေရး ဆံုးခန္းတုိင္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီအေျခအေနကုိ ေမွာက္လွန္ပစ္ႏိုင္ဖုိ႔ တာ၀န္ရွိသူေတြ အေနနဲ႔ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က စၿပီး စီမံကိန္းခ် လံုးပန္းလာၾကတယ္။ ၂၀၀၁ ခုနစ္မွာပဲ `လူတုိင္း အေျခခံပညာ မသင္မေနရဥပေဒ´ ကုိ ျပဌာန္းခဲ့တယ္။ ဒီဥပေဒ လက္ေတြ႕ အေထာက္အကူျပဳႏိုင္ဖုိ႔ `ဆာဗာရွီစဟာအဘယံ´ ေခၚ ပ႐ိုဂရမ္တစ္ရပ္ကုိလည္း ခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ဒီအစီအစဥ္အရ ေက်ာင္းသားတုိင္းကုိ ေန႔လယ္စာ အခမဲ့ ထမင္းေကၽြးတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းစတဲ့ စာေရးကိရိယာေတြ ေထာက္ပံေပးတယ္။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ တာ၀န္ယူေပးတယ္။ `စာမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လက္တြဲေခၚယူေရး စာသင္ခန္း´ (Remedial Classes) ေတြလည္း ဖြင့္ေပးတယ္။ ဒီအတြက္ အစုိးရပညာေရးဌာနက ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာ သန္း ၂၄၀၀ ေထာက္ပံ့တယ္။ ကမၻာ့ဘဏ္ အဖြဲ႕ႀကီးကလည္း ၂၀၀၇ ခုနစ္အထိ သံုးႏွစ္စာ ေဒၚလာ သန္း ၅၀၀ ကူညီထားပါတယ္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံပညာအဆင့္မွာ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြထဲက အဓိကက်တဲ့ အခက္အခဲ သံုးရပ္ ရွိပါတယ္။
ဒီအခက္အခဲေတြေၾကာင့္ အစုိးရေက်ာင္းေတြအေပၚ ယံုၾကည္မႈ နည္းပါးလာၿပီး ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပၚထြက္လာတယ္။ အစုိးရေက်ာင္းေတြထက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ သင္ၾကားႏိုင္ေပမယ့္ နာမည္ႀကီး ပုဂၢလိကေက်ာင္း တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး တစ္ႏွစ္ပညာသင္စရိတ္ဟာ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္အထိ ရွိတယ္။ အိႏၵိယရဲ႕ နာမည္ႀကီး NIIT စင္တာဆိုရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ ပညာေရးစင္တာေပါင္း ၄၀၀၀ ေလာက္ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီး ေက်ာင္းသားေပါင္း သန္းခ်ီ ပညာသင္ၾကားေနတယ္။ NIIT ေက်ာင္းသား အင္အားစုဟာ အိႏၵိယ အိုင္တီေတာ္လွန္ေရးကုိ အဓိက အားျဖည့္ေပးေနသူေတြ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း NIIT ဟာ အခုခ်ိန္ထိ အစုိးရအသိအမွတ္ျပဳေက်ာင္း ျဖစ္မလာေသးဘူးလို႔ သိရတယ္။ ဒီလို ပညာေရးမွာ ကေမာက္ကမေတြ ရွိေနေပမယ့္ ကုိယ့္ထူးကုိယ္ခၽြန္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အင္အားေၾကာင့္ အခုဆိုရင္ နည္းပညာပိုင္းမွာ အိႏၵိယဟာ ေရွ႕တန္းကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။
တ႐ုတ္တုိ႔ရဲ႕ ကမၻာလံုးခ်ီ အိပ္မက္
