ကပ်ပါပေ့ ပီကေရယ်

ကဲကဲ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အိတ္မွာရွိတာ ထုတ္ခါျပဖို႔ ေတာင္းဆိုလာေတာ့ ကဲ ... လာေရာ့ လဟယ္။
က်ေနာ္ ဘာေရးလို ေရးရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ လြယ္အိတ္မလြယ္တတ္ဘူး။ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားဘ၀အထိပဲ ဆရာမ႐ိုက္မွာစိုးလို႔ လြယ္အိတ္လြယ္ခဲ့ဖူးတယ္။ တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ ဆဲမယ့္လူမရွိဘူးေလ။ အေဟ့ ေအးေဆးပဲ။ လြယ္အိတ္မလြယ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းသြားေတာ့ ဘယ္လိုသြားလဲ ေမးခ်င္ၾကမယ္။ က်ေနာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ပဲ ယူသြားပါတယ္။ အကႌ်အိတ္ကပ္မွာေတာ့ ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္း ထုိးထားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေငြႏွစ္ရာနဲ႔။ ေက်ာင္းမွာ မုန္႔၀ယ္ေကၽြးရမွာစိုးလို႔ ပိုမထည့္တတ္ပါ။ တစ္ေန႔ကို လက္ခ်ာ ၅ ခ်ိန္ရွိလည္း ဒီစာအုပ္တစ္အုပ္တည္းပဲ တန္းစီၿပီးေပါင္းေရးတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာေကာင္းလဲဆို ေက်ာင္းသြားခါနီး ဒီေန႔ဘာအခ်ိန္ေတြလဲ၊ ဘယ္စာအုပ္ထည့္ရမွာလဲ ပူစရာမလိုေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းတက္ကလည္းမွန္ေတာ့ တတိယႏွစ္ေရာက္တဲ့အထိ အဲဒီစာအုပ္က မကုန္ေသးဘူး။ တတိယႏွစ္ထိ အဲဒီစာအုပ္တစ္အုပ္တည္းနဲ႔ပဲေရးတယ္။ က်ေနာ္မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ေခ်ာခ်စ္ပိုစတာနဲ႔ အဖံုးအုပ္ထားတယ္။ စာအုပ္ေမ့က်န္ခဲ့လည္း ပူစရာမလိုဘူး။ စာအုပ္အဖံုးျမင္တာနဲ႔ ဘယ္သူ႔စာအုပ္လဲဆိုတာ တစ္ေက်ာင္းလံုးသိတယ္။ ဘယ္သူမွလည္း ဒီစာအုပ္ကို မခိုးခ်င္ၾကဘူး။ အေမ့ကို ေက်းဇူးဆပ္တာပါ။ သူတို႔ေတြ မကုန္သင့္တာေတြ မကုန္ေစခ်င္ဘူးေလ။
စာေမးပြဲေျဖေတာ့ နည္းနည္းပိုလာတယ္။ ေပတံတစ္ေခ်ာင္း ပိုယူလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး က်ပ္ေစ့ႏွစ္ထပ္ေစ့ တစ္ေစ့။ ဘာလုပ္ဖို႔လဲဆိုေတာ့ ေဆာ့ဖို႔။ စာေျဖစရာမရွိေတာ့ရင္ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းေနမွာေလ။ ဒီေတာ့ ေဆာ့စရာအေနနဲ႔ ယူလို႔ရတာဆိုလို႔ က်ပ္ေစ့ပဲရွိတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းပန္းလွန္ေဆာ့ေနတာ။ ကိုးတန္းကတည္းက စာေမးပြဲအခန္းထဲကို က်ပ္ေစ့ယူတဲ့အက်င့္ရလာတာ။ အဲဒီက်ပ္ေစ့အေၾကာင္းေျပာရရင္ေတာ့ အိမ္ေဘးကေျမကြက္လပ္မွာ က်ေနာ္ တူးရင္းနဲ႔ အေစ့ (၃၀) ေလာက္ထည့္ထားတဲ့အိတ္နဲ႔ ေတြ႕ခဲ့တာ။ ဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈထဲမွာ က်ပ္ေစ့ ႏွစ္ထပ္ေစ့ အေစ့ (၃၀)ေလာက္ တိုးလာတယ္။ ငယ္ငယ္က ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔စာက်က္ေတာ့ စာေတာ္ေတာ္ရတယ္ဆိုပါေတာ့။ အတန္းတည္းမွာ ကိုယ္က အေမးခံလူတန္းစားဆိုပါေတာ့။ စာေမးပြဲေရာက္ေတာ့လည္း ၀ိုင္းေမးၾကလို႔ တခါတေလ တစ္ေယာက္တည္း သပ္သပ္ေျဖရတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ အိေႁႏၵရရ ဘယ္လိုအေျဖေျပာရမလဲလို႔ အၾကံထုတ္လိုက္ေတာ့ က်ပ္ေစ့ကိုသြားေတြ႕တယ္။ စားေမးပြဲအခန္းထဲမွာ က်ပ္ေစ့ကို မ်ိဳးစံု ေျမာက္လုိက္ ေခါက္လိုက္၊ လွည့္လိုက္ ေထာင္ျပလိုက္နဲ႔၊ ဓမၼဓိဌာန္နဲ႔ အမွားအမွန္ေမးခြန္းေတြရဲ႕ အေျဖကို ေျပာျပခဲ့တာ ေက်ာင္းၿပီးတဲ့အထိပဲ။ အဟဲ ေတာ္လိုက္တဲ့ငါ ဆရာမေတြ ခုထိမသိၾကဘူး။ သူမ်ားေတြက ေကာ္ရက္ရွင္ပင္ယူတယ္။ က်ေနာ္က ယူပါဘူး။ မွားမွားတယ္ေပါ႔။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ။ ဒီလိုပဲ ျခစ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။

