ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

ငယ္ငယ္က ၀တၳဳဆိုရင္ သိပ္မုန္းတာ။ အေဒၚေတြက ၀တၳဳသိပ္ဖတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အဖြားနဲ႔ ေႏွာင္ခ်ိန္ပေလး ရတယ္ေလ။ သူတို႔က ၀တၳဳ လက္ထဲ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ အလုပ္မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီ ကတည္းက က်ေနာ္ ၀တၳဳကို မုန္းတယ္။ လူေတြကို ပ်င္းေအာင္ လုပ္တယ္လို႔ ခံယူထားတယ္။ အမေတြလည္း ႀကီးလာေတာ့ သူတို႔လည္း ၀တၳဳ ဖတ္တတ္လာတယ္။ သူတို႔လည္း ေရာဂါကူးၿပီး ပ်င္းတတ္လာေရာပဲ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ ကိုးတန္း အရြယ္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ဘာလို႔ လူေတြ ဒီေလာက္ ၀တၳဳ စြဲသလဲ ဆိုတာကို စိတ္၀င္စားလာတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ငါလည္း ဖတ္ၾကည့္မွ သိမွာေပါ႔ ဆိုတဲ့ အေတြး ၀င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္က လက္တစ္လံုးေလာက္ ထူတဲ့ စာအုပ္ ကိုင္မိရင္ကို သန္းတတ္တဲ့ အက်င့္က ရွိေတာ့ ဒီေလာက္ ထူတဲ့ ၀တၳဳကို ဘယ္လုိ ဖတ္ရပါ႔လို႔ အၾကံထုတ္တယ္။

အခ်စ္၀တၳဳ ဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ ပ်င္းဖို႔ေကာင္းမယ္။ အဲဒီတုန္းက တ႐ုတ္သိုင္းကားေတြ ၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ သိုင္း၀တၳဳ ဆိုရင္ ကုိယ္နဲ႔ နည္းနည္း အဆင္ေျပမယ္ ဆိုၿပီး သုိင္း၀တၳဳ တစ္အုပ္ ငွားၿပီး ဖတ္တယ္။ နာမည္ေတာ့ အခု မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စဖတ္ေတာ့ သခ်ႌဳင္းကုန္း အေၾကာင္း စေျပာတယ္။ ဘယ္လို အနိ႒ာ႐ံု ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာကုိ ဖြဲ႕ႏြဲ႕လိုက္တာ (၉) မ်က္ႏွာသာ ကုန္သြားတယ္။ သခ်ႌဳင္းကုန္းက မထြက္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ ဖတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတာ နံနက္ေရာက္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္တာ ဆယ္မ်က္ႏွာပဲ ၿပီးေသးတယ္။ အဲဒီ ဆယ္မ်က္ႏွာကို ဖတ္လိုက္တာ အနည္းဆံုး ၂ နာရီ ၾကာမယ္။ ကဲ ဘယ့္ႏွယ့္ ၿပီးေအာင္ ဖတ္ၾကမလဲဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ေန႔ အဲဒီစာအုပ္ကုိ ျပန္အပ္လိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ မဖတ္ေတာ့ဘူး လို႔လည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ေဟာတဲ့ (သို႔) ေရးတဲ့ တရား စာအုပ္ေတြကို ၁၉၉၈ ခုနစ္မွ စဖတ္ျဖစ္တယ္။ ရန္ကုန္ စေရာက္ေတာ့ ဦးေလးက စာအုပ္ တစ္အုပ္ လာေပးတယ္။ အဲဒီ စာအုပ္ကို ဖတ္ခုိင္းတယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီ အထဲက ဘုရားစာကုိ က်က္ခိုင္းတယ္။ ဦးေလးကို ေၾကာက္ေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ ဆိုၿပီး ယူထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းအံုး အိပ္တယ္ေလ။ သူ႔ဆီမွာ ေနတဲ့ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္လံုးလံုး လံုး၀ မဖတ္၊ မလွန္ဘဲ ျပန္ခါနီး ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီ စာအုပ္နာမည္က ေမတၱသုတ္တဲ့။ ဦးသုခ ေရးတာ။ သိပ္ေကာင္းတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ မွန္း ေနာက္မွ သိတယ္။ ၁၉၉၈ ခုနစ္ စိတ္ဓါတ္ေတြ အဆံုးထိ ျပဳတ္က်ၿပီး ဘယ္ေခြးမွ လူမထင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ က်ေနာ္ဆီ မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး ေရာက္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အမႀကီး တစ္ေယာက္က ဖတ္ၾကည့္ ဆိုၿပီး ထည့္ေပးလိုက္တာ။
အဲဒီ ၁၉၉၈ ခုနစ္ ဆိုတာ က်ေနာ္ဘ၀ရဲ႕ အေတြးအေခၚ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ကာလ တစ္ခုပါ။ ႏွစ္ဦးပိုင္းမွာ လူက စိတ္သိပ္ညစ္ေနတယ္။ ဘယ္လူနဲ႔မွလည္း စကား မေျပာခ်င္ဘူး။ ေက်ာင္းသြားလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အစာစားၿပီး အိပ္တယ္။ အိပ္ၿပီး ထစားတယ္။ ဒါပဲ လုပ္တယ္။ ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိရင္ ကုတင္မွာ ေခြေနတယ္။ အစာစားခ်ိန္ ထစားတယ္။ ဒါပဲ။ အဲဒီေလာက္ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကား မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္တိုေနတယ္။ စိတ္ညစ္ေနတယ္။ ဘာလို႔ အဲဒီလို ျဖစ္ရသလဲ ဆိုရင္ ေလာကႀကီးကို မေက်နပ္လို႔။ ကိုယ္ထားတဲ့ ေမတၱာအတိုင္း တန္ျပန္ တုန္႔ျပန္ဖို႔ ေနေနသာ အမုန္းေတြရဲ႕ ဘက္ကစ္ေတြပဲ ခံေနရတယ္။ အမ်ားသေဘာတူ ၀ုိင္းၿပီး ႏွိပ္စက္ေနတယ္လို႔ ခံစားေနရေတာ့ ပံုလို႔ရတဲ့ ေလာကႀကီးကိုပဲ မတရားဘူးကြာလို႔ အျပစ္တင္ ေနမိေတာ့တယ္။ လူေတြက ငါေပးတဲ့ ေမတၱာနဲ႔ မတန္ဘူး ဆိုၿပီး လူေတြနဲ႔ စကားမေျပာ ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ငါ တန္ဖိုးထားတဲ့ ေမတၱာကို လူေတြ တန္ဖိုး မထားတတ္ၾကဘူးလို႔ ေတြးလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အေတြးဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္ၿပီး သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘ၀ အသစ္တစ္ခုကို ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ငါ နားလည္ထားတဲ့ ေမတၱာဆိုတဲ့ အရာဟာ ေမတၱာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေတာ့ မဟုတ္မွန္တဲ့ ေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံခံရတဲ့ လူေတြဆီက တန္ျပန္လာတဲ့ ႐ုိက္ခ်က္ေတြဟာ ငါ ခံသင့္လို႔ ခံရတာပဲလို႔ လံုး၀ နားလည္သြားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ဟာ ေမတၱာအေၾကာင္း က်ေနာ္ကို အနားလည္ဆံုး ရွင္းျပေပးႏုိင္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ရဲ႕ ေမတၱာတရား ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကေလးပါ။ အစစ္မွန္ တစ္ခုကုိ သိရွိနားလည္သြားတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ အတုေတြၾကားက ႐ုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားမွာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ္ဟာလည္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ေမတၱာအစစ္ ဆိုတာနဲ႔ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္လာတယ္။ ေမတၱာနဲ႔ ဆက္ဆံတတ္လာေတာ့ ေလာကႀကီးက စုိေျပလာတယ္။