စင္စစ္ ရွန္တန္ဟာ အစုိးရတကၠသိုလ္ တစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ အဓိက ရန္ပံုေငြ ေထာက္ပံ့သူက ကမၻာအခ်မ္းသာဆံုး စာရင္း၀င္ ေဟာင္ေကာင္ကုေဋႂကြယ္ သူေဌးႀကီး လီကာရွင္းျဖစ္တယ္။ ဒါကလည္း တ႐ုတ္တကၠသုိလ္ေတြ ေခတ္မီေရးအတြက္ ပုဂၢလိကပုိင္းက အကူအညီကုိ အသံုးခ်သြားရန္ ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္အစုိးရရဲ႕ ေပၚလစီအရ ျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြဘက္က မီးစိမ္းျပလိုက္တာနဲ႔ `လီ´ က ဘာကေလမွ ပါေမာကၡဂ်ဴလီယာ ရွီယိုကုိ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ပါေမာကၡ ဂ်ဴလီယာဟာ ပင္လယ္ရပ္ျခား တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ကာလီဖိုးနီးယားတကၠသိုလ္ (ဘာကေလ)မွာ ဒုတိယ အဓိပတိအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါေမာကၡ ဂ်ဴလီယာက တစ္ခါ အေ၀းေရာက္ တ႐ုတ္ပညာတတ္ေတြကုိ စုစည္းလိုက္တယ္။ နာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္ အသီးသီးမွာ ပညာဆည္းပူးခြင့္ရတဲ့ သူတုိ႔တစ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး အမိတုိင္းျပည္ႀကီးကို ေခတ္မီေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ၾကေတာ့တယ္။
သူတုိ႔အုပ္စုက တ႐ုတ္ျပည္ ပညာေရးမွာ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ သင္ၾကားေရးပံုစံကုိ ေျပာင္းပစ္တယ္။ ဒီပံုစံေဟာင္းဟာ ဟန္မင္းဆက္ကတည္းက ဧကရာဇ္အတြက္ မင္မႈထမ္းေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္တဲ့ ပညာေရးျဖစ္ၿပီး ဓမၼသတ္၊ ရာဇသတ္ေတြကုိ အလြတ္က်က္ အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာစရာ မလို၊ ေစာဒကတက္စရာ မလို၊ တီထြင္ဖန္တီးစရာ မလို။ အမိန္႔နာခံတတ္ဖုိ႔နဲ႔ သစၥာျမဲဖုိ႔ကသာ အဓိကျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္ေတြက ဒီပံုစံေဟာင္းကုိ `တီယန္ယာစနစ္´ (Tianya) သုိ႔ ဘဲအစာေကၽြးနည္း လို႔ ေခၚတယ္။ ေခတ္သစ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ေတာ့လို႔ ပါေမာကၡဂ်ဴလီယာတုိ႔က ပယ္လိုက္တယ္။
ဒုတိယေျခလွမ္း အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေနတဲ့ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေဟာင္းေတြကုိ အေနာက္တုိင္း တကၠသိုလ္ႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ေျပးညီျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေရးတယ္။ ဒီအလုပ္က လက္၀င္လွသလို အခ်ိန္လည္း ေပးရတယ္။ ေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ အစဥ္အလာ စာေမးပြဲပံုစံကုိ ေခတ္သစ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲယူရတယ္။ စာေမးပြဲ စနစ္အေဟာင္းအရ အလြတ္က်က္ထားသမွ်ကုိ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ျပန္ခ်ေရးႏိုင္ရင္ စာေမးပြဲ ေအာင္႐ံုတင္မက ဂုဏ္ထူးေတာင္ ထြက္ႏိုင္တယ္။ စာေမးပြဲခန္းက ထြက္လို႔ ေမ့သြားလည္း ျပႆနာ မရွိဘူး။ အခု စာေမးပြဲ ပံုစံအသစ္က ျပႆနာတစ္ရပ္ကုိ ခ်ျပၿပီး ဘက္ေပါင္းစံုက ေဆြးေႏြးခုိင္းတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ေျဖရွင္းနည္းေတြကုိ ရွာေဖြခိုင္းတယ္။ မွတ္ဉာဏ္ကုိ စစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္မႈ၊ တီထြင္ဖန္တီးမႈေတြကုိ ဦးတည္တာျဖစ္တယ္။