က်ေနာ္ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္လုပ္လာၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ခရီးခဏခဏ ထြက္ရတယ္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ အစံုပါပဲ။ ခရီးထြက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးထဲ အကႌ်နည္းနည္းထည့္လိုက္႐ံုပဲ။ က်န္တာေတြက ထုတ္ကိုမထုတ္တာ။ ဘယ္ေတာ့မွ မထုတ္ဘဲ အသင့္ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတာေတြက
၁။ ကင္မရာဓါတ္ခဲအပို၊ အားသြင္းစက္ နဲ႔ မယ္မိုရီကဒ္အပိုမ်ား
၂။ ဖုန္းဓါတ္ခဲအပို၊ အားသြင္းစက္ နဲ႔ သြားျပာႀကီး (Bluetooth)
၃။ သြားတိုက္တံ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ ဆပ္ျပာ၊ မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာ၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူး နဲ႔ ေခါင္းလိမ္းဆီ
၄။ MP3 Player တစ္လံုး (အသံသြင္းဖို႔)
၅။ Ear Phone နဲ႔ Mini Speaker
၆။ ကိုကိုလဒ (Calculator) - ႏိုင္ခ်ံဂါးတြင္ ကိုကိုလဒႏွင့္ ႏွိတ္ျပၿပီး ေစ်းဆစ္လွ်င္ ပို၍ အဆင္ေျပသည္။
၇။ ဖတ္လက္စ စာအုပ္တစ္အုပ္
၈။ ေသာက္ေနက်ေဆး Neurofort ႏွစ္ကပ္ (ေနပူလွ်င္ မ်က္လံုးေအာင့္ၿပီး ေခါင္းကိုက္တတ္၍)
၉။ ပိုက္ဆံအိတ္ ႏွစ္လံုး (ျပည္ပထြက္လွ်င္ တျခားေငြထည့္ရန္ တစ္အိတ္)
၁၀။ ဟိုေလွ်ာက္ျခစ္ ဒီေလွ်ာက္ျခစ္ ျမင္သမွ် အတင္း သတင္းမ်ား မွတ္သားရန္ ဒိုင္ယာရီတစ္အုပ္။

ဒါေတြအားလံုးကို ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွာ အသင့္ အပိုတစ္စံုစာ ထည့္ထားတတ္ပါတယ္။ ဒါမွ ခရီးထြက္ရင္ တိုလီမိုလီ ေလွ်ာက္ထည့္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘဲ အ၀တ္အစားထည့္လိုက္႐ံုနဲ႔ ခရီးႏွင္လို႔ ရသြားပါတယ္။ ခဏခဏ ေမ့တတ္လို႔ တခါတည္း မထုတ္တမ္း စီစဥ္ထားပါတယ္။

ကဲ ပံုမွန္အားျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ သြားလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ညာဖက္ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္မွာက ဖုန္းရွိမယ္။ ဘယ္ဘက္ေဘာင္းဘီ အိတ္ကပ္မွာက ေသာ့တစ္စံုရွိမယ္။ အကႌ်အိတ္ကပ္မွာက ေဘာလ္ပင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အသျပာတခ်ိဳ႕ေပါ႔။ ဒါပါပဲ။ အဲဒီလို ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးပဲ ေလွ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္။
ကဲကဲ ပါသမွ်ကို ခြာကာခ်လို႔ ျပၿပီးပါၿပီ။ ပါတာတခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ မျပပါရေစနဲ႔။ ခ်မ္းသာေပးပါလို႔ ........။

ဒီပို႔စ္ကို မီးေလး Tag လုပ္ထား၍ ျပန္လည္ေျဖၾကားလိုက္တာပါ။