ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

ပထမဆံုးနဲ႔ အေရးႀကီးဆံုး ေျပာရမယ့္ အခ်က္ကေတာ့ က်ေတာ္ မညာတတ္ဘူး ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ က်ေနာ္ မဟုတ္မမွန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ေျပာမေနတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဟုတ္တယ္ မွန္တယ္ ဆို႐ံုနဲ႔လည္း မေျပာတတ္ျပန္ဘူး။ ညာတယ္ဆို အမွားကိုေျပာတာ။ လိမ္တယ္ဆိုတာ အမွန္ကို မေျပာတာပါ။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Lie နဲ႔ Deceive ေပါ႔။ က်ေနာ္ လံုး၀ မညာတတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ မွာေတာ့ လိမ္မိတယ္။ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ ဆိုတာကို လက္မခံတဲ့ လူထဲက တစ္ေယာက္ပါ။

ေနာက္တစ္ခု ေျပာကုိ ေျပာရမယ့္ အခ်က္က က်ေနာ္ သိပ္ ကပ္ေစးနည္းတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတြက္ကပ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ အျမင္မွာ က်ေနာ္ဟာ သိပ္ကို ကပ္ေစးနည္းတယ္တဲ့။ ဒါသူတို႔ အျမင္ပါ။ ကိုယ့္ဖာသာေတာ့ သိပ္လက္ဖြာတယ္ ထင္တာပဲ။ က်ေနာ္က ပုိက္ဆံရွိတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ လူကို ပုိက္ဆံ တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ မေပးဘူး။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္ေနတယ္လို႔ ယူဆရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မေႏွးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို မုန္႔၀ယ္ေကၽြးခဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ကပ္ေစးနဲ ေကာ္တရာလုိ႔ ေခၚတယ္။ ေခၚပါ႔ေစေလ။ မေကၽြးရရင္ ၿပီးေရာ။

ေနာက္ၿပီး သိပ္စိတ္မရွည္ဘူး။ ေမးခြန္းတစ္ခုတည္းကုိ သံုးခါဆက္တိုက္ ေမးလာရင္ ေဒါသက ခ်က္ခ်င္း တစ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္လာတယ္။ နားမလည္လို႔ ဆုိရင္ေတာ့ လာထား။ အျမႇဳပ္ထြက္ေအာင္ ရွင္းျပမယ္။ လာရစ္ရင္ေတာ့လား၊ ဘုေျပာလႊတ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သံုးခါထပ္ ပိုမေမးရင္ အားလံုး အဆင္ေျပတယ္။ စိတ္မဆပ္ဘူး။ စိတ္မတိုတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ ၃ ခါ မေမးနဲ႔ သည္းမခံဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး။ ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ စိတ္က တိုႏွင့္ေနၿပီေလ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ စိတ္ရွည္တာ မ်ားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက ဘုေျပာတတ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ စကားေျပာရင္း စိတ္အခန္႔ မသင့္ရင္ မၾကည္လင္ေတာ့ဘူး။ ဒါဆို က်ေနာ္ စိတ္မတိုခင္ ကုိယ့္ဖာသာ ထိန္းရေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္မတိုေအာင္ ထိန္းတဲ့ နည္းက စကားေလွ်ာ့ေျပာျခင္း ပါ။ စကားဆက္ေျပာရင္ ဘုေျပာမိေတာ့မယ္။ ဒါကို သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပထားရတယ္။ စကားမေျပာခ်င္လို႔ အင္တင္တင္ ျဖစ္ေနရင္ ဆက္မေျပာပါနဲ႔လို႔။ ေျပာရင္း မတ္တပ္ စကားနည္းသြားရင္ အေၾကာင္းရင္းက ႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ တစ္ခုက စဥ္းစားေနလို႔။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စိတ္တိုေနလို႔ပဲ။