ဒီေန႔ေခတ္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အလားအလာ အေကာင္းဆံုး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းက ပညာေရး ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ၂၀၀၁ ခုနစ္မွာ တ႐ုတ္တကၠသိုလ္ေတြက အင္ဂ်င္နီယာ နဲ႔ နည္းပညာကၽြမ္းက်င္သူ တစ္သန္း ေမြးထုတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အေရအတြက္ဟာ ၂၀၀၃ ခုနစ္မွာ ႏွစ္သန္းျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တ႐ုတ္ျပည္က အေနာက္တုိင္းတကၠသိုလ္ေတြ (အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ တကၠသိုလ္ေတြ) ဆီ သြားေရာက္ ပညာသင္ယူတဲ့ အေရအတြက္ဟာလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆိုသလို အတက္ျပလ်က္ ရွိေနတယ္။ အိႏၵိယရဲ႕ အားသာခ်က္က အဆင့္ျမင့္ပညာ အားေကာင္းျခင္းနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္ခြင့္ ရွိေနျခင္းလို႔ ဆုိႏိုင္တယ္။ အိႏၵိယကို အမီလိုက္ႏိုင္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္အေနနဲ႔ အဆိုပါ အားသာခ်က္ေတြကုိ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖုိ႔ ကြန္ျပဴတာ သိပၸံဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ႏွစ္စဥ္ (၃၂၅၀၀၀) ေလာက္ ေမြးထုတ္ေပးေနၿပီး အိုင္တီက႑ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ထိန္းခ်ဳပ္ေရးဥပေဒ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေလွ်ာ့ေပါ႔ေပးထားတယ္ဟု သိရတယ္။
အခုဆိုရင္ ရွန္တန္ကေန ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ တ႐ုတ္လူငယ္ ပညာတတ္ ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကုိ ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ဆိုတာဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ပေဒသာပင္ေပါက္ ႏုိင္သလို မဟုတ္ဘူးေလ။ ၾကားကာလအတြင္းမွာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ႏိုင္ငံျခား (အထူးသျဖင့္) အေမရိကန္တကၠသိုလ္ေတြကုိ ပညာသင္ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕ အားနဲ႔ တ႐ုတ္ပညာေရးကုိ အဆင့္ျမင့္ေစခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ေတာ့မွ ပုဂၢလိကပိုင္း အကူအညီကိုယူၿပီး ရွန္တန္လို နယ္တကၠသိုလ္ေတြဘက္ကို ဦးလွည့္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္တယ္။ အခုဆိုရင္ ရွန္တုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ အေနနဲ႔ ထားၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ တစ္၀န္းလံုးက တကၠသိုလ္အားလံုးကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေဆာင္လာပါေတာ့တယ္။
တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏၵိယတုိ႔ရဲ႕ လက္ရွိ ပညာေရး ေရခံေျမခံက ေကာင္းလွတယ္လို႔ေတာ့ မဆိုႏိုင္ဘူး။ ေခတ္ကာလက ေတာင္းဆိုေနတဲ့ လုိအပ္ခ်က္ေတြကုိ ျပည့္မီႏိုင္ေအာင္ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားအားထုတ္ရမယ့္ အေျခအေနမွာ ရွိေနပါတယ္။
