ျမန္မာအစ ???
01 January 2008
၂၀၀၈ ခုနစ္၊ ဇႏၷ၀ါရီလ၊ ၁ ရက္ (အဂၤါေန႔)
ပုဂံသမိုင္းကုိ ေျပာရင္ တုတ္ထမ္းၿပီး ေျပာရမယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ ျမန္မာ့သမိုင္းကုိ တုတ္ထမ္းၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္လိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္႐ိုးၫႊန္းတန္းနဲ႔ သင္ထားခဲ့တဲ့ ျမန္မာရဲ႕ အစ သမိုင္းက ဘယ္ေလာက္ မွန္ကန္မႈ ရွိေနမလဲ။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ၾကားဖူးၾကမယ္။ `ျမန္မာအစ တေကာင္းက´ တဲ့။ ဒါကို ျမန္မာသမိုင္းသုေတသန ေလာကမွာ ထိတ္ထိတ္ၾကဲ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးေတြက လက္မခံၾကဘူး။ အခုေခတ္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ လက္လွမ္းမီခဲ့တဲ့ ကြယ္လြန္သြားရွာၿပီ ျဖစ္တဲ့ သမိုင္းဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္း ကိုယ္တုိင္ကလည္း ဒါကို လံုး၀ လက္မခံဘူး။ သူရဲ႕ စကားေလးကို က်ေနာ္ နားလည္သလို ျပန္ေျပာျပပါ႔မယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဗ်ာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ကို ေခၚမယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ကို ေခၚမယ္။ ၿပီးရင္ ဗမာ တစ္ေယာက္ကို ေခၚမယ္။ သူတုိ႔သံုးေယာက္ကို ယွဥ္ရပ္ခုိင္းလိုက္။ ကမၻာေပၚမွာ ရွိတဲ့ ႀကိဳက္တဲ့လူကို ေခၚေမးၾကည့္။ ဗမာရဲ႕ ႐ုပ္သြင္ျပင္ဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံသားနဲ႔ ပိုဆင္လား၊ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံသားနဲ႔ ပိုဆင္လား လုိ႔။ ဒါ သိပ္သိသာတယ္။ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးနဲ႔ ပိုၿပီး နီးစပ္တယ္လုိ႔ ဘယ္သူမဆို ေျဖၾကလိမ့္မယ္။
ဒါဆို ဘာလို႔ `ျမန္မာအစ တေကာင္းက´ ဆုိတာ ေပၚလာတာလဲ။ က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိတယ္။ စာအုပ္နာမည္က `ဗုဒၶသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳး´ တဲ့။ စာအုပ္က သုေတသန စာေစာင္ ဆန္ေပမယ့္ လုိရာကုိ မရမက ဆြဲထားတယ္။ ဒီစာအုပ္နာမည္ေၾကာင့္ပဲ ထုတ္ေ၀ၿပီး မၾကာခင္မွာ ျဖန္႔ေ၀ခြင့္ ပိတ္ခံရတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ကိစၥပါ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ စာအုပ္ကိုပဲ နာမည္ေျပာင္းထုတ္တယ္။ `ဗုဒၶႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳး´ တဲ့။ အရင္စာအုပ္နဲ႔ ဘာကြာသလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္ မဖတ္ၾကည့္ရေသးဘူး။ ဒီစာအုပ္ကိုေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ အခု သြားလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ စာအုပ္ရဲ႕ အဓိက ရည္စူးခ်က္က ျမန္မာေတြဟာ ဗုဒၶ အႏြယ္ေတာ္ သာကီ၀င္ေတြကေန ဆင္းသက္တာပါလို႔ သက္ေသျပခ်င္တာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးေနတဲ့ ေႂကြးေက်ာ္သံပါ။ `သာကီမ်ိဳးဟဲ့ တုိ႔ဗမာ´ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီအတုိင္းသာဆို က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာ ဆုိတာဟာ အိႏၵိယအႏြယ္ဖြား တုိင္းရင္းသား တစ္စုပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ႔။