က်ေနာ္နဲ႔ စကားေျပာရင္ လက္ေပါက္ကပ္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက မွတ္ခ်က္ ေပးၾကတယ္။ က်ေနာ့္အက်င့္က ကိုယ္သိခ်င္တာကုိ မရမက ေမးတတ္တယ္။ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကို လက္ခံလာေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ သူတို႔နဲ႔ စကားရည္ လုတယ္ေပါ႔။ အဲဒါ သူတို႔က မႏုိင္ေတာ့ ကပ္သပ္တယ္ ျဖစ္ေရာေလ။ က်ေနာ္က ကပ္မေျပာပါဘူး။ မွန္တာေတြပဲ ေရြးေျပာတတ္လို႔ပါ။ အမွန္တရားက တစ္ခါတစ္ေလမွာ နားခါးတယ္ မဟုတ္လား။ အမွန္တရားနဲ႔ မေမြ႕ေလ်ာ္တတ္တဲ့ လူေတြ အတြက္ေတာ့ ခါးသေပါ႔ဗ်ာ။ က်ေနာ္က အမွန္တရားအတြက္ အတင္းအက်ပ္ ေျပာတတ္တယ္ဗ်။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဥပကၡာ ျပဳတတ္တယ္။ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစုိက္တတ္ဘူး။ ဘာကိုမွလည္း မေၾကာက္တတ္ဘူး။ လုပ္ခ်င္တာ တစ္ခုကိုလည္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဂ႐ုမစုိက္ဘဲ လုပ္တတ္တယ္။ ကုိယ္ မွန္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး ဒါလုပ္လိုက္လုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တ မရပါဘူးလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ ကတိေပးႏုိင္ရင္ လုပ္ပစ္လုိက္တယ္။ မဟုတ္တာေတြ လုပ္ေနလို႔ တားမရဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္အေရွ႕မွာ ဒုကၡ ေရာက္ေနေတာင္ လက္ပိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတတ္တယ္။ အျမင္မေတာ္ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာ မဆို လုိက္ၿပီး ကူညီေပးမယ္။ လုိက္ၿပီး ေျဖရွင္း ေပးမယ္။ အစြမ္းကုန္ ကူညီတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုိက္ဆံေတာ့ လာမေခ်းနဲ႔။ ဟဲဟဲ။

ရန္သူကို အႏုိင္ယူတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ လက္သံုး အျပင္းထန္ဆံုး လက္နက္ႏွစ္ခုက ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ အၿပံဳးပါ။ က်ေနာ့္ကုိ စိတ္ဓါတ္က်ေအာင္၊ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ့လူ တစ္မ်ိဳးတည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒါက က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့လူေတြပါ။ လက္ခ်ိဳးၿပီး ေရၾကည့္ရင္ (၃) ေယာက္တည္း ရွိမယ္ ထင္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြက က်ေနာ့္ကို ေခတၱခဏ စိတ္အခန္႔ မသင့္ေအာင္ေတာ့ လုပ္လို႔ ရလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒါသထြက္ၿပီး တႏုတ္ႏုတ္ ျဖစ္ေနရေအာင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူး။ လူတုိင္းမွာ အားနည္းခ်က္နဲ႔ အျပစ္ကိုယ္စီနဲ႔ အမွားကို အခ်ိန္မေရြး လုပ္တတ္ၾကတယ္။ ဒါကုိ နားလည္ႏုိင္ရင္ ခြင့္လႊတ္လာႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။ အားလံုးကို အျပံဳးနဲ႔ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။

က်ေနာ့္ရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး အားသာခ်က္နဲ႔ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး အားနည္းခ်က္ကေတာ့ လူမေရြးဘဲ ကူညီတတ္ျခင္းပါ။ အကူအညီလိုရင္ ေနာက္ၿပီး ကူညီႏုိင္ရင္ အာလံုးကို ကူညီလိုက္မယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကုိယ့္ဆီ ျပန္ျပန္ပတ္လို႔ အေရွာင္အတိမ္းေလး လုပ္ရတယ္ေလ။

ေၾသာ္ က်ေနာ္ ေျပာဖို႔ တစ္ခုေမ့ေနတယ္။ က်ေနာ္က အေတာ္ ေမ့တတ္တာ။ ေမ့တယ္လို႔ ေျပာဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနလို႔ ထပ္ျဖည့္ရတယ္။ ေပးစရာဆို ပုိၿပီး ေမ့တတ္တယ္ေလ။ ရစရာဆို ဒီေလာက္ မေမ့ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ ခရီးထြက္လို႔ အိပ္ယာက ႏုိးရင္ ငါအခုဘယ္မွာလဲ ဆိုတာကုိ အေတာ္ စဥ္းစားယူရတယ္။ မိန္းမရလို႔ ေဘးမွာ အိပ္ေနတဲ့လူကို ဒါ ဘယ္ကလူလဲ မသိဘူး ဆိုၿပီး ေမ့ေနရင္ ဒုကၡပဲေနာ္။