အိႏၵိယ ပညာေရးေလာကဟာ အဂၤလိပ္ပညာေရးစနစ္ရဲ႕ ေကာင္းေမြေရာ ဆုိးေမြပါ ဆက္ခံခဲ့ရတယ္။ စင္စစ္ အဂၤလိပ္ပညာေရးမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရးထက္ ျမင့္တက္ေရးကုိ ဦးစားေပးတဲ့ စနစ္ျဖစ္တယ္။ ေတာ္သူကုိ ေတာ္တာထက္ ေတာ္ေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ `အီလစ္ပညာေရး´ လို႔ ဆိုႏိုင္တယ္။ အက်ဳိးဆက္အေနနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာေရးပုိင္းမွာ ကမၻာနဲ႔ အလိုက္သင့္ ရင္ေပါင္တန္းႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ အေျခခံ ပညာပိုင္းမွာေတာ့ လူဦးေရတစ္ခုလံုးရဲ႕ ၅၉.၅ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ရွိတယ္။ ပညာမဲ့ေတြနဲ႔ ေခတ္မီႏုိင္ငံေတာ္ တည္ေဆာက္လို႔ မရႏိုင္တာကုိ အိႏၵိယ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေကာင္းေကာင္း နားလည္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈရဲ႕ အဓိက ဖုိးကပ္စ္ဟာ အေျခခံ ပညာအဆင့္ ျဖစ္လာရတယ္။
တ႐ုတ္ျပည္ကေတာ့ အိႏၵိယရဲ႕ ေျပာင္းျပန္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ တ႐ုတ္ေတြ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဆုိရွယ္လစ္ ပညာေရး စနစ္က ျမႇင့္တင္ေရးထက္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေရးကုိ ဦးစားေပးတယ္။ လူတုိင္းအတြက္ ပညာလို႔ ေႂကြးေၾကာ္တယ္။ လက္ရွိ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ စာတတ္ေျမာက္မႈႏႈန္း ၈၆ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေနတာက ဆုိရွယ္လစ္ ပညာေရးရဲ႕ ေက်းဇူးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူတုိင္း ပညာတတ္ေရး ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္ခ်က္ေအာက္မွာ ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြကုိ စက္နဲ႔ လွည့္ထုတ္ခဲ့သလို ျဖစ္တဲ့အတြက္ `ပညာမတတ္ေသာ ပညာတတ္ေတြ´ (Uneducated Intellectual) ကုိပဲ ေမြးထုတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ (အဲဒီ စကားလံုးကုိ ျမင္ေတာ့ ျမန္မာ စာေပပညာရွင္ တစ္ေယာက္ေျပာတဲ့ `ဘြဲ႕ရ ပညာမတတ္သူ ပေပ်ာက္ေရး´ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကုိ သြားသတိရမိတယ္။ )အက်ိဳးဆက္အေနနဲ႔ အဆင့္ျမင့္ ပညာပုိင္းမွာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ဆုိးဆုိးရြားရြား အဆက္ျပတ္ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ တ႐ုတ္ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးရဲ႕ ဖုိးကပ္စ္ဟာ အဆင့္ျမင့္ ပညာပုိင္း ျဖစ္လာရတယ္။
အိႏၵိယရဲ႕ ေရဆန္ခရီး
မၾကာေသးမီက ထုတ္ျပန္ေၾကျငာခဲ့တဲ့ ဟားဗတ္တကၠသုိလ္က မုိက္ကယ္ခရီမာရဲ႕ ေလ့လာေရး အစီရင္ခံစာအရ အိႏၵိယအစုိးရ မူလတန္းေက်ာင္းေတြက ဆရာေလးေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ႏႈန္းေလာက္ ေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ၾကဘူးလို႔ သိရတယ္။ ေက်ာင္းတက္တဲ့ ဆရာ ႏွစ္ေယာက္မွာလည္း တစ္ေယာက္က စာမသင္ဘဲ ေနတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မြန္ဘုိင္း မူလတန္းေက်ာင္းေတြကို သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ရာမွာလည္း