ဒါဆို ဘာလို႔ `ျမန္မာအစ တေကာင္းက´ ဆုိတာ ေပၚလာတာလဲ။ က်ေနာ္ ဖတ္ဖူးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိတယ္။ စာအုပ္နာမည္က `ဗုဒၶသည္ ျမန္မာလူမ်ိဳး´ တဲ့။ စာအုပ္က သုေတသန စာေစာင္ ဆန္ေပမယ့္ လုိရာကုိ မရမက ဆြဲထားတယ္။ ဒီစာအုပ္နာမည္ေၾကာင့္ပဲ ထုတ္ေ၀ၿပီး မၾကာခင္မွာ ျဖန္႔ေ၀ခြင့္ ပိတ္ခံရတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ကိစၥပါ။ ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ စာအုပ္ကိုပဲ နာမည္ေျပာင္းထုတ္တယ္။ `ဗုဒၶႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳး´ တဲ့။ အရင္စာအုပ္နဲ႔ ဘာကြာသလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ ျပန္ မဖတ္ၾကည့္ရေသးဘူး။ ဒီစာအုပ္ကိုေတာ့ စာအုပ္ဆုိင္ေတြမွာ အခု သြားလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။ စာအုပ္ရဲ႕ အဓိက ရည္စူးခ်က္က ျမန္မာေတြဟာ ဗုဒၶ အႏြယ္ေတာ္ သာကီ၀င္ေတြကေန ဆင္းသက္တာပါလို႔ သက္ေသျပခ်င္တာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက က်ေနာ္တို႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ၾကားဖူးေနတဲ့ ေႂကြးေက်ာ္သံပါ။ `သာကီမ်ိဳးဟဲ့ တုိ႔ဗမာ´ ဆိုတာပါပဲ။ ဒီအတုိင္းသာဆို က်ေနာ္တုိ႔ ဗမာ ဆုိတာဟာ အိႏၵိယအႏြယ္ဖြား တုိင္းရင္းသား တစ္စုပဲ ျဖစ္ေနမွာေပါ႔။
ဒါဆိုဘာလုိ႔ ျမန္မာ့ သမိုင္းေရးဆရာေတြဟာ ျမန္မာအစ တေကာင္းက ဆိုတာမ်ိဳးကုိ တြင္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကသလဲ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ အျမင္က ဒီလုိပါ။ ပထမ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကုိ စတင္တည္ေထာင္တယ္လို႔ သက္မွတ္ခံခဲ့ရတဲ့ အေနာ္ရထာ မင္းဟာ ငါတပါးမင္းပါ။ ဆိုလုိတာက သူဟာ ထီးေမြနန္းေမြ ဆက္ခံတာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ပုိင္ ရယူခဲ့ရတာ ဆိုေတာ့ တုိင္းျပည္ၿငိမ္၀ပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့ အခါမွာ အမ်ိဳးဂုဏ္ဆိုတာ လုိလာတယ္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ဟာ အဲဒီ အမ်ိဳးဂုဏ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔ဟာ ဘယ္က ေပါက္ဖြားလာတာပါ၊ သိၾကားမင္း ၀င္စားတာပါ စသျဖင့္ ျမႇင့္တင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ျမန္မာ့သမိုင္း ရာဇ၀င္က်မ္းေတြကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ အဲဒီလို ငါတပါးမင္းေတြ ျဖစ္တဲ့ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းမင္းတရား၊ စတဲ့ စတဲ့ မင္းေတြဟာ အမ်ိဳးဂုဏ္ျမႇင့္တင္ဖုိ႔ ဘယ္လို ႀကီးျမတ္တဲ့ လူေတြ ၀င္စားတယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဘယ္လို ထူးထူးဆန္းဆန္း ေပါက္ဖြားလာတယ္ဆိုတဲ့ လူေတြ အံ့ခ်ီးဘနန္းျဖစ္မယ့္ ဒ႑ာရီေတြနဲ႔ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပထားတာ ေတြ႕ရလိမ့္မယ္။ အဲဒါေတြကို ၾကည့္ရင္ ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံရဲ႕ တန္ဖိုးအထားဆံုး လူပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တဲ့ ဗုဒၶေဂါတမနဲ႔ အမ်ိဳး ေျပးေတာ္လိုက္တာ ကေတာ့ သိပ္မဆန္းေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ ရွင္ဘုရင္ ကိုယ္တုိင္ ခုိင္းေစတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ ရွင္ဘုရင္ စိတ္ႀကိဳက္ ေရးၾကတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘုရင္အလုိက် ဆုိတာေတာ့ ေျပးမလြတ္ပါဘူး။