၂၀၀၀ ခုနစ္နဲ႔ ေန႔တစ္ေန႔မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေဟာင္း ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ထုိင္ရင္း ေျပာျဖစ္တဲ႔ ကုိျမတ္ရဲ႕ စာတခ်ိဳ႕ဟာ အခုထိ နားထဲမွာ ထင္က်န္တုန္းပဲ။ သူဟာ က်ေနာ့္ကုိ ရသဦးစားေပး ၀တၱဳေတြကို ဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့တယ္။ ခံစားမႈပုိင္း အေလ့အက်င့္ အားနည္းတဲ့ လူေတြဟာ ထိပ္တိုက္ တုိးလာၿပီ ဆိုရင္ ကိုယ့္ဖာသာ အႀကီးအက်ယ္ ခံစားရတယ္ ထင္ၿပီး ေရွာ့ခ္ (Shock) ၀င္တတ္တယ္။ ခံစားမႈပိုင္းဆိုင္ရာ အေကာင္းဆံုး ေလ့က်င့္ခန္းကေတာ့ ရသဦးစားေပး စာေပေတြကုိ ဖတ္႐ႈျခင္းပဲ တဲ့။ ဒါသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ စကား ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္ပါ။ သူ႔စကားကုိ အဲဒီအခ်ိန္က မွန္တယ္လို႔ လက္မခံေပမယ့္ မမွားဘူးလို႔ေတာ့ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ ရသဦးစားေပး ၀တၳဳေတြကုိ ဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတယ္။ ပထမဆံုး ဖတ္ျဖစ္ၿပီး အခုထိလည္း ခဏခဏ ျပန္ျပန္ ဖတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ေမာင္ထြန္းသူ ဘာသာျပန္ထားတဲ့ ကင္မီလီ ဆိုတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳပါ။