ေလးတန္းေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္မွာ ပထမတန္းသင္႐ိုးထဲက သခ်ၤာပုစၧာေလာက္ကုိပဲ တြက္တတ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အိႏၵိယဟာ ကမၻာေပၚမွာ လူငယ္လူရြယ္ဦးေရ အမ်ားဆံုး တုိင္းျပည္တစ္ခုျဖစ္တယ္။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္ေအာက္ လူငယ္ေပါင္း သန္းငါးရာနီးပါးေလာက္ ရွိတယ္။ အေျခခံပညာ အဆင့္တစ္ခုတည္းမွာပဲ ပညာသင္ေပးစရာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ၂၀၂ သန္း ရွိတယ္။ သူတုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းေပါင္း တစ္သန္းနဲ႔ ဆရာေပါင္း ၅.၅သန္းေလာက္ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ရဲ႕ ပညာရည္အဆင့္ဟာ အလြန္နိမ့္တယ္။ အိႏၵိယရဲ႕အႀကီးဆံုး အျမတ္အဓိကမထားတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုျဖစ္တဲ့ `ပရာသမ္´ ပညာေရး၀န္ေဆာင္မႈ အဖြဲ႔ရဲ႕ အဆိုအရ အိႏၵိယေက်ာင္းသား ၃၅ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ ငါးတန္းေရာက္တာေတာင္ စာေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္ဖတ္တတ္ျခင္း မရွိဘူးလို႔ သိရတယ္။ အေျခခံပညာ မူလတန္းနဲ႔ အလယ္တန္းအဆင့္မွာ ပညာသင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားထဲက ၁၅ ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ အထက္တန္းအဆင့္ ဆက္တက္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ခုနစ္ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ပဲ ေနာက္ဆံုးဘြဲ႕ရတဲ့အထိ ပညာေရး ဆံုးခန္းတုိင္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
ဒီအေျခအေနကုိ ေမွာက္လွန္ပစ္ႏိုင္ဖုိ႔ တာ၀န္ရွိသူေတြ အေနနဲ႔ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က စၿပီး စီမံကိန္းခ် လံုးပန္းလာၾကတယ္။ ၂၀၀၁ ခုနစ္မွာပဲ `လူတုိင္း အေျခခံပညာ မသင္မေနရဥပေဒ´ ကုိ ျပဌာန္းခဲ့တယ္။ ဒီဥပေဒ လက္ေတြ႕ အေထာက္အကူျပဳႏိုင္ဖုိ႔ `ဆာဗာရွီစဟာအဘယံ´ ေခၚ ပ႐ိုဂရမ္တစ္ရပ္ကုိလည္း ခ်မွတ္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တယ္။ ဒီအစီအစဥ္အရ ေက်ာင္းသားတုိင္းကုိ ေန႔လယ္စာ အခမဲ့ ထမင္းေကၽြးတယ္။ စာအုပ္စာတမ္းစတဲ့ စာေရးကိရိယာေတြ ေထာက္ပံေပးတယ္။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ တာ၀န္ယူေပးတယ္။ `စာမလိုက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ လက္တြဲေခၚယူေရး စာသင္ခန္း´ (Remedial Classes) ေတြလည္း ဖြင့္ေပးတယ္။ ဒီအတြက္ အစုိးရပညာေရးဌာနက ႏွစ္စဥ္ ေဒၚလာ သန္း ၂၄၀၀ ေထာက္ပံ့တယ္။ ကမၻာ့ဘဏ္ အဖြဲ႕ႀကီးကလည္း ၂၀၀၇ ခုနစ္အထိ သံုးႏွစ္စာ ေဒၚလာ သန္း ၅၀၀ ကူညီထားပါတယ္။
အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခခံပညာအဆင့္မွာ ရင္ဆိုင္ ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့ အခက္အခဲေတြထဲက အဓိကက်တဲ့ အခက္အခဲ သံုးရပ္ ရွိပါတယ္။