သုေတသန တစ္ခုအေနနဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အတည္ျပဳခ်င္ရင္ အေထာက္အထားေတြ လိုတယ္။ အခု ျမန္မာရဲ႕ အစနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သုေတသန လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ အေထာက္အထားေတြအရ ျမန္မာဟာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား မဟုတ္တာေတာ့ လံုး၀ ေသခ်ာတယ္။ ဒီသုေတသန စာတမ္းမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ေဒါက္တာလုစ္ ပါ။ သူ႔ရဲ႕ သုေတသန စာတမ္းကိုပဲ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ကိုးကားၿပီး ေလ့လာရတယ္။ အခု က်ေနာ္ တင္ျပခ်င္တာက ေဒါက္တာသန္းထြန္းကတဆင့္ သိရတဲ့ ေဒါက္တာလုစ္ရဲ႕ စာတမ္းရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ေသးေသးေလးကုိ ေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပခ်င္တာပါ။ စာေလးမွာ စုိးလို႔ အေထာက္အထား အတိအက် ဆိုတာႀကီးကို အခု စာေရးတဲ့ အခါမွာ က်ေနာ္ ခ်န္ထားခဲ့ပါမယ္။ တကယ့္ကို စိတ္၀င္စားလုိ႔ (သုိ႔) မယံုၾကည္လုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ အသစ္ျမင္ ျမန္မာ့သမုိင္း - ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သမိုင္း - ဗိုလ္ဘရွင္ စာအုပ္မွာ အတိအက် ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ရဲ႕ မူလအစဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္း မြန္ဂိုကုန္းျမင့္အစြန္းမွာ ရွိတဲ့ ကန္စု ေဒသက ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ လြန္ခ့ဲတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း သံုးေထာင္ေလာက္ကတည္းက ကန္စုေဒသဟာ ယဥ္ေက်းမႈစံႏႈန္းအရ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ တန္းတူညီ တည္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အင္ပါယာ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာကို ေမ့ထားၿပီး ေတာင္ဘက္ပိုင္း စတင္ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့တာ ေအဒီ ၂ ရာစု ကတည္းကပဲ။ အဲဒီလို ေတာင္ဘက္ပုိင္းကို ေရႊ႕ေျပာင္းလာရာမွာလည္း အခက္အခဲ ေပါင္းစံုနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တိဗက္၊ တ႐ုတ္နဲ႔ နန္ေက်ာက္ေတြဟာ အဆက္မပ်က္ စစ္တုိက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီလို စစ္တိုက္တဲ့ အခါတုိင္းမွာလည္း ျမင္းစီး ေလးပစ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ခနဦးျမန္မာေတြကုိ ေရွ႕တန္းကေန တုိက္ခိုက္ေစတာမုိ႔ သူတုိ႔ အားလံုးကို ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ပဲ အဲဒီလူတစ္စုဟာ ၇ ရာစုမွာ ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္ကို