က်ေနာ္တုိ႔ လူမႈပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ သက္မွတ္ခ်က္အရ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းမႈထဲမွာ ျပည့္တန္ဆာ အလုပ္က အနိမ့္က်ဆံုးပါ။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေခၚရင္ေတာ့ လိင္လုပ္သား (Sex Worker) ေပါ႔။ ျပည့္တန္ဆာမ ဆိုရင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၿပီး လူရာ မသြင္းခ်င္ၾကပါဘူး။ သူတို႔ကုိလည္း အယံုအၾကည္ သိပ္မရွိၾကဘူး။ အခ်စ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ေတာင္ သူတုိ႔ကုိ အေပါစား ခံစားခ်က္ေတြလို႔ လူေတြက ထင္ျမင္ၾကတယ္။ ကင္မီလီ ၀တၳဳဟာ ျပည့္တန္ဆာမ တစ္ေယာက္နဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသာမန္ အရပ္သားေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းကို ဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားတယ္။ သူတို႔ ျပႆနာတက္ၾက၊ ကြဲၾက၊ ျပန္ေပါင္းၾကနဲ႔ အခ်စ္၀တၳဳရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း သြားေပမယ့္ မတူညီတဲ့ အခ်က္က ၀တၳဳၿပီးသြားတဲ့ အခါမွာ ကင္မီလီလို႔ ေခၚတဲ့ မာဂရက္ကို က်ေနာ္ အေတာ္ သနားသြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ အခ်စ္ကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္သြားတယ္။ က်ေနာ္ အထင္ေသးတဲ့ လူတန္းစားတစ္ရပ္ကို သနားၿပီး ေလးစားလာေအာင္ ေရးဖြဲ႕ထားႏုိင္တဲ့ ဘာသာျပန္ အခ်စ္၀တၳဳတစ္အုပ္ပါ။ အခုခ်ိန္ထိလည္း မၾကာခဏဆုိသလို ျပန္ျပန္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။

က်ေနာ္ဟာ ေတြးေနရတာကို အေတာ္ေလး သေဘာက်တယ္။ စာအုပ္ဖတ္ရင္လည္း စဥ္းစားရတာကိုပဲ ဦးစားေပး ဖတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒႆန နဲ႔ စိတ္ပညာ ဆိုင္ရာ စာအုပ္ေတြကို အမ်ားဆံုးဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ဘာသာေရး ဆိုတာကို စိတ္၀င္စား သြားတယ္ ထင္ပါတယ္။ အဖတ္ျဖစ္ဆံုး စာေရးဆရာေတြက
၁။ နႏၵသိန္းဇံ
၂။ ေဒါက္တာ ေက်ာ္စိန္
၃။ ဦးေအးေမာင္ - ဗုဒၶ ႏွင့္ ဗုဒၶ၀ါဒ
၄။ ေဖျမင့္ - မူမွန္စိတ္၊ မူမွန္အေတြး၊ မူမွန္အက်င့္။
၅။ ကုိတာ - ဉာဏ္မ်ားျခင္း။
၆။ ဆန္းလြင္
၇။ ခင္ေမာင္သန္း (စိတ္ပညာ) - နတ္ကိုးကြယ္မႈႏွင့္ စိတ္ပညာ႐ႈေထာင့္။
၈။ ေဒါက္တာ ခင္ေမာင္သန္း
၉။ အတၱေက်ာ္

သမိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာ ေလ့လာခ်င္လို႔ ေဒါက္တာ သန္းထြန္း ရဲ႕ စာအုပ္တိုင္း လိုလိုကို ၀ယ္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ဘာသာျပန္၀တၳဳ အေနနဲ႔ေတာ့ ေမာင္ထြန္းသူ၊ ေမာင္မိုးသူ နဲ႔ ျမသန္းတင့္ တို႔ရဲ႕ စာအုပ္ေတြပဲ ဖတ္ျဖစ္တာ မ်ားတယ္။

ဘာသာစကားနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ေမာင္ခင္မင္(ဓႏုျဖဴ) နဲ႔ ျမန္စာအဖြဲ႕က ထုတ္တဲ့ စာအုပ္တုိင္းလိုလိုကို ဖတ္ပါတယ္။

စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့ ေက်ာ္၀င္း၊ ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ) နဲ႔ ေမာင္စူးစမ္း တို႔ ေရးတာေတြ ဖတ္ျဖစ္တယ္။

ျမန္မာ ၀တၳဳေတြ အေနနဲ႔ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြက မင္းခိုက္စိုးစန္ (စာအုပ္တုိင္း)၊ နီကုိရဲ (လက္လွမ္းမီသေလာက္)၊ ဂ်ဴး (အၫႊန္းေကာင္းလွ်င္)၊ မုိးမိုး (အင္းလ်ား)။