- ပထမဆံုးအခက္အခဲက ဆရာ မလံုေလာက္မႈနဲ႔ ဆရာေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္း အဆင့္မမီေသးျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။ အစုိးရ ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ လစာဟာ တစ္လကုိ အေမရိကန္ေဒၚလာ သံုးရာေလာက္ရွိေတာ့ ပုဂၢလိက ေက်ာင္းဆရာေတြထက္ ေလးဆ ပုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုေလာက္တဲ့ ေလ့က်င့္သင္ၾကားမႈ မေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္ အရည္အခ်င္းျပည့္ ဆရာေတြ ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီ့ထက္ ေရြးေကာက္ပြဲလို သင္ၾကားေရးနဲ႔ မဆုိင္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြမွာပါ မၾကာခဏဆိုသလို ပါေနရျပန္တယ္။ တုိးပြားလာတဲ့ ေက်ာင္းသားဦးေရနဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြရွိမယ့္ ဆရာအေရအတြက္ကို မခန္႔ႏိုင္တဲ့အျပင္ သင္ၾကားေရးနဲ႔ မဆုိင္တာေတြမွာပါ ပါ၀င္လႈပ္ရွားေနရေတာ့ ဘူးေလးရာ ဖ႐ံုဆင့္ဆိုသလို ျဖစ္ေနရေတာ့တယ္။
- ဒုတိယအခက္အခဲက ပညာေရးဆုိင္ရာ အေျခခံ အေဆာက္အအံု မလံုေလာက္မႈပဲ ျဖစ္တယ္။ ပညာေရး အသံုးစရိတ္တစ္ခုလံုး တုိးလာေပမယ့္ ေက်ာင္းအေဆာက္အအံုကအစ ပရိေဘာဂအဆံုး အားလံုး မလံုမေလာက္ ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။
- တတိယအခက္အခဲက ပညာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ခြဲျခား မက်င့္သံုးႏိုင္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်က္က သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေတြကုိ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေစတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဥပမာ ဘာရာတီယာဂ်ာနတာပါတီ (ဘီေဂ်ပီ) အာဏာရစဥ္က ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြကုိ ဘီေဂ်ပီအာေဘာ္နဲ႔အညီ ေရးခဲ့တယ္။ ေနာက္ ကြန္ဂရက္ပါတီ အာဏာရလာတဲ့အခါ ေနာက္တစ္မ်ိဳးျပင္ျပန္တယ္။ အက်ဳိးဆက္က ဆရာေကာ ေက်ာင္းသားအတြက္ပါ ႐ႈပ္ေထြးမႈေတြ ျဖစ္ကုန္ရေတာ့တယ္။
ဒီအခက္အခဲေတြေၾကာင့္ အစုိးရေက်ာင္းေတြအေပၚ ယံုၾကည္မႈ နည္းပါးလာၿပီး ပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ေပၚထြက္လာတယ္။ အစုိးရေက်ာင္းေတြထက္ ထိထိေရာက္ေရာက္ သင္ၾကားႏိုင္ေပမယ့္ နာမည္ႀကီး ပုဂၢလိကေက်ာင္း တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး တစ္ႏွစ္ပညာသင္စရိတ္ဟာ ေဒၚလာ တစ္ေသာင္းခြဲေလာက္အထိ ရွိတယ္။ အိႏၵိယရဲ႕ နာမည္ႀကီး NIIT စင္တာဆိုရင္ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ ပညာေရးစင္တာေပါင္း ၄၀၀၀ ေလာက္ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီး ေက်ာင္းသားေပါင္း သန္းခ်ီ ပညာသင္ၾကားေနတယ္။ NIIT ေက်ာင္းသား အင္အားစုဟာ အိႏၵိယ အိုင္တီေတာ္လွန္ေရးကုိ အဓိက အားျဖည့္ေပးေနသူေတြ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း NIIT ဟာ အခုခ်ိန္ထိ အစုိးရအသိအမွတ္ျပဳေက်ာင္း ျဖစ္မလာေသးဘူးလို႔ သိရတယ္။ ဒီလို ပညာေရးမွာ ကေမာက္ကမေတြ ရွိေနေပမယ့္ ကုိယ့္ထူးကုိယ္ခၽြန္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အင္အားေၾကာင့္ အခုဆိုရင္ နည္းပညာပိုင္းမွာ အိႏၵိယဟာ ေရွ႕တန္းကုိ ေရာက္ေနပါၿပီ။