အခု ေျပာၿပီးသေလာက္က က်ေနာ္႔ရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ေပါ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိသေလာက္ပါ။ ႐ုပ္ရည္ ႐ူပကာကေတာ့ သိပ္ေျပာစရာ မလုိဘူး ထင္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ မွန္ၾကည့္ၿပီး ကုိယ့္ဖာသာကုိယ္ ႀကိတ္ေႂကြေနတာ။ ၾကည္ညိဳလြန္းလို႔ေလ။ အရပ္က ခပ္ျမင့္ျမင့္ဆိုပါေတာ့။ လူကေတာ့ ၾကည့္လိုက္ရင္ ခပ္ပိန္ပိန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ မပိန္ဘူးဗ်။ ေပါင္ (၁၅၀) နီးပါးရွိတယ္။ တစ္ခုခ်င္းစီ ျဖဳတ္မခ်ိန္ဖူးေတာ့ ဘယ္နားက ေလးလို ေလးေနမွန္း မသိပါဘူး။ မ်က္မွန္နဲ႔ဆိုေပမယ့္ အျမင္ မက်ဥ္းပါဘူး။ လူရဲ႕ အက်င့္က ဆံပင္မွာ ေပၚတယ္ေလ။ ေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္န႔ဲ။ စဥ္းစားသလားေတာ့ မေမးနဲ႔ ေခါင္းေပၚက ဆံပင္ျဖဴတာ ေရၾကည့္ေပေတာ့။ အခုတေလာ အပ်င္းႀကီးလုိ႔ မစဥ္းစားေတာ့တာ ဆံပင္ေတြေတာင္ အေတာ္ ျပန္မဲသြားတယ္။ ႐ုပ္ကေတာ့ ဗမာနဲ႔ မတူတာ အမွန္ပဲ။ ရွမ္းလိုလိုပဲ။ အသားကျဖဴေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ လူမွားခံရတယ္။ ဂ်ပန္ေတြက `အိခ်ိေနာ ကုကု ကဲ့ကဲ့´ ဆိုၿပီး လာလာေျပာလို႔ အိုင္ဒုန္႔ႏုိး လို႔ ျငင္းျငင္းလႊတ္ရတယ္။ တစ္ခါက ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚမွာ တုိးတစ္ ထင္လို႔ ဘုရားလူႀကီးေတြ အေနာက္က လုိက္ေခ်ာင္းတာ ခံရဖူးတယ္။ ရင္ဘတ္မွာ တံဆိပ္မကပ္ေတာ့ ပုိက္ဆံေကာက္မလုိ႔ လိုက္ေခ်ာင္းတာေနမွာ။

ကဲကဲ။ ဒီေလာက္ဆို ပီေကရဲ႕ မူၾကမ္းေလးေတာ့ ေပၚေလာက္ေရာေပါ႔။ ႐ုပ္အတိအက် သိခ်င္ရင္ေတာ့ အီးေမးပို႔ေပးလုိက္မယ္။ အီးေမးရတဲ့ ေန႔ကစၿပီး စက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ဗိုင္းရပ္စစ္တဲ့ ပ႐ိုဂရမ္ေတြ ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ေတာ့။ မလိုေတာ့ဘူး။ သူတို႔ထက္ ဆိုးတဲ့ အေကာင္ ေရာက္ေနၿပီေလ။

ကဲ က်ေနာ့္ကုိ တက္ (TAG) လုိက္တဲ့ ညီမေလး ေမပ်ိဳေရ။ ဒီေလာက္နဲ႔ ေက်နပ္ရဲ႕လား။ မေက်နပ္လည္း ဒီထက္ေတာ့ ပို မေရးတတ္ေတာ့ဘူးကြယ္။ ေက်နပ္လိုက္ေတာ့။