ေက်ာ္ၿပီး ေက်ာက္ဆည္နယ္ကို ဆင္းသက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ မေရာက္ခင္ကတည္းက မြန္ေတြဟာ အဲဒီေနရာမွာ ရွိႏွင့္ေနၿပီးသားပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကုိယ္ ကာယာဗလ ေကာင္းမြန္ျခင္း၊ ေရႊ႕ေျပာင္းလာတဲ့ တေလွ်ာက္ တုိက္ရည္ခိုက္ရည္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျပားျခင္း၊ ျမင္းစီးအတတ္ အထူး ကၽြမ္းက်င္လိမၼာျခင္း၊ တစိမ့္စိမ့္၀င္လာတဲ့ လူေတြနဲ႔ အင္အားေတာင့္တင္းလာျခင္း စတာေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ေရာက္ႏွင့္ၿပီး အေျခခိုင္ေနၿပီးျဖစ္တဲ့ မြန္-ပေလာင္-၀ အႏြယ္၀င္ေတြ၊ ပ်ဴ နဲ႔ သက္ လူမ်ိဳးေတြထက္ အင္အားသာလြန္လာၾကတယ္။
သကၠရာဇ္ (၈၃၂) ခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းမွာ ႀကီးစုိးေနတဲ့ ပ်ဴႏိုင္ငံႀကီးဟာ နန္ေက်ာက္ေတြရဲ႕ သိမ္းပိုက္ ဖ်က္ဆီးျခင္းကို ခံရတယ္။ ေနာက္ ၉ ရာစု အကုန္ပိုင္းမွာ အရင္ၾသဇာ ႀကီးေနတဲ့ နန္ေက်ာက္ေတြ ၾသဇာက်လာတယ္။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကနဦးျမန္မာေတြဟာ အင္အားခ်ဲ႕ထြင္လာခဲ့တယ္။ ပထမေျခကုတ္အေနနဲ႔ မြန္ေတြဆီကေန ေက်ာက္ဆည္နယ္ကို လုယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ဧရာ၀တီ နဲ႔ ရခုိင္႐ိုးမအထိ ေျခဆန္႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယ ေျခကုတ္အေနနဲ႔ မင္းဘူးနယ္ကုိ ေပေလာင္နဲ႔ စၾကစ္ေတြဆီကေန လုယူခဲ့ၾကဟန္ တူတယ္။ အဲဒီလို ေဒသတစ္ခုစီ ခ႐ုိန္တစ္ခုစီကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူကို မင္ လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေဒသေတြမွာ မင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ေနာက္ေတာ့ ခ႐ုိန္တစ္ခုက မင္ဟာ ၾသဇာအာဏာႀကီးျမင့္လာၿပီး သူကုိ အားလံုးက အ႐ိုအေသေပးရေတာ့ မင္ၿဂီ (မင္းႀကီး) ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ ခ႐ုိန္က အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ သိၾကတဲ့ ပုဂံပါပဲ။ အဲဒီခ႐ိုန္ရဲ႕ အႀကီးအကဲျဖစ္တဲ့ မင္ၿဂီ (မင္းႀကီး) ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ သိၾကတဲ့ အေနာ္ရထာမင္း ေခၚ အနိ႐ုဒၶ ပါပဲ။ သကၠရာဇ္ အရေတာ့ ေအဒီ ၁၀၄၄ ခုေပါ႔။ ဒါဆို က်ေနာ္တုိ႔ သိႏွင့္ၿပီးသား ရာဇ၀င္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ ရၿပီထင္ပါတယ္။
အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတဲ့ ပရ၀ုဏ္ထဲမွာ အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးက မြန္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ပုဂံေခတ္ဦးမွာ ျမန္မာနဲ႔ မြန္ေတြရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈေတြ နန္းတြင္းေရးအေနနဲ႔ ရွိေနမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းၾကပါတယ္။ က်န္စစ္မင္းဟာလည္း သူနန္းမတက္မီ ဒီ အဓိက႐ုဏ္းေတြကို နိမ့္နင္းေနရမယ္လို႔ တြက္ဆထားၾကတယ္။ အေထာက္အထားအရေတာ့ မစံုလင္ပါဘူး။ နန္းတြင္းမွာေတာင္ မြန္ပညာရွိတစ္၀က္နဲ႔ ျမန္မာပညာရွိ တစ္၀က္ ရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပုဂံေခတ္ ယဥ္ေက်းမႈဟာ မြန္လက္ရာေတြနဲ႔ ထုံမႊန္းေနတာ မဆန္းပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္က တ႐ုတ္နဲ႔ စင္ၿပိဳင္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ပိုင္ဆုိင္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္ေျပးအေနနဲ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းအိမ္ရာ တည္ေထာင္ခဲ့ရလို႔ ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီၾကာတဲ့အခါမွာ နဂိုရွိရင္းစြဲ ျမင့္မားလွတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဟာ လံုး၀နီးပါး ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မူလေျမပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ မြန္ေတြစီကေန လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးမႈ ပညာ၊ လက္မႈပညာ အပါအ၀င္ တျခား ယဥ္ေက်းမႈေတြပါ လက္ဆင့္ကမ္း ဆက္ခံခဲ့တဲ့အတြက္ ဆယ္စုႏွစ္ အတြင္းမွာပဲ ပတ္၀န္းက်င္ႏိုင္ငံအျခားမွာ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈရယ္လို႔ ျပန္လည္ဦးေမာ့လာခဲ့ပါတယ္။
အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ အေျခအေနဟာ သင္႐ိုးတန္းမွာေရာ၊ စာအုပ္စာတမ္းအရပါ စံုလင္လုိ႔ က်ေနာ္ ဆက္ၿပီး မေဆြးေႏြးလုိေတာ့ပါဘူး။ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တာကုိ ေလ့လာၿပီး ျမန္မာဘယ္က စသလဲ ဆိုတာ အတိအက် ေျခရာမေကာက္ႏိုင္ေတာင္ ဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ အသိေပးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မ်က္စိႀကီးမွိတ္ၿပီး `ျမန္မာအစ တေကာင္းက´ လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ စာေၾကာင္းနဲ႔ အဆိုကုိ လက္ခံသင့္မသင့္ ျပန္လည္ သံုးသပ္ႏိုင္ေအာင္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ အေတြးပြားႏိုင္ၾကပါေစ။
သုေတသန တစ္ခုအေနနဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို အတည္ျပဳခ်င္ရင္ အေထာက္အထားေတြ လိုတယ္။ အခု ျမန္မာရဲ႕ အစနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သုေတသန လုပ္ၾကတဲ့အခါမွာ အေထာက္အထားေတြအရ ျမန္မာဟာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား မဟုတ္တာေတာ့ လံုး၀ ေသခ်ာတယ္။ ဒီသုေတသန စာတမ္းမွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ေဒါက္တာလုစ္ ပါ။ သူ႔ရဲ႕ သုေတသန စာတမ္းကိုပဲ ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ကိုးကားၿပီး ေလ့လာရတယ္။ အခု က်ေနာ္ တင္ျပခ်င္တာက ေဒါက္တာသန္းထြန္းကတဆင့္ သိရတဲ့ ေဒါက္တာလုစ္ရဲ႕ စာတမ္းရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း ေသးေသးေလးကုိ ေကာက္ႏႈတ္ ေဖာ္ျပခ်င္တာပါ။ စာေလးမွာ စုိးလို႔ အေထာက္အထား အတိအက် ဆိုတာႀကီးကို အခု စာေရးတဲ့ အခါမွာ က်ေနာ္ ခ်န္ထားခဲ့ပါမယ္။ တကယ့္ကို စိတ္၀င္စားလုိ႔ (သုိ႔) မယံုၾကည္လုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ အသစ္ျမင္ ျမန္မာ့သမုိင္း - ေဒါက္တာသန္းထြန္း စာအုပ္နဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သမိုင္း - ဗိုလ္ဘရွင္ စာအုပ္မွာ အတိအက် ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔ရဲ႕ မူလအစဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္း မြန္ဂိုကုန္းျမင့္အစြန္းမွာ ရွိတဲ့ ကန္စု ေဒသက ျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ လြန္ခ့ဲတဲ့ ႏွစ္ေပါင္း သံုးေထာင္ေလာက္ကတည္းက ကန္စုေဒသဟာ ယဥ္ေက်းမႈစံႏႈန္းအရ တ႐ုတ္ျပည္နဲ႔ တန္းတူညီ တည္ရွိေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ အင္ပါယာ ခ်ဲ႕ထြင္မႈေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုတာကို ေမ့ထားၿပီး ေတာင္ဘက္ပိုင္း စတင္ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့တာ ေအဒီ ၂ ရာစု ကတည္းကပဲ။ အဲဒီလို ေတာင္ဘက္ပုိင္းကို ေရႊ႕ေျပာင္းလာရာမွာလည္း အခက္အခဲ ေပါင္းစံုနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တိဗက္၊ တ႐ုတ္နဲ႔ နန္ေက်ာက္ေတြဟာ အဆက္မပ်က္ စစ္တုိက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီလို စစ္တိုက္တဲ့ အခါတုိင္းမွာလည္း ျမင္းစီး ေလးပစ္ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ခနဦးျမန္မာေတြကုိ ေရွ႕တန္းကေန တုိက္ခိုက္ေစတာမုိ႔ သူတုိ႔ အားလံုးကို ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ပဲ အဲဒီလူတစ္စုဟာ ၇ ရာစုမွာ ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္ကို ေက်ာ္ၿပီး ေက်ာက္ဆည္နယ္ကို ဆင္းသက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ မေရာက္ခင္ကတည္းက မြန္ေတြဟာ အဲဒီေနရာမွာ ရွိႏွင့္ေနၿပီးသားပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကုိယ္ ကာယာဗလ ေကာင္းမြန္ျခင္း၊ ေရႊ႕ေျပာင္းလာတဲ့ တေလွ်ာက္ တုိက္ရည္ခိုက္ရည္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားျပားျခင္း၊ ျမင္းစီးအတတ္ အထူး ကၽြမ္းက်င္လိမၼာျခင္း၊ တစိမ့္စိမ့္၀င္လာတဲ့ လူေတြနဲ႔ အင္အားေတာင့္တင္းလာျခင္း စတာေတြေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္း ေရာက္ႏွင့္ၿပီး အေျခခိုင္ေနၿပီးျဖစ္တဲ့ မြန္-ပေလာင္-၀ အႏြယ္၀င္ေတြ၊ ပ်ဴ နဲ႔ သက္ လူမ်ိဳးေတြထက္ အင္အားသာလြန္လာၾကတယ္။
သကၠရာဇ္ (၈၃၂) ခုမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ အလယ္ပိုင္းမွာ ႀကီးစုိးေနတဲ့ ပ်ဴႏိုင္ငံႀကီးဟာ နန္ေက်ာက္ေတြရဲ႕ သိမ္းပိုက္ ဖ်က္ဆီးျခင္းကို ခံရတယ္။ ေနာက္ ၉ ရာစု အကုန္ပိုင္းမွာ အရင္ၾသဇာ ႀကီးေနတဲ့ နန္ေက်ာက္ေတြ ၾသဇာက်လာတယ္။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ကနဦးျမန္မာေတြဟာ အင္အားခ်ဲ႕ထြင္လာခဲ့တယ္။ ပထမေျခကုတ္အေနနဲ႔ မြန္ေတြဆီကေန ေက်ာက္ဆည္နယ္ကို လုယူႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေန ဧရာ၀တီ နဲ႔ ရခုိင္႐ိုးမအထိ ေျခဆန္႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယ ေျခကုတ္အေနနဲ႔ မင္းဘူးနယ္ကုိ ေပေလာင္နဲ႔ စၾကစ္ေတြဆီကေန လုယူခဲ့ၾကဟန္ တူတယ္။ အဲဒီလို ေဒသတစ္ခုစီ ခ႐ုိန္တစ္ခုစီကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့လူကို မင္ လို႔ ေခၚတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေဒသေတြမွာ မင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိတယ္။ အဲဒီအထဲကမွ ေနာက္ေတာ့ ခ႐ုိန္တစ္ခုက