တ႐ုတ္တုိ႔ရဲ႕ ကမၻာလံုးခ်ီ အိပ္မက္
စင္စစ္ ရွန္တန္ဟာ အစုိးရတကၠသိုလ္ တစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္ အဓိက ရန္ပံုေငြ ေထာက္ပံ့သူက ကမၻာအခ်မ္းသာဆံုး စာရင္း၀င္ ေဟာင္ေကာင္ကုေဋႂကြယ္ သူေဌးႀကီး လီကာရွင္းျဖစ္တယ္။ ဒါကလည္း တ႐ုတ္တကၠသုိလ္ေတြ ေခတ္မီေရးအတြက္ ပုဂၢလိကပုိင္းက အကူအညီကုိ အသံုးခ်သြားရန္ ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္အစုိးရရဲ႕ ေပၚလစီအရ ျဖစ္ပါတယ္။ တာ၀န္ရွိသူေတြဘက္က မီးစိမ္းျပလိုက္တာနဲ႔ `လီ´ က ဘာကေလမွ ပါေမာကၡဂ်ဴလီယာ ရွီယိုကုိ ဖိတ္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ပါေမာကၡ ဂ်ဴလီယာဟာ ပင္လယ္ရပ္ျခား တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးပါ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု ကာလီဖိုးနီးယားတကၠသိုလ္ (ဘာကေလ)မွာ ဒုတိယ အဓိပတိအျဖစ္ တာ၀န္ယူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပါေမာကၡ ဂ်ဴလီယာက တစ္ခါ အေ၀းေရာက္ တ႐ုတ္ပညာတတ္ေတြကုိ စုစည္းလိုက္တယ္။ နာမည္ႀကီး ႏိုင္ငံတကာတကၠသိုလ္ အသီးသီးမွာ ပညာဆည္းပူးခြင့္ရတဲ့ သူတုိ႔တစ္ေတြ စုေပါင္းၿပီး အမိတုိင္းျပည္ႀကီးကို ေခတ္မီေရး လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ၾကေတာ့တယ္။
သူတုိ႔အုပ္စုက တ႐ုတ္ျပည္ ပညာေရးမွာ အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ သင္ၾကားေရးပံုစံကုိ ေျပာင္းပစ္တယ္။ ဒီပံုစံေဟာင္းဟာ ဟန္မင္းဆက္ကတည္းက ဧကရာဇ္အတြက္ မင္မႈထမ္းေကာင္းေတြ ေမြးထုတ္ဖို႔ ရည္ရြယ္တဲ့ ပညာေရးျဖစ္ၿပီး ဓမၼသတ္၊ ရာဇသတ္ေတြကုိ အလြတ္က်က္ အာဂံုေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာစရာ မလို၊ ေစာဒကတက္စရာ မလို၊ တီထြင္ဖန္တီးစရာ မလို။ အမိန္႔နာခံတတ္ဖုိ႔နဲ႔ သစၥာျမဲဖုိ႔ကသာ အဓိကျဖစ္တယ္။ တ႐ုတ္ေတြက ဒီပံုစံေဟာင္းကုိ `တီယန္ယာစနစ္´ (Tianya) သုိ႔ ဘဲအစာေကၽြးနည္း လို႔ ေခၚတယ္။ ေခတ္သစ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ေတာ့လို႔ ပါေမာကၡဂ်ဴလီယာတုိ႔က ပယ္လိုက္တယ္။
ဒုတိယေျခလွမ္း အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အဆက္ျပတ္ေနတဲ့ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္းေဟာင္းေတြကုိ အေနာက္တုိင္း တကၠသိုလ္ႀကီးေတြနဲ႔ တစ္ေျပးညီျဖစ္ေအာင္ ျပန္ေရးတယ္။ ဒီအလုပ္က လက္၀င္လွသလို အခ်ိန္လည္း ေပးရတယ္။ ေလးႏွစ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ အစဥ္အလာ စာေမးပြဲပံုစံကုိ ေခတ္သစ္နဲ႔ အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲယူရတယ္။ စာေမးပြဲ စနစ္အေဟာင္းအရ အလြတ္က်က္ထားသမွ်ကုိ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ျပန္ခ်ေရးႏိုင္ရင္ စာေမးပြဲ ေအာင္႐ံုတင္မက ဂုဏ္ထူးေတာင္ ထြက္ႏိုင္တယ္။ စာေမးပြဲခန္းက ထြက္လို႔ ေမ့သြားလည္း ျပႆနာ မရွိဘူး။ အခု စာေမးပြဲ ပံုစံအသစ္က ျပႆနာတစ္ရပ္ကုိ ခ်ျပၿပီး ဘက္ေပါင္းစံုက ေဆြးေႏြးခုိင္းတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္သမွ် ေျဖရွင္းနည္းေတြကုိ ရွာေဖြခိုင္းတယ္။ မွတ္ဉာဏ္ကုိ စစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္မႈ၊ တီထြင္ဖန္တီးမႈေတြကုိ ဦးတည္တာျဖစ္တယ္။