ဟာသေတြ အေနနဲ႔ ၀တၳဳက ဇ၀န၊ ကံခၽြန္ နဲ႔ ေမာင္ေကာင္းထိုက္။ ကာတြန္း အေနနဲ႔ ၀ိဇၨာ၊ ဗ်ဴး၊ ေဆြမင္း ဓႏုျဖဴ (တြတ္ပီ) နဲ႔ ေငြၾကည္။

ဘာသာတရား အေပၚမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေတာ္ကို သံသယ ႀကီးႀကီးနဲ႔ နားလည္မႈ လြဲခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း ဘာသာတရား ဆိုတာကို တလြဲ ဆံပင္ေကာင္း က်င့္သံုးေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းအမ်ားစုဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တယ္။ ဘာသာေရး စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ပထမဆံုး ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္တာက ၁၉၉၅ ခုနစ္မွာပါ။ ေက်ာင္းတြင္း အာစရိယ ပူေဇာ္ပြဲ တစ္ပြဲကို ဦးစီးၿပီး လုပ္ေတာ့ ကန္ေတာ့ ပစၥည္းအေနနဲ႔ အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ ဘာသာေရး စာအုပ္ ေပးမယ္လို႔ အေတြးရေတာ့ ဘာစာအုပ္ေပးမလဲ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ လုိက္ရွာမိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေပးျဖစ္လိုက္တဲ့ စာအုပ္က သာသနာေရး ၀န္ႀကီးဌာန ကထုတ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာေကာင္း တစ္ေယာက္ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ၁၉၉၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာသာေရး စာအုပ္ေတြကို ဦးစားေပး တစိုက္မတ္မတ္ ဖတ္ျဖစ္လာေတာ့ ရင္ထဲက ကိန္းေအာင္းလာတဲ့ သံသယ ဆိုတာေတြ ေမးခြန္းေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေျဖေတြ ရလာတယ္။ လူလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအးခ်မ္းလာတယ္။ သံသယနဲ႔ ေနရတဲ့လူဟာ ပူေလာင္ပါတယ္။ အခုဆိုရင္ သံသယဆိုတာ မရွိေတာ့ သေလာက္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာသာ အေတာ္ ေအးခ်မ္းေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္တယ္။
ထြက္သမွ် လိုလို၊ ရသမွ် စုေဆာင္းၿပီး ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြကေတာ့
၁။ လယ္တီဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ လယ္တီ ဒီပနီေပါင္းခ်ဳပ္ (၄ တြဲ)၊ ပုစၧာအေမးအေျဖ က်မ္းမ်ား။
၂။ မဟာစည္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြ (စုေဆာင္းလုိ႔ ရသမွ်)
၃။ ရွင္ ဇနကာဘိ၀ံသ (မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္) ရဲ႕ စာအုပ္ေတြ
၄။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိက ရဲ႕ ထြက္သမွ် အကုန္။ - အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ေမတၱာတရား နဲ႔ Snow In The Summer
၅။ ဦးေရႊေအာင္ - အတၱမွ အနတၱသို႔
၆။ ပါရဂူ - အႀကိဳက္ဆံုးက ဗုဒၶ ဒုိင္ယာရီ
၇။ ဦးျမင့္ေဆြ (လန္ဒန္) - ပဌာန္းမဟာ
၈။ ဦးေသာ္ဇင္ - မိလိႏၵပၫွာ နဲ႔ ၀ိသုဒၶိမဂ္
၉။ ဦးသုခ - ေမတၱသုတ္
၁၀။ ေငြဥေဒါင္း - ဗုဒၶ စာပန္းခ်ီ

အေပၚမွာ ေရးထားတာေတြကို ထြက္သမွ် ရွာၿပီး ဖတ္ေလ့ရွိတဲ့ (ေလးစားမိတဲ့) စာေရးဆရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ ႀကိဳ႕ၾကား ေကာင္းတယ္ေဟ့လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေျပာရင္ ဖတ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ အေတာ္ႀကိဳက္ေပမယ့္ တစ္အုပ္စ ႏွစ္အုပ္စ ႀကိဳက္လို႔ နာမည္ မေရးေတာ့ပါဘူး။ အကုန္ေရးရင္ စာအုပ္ဆိုင္ ဖြင့္သလား။ စာၾကည့္တိုက္ထဲမွာ အိပ္သလား။ အေမးခံရမွာ စိုးလို႔ အျမဲ ဖတ္တဲ့ စာေရးဆရာေတြပဲ ခ်ၿပီး စာရင္းျပဳစု လိုက္တာပါ။ ဆံုးတဲ့အထိ စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ ဖတ္ေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။