မင္ဟာ ၾသဇာအာဏာႀကီးျမင့္လာၿပီး သူကုိ အားလံုးက အ႐ိုအေသေပးရေတာ့ မင္ၿဂီ (မင္းႀကီး) ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီ ခ႐ုိန္က အခုအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ သိၾကတဲ့ ပုဂံပါပဲ။ အဲဒီခ႐ိုန္ရဲ႕ အႀကီးအကဲျဖစ္တဲ့ မင္ၿဂီ (မင္းႀကီး) ကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ သိၾကတဲ့ အေနာ္ရထာမင္း ေခၚ အနိ႐ုဒၶ ပါပဲ။ သကၠရာဇ္ အရေတာ့ ေအဒီ ၁၀၄၄ ခုေပါ႔။ ဒါဆို က်ေနာ္တုိ႔ သိႏွင့္ၿပီးသား ရာဇ၀င္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္လို႔ ရၿပီထင္ပါတယ္။
အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတဲ့ ပရ၀ုဏ္ထဲမွာ အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ လူမ်ိဳးက မြန္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ပုဂံေခတ္ဦးမွာ ျမန္မာနဲ႔ မြန္ေတြရဲ႕ အားၿပိဳင္မႈေတြ နန္းတြင္းေရးအေနနဲ႔ ရွိေနမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းၾကပါတယ္။ က်န္စစ္မင္းဟာလည္း သူနန္းမတက္မီ ဒီ အဓိက႐ုဏ္းေတြကို နိမ့္နင္းေနရမယ္လို႔ တြက္ဆထားၾကတယ္။ အေထာက္အထားအရေတာ့ မစံုလင္ပါဘူး။ နန္းတြင္းမွာေတာင္ မြန္ပညာရွိတစ္၀က္နဲ႔ ျမန္မာပညာရွိ တစ္၀က္ ရွိတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပုဂံေခတ္ ယဥ္ေက်းမႈဟာ မြန္လက္ရာေတြနဲ႔ ထုံမႊန္းေနတာ မဆန္းပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ေက်ာ္က တ႐ုတ္နဲ႔ စင္ၿပိဳင္ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခု ပိုင္ဆုိင္ခဲ့ေပမယ့္ စစ္ေျပးအေနနဲ႔ ေရႊ႕ေျပာင္းအိမ္ရာ တည္ေထာင္ခဲ့ရလို႔ ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီၾကာတဲ့အခါမွာ နဂိုရွိရင္းစြဲ ျမင့္မားလွတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဟာ လံုး၀နီးပါး ကြယ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မူလေျမပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္တဲ့ မြန္ေတြစီကေန လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးမႈ ပညာ၊ လက္မႈပညာ အပါအ၀င္ တျခား ယဥ္ေက်းမႈေတြပါ လက္ဆင့္ကမ္း ဆက္ခံခဲ့တဲ့အတြက္ ဆယ္စုႏွစ္ အတြင္းမွာပဲ ပတ္၀န္းက်င္ႏိုင္ငံအျခားမွာ ျမန္မာယဥ္ေက်းမႈရယ္လို႔ ျပန္လည္ဦးေမာ့လာခဲ့ပါတယ္။
အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ ေနာက္ပိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ အေျခအေနဟာ သင္႐ိုးတန္းမွာေရာ၊ စာအုပ္စာတမ္းအရပါ စံုလင္လုိ႔ က်ေနာ္ ဆက္ၿပီး မေဆြးေႏြးလုိေတာ့ပါဘူး။ အထက္မွာ တင္ျပခဲ့တာကုိ ေလ့လာၿပီး ျမန္မာဘယ္က စသလဲ ဆိုတာ အတိအက် ေျခရာမေကာက္ႏိုင္ေတာင္ ဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ အသိေပးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ေတြ မ်က္စိႀကီးမွိတ္ၿပီး `ျမန္မာအစ တေကာင္းက´ လို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ စာေၾကာင္းနဲ႔ အဆိုကုိ လက္ခံသင့္မသင့္ ျပန္လည္ သံုးသပ္ႏိုင္ေအာင္ ဒီပုိ႔စ္ေလးကို တင္ေပးလုိက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ အေတြးပြားႏိုင္ၾကပါေစ။