ဒီေန႔ေခတ္ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အလားအလာ အေကာင္းဆံုး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းက ပညာေရး ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းေတြလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ၂၀၀၁ ခုနစ္မွာ တ႐ုတ္တကၠသိုလ္ေတြက အင္ဂ်င္နီယာ နဲ႔ နည္းပညာကၽြမ္းက်င္သူ တစ္သန္း ေမြးထုတ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အေရအတြက္ဟာ ၂၀၀၃ ခုနစ္မွာ ႏွစ္သန္းျဖစ္လာတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တ႐ုတ္ျပည္က အေနာက္တုိင္းတကၠသိုလ္ေတြ (အထူးသျဖင့္ အေမရိကန္ တကၠသိုလ္ေတြ) ဆီ သြားေရာက္ ပညာသင္ယူတဲ့ အေရအတြက္ဟာလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆိုသလို အတက္ျပလ်က္ ရွိေနတယ္။ အိႏၵိယရဲ႕ အားသာခ်က္က အဆင့္ျမင့္ပညာ အားေကာင္းျခင္းနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ တီထြင္ဖန္တီးႏုိင္ခြင့္ ရွိေနျခင္းလို႔ ဆုိႏိုင္တယ္။ အိႏၵိယကို အမီလိုက္ႏိုင္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားတဲ့ တ႐ုတ္ျပည္အေနနဲ႔ အဆိုပါ အားသာခ်က္ေတြကုိ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ဖုိ႔ ကြန္ျပဴတာ သိပၸံဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာေတြ ႏွစ္စဥ္ (၃၂၅၀၀၀) ေလာက္ ေမြးထုတ္ေပးေနၿပီး အိုင္တီက႑ႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ ထိန္းခ်ဳပ္ေရးဥပေဒ အေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေလွ်ာ့ေပါ႔ေပးထားတယ္ဟု သိရတယ္။
အခုဆိုရင္ ရွန္တန္ကေန ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မီ တ႐ုတ္လူငယ္ ပညာတတ္ ရွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကုိ ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ ဆိုတာဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း ပေဒသာပင္ေပါက္ ႏုိင္သလို မဟုတ္ဘူးေလ။ ၾကားကာလအတြင္းမွာ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသားေတြကုိ ႏိုင္ငံျခား (အထူးသျဖင့္) အေမရိကန္တကၠသိုလ္ေတြကုိ ပညာသင္ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ ေက်ာင္းသားေတြ ျပည္ေတာ္ျပန္ေတာ့မွ သူတို႔ရဲ႕ အားနဲ႔ တ႐ုတ္ပညာေရးကုိ အဆင့္ျမင့္ေစခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေမွ်ာ္လင့္သေလာက္ ခရီးမေပါက္ေတာ့မွ ပုဂၢလိကပိုင္း အကူအညီကိုယူၿပီး ရွန္တန္လို နယ္တကၠသိုလ္ေတြဘက္ကို ဦးလွည့္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္တယ္။ အခုဆိုရင္ ရွန္တုန္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈကို ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ အေနနဲ႔ ထားၿပီး တ႐ုတ္ျပည္ တစ္၀န္းလံုးက တကၠသိုလ္အားလံုးကုိ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈေတြ လုပ္ေဆာင္လာပါေတာ့တယ္။
