ေမတၱာဟူသည္ ...
မူႀကိဳေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ဟာ သူ႕အတန္းထဲက ကေလးေတြနဲ႔ ဂိမ္းတစ္ခုေဆာ့ဖို႔ စီစဥ္ခဲ႔တယ္။ အတန္းထဲမွာရွိတဲ့ ကေလးတိုင္းဟာ ေက်ာင္းကိုလာတိုင္း အာလူးထည့္ထားတဲ့ အိတ္တစ္လံုးစီ ယူလာရမယ္လို႔ ဆရာမကေျပာတယ္။ အာလူးတစ္လံုးစီမွာ သူတို႔သိပ္မုန္းတယ္ဆိုတဲ့လူရဲ႕ နာမည္ကိုေရးရမယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေယာက္စီရဲ႕အိတ္မွာပါမယ့္ အာလူးအေရအတြက္ဟာ သူတို႔ လူဘယ္ႏွယ္ေယာက္ေလာက္မုန္းသလဲ ဆိုတာေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္။
ေနာက္ေန႔မွာ ကေလးတုိင္းဟာ နာမည္ေရးထားတဲ့ အားလူးေတြ ကိုယ္စီသယ္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က(၂)လံုး၊ တခ်ိဳ႕က် (၃)လံုး၊ (၅)လံုးထိယူလာတဲ့လူေတာင္ ရွိတယ္။ ဆရာမက အဲဒီအာလူးအိတ္ကို သူတို႔ ဘယ္သြားသြား ကုိယ္နဲ႔မကြာ ယူသြားရမယ္လို႔ မွာတယ္။ အိမ္သာတက္ရင္လည္း မခ်န္ခဲ႔ရဘူး။ တစ္ပတ္တိတိလုပ္ရမယ္တဲ႔။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ ကေလးတခ်ိဳ႕က စၿပီး ေစာဒကတက္လာတယ္။ အာလံုးအပုတ္ေတြကေန အနံ႔ထြက္လာၿပီကိုး။ တခ်ိဳ႕က် အာလူး (၅)လံုးေတာင္သယ္ရတာဆိုေတာ့ ေလးလံေနၾကတာေပါ႔။ တစ္ပတ္ျပည့္ေတာ့ ဂိမ္းကၿပီးၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးေတြလည္း စိတ္လက္ေပါ႔ပါးသြားတာေပါ႔။
ၿပီးခဲ႔တဲ႔ တစ္ပတ္လံုးလံုး အာလူးအိတ္ႀကီး သယ္ၿပီးေလွ်ာက္သြားေနတာ ဘယ္လုိခံစားရလဲ လို႔ ဆရာမကေမးေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေျပာျပၾကတယ္။ ဘယ္ကိုပဲသြားသြား အဲဒီ ေလးလည္းေလး နံလည္းနံတဲ့ အားလူးအိတ္ႀကီးကို ဘယ္သူက သယ္သြားခ်င္ၾကမွာတုန္း။
ဒီေတာ့ ဆရာမက ဒီဂိမ္း ကစားရျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ရွင္းျပတယ္။ အခုမင္းတို႔ ခံစားခဲ႔ရတဲ႔ အေျခအေနဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ လူတစ္ေယာက္ေပၚမွာထားတဲ့ အာဃာတ အမုန္းေတြကို သားတုိ႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာထည့္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားေနတာနဲ႔ တူတယ္။ အကယ္၍ အဲဒီ အာလူးပုတ္ရဲ႕ အနံ႔အသက္ကို တစ္ပတ္ေလးေတာင္မွ မခံႏိုင္ဘူးဆိုရင္ သားတို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ အမုန္းအာဃာတေတြကို မင္းတို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး သယ္သြားမယ္ဆိုရင္ ဘယ္လိုေနမလဲ။
ေမတၱာစစ္ ေမတၱာမွန္ဆိုတာ ၿပီးျပည့္စံုတဲ႔လူကို ခ်စ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မျပည့္စံုတဲ့သူကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ခ်စ္တာပါ။
